Προφύλαξε παίκτες απέναντι στον Πανιώνιο, έδειξε μια ικανότητα να
κλειδώνει παιχνίδια με το ισχνό 1-0 όπως άλλοτε ο Φερνάντο Σάντος –που
προερχόταν από δυόμισι μήνες χωρίς ήττα– αντιμετώπιζε τον Ατρόμητο μέσα
στην Τούμπα, δίχως να φαίνονται σύννεφα πάνω από τη Θεσσαλονίκη.
Και κατά τη συνήθη μπακαλίστικη συλλογιστική όλων ημών, το παιχνίδι με τον Ατρόμητο ήταν το τελευταίο πριν από τον τελικό. Ημιτελικός για τον ΠΑΟΚ, ο οποίος ήξερε να εξασφαλίζει νίκες χωρίς κόπο, δεν υπήρχε. Θα μπορούσαν όλα αυτά να ισχύουν. Αν ο Βαρδάρης δεν φυσούσε, αν την … πατσαβουριά του Φυντανίδη δεν την έπαιρνε να τη στείλει μέσα από τη γραμμή της εστίας, αν ο Γλύκος προλάβαινε να «κόψει… αζιμούθιο» για να υπολογίσει την πορεία της, αν δεν φρόντιζαν νωρίτερα οι αμυντικοί του ΠΑΟΚ να κρατούν τους αντιπάλους τους μακριά από την περιοχή, αν ο Μπόλονι αντιδρούσε ορθότερα στις αλλαγές του Δώνη –που έβαλε τον Τάτο γεμίζοντας τη μεσοεπιθετική γραμμή του με έναν ακόμη μπαλαδόρο και δημιουργώντας προϋποθέσεις ευκαιριών στον «φονιά» Μήτρογλου– κι αν εν τέλει μετά το γκολ του Λίνο αναιτίως οι παίκτες του απέφευγαν να μετρούν το ρολόι ψάχνοντας να περάσει γρήγορα μία ώρα αγώνα. Και τώρα;
Αλλοι λένε ότι μια ήττα δεν φέρνει την καταστροφή. Είναι η συνήθης επωδός εκείνων που προφανώς ουδεμία σχέση έχουν με την πραγματικότητα στις ομάδες. Προφανώς και δεν ήρθε ο Αρμαγεδών. Αλλά ο ΠΑΟΚ είχε επενδύσει στη διοργάνωση. Ιδιαίτερα μετά τον αποκλεισμό του Παναθηναϊκού και τη νίκη του επί της ΑΕΚ. Και την πορεία της διοργάνωσης που θα έφερνε το επόμενο «μεγαθήριο» Ολυμπιακό στον τελικό. Αλλά σε έναν τελικό όλα γίνονται. Πολύ δε περισσότερο όταν έρχονται μνήμες από τη Νέα Φιλαδέλφεια του 2001.
Μόνο που ο φετινός ΠΑΟΚ δεν είναι εκείνος του Μπάγεβιτς. Κι έπειτα, όλοι έβλεπαν ότι οι νίκες στους τελευταίους δυόμισι μήνες –που ουσιαστικά συνέβαλαν στο να μην αποσταθεροποιηθεί η κατάσταση μετά τις διοικητικές αναταραχές, τα οικονομικά προβλήματα, τη «Ζαγορακιάδα» και τις πωλήσεις Βιεϊρίνια και Κοντρέρας– στηρίχτηκαν κυρίως σε μια κεκτημένη ταχύτητα, στις συγκυρίες και λιγότερο σε εμφατικές εμφανίσεις. Και στο πρώτο ουσιαστικό δύσκολο τεστ απέναντι σε μια κατά τεκμήριο τεχνική και φορμαρισμένη ομάδα –που στο τελευταίο διάστημα της «πηγαίνουν» τα πάντα– αδυνατούσε να ξεπεράσει το εμπόδιο. Τα δύσκολα όμως τώρα έρχονται.
Η πρώτη αντίδραση ήταν σπασμωδική. Και ενδεικτική του κλίματος που επικρατούσε. Οι αντιστάσεις της διοίκησης, του Ζαγοράκη προσωπικά, του Μπόλονι αλλά και των παικτών, αποδείχτηκαν ισχυρές για να απορροφήσουν τους κραδασμούς της οργής της εξέδρας στις περιπτώσεις Βιεϊρίνια και Κοντρέρας και της δημοσιοποίησης των οικονομικών προβλημάτων, η οποία δεν δικαιολογείται στην υπεραπλουστευμένη οπαδική λογική.
Τώρα ο αποκλεισμός από το Κύπελλο σημαίνει πρακτικά ότι χάνεται μια μοναδική ευκαιρία να διεκδικηθεί ο μοναδικός τίτλος που έμοιαζε εφικτός να κατακτηθεί από μια ομάδα η οποία ποιοτικά δεν ήταν η καλύτερη των τελευταίων ετών. Αν σ’ αυτό προστεθούν όλες οι παθογένειες που έχουν συσσωρευτεί τότε ναι, η ήττα αυτή δεν είναι εύκολο να χωνευτεί.
Αν πάλι μπει κανείς σε μια διαδικασία να σκεφθεί ότι ο χθεσινός ΠΑΟΚ φλέρταρε με την «αυτοκτονία» για μία ώρα περίπου κι ότι εν τέλει ίσως πήρε αυτό που του άξιζε όχι μόνο χθες αλλά συνολικά για την απόδοσή του έως τώρα, τότε θα αποκατασταθούν πολύ γρηγορότερα οι ισορροπίες. Κι έτσι θα γίνει κατανοητό μέχρι πού μπορεί να φτάσει η αποδυναμωμένη –σε σχέση με την αρχή του πρωταθλήματος– ομάδα του Μπόλονι. Ισως τώρα να ήρθε η στιγμή για καθαρές εξηγήσεις χωρίς ωραιοποιήσεις και υπεκφυγές.
Πηγή: Εξέδρα
Και κατά τη συνήθη μπακαλίστικη συλλογιστική όλων ημών, το παιχνίδι με τον Ατρόμητο ήταν το τελευταίο πριν από τον τελικό. Ημιτελικός για τον ΠΑΟΚ, ο οποίος ήξερε να εξασφαλίζει νίκες χωρίς κόπο, δεν υπήρχε. Θα μπορούσαν όλα αυτά να ισχύουν. Αν ο Βαρδάρης δεν φυσούσε, αν την … πατσαβουριά του Φυντανίδη δεν την έπαιρνε να τη στείλει μέσα από τη γραμμή της εστίας, αν ο Γλύκος προλάβαινε να «κόψει… αζιμούθιο» για να υπολογίσει την πορεία της, αν δεν φρόντιζαν νωρίτερα οι αμυντικοί του ΠΑΟΚ να κρατούν τους αντιπάλους τους μακριά από την περιοχή, αν ο Μπόλονι αντιδρούσε ορθότερα στις αλλαγές του Δώνη –που έβαλε τον Τάτο γεμίζοντας τη μεσοεπιθετική γραμμή του με έναν ακόμη μπαλαδόρο και δημιουργώντας προϋποθέσεις ευκαιριών στον «φονιά» Μήτρογλου– κι αν εν τέλει μετά το γκολ του Λίνο αναιτίως οι παίκτες του απέφευγαν να μετρούν το ρολόι ψάχνοντας να περάσει γρήγορα μία ώρα αγώνα. Και τώρα;
Αλλοι λένε ότι μια ήττα δεν φέρνει την καταστροφή. Είναι η συνήθης επωδός εκείνων που προφανώς ουδεμία σχέση έχουν με την πραγματικότητα στις ομάδες. Προφανώς και δεν ήρθε ο Αρμαγεδών. Αλλά ο ΠΑΟΚ είχε επενδύσει στη διοργάνωση. Ιδιαίτερα μετά τον αποκλεισμό του Παναθηναϊκού και τη νίκη του επί της ΑΕΚ. Και την πορεία της διοργάνωσης που θα έφερνε το επόμενο «μεγαθήριο» Ολυμπιακό στον τελικό. Αλλά σε έναν τελικό όλα γίνονται. Πολύ δε περισσότερο όταν έρχονται μνήμες από τη Νέα Φιλαδέλφεια του 2001.
Μόνο που ο φετινός ΠΑΟΚ δεν είναι εκείνος του Μπάγεβιτς. Κι έπειτα, όλοι έβλεπαν ότι οι νίκες στους τελευταίους δυόμισι μήνες –που ουσιαστικά συνέβαλαν στο να μην αποσταθεροποιηθεί η κατάσταση μετά τις διοικητικές αναταραχές, τα οικονομικά προβλήματα, τη «Ζαγορακιάδα» και τις πωλήσεις Βιεϊρίνια και Κοντρέρας– στηρίχτηκαν κυρίως σε μια κεκτημένη ταχύτητα, στις συγκυρίες και λιγότερο σε εμφατικές εμφανίσεις. Και στο πρώτο ουσιαστικό δύσκολο τεστ απέναντι σε μια κατά τεκμήριο τεχνική και φορμαρισμένη ομάδα –που στο τελευταίο διάστημα της «πηγαίνουν» τα πάντα– αδυνατούσε να ξεπεράσει το εμπόδιο. Τα δύσκολα όμως τώρα έρχονται.
Η πρώτη αντίδραση ήταν σπασμωδική. Και ενδεικτική του κλίματος που επικρατούσε. Οι αντιστάσεις της διοίκησης, του Ζαγοράκη προσωπικά, του Μπόλονι αλλά και των παικτών, αποδείχτηκαν ισχυρές για να απορροφήσουν τους κραδασμούς της οργής της εξέδρας στις περιπτώσεις Βιεϊρίνια και Κοντρέρας και της δημοσιοποίησης των οικονομικών προβλημάτων, η οποία δεν δικαιολογείται στην υπεραπλουστευμένη οπαδική λογική.
Τώρα ο αποκλεισμός από το Κύπελλο σημαίνει πρακτικά ότι χάνεται μια μοναδική ευκαιρία να διεκδικηθεί ο μοναδικός τίτλος που έμοιαζε εφικτός να κατακτηθεί από μια ομάδα η οποία ποιοτικά δεν ήταν η καλύτερη των τελευταίων ετών. Αν σ’ αυτό προστεθούν όλες οι παθογένειες που έχουν συσσωρευτεί τότε ναι, η ήττα αυτή δεν είναι εύκολο να χωνευτεί.
Αν πάλι μπει κανείς σε μια διαδικασία να σκεφθεί ότι ο χθεσινός ΠΑΟΚ φλέρταρε με την «αυτοκτονία» για μία ώρα περίπου κι ότι εν τέλει ίσως πήρε αυτό που του άξιζε όχι μόνο χθες αλλά συνολικά για την απόδοσή του έως τώρα, τότε θα αποκατασταθούν πολύ γρηγορότερα οι ισορροπίες. Κι έτσι θα γίνει κατανοητό μέχρι πού μπορεί να φτάσει η αποδυναμωμένη –σε σχέση με την αρχή του πρωταθλήματος– ομάδα του Μπόλονι. Ισως τώρα να ήρθε η στιγμή για καθαρές εξηγήσεις χωρίς ωραιοποιήσεις και υπεκφυγές.
Πηγή: Εξέδρα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου