Μια μηχανή που πέρναγε δεν τον είδε και τον παρέσυρε. Τόσο απλά. Και τόσο άδικα. Οταν ένας άνθρωπος δηλαδή έχει ακόμα να δώσει.
Να προσφέρει. Δεν είναι μόνο το ότι θα λείψει στην οικογένειά του και στους φίλους του. Είναι ότι μένει στη μέση το έργο του. Στα 81 έχει φτάσει ο Κλιντ Ιστγουντ κι ακόμα γυρίζει ταινίες. Οταν μιλάμε για Θόδωρο Αγγελόπουλο, λέμε για έναν από τους πιο σημαντικούς Ελληνες των τελευταίων σαράντα χρόνων. Ο Αγγελόπουλος μίλαγε λίγο και δούλευε πολύ. Τεράστια είναι η παρακαταθήκη που αφήνει, που ξεπερνάει τα στενά πλαίσια της Ψωροκώσταινας.
Παραπάνω από Ευρωπαίος ήταν ο Αγγελόπουλος. Ως σκηνοθέτης, που ήταν η τέχνη του, είχε φτάσει σε παγκόσμια επίπεδα. Το επαναλαμβάνω για ακόμα μία φορά. Δύο πράγματα έχουν αξία: η Τέχνη και η Επιστήμη. Ολα τα άλλα έρχονται και παρέρχονται. Η Τέχνη και η Επιστήμη μένουν. Συμβάλλουν στην πρόοδο και στην ανάπτυξη του ανθρώπου.
Γι' αυτό καλλιτέχνες και επιστήμονες χρήζουν σεβασμού. Ο Αγγελόπουλος ήταν ο τελευταίος που συνέχιζε αυτή την παράδοση στην Ελλάδα. Μετά τους ποιητές και όχι μόνο τους νομπελίστες. Οπως ο Ντίνος Χριστιανόπουλοςν που ήρθε τώρα στην επικαιρότητα επειδή αρνήθηκε το βραβείο ποίησης που το απένειμαν. Κι όχι από γεροπαραξενιά. Από στάση ζωής. Κι αν ο Χριστιανόπουλος είναι μοναχικός ποιητής, ο Αγγελόπουλος ήταν πολίτης του κόσμου.
Κι όχι μόνο επειδή έζησε και σπούδασε στο Παρίσι. Πολίτη του κόσμου τον έκανε η παγκόσμια ακτινοβολία του. Οι συνεργασίες του με σπουδαίους ηθοποιούς. Τα αργά και μεγάλα πλάνα του έχουν γίνει ανέκδοτα. «Σου αρέσει ο Αγγελόπουλος; Πολύ» και πατάει το κουμπί στο κασετόφωνο για να βάλει «Τα μαύρα μάτια σου». Δεν ήταν ελιτιστής όμως ο Αγγελόπουλος. Δεν έκανε κινηματογράφο για λίγους. Είχε τον δικό του τρόπο. Και δεν θα μπορούσε να ήταν διαφορετικά.
Ο ικανός και άξιος διαφέρει. Ο Αγγελόπουλος ως δημιουργός άνοιξε δρόμους. Πρωτοπόρησε. Εγινε αντικείμενο μελέτης. Και μόνο το «Θίασο» (φωτό) να είχε γυρίσει ο Αγγελόπουλος, θα ήταν αρκετή σαν ταινία για να αφήσει το στίγμα του στον παγκόσμιο κινηματογράφο. Η νεότερη ελληνική ιστορία μέσα σ' ένα φιλμ. Με τις σκηνές να μοιάζουν με τοιχογραφίες. Μια ταινία που μπορεί να είναι μεγάλη σε διάρκεια, αλλά κάθε ένα δύο χρόνια μπορείς να τη βάζεις και να την ξαναβλέπεις χωρίς να σε κουράζει. Για να απολαμβάνεις πέρα απ' όλα τ' άλλα αυτά τα εξαιρετικά πλάνα.
Τη μελαγχολία της ελληνικής φύσης με τη συννεφιά και την καταχνιά. Για να αποδοθούν και τα εύσημα στον διευθυντή φωτογραφίας, τον Γιώργο Αρβανίτη. Παγκοσμίου επιπέδου κι αυτός. Στην περίπτωση του Θόδωρου Αγγελόπουλου η απώλεια δεν είναι σχήμα λόγου. Η απώλεια είναι δεδομένη και τεράστια. Κι η προσφορά του ανεκτίμητη. Ευκαιρία τώρα που οι κυριακάτικες φυλλάδες θα δίνουν τις ταινίες του ν' ανακαλύψει τον Αγγελόπουλο κι ο πολύς κόσμος. Αυτά.
Οι φίλαθλοι της Βιγιαρεάλ πήγαιναν στις εκκλησίες και έκαναν την προσευχή τους για να φύγει ο Βαλβέρδε.
Νίκος Αλέφαντος
Οταν χάνεται το μέτρο, είναι κοντά η γραφηκότητα και το καραγκιοζιλίκι
ΕΙΧΑ μια κουβέντα με τον Βασίλη τον Δανιήλ επί «παράγκας». Οταν όλα τα 'σκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά. Προπονητής του Παναθηναϊκού. Ουδέποτε είχε βγει να μιλήσει για τη διαιτησία, έχοντας την άποψη ότι αυτή είναι δουλειά της διοίκησης, όχι του προπονητή. Και δεν λέμε τώρα για μια δυο φάσεις. Μιλάμε για σφαγές που το αίμα έτρεχε ποτάμι. Κι εμένα δεν μου αρέσει να μιλάνε οι προπονητές για τη διαιτησία. Καταλαβαίνεις την ένταση κατά τη διάρκεια των αγώνων, αλλά αυτή είναι η δουλειά τους.
Και με ενοχλεί πολύ, όταν τεχνικοί σαν τον Φέργκιουσον, τον Μουρίνιο και τον Βενγκέρ μιλάνε μετά τα παιχνίδια για τον διαιτητή. Κι αν ασχολείται με τη διαιτησία ο Μουρίνιο, δεν θα ασχοληθεί ο Δώνης; Ο Φερέιρα το πήγε ένα βήμα παραπέρα. Δεν μιλάει για τα εξωαγωνιστικά μόνο μετά τα ματς. Μιλάει κι από πριν. Πριν από το παιχνίδι με τον Ατρόμητο είπε στους παίκτες του για τους δανεικούς που έχει από τον Ολυμπιακό. Στη συνέχεια έφτασε να ασχοληθεί με τον Βασάρα, που τον άλλαξε ο Μαρινάκης κι έβαλε τον Δούρο. Μπορείς να κατανοήσεις ότι ένας προπονητής θα προσπαθήσει με κάθε τρόπο να τσιτώσει και να συσπειρώσει τους παίκτες του. Με την υπερβολή, όμως, χάνεται το μέτρο. Κι όταν χάνεται το μέτρο, είναι κοντά η γραφικότητα και το καραγκιοζιλίκι.
Οπως γινόταν στην Κατοχή
ΟΙ Γερμανοί ξανάρχονται; Οχι. Η Κατοχή άλλωστε ύστερα από 70 χρόνια δεν θα μπορούσε να είναι η ίδια. Σήμερα πλέον δεν χρειάζονται ούτε οι στρατοί ούτε τα όπλα. Οι Κατοχές υποβάλλονται διά των συμφωνιών. Διά των υπογραφών. Είτε κάποιοι σαν τον Πρωτόπαππα έχουν διαβάσει τα μνημόνια είτε κάποιοι σαν τον Χρυσοχοΐδη τα ψήφιζαν χωρίς να τα διαβάσουν. Είτε έτσι είτε γιουβέτσι, δεν έχει διαφορά. Το αποτέλεσμα ένα και το αυτό είναι. Οι συνθήκες Κατοχής όμως πλησιάζουν σιγά σιγά το '41-'44.
Με τους άστεγους και τους πεινασμένους. Οπως χθες το πρωί στην πλατεία Συντάγματος. Σαν τις ακρίδες έπεσε ο κόσμος όταν οι αγρότες από τη Θήβα σε ένδειξη διαμαρτυρίας ξεφορτώσανε 20 τόνους από πατάτες, κρεμμύδια και καρότα. Τρέχανε ποιος θα προλάβει πρώτος να γεμίσει τις τσάντες. Οπως γινότανε στην Κατοχή. Πείνα και τότε, πείνα και τώρα. Συσσίτια τότε, συσσίτια και τώρα. Κι ακόμα η κρίση είναι στην αρχή. Βενιζέλοι και σία δεν έχουν ολοκληρώσει το έργο τους. Μισθοί και συντάξεις δεν έχουνε φτάσει στα τρία, τρεισήμισι κατοστάρικα, όπως θέλει η τρόικα. Προς το παρόν μένουνε τα πλάνα από την ουρά στο Σύνταγμα για να πάρουνε τσάμπα τις πατάτες και τα καρότα.
ΕΡΩΤΗΣΗ: Με την επιστολή που έστειλε ο Σταθόπουλος για τον Κωνσταντινέα νομίζει ότι θα βγει από τη λίστα;
Να προσφέρει. Δεν είναι μόνο το ότι θα λείψει στην οικογένειά του και στους φίλους του. Είναι ότι μένει στη μέση το έργο του. Στα 81 έχει φτάσει ο Κλιντ Ιστγουντ κι ακόμα γυρίζει ταινίες. Οταν μιλάμε για Θόδωρο Αγγελόπουλο, λέμε για έναν από τους πιο σημαντικούς Ελληνες των τελευταίων σαράντα χρόνων. Ο Αγγελόπουλος μίλαγε λίγο και δούλευε πολύ. Τεράστια είναι η παρακαταθήκη που αφήνει, που ξεπερνάει τα στενά πλαίσια της Ψωροκώσταινας.
Παραπάνω από Ευρωπαίος ήταν ο Αγγελόπουλος. Ως σκηνοθέτης, που ήταν η τέχνη του, είχε φτάσει σε παγκόσμια επίπεδα. Το επαναλαμβάνω για ακόμα μία φορά. Δύο πράγματα έχουν αξία: η Τέχνη και η Επιστήμη. Ολα τα άλλα έρχονται και παρέρχονται. Η Τέχνη και η Επιστήμη μένουν. Συμβάλλουν στην πρόοδο και στην ανάπτυξη του ανθρώπου.
Γι' αυτό καλλιτέχνες και επιστήμονες χρήζουν σεβασμού. Ο Αγγελόπουλος ήταν ο τελευταίος που συνέχιζε αυτή την παράδοση στην Ελλάδα. Μετά τους ποιητές και όχι μόνο τους νομπελίστες. Οπως ο Ντίνος Χριστιανόπουλοςν που ήρθε τώρα στην επικαιρότητα επειδή αρνήθηκε το βραβείο ποίησης που το απένειμαν. Κι όχι από γεροπαραξενιά. Από στάση ζωής. Κι αν ο Χριστιανόπουλος είναι μοναχικός ποιητής, ο Αγγελόπουλος ήταν πολίτης του κόσμου.
Κι όχι μόνο επειδή έζησε και σπούδασε στο Παρίσι. Πολίτη του κόσμου τον έκανε η παγκόσμια ακτινοβολία του. Οι συνεργασίες του με σπουδαίους ηθοποιούς. Τα αργά και μεγάλα πλάνα του έχουν γίνει ανέκδοτα. «Σου αρέσει ο Αγγελόπουλος; Πολύ» και πατάει το κουμπί στο κασετόφωνο για να βάλει «Τα μαύρα μάτια σου». Δεν ήταν ελιτιστής όμως ο Αγγελόπουλος. Δεν έκανε κινηματογράφο για λίγους. Είχε τον δικό του τρόπο. Και δεν θα μπορούσε να ήταν διαφορετικά.
Ο ικανός και άξιος διαφέρει. Ο Αγγελόπουλος ως δημιουργός άνοιξε δρόμους. Πρωτοπόρησε. Εγινε αντικείμενο μελέτης. Και μόνο το «Θίασο» (φωτό) να είχε γυρίσει ο Αγγελόπουλος, θα ήταν αρκετή σαν ταινία για να αφήσει το στίγμα του στον παγκόσμιο κινηματογράφο. Η νεότερη ελληνική ιστορία μέσα σ' ένα φιλμ. Με τις σκηνές να μοιάζουν με τοιχογραφίες. Μια ταινία που μπορεί να είναι μεγάλη σε διάρκεια, αλλά κάθε ένα δύο χρόνια μπορείς να τη βάζεις και να την ξαναβλέπεις χωρίς να σε κουράζει. Για να απολαμβάνεις πέρα απ' όλα τ' άλλα αυτά τα εξαιρετικά πλάνα.
Τη μελαγχολία της ελληνικής φύσης με τη συννεφιά και την καταχνιά. Για να αποδοθούν και τα εύσημα στον διευθυντή φωτογραφίας, τον Γιώργο Αρβανίτη. Παγκοσμίου επιπέδου κι αυτός. Στην περίπτωση του Θόδωρου Αγγελόπουλου η απώλεια δεν είναι σχήμα λόγου. Η απώλεια είναι δεδομένη και τεράστια. Κι η προσφορά του ανεκτίμητη. Ευκαιρία τώρα που οι κυριακάτικες φυλλάδες θα δίνουν τις ταινίες του ν' ανακαλύψει τον Αγγελόπουλο κι ο πολύς κόσμος. Αυτά.
Οι φίλαθλοι της Βιγιαρεάλ πήγαιναν στις εκκλησίες και έκαναν την προσευχή τους για να φύγει ο Βαλβέρδε.
Νίκος Αλέφαντος
Οταν χάνεται το μέτρο, είναι κοντά η γραφηκότητα και το καραγκιοζιλίκι
ΕΙΧΑ μια κουβέντα με τον Βασίλη τον Δανιήλ επί «παράγκας». Οταν όλα τα 'σκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά. Προπονητής του Παναθηναϊκού. Ουδέποτε είχε βγει να μιλήσει για τη διαιτησία, έχοντας την άποψη ότι αυτή είναι δουλειά της διοίκησης, όχι του προπονητή. Και δεν λέμε τώρα για μια δυο φάσεις. Μιλάμε για σφαγές που το αίμα έτρεχε ποτάμι. Κι εμένα δεν μου αρέσει να μιλάνε οι προπονητές για τη διαιτησία. Καταλαβαίνεις την ένταση κατά τη διάρκεια των αγώνων, αλλά αυτή είναι η δουλειά τους.
Και με ενοχλεί πολύ, όταν τεχνικοί σαν τον Φέργκιουσον, τον Μουρίνιο και τον Βενγκέρ μιλάνε μετά τα παιχνίδια για τον διαιτητή. Κι αν ασχολείται με τη διαιτησία ο Μουρίνιο, δεν θα ασχοληθεί ο Δώνης; Ο Φερέιρα το πήγε ένα βήμα παραπέρα. Δεν μιλάει για τα εξωαγωνιστικά μόνο μετά τα ματς. Μιλάει κι από πριν. Πριν από το παιχνίδι με τον Ατρόμητο είπε στους παίκτες του για τους δανεικούς που έχει από τον Ολυμπιακό. Στη συνέχεια έφτασε να ασχοληθεί με τον Βασάρα, που τον άλλαξε ο Μαρινάκης κι έβαλε τον Δούρο. Μπορείς να κατανοήσεις ότι ένας προπονητής θα προσπαθήσει με κάθε τρόπο να τσιτώσει και να συσπειρώσει τους παίκτες του. Με την υπερβολή, όμως, χάνεται το μέτρο. Κι όταν χάνεται το μέτρο, είναι κοντά η γραφικότητα και το καραγκιοζιλίκι.
Οπως γινόταν στην Κατοχή
ΟΙ Γερμανοί ξανάρχονται; Οχι. Η Κατοχή άλλωστε ύστερα από 70 χρόνια δεν θα μπορούσε να είναι η ίδια. Σήμερα πλέον δεν χρειάζονται ούτε οι στρατοί ούτε τα όπλα. Οι Κατοχές υποβάλλονται διά των συμφωνιών. Διά των υπογραφών. Είτε κάποιοι σαν τον Πρωτόπαππα έχουν διαβάσει τα μνημόνια είτε κάποιοι σαν τον Χρυσοχοΐδη τα ψήφιζαν χωρίς να τα διαβάσουν. Είτε έτσι είτε γιουβέτσι, δεν έχει διαφορά. Το αποτέλεσμα ένα και το αυτό είναι. Οι συνθήκες Κατοχής όμως πλησιάζουν σιγά σιγά το '41-'44.
Με τους άστεγους και τους πεινασμένους. Οπως χθες το πρωί στην πλατεία Συντάγματος. Σαν τις ακρίδες έπεσε ο κόσμος όταν οι αγρότες από τη Θήβα σε ένδειξη διαμαρτυρίας ξεφορτώσανε 20 τόνους από πατάτες, κρεμμύδια και καρότα. Τρέχανε ποιος θα προλάβει πρώτος να γεμίσει τις τσάντες. Οπως γινότανε στην Κατοχή. Πείνα και τότε, πείνα και τώρα. Συσσίτια τότε, συσσίτια και τώρα. Κι ακόμα η κρίση είναι στην αρχή. Βενιζέλοι και σία δεν έχουν ολοκληρώσει το έργο τους. Μισθοί και συντάξεις δεν έχουνε φτάσει στα τρία, τρεισήμισι κατοστάρικα, όπως θέλει η τρόικα. Προς το παρόν μένουνε τα πλάνα από την ουρά στο Σύνταγμα για να πάρουνε τσάμπα τις πατάτες και τα καρότα.
ΕΡΩΤΗΣΗ: Με την επιστολή που έστειλε ο Σταθόπουλος για τον Κωνσταντινέα νομίζει ότι θα βγει από τη λίστα;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου