Οπαδικός Τύπος, σημαίνει αναισθησία;

Υπάρχουν στιγμές που διερωτάσαι. «Πόσο πιο χαμηλά μπορεί να φτάσει αυτή η χώρα;». Θα πείτε τώρα. «Η χώρα, εκπροσωπείται από τον Τύπο της;». Η απάντηση είναι: Βεβαίως!

Δυστυχώς αγαπητοί αναγνώστες στην Ελλάδα, όπου έχει χαθεί κάθε μέτρο και όριο, ακόμα και η έννοια της ίδιας της ζωής, έχει ξεφτιλιστεί. Ένα δόγμα επικρατεί και τελικά πόσο δίκιο είχε ο Σπάθας. «Μω ρέ εμείς να είμαστε καλά και όλοι οι υπόλοιποι να πάνε.». Στο «εμείς» φίλοι μου, βάλτε όποιο χρώμα θέλετε, αδιάφορο είναι, αφού όλα τα ίδια είναι. Και ξέρετε γιατί είναι τα ίδια; Διότι σε πιάνει ανατριχίλα και αηδία όταν ξεφυλλίζει ς τα σημερινά πρωτοσέλιδα και αντιλαμβάνεσαι ότι στα οπαδικά έντυπα δεν υπάρχει ούτε μία αναφορά στο θάνατο του Αντεφέμι.
Για να πούμε και την αλήθεια, ο τρόπος που τον πρόβαλλαν και οι λεγόμενες οικουμενικές εφημερίδες, με ένα μικρό χτυπηματάκι ίσα ίσα για να φαίνεται, δεν είναι ικανοποιητικός. Αλλά, πάει στο καλό, απότισαν φόρο τιμής. Οι υπόλοιποι; Τόση αναισθησία πια; Καμία συγκίνηση για ένα παιδί που έπαιζε στο πρωτάθλημα της χώρας σου και τσακίστηκε στο δρόμο; Τόσο ζώα έχουμε γίνει πια όλοι μας;
Πόσο θα κόστιζε δηλαδή στο «ΦΩΣ», στον «Πρωταθλητή», τον «Γαύρο», την «Πράσινη», το "DERBY" να κάνουν μία αναφορά στην πρώτη σελίδα τους για το θάνατο του παλικαριού; Θα χαλούσε η αισθητική του αναγνώστητους; Η μήπως θα έχανε χώρο κάποια αποκλειστική θεματάρα;
Κρίμα, πολύ κρίμα. Οταν η ίδια η ζωή ενός παιδιού που έπαιζε μπάλα στην Ελλάδα, είναι λιγότερο σημαντική από μία βούλα για πανηγυρισμούς και μεταγραφές, ή παράπονα και Μπέους, τότε, δεν έχουμε καμία τύχη να εκτιμήσουμε άλλα πράγματα...