Από το ματς της Εθνικής κρατάω μόνο το πρώτο 45λεπτο. Γιατί με την κούραση που κουβαλούσαν οι διεθνείς, ήταν μαθηματικά βέβαιο ότι οι μηχανές θα δούλευαν στο ρελαντί από το 46’ και μετά.
Γράφει ο Γιώργος Κοσμάς.
Στο πρώτο ημίχρονο, λοιπόν (και ειδικά στο πρώτο 30λεπτο), η Εθνική παρουσίασε πολλά από τα χαρακτηριστικά που προσδίδει στα ποδοσφαιρικά οικοδομήματα που «χτίζει» ο Φερνάντο Σάντος: αγωνιστική ταυτότητα, διάθεση, ομαδικό πνεύμα, εξαιρετικό transition, πίεση ψηλά, κίνηση, παιχνίδι από τα άκρα και, βέβαια, δουλεμένα και αποτελεσματικά στημένα.
Στοιχεία που κατάφερε να παρουσιάσει η Εθνική παρ' ότι είχε να ξεπεράσει ορισμένες αντικειμενικές δυσκολίες. Και δεν αναφέρομαι, βέβαια, στις απουσίες.
Αυτές υπήρχε τρόπος να καλυφθούν. Το θέμα ήταν πως οι περισσότεροι διεθνείς έφτασαν «σκασμένοι» από την κόπωση στο χθεσινό ματς και ότι τρεις απ’ αυτούς (Κωνσταντόπουλος, Τοροσίδης, Φετφατζίδης) ουσιαστικά διέκοψαν τις… διακοπές τους για να παίξουν απέναντι στη Μάλτα. Επιπλέον, υπήρχε και ο Τζιόλης που είχε πολύ λίγο καιρό από τότε που επέστρεψε στη δράση έπειτα από τον σοβαρό τραυματισμό του...
Με αυτά τα δεδομένα, δεν θα μπορούσε η Εθνική να αντέξει και να πιάσει ρυθμό για πάνω ένα ημίχρονο. Και πάλι καλά που είχε κι αυτό το καλό –τηρουμένων των αναλογιών– πρώτο 30λεπτο. Διάστημα στο οποίο πέτυχε δύο γκολ, έπαιξε συνδυαστικό ποδόσφαιρο και έβγαλε κάποιες καλά οργανωμένες επιθέσεις.
Ειδικά το πρώτο γκολ του Φετφατζίδη ήταν απολαυστικό (και αποδεικτικό της «σφραγίδας» Σάντος): κλέψιμο του Σπυρόπουλου, γρήγορη πάσα του Καραγκούνη από τον άξονα προς τον –δεξιό εξτρέμ– Νίνη και ταυτόχρονη κίνηση του –μέσα δεξιά– Κατσουράνη στην πλάτη του Σωτήρη, υποδοχή της μπάλας από τον «Κατσούρ» σε θέση έξω δεξιά, τέλεια σέντρα στο ύψος του πέναλτι, όπου εν τω μεταξύ είχε βρεθεί ο «Φέτφα», σουτ με το αριστερό και… μέσα. Χάρμα...
Και έχει σημασία ότι αντίπαλος ήταν χθες η Μάλτα. Γιατί και τον Μάρτη πάλι τη Μάλτα είχε απέναντι η (κακή τότε) Εθνική και είχε φτύσει αίμα για να τη νικήσει, με εκείνο το γκολ του Τοροσίδη στο 94’…
Η βελτίωση που παρουσίασε η ομάδα του Σάντος από παιχνίδι σε παιχνίδι, μολονότι κλήθηκε να κάνει επανεκκίνηση σε ένα σημείο που η σεζόν είχε πρακτικά τελειώσει, είναι ενθαρρυντική για το μέλλον.
Εξάλλου, και μόνο η χαρά που πήραμε, καμαρώνοντας στο βασικό σχήμα τους δύο σκόρερ, τον «92άρη» Κυριάκο Παπαδόπουλο και τον «90άρη» (και… «παλιό» πλέον) Γιάννη Φετφατζίδη (για τον ακόμη πιο… «παλιό» –επίσης «90άρη»– Νίνη δεν το συζητάω καν), ήταν αρκετή για να μας κάνει να σκεφτούμε θετικά για το αύριο του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος. Γιατί, εδώ που τα λέμε, αν δεν υπήρχε ο Σάντος δεν υπήρχε πιθανότητα να δούμε Φετφατζίδηδες και Κυριάκους στην ενδεκάδα της Εθνικής…
Οσο για τα αρνητικά (γιατί υπήρχαν και τέτοια), αυτά ήταν η χαλαρή αμυντική λειτουργία σε δύο, τρεις επιθέσεις της Μάλτας (και ιδιαίτερα στο γκολ και στο δοκάρι της) και η αστάθεια του Κωνσταντόπουλου, που έδειξε να του πέφτει βαρύ το εθνόσημο.
Πηγή: Εξέδρα
Στο πρώτο ημίχρονο, λοιπόν (και ειδικά στο πρώτο 30λεπτο), η Εθνική παρουσίασε πολλά από τα χαρακτηριστικά που προσδίδει στα ποδοσφαιρικά οικοδομήματα που «χτίζει» ο Φερνάντο Σάντος: αγωνιστική ταυτότητα, διάθεση, ομαδικό πνεύμα, εξαιρετικό transition, πίεση ψηλά, κίνηση, παιχνίδι από τα άκρα και, βέβαια, δουλεμένα και αποτελεσματικά στημένα.
Στοιχεία που κατάφερε να παρουσιάσει η Εθνική παρ' ότι είχε να ξεπεράσει ορισμένες αντικειμενικές δυσκολίες. Και δεν αναφέρομαι, βέβαια, στις απουσίες.
Αυτές υπήρχε τρόπος να καλυφθούν. Το θέμα ήταν πως οι περισσότεροι διεθνείς έφτασαν «σκασμένοι» από την κόπωση στο χθεσινό ματς και ότι τρεις απ’ αυτούς (Κωνσταντόπουλος, Τοροσίδης, Φετφατζίδης) ουσιαστικά διέκοψαν τις… διακοπές τους για να παίξουν απέναντι στη Μάλτα. Επιπλέον, υπήρχε και ο Τζιόλης που είχε πολύ λίγο καιρό από τότε που επέστρεψε στη δράση έπειτα από τον σοβαρό τραυματισμό του...
Με αυτά τα δεδομένα, δεν θα μπορούσε η Εθνική να αντέξει και να πιάσει ρυθμό για πάνω ένα ημίχρονο. Και πάλι καλά που είχε κι αυτό το καλό –τηρουμένων των αναλογιών– πρώτο 30λεπτο. Διάστημα στο οποίο πέτυχε δύο γκολ, έπαιξε συνδυαστικό ποδόσφαιρο και έβγαλε κάποιες καλά οργανωμένες επιθέσεις.
Ειδικά το πρώτο γκολ του Φετφατζίδη ήταν απολαυστικό (και αποδεικτικό της «σφραγίδας» Σάντος): κλέψιμο του Σπυρόπουλου, γρήγορη πάσα του Καραγκούνη από τον άξονα προς τον –δεξιό εξτρέμ– Νίνη και ταυτόχρονη κίνηση του –μέσα δεξιά– Κατσουράνη στην πλάτη του Σωτήρη, υποδοχή της μπάλας από τον «Κατσούρ» σε θέση έξω δεξιά, τέλεια σέντρα στο ύψος του πέναλτι, όπου εν τω μεταξύ είχε βρεθεί ο «Φέτφα», σουτ με το αριστερό και… μέσα. Χάρμα...
Και έχει σημασία ότι αντίπαλος ήταν χθες η Μάλτα. Γιατί και τον Μάρτη πάλι τη Μάλτα είχε απέναντι η (κακή τότε) Εθνική και είχε φτύσει αίμα για να τη νικήσει, με εκείνο το γκολ του Τοροσίδη στο 94’…
Η βελτίωση που παρουσίασε η ομάδα του Σάντος από παιχνίδι σε παιχνίδι, μολονότι κλήθηκε να κάνει επανεκκίνηση σε ένα σημείο που η σεζόν είχε πρακτικά τελειώσει, είναι ενθαρρυντική για το μέλλον.
Εξάλλου, και μόνο η χαρά που πήραμε, καμαρώνοντας στο βασικό σχήμα τους δύο σκόρερ, τον «92άρη» Κυριάκο Παπαδόπουλο και τον «90άρη» (και… «παλιό» πλέον) Γιάννη Φετφατζίδη (για τον ακόμη πιο… «παλιό» –επίσης «90άρη»– Νίνη δεν το συζητάω καν), ήταν αρκετή για να μας κάνει να σκεφτούμε θετικά για το αύριο του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος. Γιατί, εδώ που τα λέμε, αν δεν υπήρχε ο Σάντος δεν υπήρχε πιθανότητα να δούμε Φετφατζίδηδες και Κυριάκους στην ενδεκάδα της Εθνικής…
Οσο για τα αρνητικά (γιατί υπήρχαν και τέτοια), αυτά ήταν η χαλαρή αμυντική λειτουργία σε δύο, τρεις επιθέσεις της Μάλτας (και ιδιαίτερα στο γκολ και στο δοκάρι της) και η αστάθεια του Κωνσταντόπουλου, που έδειξε να του πέφτει βαρύ το εθνόσημο.
Πηγή: Εξέδρα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου