Ο Τσιώλης κατάφερε να κερδίσει την ‘παλιά του
ομάδα’, καθώς περιόρισε τα συγκριτικά της πλεονεκτήματα και «χτύπησε»
τις αδυναμίες της. Διαβάστε την ανάλυση του αγώνα Αστέρας Τρίπολης-Άρης.
Παρά το γεγονός ότι αμφότεροι οι προπονητές χρησιμοποίησαν σύστημα 4-2-3-1, εντούτοις μόνο οι γηπεδούχοι εμφάνισαν ομοιογένεια στο κέντρο διότι ο επιτελικός τους χαφ (Ροζέριο) συμμετείχε στην ανασταλτική λειτουργία της ομάδας. Αντίθετα, ο Σολτάνι περιορίστηκε σε «θεωρητικά» επιθετικό ρόλο με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί απόσταση μεταξύ των γραμμών και να καταστεί ανέφικτη η ανάπτυξη από τον άξονα.
Οι τρεις βασικοί λόγοι που συνέβαλλαν στην επικράτηση των γηπεδούχων παρουσιάζονται κάτωθεν:
1) Το miss-match Μπρέσκα – Μίσελ
Ο Τσιώλης γνώριζε εξ’ αρχής το ανασταλτικό πρόβλημα της αριστερής πτέρυγας του Άρη, λόγω της αδυναμίας του Μίσελ να εκτελέσει με συνέπεια τα αμυντικά του καθήκοντα. Ως εκ τούτου, έδωσε εντολή για συνεχή διενέργεια επιθέσεων από τη δεξιά πτέρυγα. Παρά την ηλικία και τη σωματοδομή του, ο αειθαλής Μπρέσκα κατάφερε να κερδίσει την πλειοψηφία των προσωπικών μονομαχιών και απέδειξε ότι διαθέτει εκρηκτικότητα και ικανότητα με «τη μπάλα στα πόδια». Πράγματι, δημιούργησε αρκετά ρήγματα καθώς εκμεταλλεύτηκε την έφεση στο «ένας εναντίον ενός» και τη «διαφορά ταχύτητας» από τον βραζιλιάνο μπακ των φιλοξενούμενων.
Σχόλιο: Τόσο το νικητήριο γκολ, όσο και η πλειοψηφία των ευκαιριών του Αστέρα δημιουργήθηκαν από τη δεξιά πτέρυγα με πρωταγωνιστή τον Μπρέσκα γεγονός που δικαιώνει την επιλογή Τσιώλη και υπογραμμίζει την ανασταλτική ανεπάρκεια του Μίσελ απέναντι σε ταχύς εξτρέμ.
2) Η «απουσία» του Σολτάνι
Στο πρώτο ημίχρονο, ο Πρόμπιερζ χρησιμοποίησε τον Σολτάνι σε θέση «επιτελικού μέσου». Ωστόσο, ο Αλγερινός δεν κατάφερε να «οργανώσει» τις επιθέσεις της ομάδας του καθώς «εγκλωβίστηκε» από τα αμυντικά χαφ των γηπεδούχων. Έχασε την πλειοψηφία των προσωπικών μονομαχιών, έγινε παραλήπτης της μπάλας ελάχιστες φορές και δεν κατάφερε να εκμεταλλευτεί τη θεωρητικά υψηλή του τεχνική κατάρτιση. Η συνεργασία με τους συμπαίκτες του ήταν μηδαμινή, γεγονός που οδήγησε σε απομόνωση του Τσέζαρεκ.
Στο δεύτερο ημίχρονο, ο Σολτάνι μεταφέρθηκε σε θέση αριστερού εξτρέμ με στόχο να εκμεταλλευτεί την ταχύτητά του με «τη μπάλα στα πόδια» και να συγκλίνει ώστε να δημιουργήσει ρήγματα στην αντίπαλη άμυνα. Η παρουσία του, ωστόσο, ήταν νωχελική με αποτέλεσμα να καταστεί ο Άρης ακίνδυνος από τη συγκεκριμένη πτέρυγα.
Σχόλιο: Πλην της επιθετικής του ανεπάρκειας, ο Σολτάνι δε συμμετείχε στην ανασταλτική λειτουργία της ομάδας. Αποτέλεσμα ήταν η δημιουργία «κενού» στο κέντρο στο πρώτο ημίχρονο και η αδυναμία «ντουμπλαρίσματος» του Μπρέσκα στο δεύτερο ημίχρονο. Η παρουσία του επέτεινε την απουσία συνοχής μεταξύ των γραμμών και δε δημιούργησε προβλήματα στην ανάπτυξη των παικτών του Αστέρα.
3) Ο «εγκλωβισμός» του Ούμπιντεζ
Ο Τσιώλης γνώριζε εξ’ αρχής ότι ο ποιοτικότερος ποδοσφαιριστής του Άρη είναι ο Ούμπιντεζ, τον οποίο προπονούσε κατά τα τελευταία έτη. Αποφάσισε, λοιπόν, να δώσει ιδιαίτερη έμφαση στο στενό του μαρκάρισμά καθ’ όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού. Πράγματι, ο Ούμπιντεζ δεν κατάφερε να τροφοδοτηθεί επαρκώς διότι βρισκόταν υπό «στενή επιτήρηση» χωρίς τη μπάλα. Επιπρόσθετα, σε περιπτώσεις που έγινε κάτοχος της μπάλας, «ντουμπλαρίστηκε» από δύο ποδοσφαιριστές και πιέστηκε στο «ένα μέτρﻨμε αποτέλεσμα να καταστεί ακίνδυνος. Η εξουδετέρωση του βασικού κινητήριου μοχλού των φιλοξενούμενων απενεργοποίησε την επιθετική τους ανάπτυξη, με αποτέλεσμα να δημιουργηθούν περιορισμένες ευκαιρίες για ισοφάριση.
Το 4-4-2 του Άρη στο δεύτερο ημίχρονο δεν άλλαξε τους συσχετισμούς
Δεδομένης της επιθετικής ανεπάρκειας του πρώτου ημιχρόνου, ο Πρόμπιερζ αποφάσισε να μετατρέψει το σύστημα σε 4-4-2, χρησιμοποιώντας δυο πύργους πλαισιωμένους από επιθετικογενή εξτρέμ και μπακ. Η συνταγή…αλά Παναθηναϊκός δεν απέφερε καρπούς διότι η επιθετική συνεισφορά των αμυντικών χαφ ήταν περιορισμένη, ενώ η απόδοση των ακραίων μέτρια. Φυσικό επακόλουθο ήταν, λοιπόν, να δημιουργηθούν μεγάλες αποστάσεις μεταξύ των γραμμών και να ακολουθηθεί ανορθόδοξος τρόπος ανάπτυξης με στόχο τα «κεφάλια» των δίδυμων πύργων.
Σχόλιο: Ο Άρης επιχείρησε 29 γεμίσματα εκ των οποίων μόλις τα 4 ήταν επιτυχημένα. Ο μεγάλος αριθμός «βαθιών μπαλιών» επιβεβαιώνει το πρόβλημα ορθολογικής ανάπτυξης της ομάδας και εξηγεί την αδυναμία της να καταστεί επικίνδυνη απέναντι σε «κλειστές άμυνες».
Συμπέρασμα
Οι παίκτες των κιτρινόμαυρων παρουσίασαν εξαιρετικά νωχελική αγωνιστική συμπεριφορά, αποδεικνύοντας ότι η παθιασμένη εμφάνιση απέναντι στον Παναθηναϊκό αποτελεί εξαίρεση στον «κανόνα των κακών εμφανίσεων». Το overlap.gr έχει κατ’ επανάληψη επισημάνει ότι κανένα σύστημα δεν είναι εκ προοιμίου επιτυχημένο ή αποτυχημένο διότι η εφαρμογή του εξαρτάται από τους ποδοσφαιριστές που το εφαρμόζουν. Μοιραία, λοιπόν, το 4-4-2…αλά Παναθηναϊκός δεν απέφερε τα ίδια αποτελέσματα διότι ο τρόπος ανάπτυξης της ομάδας ήταν διαφορετικός. Η παρουσία δύο αμυντικών χαφ επιτείνει το πρόβλημα ανάπτυξης από τον άξονα ενώ παράλληλα καθιστά δύσκολη την αναχαίτιση των αντιπάλων. Επομένως, θα πρέπει να διαφοροποιηθεί ριζικά η παράταξη των παικτών ώστε οι «θετικές» εμφανίσεις να αποτελέσουν «κανόνα» και όχι «πυροτέχνημα».
Αντίθετα, ο Αστέρας παρουσίασε συνοχή μεταξύ των γραμμών και σαφές αγωνιστικό προσανατολισμό. Οι νίκες του επί των «μεγάλων» του πρωταθλήματος αποδεικνύεται ότι δεν είναι τυχαίες και αναμένεται να του προσφέρουν τη δυνατότητα της εύκολης επίτευξης του βασικού στόχου της παραμονής στην κατηγορία.
Η στατιστική απεικόνιση το παιχνιδιού
πηγή: overlap.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου