Ο εορτασμός της επετείου της Εθνικής Παλιγγενεσίας
το 2007 στην πόλη της Θεσσαλονίκης δεν είχε το πατροπαράδοτο
γαλανόλευκο χρώμα αλλά κινήθηκε σε αποχρώσεις κιτρινόμαυρες. Γράφει ο
Δημήτρης Δραγώγιας.
Επειτα από 92 χρόνια ζωής ο Αρης έκανε πράξη το όνειρο κάθε οπαδού με
το πλειοψηφικό πακέτο των μετοχών να περνά στους φίλους του –
τουλάχιστον όσους ήταν μέλη της Λέσχης.
Εκτοτε, η εκάστοτε διοίκηση των Κιτρινόμαυρων έχει καθαρή εντολή από τους οπαδούς που με την ψήφο τους συμμετέχουν στη λήψη των αποφάσεων. Ωστόσο, όσο κι αν μοιάζει ιδανικό, για μια ομάδα που – θέλει να– κάνει πρωταθλητισμό, η απουσία οικονομικά ισχυρού μεγαλομετόχου σίγουρα δεν έκανε το μοντέλο αυτό αρκετά θελκτικό στους αντιπάλους του Αρη.
Αν οι τσέπες των πιστών του Θεού του πολέμου δεν επιτρέπουν στην ομάδα να διεκδικήσει τους τίτλους που αποτελούν διακαή πόθο κάθε Αρειανού, η παρηγοριά πως η ομάδα είναι στα χέρια όσων την αγαπούν πραγματικά ίσως να αξίζει περισσότερο κι από ένα Κύπελλο.
Τουλάχιστον έτσι πιστεύουν οι διοικούντες την FC Union, την ποδοσφαιρική ομάδα του Βερολίνου, που δίνουν την ύστατη μάχη για τη σωτηρία της πουλώντας την … ψυχή τους. Συμπατριώτες του Φάουστ που πούλησε την ψυχή του στο διάβολο, οι Γερμανοί δεν θα μπορούσαν παρά να μάθουν από το πάθημα του ήρωα του Γκαίτε κι έτσι τα πελώρια μπάνερ σε κεντρικούς δρόμους της ανατολικής πλευράς του Βερολίνου δίνουν το στίγμα της απόφασης. «Πουλάμε την ψυχή μας – όχι όμως στον καθένα» είναι το σλόγκαν που καλεί όλους της οπαδούς της Union, να αγοράσουν τις μετοχές της αγαπημένης τους ομάδας με την προοπτική μια μέρα να πάψει να βρίσκεται στη σκιά της μισητής Χέρτα.
Αλλωστε η σύγκριση με τους οικοδεσπότες του Ολυμπιακού Σταδίου της πόλης είναι που κάνει τη Union τόσο ξεχωριστή ώστε δύο χιλιάδες οπαδοί της να ζητήσουν άδεια από τις δουλειές τους όχι για να κάνουν διακοπές αλλά να πιάσουν το πηλοφόρι και το μυστρί και να αναστηλώσουν με τα ίδια τους τα χέρια το γήπεδο τους. «Οι οπαδοί της Χέρτα είναι ευτυχισμένοι μόνο όταν κερδίσουν. Στη Union το γλεντάμε είτε κερδίζουμε είτε χάνουμε», λέει ο Τομπίας Χέλβεγκ, ο μόλις 21 ετών οπαδός της ομάδας που ξόδεψε με χαρά ολόκληρο το μηνιάτικό του για να γίνει μέτοχος της ομάδας της καρδιάς του. «Το αξίζει. Ηθελα να είμαι κι εγώ μέρος αυτού που κάνει τη Union να είναι η Union και όχι η Χέρτα – της αγκαλιάς με τους οπαδούς».
«Η σύγκριση μεταξύ των δύο ομάδων», γράφει η ανταποκρίτρια του βρετανικού «Guardian» στη γερμανική πρωτεύουσα, «απεικονίζει ακριβώς το χάσμα που υπάρχει ακόμη σε πολλές πτυχές της γερμανικής κοινωνίας ανάμεσα στους δυτικούς και τους ανατολικούς, 21 χρόνια μετά την ένωση». Από τη μια η ομάδα του Μίκαελ Σκίμπε που αγωνίζεται στη μεγάλη κατηγορία και έχει στη διάθεσή της ένα στάδιο που πρωτοέκτισε ο Χίτλερ για τους Ολυμπιακούς του 1936 και από την άλλη η Union των φτωχών προαστίων, όπου οι κάτοικοι ανάμεσα σε φτηνές μπίρες και λουκάνικα μιλούν για το ένδοξο παρελθόν τους. Τότε που κάθε τους νίκη ήταν και μια ήττα της Στάζι όταν στην αντίπερα όχθη, η έτερη εχθρός τους, η Ντιναμό, ήταν η επίσημη αγαπημένη της μυστικής αστυνομίας του ανατολικού Βερολίνου.
Οι άνθρωποι της Union έχουν κάθε λόγο να πιστεύουν πως οι φανατικοί τους οπαδοί θα σώσουν την ομάδα, δίνοντας από το υστέρημά τους τα 418 ευρώ που κοστίζει η κάθε μετοχή. Οσο για το σύνθημα πως πουλάνε την ψυχή τους αλλά όχι στον οποιονδήποτε, το γεγονός πως κανείς δεν μπορεί να βρεθεί με περισσότερες από δέκα μετοχές, δείχνει ότι πραγματικά γι’ αυτούς η Union είναι κομμάτι της καρδιάς τους, τόσο σπουδαίο ώστε να κάνουν ακόμα και εκπτώσεις. Στα λεφτά, μα ποτέ στην ψυχή τους…
Πηγή: Εξέδρα
Εκτοτε, η εκάστοτε διοίκηση των Κιτρινόμαυρων έχει καθαρή εντολή από τους οπαδούς που με την ψήφο τους συμμετέχουν στη λήψη των αποφάσεων. Ωστόσο, όσο κι αν μοιάζει ιδανικό, για μια ομάδα που – θέλει να– κάνει πρωταθλητισμό, η απουσία οικονομικά ισχυρού μεγαλομετόχου σίγουρα δεν έκανε το μοντέλο αυτό αρκετά θελκτικό στους αντιπάλους του Αρη.
Αν οι τσέπες των πιστών του Θεού του πολέμου δεν επιτρέπουν στην ομάδα να διεκδικήσει τους τίτλους που αποτελούν διακαή πόθο κάθε Αρειανού, η παρηγοριά πως η ομάδα είναι στα χέρια όσων την αγαπούν πραγματικά ίσως να αξίζει περισσότερο κι από ένα Κύπελλο.
Τουλάχιστον έτσι πιστεύουν οι διοικούντες την FC Union, την ποδοσφαιρική ομάδα του Βερολίνου, που δίνουν την ύστατη μάχη για τη σωτηρία της πουλώντας την … ψυχή τους. Συμπατριώτες του Φάουστ που πούλησε την ψυχή του στο διάβολο, οι Γερμανοί δεν θα μπορούσαν παρά να μάθουν από το πάθημα του ήρωα του Γκαίτε κι έτσι τα πελώρια μπάνερ σε κεντρικούς δρόμους της ανατολικής πλευράς του Βερολίνου δίνουν το στίγμα της απόφασης. «Πουλάμε την ψυχή μας – όχι όμως στον καθένα» είναι το σλόγκαν που καλεί όλους της οπαδούς της Union, να αγοράσουν τις μετοχές της αγαπημένης τους ομάδας με την προοπτική μια μέρα να πάψει να βρίσκεται στη σκιά της μισητής Χέρτα.
Αλλωστε η σύγκριση με τους οικοδεσπότες του Ολυμπιακού Σταδίου της πόλης είναι που κάνει τη Union τόσο ξεχωριστή ώστε δύο χιλιάδες οπαδοί της να ζητήσουν άδεια από τις δουλειές τους όχι για να κάνουν διακοπές αλλά να πιάσουν το πηλοφόρι και το μυστρί και να αναστηλώσουν με τα ίδια τους τα χέρια το γήπεδο τους. «Οι οπαδοί της Χέρτα είναι ευτυχισμένοι μόνο όταν κερδίσουν. Στη Union το γλεντάμε είτε κερδίζουμε είτε χάνουμε», λέει ο Τομπίας Χέλβεγκ, ο μόλις 21 ετών οπαδός της ομάδας που ξόδεψε με χαρά ολόκληρο το μηνιάτικό του για να γίνει μέτοχος της ομάδας της καρδιάς του. «Το αξίζει. Ηθελα να είμαι κι εγώ μέρος αυτού που κάνει τη Union να είναι η Union και όχι η Χέρτα – της αγκαλιάς με τους οπαδούς».
«Η σύγκριση μεταξύ των δύο ομάδων», γράφει η ανταποκρίτρια του βρετανικού «Guardian» στη γερμανική πρωτεύουσα, «απεικονίζει ακριβώς το χάσμα που υπάρχει ακόμη σε πολλές πτυχές της γερμανικής κοινωνίας ανάμεσα στους δυτικούς και τους ανατολικούς, 21 χρόνια μετά την ένωση». Από τη μια η ομάδα του Μίκαελ Σκίμπε που αγωνίζεται στη μεγάλη κατηγορία και έχει στη διάθεσή της ένα στάδιο που πρωτοέκτισε ο Χίτλερ για τους Ολυμπιακούς του 1936 και από την άλλη η Union των φτωχών προαστίων, όπου οι κάτοικοι ανάμεσα σε φτηνές μπίρες και λουκάνικα μιλούν για το ένδοξο παρελθόν τους. Τότε που κάθε τους νίκη ήταν και μια ήττα της Στάζι όταν στην αντίπερα όχθη, η έτερη εχθρός τους, η Ντιναμό, ήταν η επίσημη αγαπημένη της μυστικής αστυνομίας του ανατολικού Βερολίνου.
Οι άνθρωποι της Union έχουν κάθε λόγο να πιστεύουν πως οι φανατικοί τους οπαδοί θα σώσουν την ομάδα, δίνοντας από το υστέρημά τους τα 418 ευρώ που κοστίζει η κάθε μετοχή. Οσο για το σύνθημα πως πουλάνε την ψυχή τους αλλά όχι στον οποιονδήποτε, το γεγονός πως κανείς δεν μπορεί να βρεθεί με περισσότερες από δέκα μετοχές, δείχνει ότι πραγματικά γι’ αυτούς η Union είναι κομμάτι της καρδιάς τους, τόσο σπουδαίο ώστε να κάνουν ακόμα και εκπτώσεις. Στα λεφτά, μα ποτέ στην ψυχή τους…
Πηγή: Εξέδρα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου