Περί οπλοκατοχής!!

Ο πιο μισητός άνθρωπος στις ΗΠΑ, όπως αυτοχαρακτηρίζεται, η κόντρα του με το λόμπι του όπλου και οι… οσκαρικές – χριστουγεννιάτικες κουβέντες του που σπάνε κόκαλα. Γράφει ο Β. Γαλούπης.

Είναι ο άνθρωπος που δηλώνει ευθαρσώς «είμαι ο πιο μισητός άνθρωπος στην Αμερική». Τέτοιες μέρες, τα Χριστούγεννα του 2003, οι ευχετήριες κάρτες που έφθαναν στο σπίτι του από αγνώστους έγραφαν πάνω «Ευχόμαστε να πάθεις σύντομα ένα εγκεφαλικό επεισόδιο» και «Καλή ανάρρωση από το μυστηριώδες αυτοκινητιστικό σου δυστύχημα».
Με κοπριά αλόγου στην αυλή του
Η αιρετική του φωνή ακούστηκε σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης, όταν στην απονομή των βραβείων Όσκαρ, τον Μάρτιο του 2003, μόλις τέσσερις μέρες μετά την εισβολή στο Ιράκ, φώναξε με το αγαλματάκι στα χέρια: «Ντροπή σας, κύριε Μπους, ντροπή σας…», με την αίθουσα να σείεται από γιουχαϊσματα. Με εξαίρεση τον Σκορτσέζε και την Μέριλ Στριπ που φάνηκε να είναι στο πλευρό του.
Την επόμενη μέρα, γυρνώντας πια στο σπίτι του, το δημοτικό συμβούλιο της πόλης του είχε αδειάσει ένα φορτίο με κοπριά αλόγου μπροστά στην αυλή του.
Χριστουγεννιάτικο κτύπημα μετά το Κονέκτικατ
Τα φετινά Χριστούγεννα, ο Μάικλ Μουρ ξαναχτύπησε, στοχεύοντας πάλι το πανίσχυρο λόμπι των όπλων στις ΗΠΑ. Έχοντας ήδη γυρίσει ένα απόλυτα επιτυχημένο ντοκιμαντέρ για το μακελειό στο Κολουμπάιν, κι ενώ τούτες τις μέρες ο πόλεμος στις ΗΠΑ περί οπλοκατοχής έχει φουντώσει για τα καλά μετά τις μαζικές δολοφονίες στο Κονέκτικατ, ο γνωστός οσκαρικός σκηνοθέτης αποφάσισε να στείλει στην χώρα του την δική του ευχετήρια κάρτα. Με τις εξής κουβέντες:
«Δεν μπορώ να ενώσω τη φωνή μου με τις χριστουγεννιάτικες ψαλμωδίες για την επί της γης ειρήνη: Οι μαζικές δολοφονίες όπως στο Κολουμπάιν και το Κονέκτικατ δεν θα σταματήσουν. Οι αλλαγές που θέλουμε να επιφέρουμε στους νόμους για τα όπλα μπορεί να είναι απολύτως απαραίτητες, αλλά μήπως είναι στην πλειοψηφία τους... διακοσμητικές;».
«Ποιοι είμαστε εμείς;»
Και συνεχίζει: «Κι άλλοι πολίτες σε άλλες χώρες έχουν όπλα (στον Καναδά, για παράδειγμα, στο σύνολο των 12 εκατομμυρίων νοικοκυριών της χώρας, κυκλοφορούν 7 εκατομμύρια όπλα - τα περισσότερα κυνηγετικά), όμως το ποσοστό των δολοφονιών είναι ελάχιστο. Τα παιδιά στην Ιαπωνία παίζουν με τα ίδια, και πολύ χειρότερα, video games με τα παιδιά της Αμερικής, το ίδιο και στην Μ. Βρετανία, όμως είχαν 58 περιστατικά δολοφονιών με όπλο σε 63 εκατομμύρια πληθυσμού. Οι υπόλοιποι λαοί δεν δολοφονούν ο ένας τον άλλον με το βαθμό που το κάνουμε εμείς. Και η ερώτηση δεν είναι «γιατί συμβαίνει αυτό;». Η ερώτηση που πρέπει να μας απασχολεί, όσο προσπαθούμε να βρούμε το νομοσχέδιο του Gun Control, είναι χειρότερη: «Ποιοι είμαστε εμείς;».
«Στην πλάτη των σκλάβων»
Δίνει ο ίδιος ο Μάικλ Μουρ την απάντησή του: «Είμαστε μία χώρα που οι ηγέτες της επισήμως ξεκινούν τακτικές απόλυτης βίας, όπως βομβαρδισμούς και πολέμους, για «να επιφέρουν την παγκόσμια δικαιοσύνη». Εισβάλουμε σε χώρες που δεν μας επιτέθηκαν. Εμείς χρησιμοποιούμε όπλα μαζικής καταστροφής, ακόμα και απέναντι σε πολίτες. Ισως αυτό δεν θα έπρεπε να μας εκπλήσσει, καθώς το έθνος μας ιδρύθηκε μετά από γενοκτονία και χτίστηκε στην πλάτη των σκλάβων. Είμαστε υπεύθυνοι για τη σφαγή 600.000 Αμερικανών κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου Πολέμου. Καυχιόμαστε ότι «δαμάσαμε την Άγρια Δύση με ένα εξάσφαιρο», ενώ ακόμα και σήμερα η βία δεν έχει σταματήσει στην καθημερινότητά μας: κάθε 3 λεπτά μία γυναίκα βιάζεται στις ΗΠΑ και κάθε 3 ώρες μία γυναίκα σκοτώνεται στις ΗΠΑ. Κάθε 15 δευτερόλεπτα μία γυναίκα γρονθοκοπείται στο ίδιο της το σπίτι. Στις ΗΠΑ! Οπότε... ποιοι είμαστε;».
«Βία με σπόνσορα την πολιτεία»
Οι τοποθετήσεις και οι σαρκαστικές αντιδράσεις του Μάικλ Μουρ προκαλούν εκ νέου σάλο, όπως είχε γίνει και για το ντοκιμαντέρ του Bowling for Columbine (ελληνικός τίτλος: Ακήρυχτος πόλεμος).
Ως γνωστόν το 1999 στο σχολείο Κολουμπάιν δυο μαθητές πυροβόλησαν και σκότωσαν 12 συμμαθητές τους και τον δάσκαλο, ενώ τραυμάτισαν 24 άτομα. Στην συνέχεια οι οπλοφόροι αυτοκτόνησαν. Αυτό το ντοκιμαντέρ του Μάικλ Μουρ απέσπασε το Όσκαρ το 2003. Ο ίδιος δήλωσε τότε: «Η ηθική της αμερικανικής κοινωνίας λέει “πάτησε αυτούς που χρειάζονται τη βοήθειά σου”. Για μένα αυτό είναι τρομοκρατία με άξονα τη βία και σπόνσορα την πολιτεία».
Παραμύθι…
Παλιότερα ο Μάικλ Μουρ έγραψε για το καυτό θέμα της οπλοκατοχής:
«Τι νόημα έχει να υπάρχει ένα όπλο στο σπίτι; Αν είναι για κυνήγι, τότε είναι απλό: Έχε το τουφέκι ή την καραμπίνα άδεια και κλειδωμένη στη σοφίτα μέχρι την κυνηγετική περίοδο. Αν, από την άλλη πλευρά, σκέφτεσαι να αγοράσεις περίστροφο για προστασία, θα σου δώσω μερικά στατιστικά στοιχεία. Είναι 22 φορές πιθανότερο να πεθάνει κάποιο μέλος της οικογένειάς σου από σφαίρα όπλου αν ήδη υπάρχει κάποιο όπλο στο σπίτι. Η ιδέα ότι η κατοχή όπλου είναι ο μόνος τρόπος να εξασφαλίσεις «οικιακή ασφάλεια» είναι παραμύθι. Λιγότερο από ένα στα τέσσερα βίαια εγκλήματα διαπράττονται ενώ το θύμα βρίσκεται στο σπίτι του».
«Μόνο στο 2% πυροβολείται ο εισβολέας»
Και καταλήγει: «Όταν χρησιμοποιούνται όπλα στην διάρκεια μιας διάρρηξης και ο ιδιοκτήτης βρίσκεται σπίτι του, τότε μόνο στο 2% των περιπτώσεων πυροβολείται ο εισβολέας. Στο υπόλοιπο 98% οι ένοικοι πυροβολούν κατά λάθος κάποιο αγαπημένο τους πρόσωπο ή τον εαυτό τους. Ή οι διαρρήκτες τους παίρνουν το όπλο και τους σκοτώνουν μ’ αυτό. Παρά ταύτα έχουμε 250 εκατομμύρια όπλα στα σπίτια μας. Αν πραγματικά ενδιαφέρεσαι για την προστασία σου, πάρε έναν σκύλο. Οι κακοί αποφεύγουν να τα βάλουν μ’ ένα άγριο ζώο με μυτερά δόντια που γαβγίζει. Δεν χρειάζεσαι όπλο!».
Αυτά, λοιπόν, με αφορμή τον θόρυβο περί οπλοκατοχής που έχει ξεσπάσει ξανά τούτες τις μέρες στις ΗΠΑ…


πηγή: gazzetta.gr