Επειδή ο Κατσαρός και οι Καραλήδες, μπορεί να μου
την πουν, αν δεν κάνω σχόλιο για το χθεσινό ντέρμπυ (ποιο;) της Σίτυ με
την Λίβερπουλ, να γράψω μερικά πραγματάκια, τώρα που δεν έχει αρχίσει
ακόμη το κυρίως πιάτο της Σούπερ Λίγκας. Γράφει ο Μιχάλης Τσώχος.
Άλλωστε τα λέμε και αύριο για το Ελληνικό υπερθέαμα.
Είναι από τα ελάχιστα μεγάλα παιχνίδια, που από την 11άδα, ίσως διαπιστώνεις, ότι δεν μπορεί να έχει τύχη κάποια ομάδα. Στα ντέρμπυ χρειάζονται προ-σω-πι-κό-τη-τες (!) Πάνω από τακτικές και σχεδιασμούς, που είναι απαραίτητοι, οι παίκτες εκείνοι, που έχουν το μέταλλο του νικητή. Η Σίτυ έχει γκελάρει εφέτος, διότι στην 11άδα της λείπουν οι παίκτες, που είναι εθισμένοι στον πρωταθλητισμό, για αυτό και στραβοπάτησε σε παιχνίδια, καθώς πρέπει να διαχειριστεί από το ξεκίνημα, την πρωτιά στην βαθμολογία. Κυρίως με πιο αδύναμες ομάδες, που τις θεωρείς δεδομένες, και αν σου στραβώσει κάτι, θέλει διπλή προσπάθεια για να το γυρίσεις.
Όμως έχει παίκτες πρωταγωνιστές, που στα μεγάλα ματς, δεν κρύβονται και αναζητούν τη νίκη. Εκεί αλλάζει αρκετά η παραπάνω απαίτηση και μιλά η ποιότητα. Εάν υπήρχε ένας αδύναμος κρίκος, είναι η παρουσία του Μαντσίνι, που όπως σας έχω αναλύσει, απλά διαχειρίζεται ένα ρόστερ αστέρων, αλλά δεν το εξελίσσει.
Κόντρα στην Λίβερπουλ όμως, το μειονέκτημα εκμηδενίστηκε, διότι ο Νταλγκλίς, θύμισε σερ Αλεξ: κατέβασε 11άδα, και με δεδομένη την απουσία του «διαόλου-Σουάρες», δίχως έναν παίκτη με προσωπικότητα. Το καλοκαίρι στις μετεγγραφές γέμισε το ρόστερ και έχει πλέον εναλλακτικές λύσεις, όμως εκτός του Ουρουγουανού, μόνοι «πραγματικοί νικητές» σε νοοτροπία είναι ο Τζέραρντ και ο Μπέλαμι. Ακόμη και ο γέρο-Κάραχερ, που ίσως δεν τον βαστάν τα πόδια του, είναι πιο winner, από τους Αγγερ.
Χωρίς κανέναν από αυτούς, έλειψε αυτό που οι Άγγλοι ονομάζουν “winning spirit”. Και φάνηκε μόλις στην πρώτη μεγάλη στιγμή του παιχνιδιού, όταν ο Ντάουνινγκ, να μου επιτρέψετε την έκφραση, «χέστηκε πάνω του», από την καταπληκτική έξοδο του Χαρτ και δεν έκανε το 0-1. Όλα τα άλλα είναι ιστορία. Και οι γκάφες του Ρέινα, που ζώντας στην σκιά του Κασίγιας, του Βαλντές και του Κανιθάρες, ποτέ δεν θα γίνει, Ο τερματοφύλακας, που θα πάρει ένα ματς μόνος του. Και η αστεία αμυντική λειτουργία στα κόρνερ, όταν ο Τζόνσον ανέλαβε το μαρκάρισμα του Γιαγια Τουρέ, που του ρίχνει 2 κεφάλια (και με τον Ρέινα «καρφωμένο» κάτω από τα δοκάρια του, να μην κάνει έξοδο). Και το μουλαρίσιο τρέξιμο του Σκρτλ, που έπεσε σαν τσουβάλι πάνω στον Αφρικάνο, στο πέναλτυ. Είναι αγωνιστική ανάλυση, που μπορούμε να την κάνουμε, αλλά θα καταλήξουμε στον ίδιο παρονομαστή: την απουσία του παίκτη, που την κρίσιμη ώρα, θα σηκώσει όλο το βάρος (κάπως έτσι την έπαθε ο σερ παππούς, με την Μπλάκμπερν, αφήνοντας για ένα γεροντικό καπρίτσιο, εκτός αποστολής τον Ρούνεϊ).
Οι προπονητές τρώνε κολλήματα, και όσο μεγαλώνουν ηλικιακά, μεγαλώνουν και οι εμμονές τους, ότι είναι οι κορυφαίοι και τα ξέρουν όλα. Αδυνατούν να αναγνωρίσουν, πότε τους ξεπερνά η εποχή και πρέπει να κάνουν στην άκρη, διατηρώντας την αίγλη του μύθου τους (τα ίδια έπαθε και ο Ρεχάγκελ μετά το Γιούρο του 2004). Έβλεπα τον Νταλγκλίς μέσα στην βροχή, με την κουκούλα του, όρθιο, ανήμπορο να αντιδράσει. Καρικατούρα του σπουδαίου τεχνικού, που άλλαξε την δεκαετία του 80 το βρεττανικό ποδόσφαιρο, αλλά τώρα είναι πια εκτός εποχής. Όση φλόγα και νοοτροπία πρωταγωνιστή, που ο ίδιος διαθέτει, εμφυσήσει στην ομάδα, δεν θα κάνει ποτέ παίκτες, όπως ο Ανταμ, ο Χέντερσον, ο Ντάουνινγκ, να γίνουν ηγέτες, χωρίς να έχουν και δίπλα τους στον αγωνιστικό χώρο, έναν-δυο τέτοιους. Μου θύμισε κάποια στιγμή, κάποιους ταλαιπωρημένους, απόμαχους της ζωής, που έχουν βγει στην βροχή για να μαζέψουν χόρτα και σαλιγκάρια….
ΥΓ Για όσους δεν κατάλαβαν, ξεκίνησε και η τιμωρία των 8 αγωνιστικών του Σουάρες, αφού μετά τα όσα είδαν το φως της δημοσιότητας, δεν τόλμησε η Λίβερπουλ να ασκήσει έφεση. Το να πάει μπροστά η ομάδα, με το «όρθιο ξύλο» μόνο του, δεν το κόβω…
Πηγή: pamesports.gr
Είναι από τα ελάχιστα μεγάλα παιχνίδια, που από την 11άδα, ίσως διαπιστώνεις, ότι δεν μπορεί να έχει τύχη κάποια ομάδα. Στα ντέρμπυ χρειάζονται προ-σω-πι-κό-τη-τες (!) Πάνω από τακτικές και σχεδιασμούς, που είναι απαραίτητοι, οι παίκτες εκείνοι, που έχουν το μέταλλο του νικητή. Η Σίτυ έχει γκελάρει εφέτος, διότι στην 11άδα της λείπουν οι παίκτες, που είναι εθισμένοι στον πρωταθλητισμό, για αυτό και στραβοπάτησε σε παιχνίδια, καθώς πρέπει να διαχειριστεί από το ξεκίνημα, την πρωτιά στην βαθμολογία. Κυρίως με πιο αδύναμες ομάδες, που τις θεωρείς δεδομένες, και αν σου στραβώσει κάτι, θέλει διπλή προσπάθεια για να το γυρίσεις.
Όμως έχει παίκτες πρωταγωνιστές, που στα μεγάλα ματς, δεν κρύβονται και αναζητούν τη νίκη. Εκεί αλλάζει αρκετά η παραπάνω απαίτηση και μιλά η ποιότητα. Εάν υπήρχε ένας αδύναμος κρίκος, είναι η παρουσία του Μαντσίνι, που όπως σας έχω αναλύσει, απλά διαχειρίζεται ένα ρόστερ αστέρων, αλλά δεν το εξελίσσει.
Κόντρα στην Λίβερπουλ όμως, το μειονέκτημα εκμηδενίστηκε, διότι ο Νταλγκλίς, θύμισε σερ Αλεξ: κατέβασε 11άδα, και με δεδομένη την απουσία του «διαόλου-Σουάρες», δίχως έναν παίκτη με προσωπικότητα. Το καλοκαίρι στις μετεγγραφές γέμισε το ρόστερ και έχει πλέον εναλλακτικές λύσεις, όμως εκτός του Ουρουγουανού, μόνοι «πραγματικοί νικητές» σε νοοτροπία είναι ο Τζέραρντ και ο Μπέλαμι. Ακόμη και ο γέρο-Κάραχερ, που ίσως δεν τον βαστάν τα πόδια του, είναι πιο winner, από τους Αγγερ.
Χωρίς κανέναν από αυτούς, έλειψε αυτό που οι Άγγλοι ονομάζουν “winning spirit”. Και φάνηκε μόλις στην πρώτη μεγάλη στιγμή του παιχνιδιού, όταν ο Ντάουνινγκ, να μου επιτρέψετε την έκφραση, «χέστηκε πάνω του», από την καταπληκτική έξοδο του Χαρτ και δεν έκανε το 0-1. Όλα τα άλλα είναι ιστορία. Και οι γκάφες του Ρέινα, που ζώντας στην σκιά του Κασίγιας, του Βαλντές και του Κανιθάρες, ποτέ δεν θα γίνει, Ο τερματοφύλακας, που θα πάρει ένα ματς μόνος του. Και η αστεία αμυντική λειτουργία στα κόρνερ, όταν ο Τζόνσον ανέλαβε το μαρκάρισμα του Γιαγια Τουρέ, που του ρίχνει 2 κεφάλια (και με τον Ρέινα «καρφωμένο» κάτω από τα δοκάρια του, να μην κάνει έξοδο). Και το μουλαρίσιο τρέξιμο του Σκρτλ, που έπεσε σαν τσουβάλι πάνω στον Αφρικάνο, στο πέναλτυ. Είναι αγωνιστική ανάλυση, που μπορούμε να την κάνουμε, αλλά θα καταλήξουμε στον ίδιο παρονομαστή: την απουσία του παίκτη, που την κρίσιμη ώρα, θα σηκώσει όλο το βάρος (κάπως έτσι την έπαθε ο σερ παππούς, με την Μπλάκμπερν, αφήνοντας για ένα γεροντικό καπρίτσιο, εκτός αποστολής τον Ρούνεϊ).
Οι προπονητές τρώνε κολλήματα, και όσο μεγαλώνουν ηλικιακά, μεγαλώνουν και οι εμμονές τους, ότι είναι οι κορυφαίοι και τα ξέρουν όλα. Αδυνατούν να αναγνωρίσουν, πότε τους ξεπερνά η εποχή και πρέπει να κάνουν στην άκρη, διατηρώντας την αίγλη του μύθου τους (τα ίδια έπαθε και ο Ρεχάγκελ μετά το Γιούρο του 2004). Έβλεπα τον Νταλγκλίς μέσα στην βροχή, με την κουκούλα του, όρθιο, ανήμπορο να αντιδράσει. Καρικατούρα του σπουδαίου τεχνικού, που άλλαξε την δεκαετία του 80 το βρεττανικό ποδόσφαιρο, αλλά τώρα είναι πια εκτός εποχής. Όση φλόγα και νοοτροπία πρωταγωνιστή, που ο ίδιος διαθέτει, εμφυσήσει στην ομάδα, δεν θα κάνει ποτέ παίκτες, όπως ο Ανταμ, ο Χέντερσον, ο Ντάουνινγκ, να γίνουν ηγέτες, χωρίς να έχουν και δίπλα τους στον αγωνιστικό χώρο, έναν-δυο τέτοιους. Μου θύμισε κάποια στιγμή, κάποιους ταλαιπωρημένους, απόμαχους της ζωής, που έχουν βγει στην βροχή για να μαζέψουν χόρτα και σαλιγκάρια….
ΥΓ Για όσους δεν κατάλαβαν, ξεκίνησε και η τιμωρία των 8 αγωνιστικών του Σουάρες, αφού μετά τα όσα είδαν το φως της δημοσιότητας, δεν τόλμησε η Λίβερπουλ να ασκήσει έφεση. Το να πάει μπροστά η ομάδα, με το «όρθιο ξύλο» μόνο του, δεν το κόβω…
Πηγή: pamesports.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου