Σήμερα, είναι αλήθεια πως για πρώτη φορά από τότε που ξέσπασε το θέμα «κρίση», έπιασα τον εαυτό μου αγανακτισμένο. Και ιδιαιτέρως, συναισθηματικά φορτισμένο.
Βλέπω τις εκδηλώσεις που γίνονται σε διάφορες πρωτεύουσες για τη πάρτη μας, είδα και μία διαφήμιση Jonny Walker αφιερωμένη στην Ελλάδα και ξαφνικά διαπίστωσα πως όντως, μας λυπούνται.
Δεν μπορώ να αντέξω αυτό το πράγμα. Δεν θέλω να με λυπούνται, το θεωρώ άκρως προσβλητικό, ακόμη κι όταν γνωρίζω πως οι προθέσεις των ανθρώπων αυτών είναι καλές.
Αυτό που κινδυνεύουμε να χάσουμε είναι η αυτοεκτίμησή μας. Και αν αυτό το συναίσθημα μπει στο DNA σου, τότε ακολουθεί ένας αργός, μίζερος δρόμος προς τον θάνατο. Θα δίνεις μία μάχη απλά για να πεθάνεις από φυσικά αίτια.
Αισθάνομαι γελοίος που έπιασα τον εαυτό μου να πιστεύει πως κάνω το χρέος μου λέγοντας πέντε σχετικά κλισέ ατάκες στο ραδιόφωνο. Διαπίστωσα, πως δεν έχω καμία διαφορά από μία γιαγιά που βγαίνει σε ένα ράδιο να τα πει, τη στιγμή που αυτή δικαιολογείται.
Αισθάνομαι επίσης γελοίος, που δεν γνωρίζω τον τρόπο να αντιδράσω όπως αρμόζει στη περίσταση. Που ως παιδί του ΠΑΟΚ, αντιλαμβάνεστε ποια νομίζω πως πρέπει να είναι η αντίδραση.
Αισθάνομαι γελοίος, που ανήκω και σε ένα κλαμπ που καλύπτεται μέσα από συνθήματα και όχι μέσα από πράξεις. Θα ήθελα να δω μία πορεία ΠΑΟΚτσήδων για κοινωνικοπολιτικά θέματα. Αν δεν το έχετε καταλάβει, η πιο βουβή πόλη της χώρας είναι η δική μας. Και το επιχείρημα «μας ψεκάζουνε» έχει το χαβαλέ του, αλλά μάλλον σε αυτές τις στιγμές χάνεται και αυτός.
Ωραία τα συνθηματάκια για τον Σαρκοζί και την Μέρκελ, αλλά πολύ αθώα και γλυκά για να με καλύψουν.
Σε αυτή τη πόλη, δεν μπορείς να περιμένεις από κανέναν άλλο να εμφανίσει αντίδραση. Όταν εσύ σιωπάς ή απλά κάνεις τον χαβαλέ σου, η πόλη θα κοιμάται.
Και πλέον, αμφισβητώ την ικανότητά μας να κάνουμε οτιδήποτε θα μας κοστίσει, λες και το πρόβλημα δεν αφορά εμάς.
Μεγαλώνοντας, έπιασα τον εαυτό μου να μισεί τον τόπο του, μην έχοντας την ικανότητα μάλλον να διαχωρίσω το κράτος από το έθνος μου.
Έβαλα τη γειτονιά μου, τη μάνα μου, τους φίλους μου, στο ίδιο καλάθι με τα λαμόγια, τα κομματόσκυλα, τους σιχαμένους με τις σημαίες στις προεκλογικές εκστρατείες. Τους επαίτες των 400ων ευρώ, γιατί εκεί τους έφτασαν οι δικοί τους.
Θα αναρωτηθεί κάποιος τι με έπιασε παραμονές αγώνα με τον Άρη και τα γράφω όλα αυτά. Απλά πατήθηκε το ευαίσθητο κουμπί μου. Δεν αντέχω να με λυπάται κανένας.
ΥΓ Το άρθρο είναι αφιερωμένο στον αδερφό μου Κυριάκο.
Πηγή: paok24.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου