«Ημέρα μνήμης και περισυλλογής.
8 Φεβρουαρίου 1981, η μέρα που 21 οπαδοί έφυγαν από το σπίτι τους και δεν γύρισαν ποτέ σ' αυτό. Δεν έχει σημασία τι χρώμα κασκόλ φορούσαν ή για ποια ομάδα και ποιο σύνθημα τραγουδούσαν όταν έσβησε το χαμόγελο και έκλεισαν τα μάτια. Έφυγαν και δεν ξαναγύρισαν. Σε μέρες σαν τη σημερινή, κάθε γνήσιος οπαδός αισθάνεται την υποχρέωση ν' αφιερώσει δυο λόγια για αυτούς που κίνησαν να πάνε το μακρύ, δίχως επιστροφή αυτή τη φορά, ταξίδι. Οφείλει να θυμάται και να υπενθυμίζει σ' όποιους εκούσια ή ακούσια το ξεχνούν ότι ο οπαδός είναι άνθρωπος. Οφείλει να θυμάται γνήσια κι όχι ξεστομίζοντας λόγια πολιτικάντικα, δακρύβρεχτα, ξύλινα, κενά περιεχομένου. Ίσως πολλοί να μη μπορούν να καταλάβουν πώς γίνεται άνθρωποι που τους χωρίζουν τόσα πολλά, να στέκονται με περίσσεια ευλάβεια και σεβασμό απέναντι σε μέρες σαν τη σημερινή. Ένας οπαδός όμως μπορεί. Τους οπαδούς τους χωρίζουν πολλά. Από «απλά» πράγματα, όπως διαφορετικά σύμβολα και χρώματα, ως περισσότερο σύνθετα, όπως διαφορετικές διαδρομές και διαφορετικές συνήθειες και πρακτικές. Τους ενώνει όμως ένα σημαντικό. Η αποδοχή και η κατανόηση του συναισθήματος που γεννάει και της επιρροής που ασκεί πάνω τους ένα σύμβολο και μια λέξη. Μόνο ένας οπαδός μπορεί να το κατανοήσει αυτό. Μια πόρτα ενός γηπέδου που δεν άνοιξε, ένας οδηγός που εξουθενωμένος αποκοιμήθηκε, ένας κακοφτιαγμένος δρόμος που μετατράπηκε σε παγίδα θανάτου. Δυστυχώς βιώσαμε τέτοιες καταστάσεις που κόστισαν τη ζωή σε άτομα που - σαν όλους μας - ξεκίνησαν για να δουν και να βιώσουν αυτό που δίνει νόημα στη ζωή τους αλλά στο τέλος της ημέρας δεν επέστρεψαν στα σπίτια τους. Για πολλούς μπορεί να έχει σημασία ο καταλογισμός ευθυνών (που σίγουρα θα πρέπει να αποδίδονται), για άλλους μπορεί να προέχει ο τζερτζελές της τηλεθέασης. Για εμάς έχει σημασία η μνήμη και η αποφυγή της λήθης. Γιατί εμείς είμαστε οπαδοί, που ακόμη και στις στιγμές ανείπωτης χαράς, η θλίψη είναι ακριβώς δίπλα μας και καραδοκεί. «Κάφροι των γηπέδων» για πολλούς, «μιάσματα της κοινωνίας» για άλλους. Δεν δίνουμε την παραμικρή σημασία στις εύκολες ταμπέλες που μπαίνουν από μια κοινωνία που παράγει και προάγει πολιτικούς μειωμένων ικανοτήτων και βαθιών τσεπών. Εμείς είμαστε τόσο κάφροι όσο ακριβώς χρειάζεται για να δώσουμε το χέρι μας και να τραβήξουμε στη ζωή έναν οπαδό που θα είχε κασκόλ άλλης ομάδας στο λαιμό του. Όλοι αυτοί που χάθηκαν στην προσπάθεια τους να συμπαρασταθούν στις ομάδες τους, να νοιώσουν κομμάτι της, να ενώσουν τη φωνή τους με όλους τους άλλους «ομοίους» τους, αξίζουν τουλάχιστον την - έστω και προσωρινή - περισυλλογή μας. Αξίζουν να συνεχίσουμε να τους ακούμε και να τους βλέπουμε, αξίζουν να τους αναφέρουμε στις μαζώξεις μας, αξίζουν να τους ρίχνουμε μια ματιά στους αγώνες των ομάδων μας. Είναι εκεί, ψηλά, στο πάνω-πάνω διάζωμα του γηπέδου που αγωνίζεται κάθε φορά η ομάδα τους.
Ευχόμαστε δύναμη και κουράγιο στους οπαδούς, να στηρίζουν αλλά και να στηρίζονται σε τέτοιες δύσκολες στιγμές...».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου