η Αλήθεια;

Ο Μάνος Αντώναρος πιστεύει ότι για να ζήσει ο άνθρωπος χρειάζεται οξυγόνο, νερο, τροφή και δικαιοσύνη... Οποιο λείψει... πάπαλα... Μήπως κάποιο απ' αυτο κινδυνεύει;

Η Αλήθεια είναι ΜΙΑ.
Οι αλήθειες είναι όμως πολλές.
Μοιάζει με αυτόνόητο…ή μάλλον με ανοησία, αλλά ελπίζω στο κοφτερό μυαλό σας, ώστε να μην χάνουμε χώρο και χρόνο για να το εξηγήσω.
Ηταν αρχές της δεκαετίας των ‘80s και εργαζόμουν στο ελεύθερο ρεπορτάζ του «Ελεύθερου Τύπου». Τι σημαίνει αυτό; Τουλάχιστον 10 ωρες στο πεζοδρόμιο μαζί με έναν φωτογράφο να τρέχεις από το ένα άκρο της Αθήνας στο άλλο για να καλύψεις διάαααααααφορα θέματα και μετά ξανα πίσω στην εφημερίδα για να τα γράψεις στη γραφομηχανή. Δίπλα μου ο Βασίλης Σκουντής- μας χώριζε ένα τζάμι- να δίνει τη δική του μάχη για να κάνει γνωστό στον κόσμο το μπάσκετ, την κολύμβηση.
Μια μέρα λοιοπόν έγραψα ένα κομμάτι, στο όποιο έλεγα τη γνώμη μου για μια δικαστική απόφαση με την οποία δεν συμφωνούσα καθόλου.
Το’δωσα στο αρχισυντάκτη μου να το δει.
Το διάβασε (έχει σημασία αυτό) και μου τόδωσε πίσω.
-Καλογραμμένο. Σκίστο.
-Γιατί;
-Επειδή παιδί μου, ο δημοσιογράφος δεν σχολιάζει δικαστικές αποφάσεις. Αν συνεβαινε αυτό θα ζούσαμε σε ζούγκλα. Κάποιος πρέπει να προσδιορίζει την αλήθεια. Το δίκαιο. Και οι δικαστές είναι ο,τι καλύτερο έχουμε σκεφθεί ως άνθρωποι.
Δεν μ’αρεσε, αλλά κατάλαβα, τι μου είπε.
Το κράτησα.
Πέρασαν τα χρόνια, άφησα το ελεύθερο ρεπορτάζ και σιγά-σιγά κέρδισα την πολυτέλεια να λέω (καλή ώρα) τη γνώμη μου. Από τότε μέχρι σήμερα έγινε της τρελλής.
Ο καθένας και η καθεμία ανάλογα με τα κέφια τους, τη μόρφωσή τους, τον συναισθηματισμό τους, ή τον κομματοσκυλισμό τους έλεγε το ψιλό του και το χοντρό του για τις δικαστικές αποφάσεις.
Αποτέλεσμα;
Η Δικαιοσύνη σήμερα να είναι έρμαιο της γνώμης κάθε καναλάρχη, μεγαλοδημοσιογράφου και παραθυρο-καλεσμένου. Για τουλάχιστον μια 15ετία μπολιαστήκαμε από τις καθημερινές Τηλε-δίκες.
«Εχω εμπιστοσύνη στην ελληνική δικαιοσύνη» λένε στις τηλεοπτικές κάμερες οι άνθρωποι, λες και θα μπορούσε να είναι και αλλιώς.
Για σκεφθείτε το λίγο.
Ξέρετε ποιο είναι το χειρότερο;
Αφού κτυπηθεί η εμπιστοσύνη προς τη Δικαιοσύνη, τότε πραγματικά δεν μπορείς να διαμαρτυρηθείς για δικαστικές αποφάσεις που έχου και μεγάλη σημασία… Τότε η διαμαρτυρία (ή άλλη γνώμη) μπαίνει στον σωρό.
Παράδειγμα η απόφαση για την υπόθεση «Ζαρντινιέρα»…
Εχω και έχετε διαβάσει τα χίλια μύρια. ΟΛΟΙ διαμαρτυρήθηκαν… Βασικά όλοι είχαν δίκιο Ε και;
Και μετα άρχισαν τα απαραδεκτα στο δικαστικό σώμα (παραδικαστικό κύκλωμα κ.λ.π.)… Όταν ένας θεσμός κτυπηθεί στο κύρος του, τότε κινδυνεύει να γίνει ξέφραγκο αμπέλι.
Για να επιβιώσουμε θέλουμε: Οξυγόνο, νερό, τροφή και δικαιοσύνη. Οποιοδήποτε απ’ αυτά λείψει θα αφανιστούμε.
Η κοπελιά με το μωράκι στη Λέρο ζήτησε βοήθεια από το forum της γυναίκας μου. Εχω να πω υπέροχα πράγματα για την αλληλεγγύη, που δεν παραμένει σε διαδικτυακό επίπεδο… όμως δεν είναι της ώρας… το μωράκι πέθανε. Και υπάρχουν 2 γνώμες: Φταίει η μαμά/ δεν φταίει η μαμά.
Φυσικά και έχω γνώμη. Την αλήθεια δεν έχω… απλώς έχω μια από τις πολλές αλήθειες. Κάνει αυτό την αλήθεια; Όχι βέβαια.Μίλησα με πολύ κόσμό… και με την πρωταγωνίστρια…
Δεν λέω λέξη (ενώ έχω να πω σεντόνια) .
Ξέρετε γιατί;
Επειδή περιμένω την απόφαση της Δικαιοσύνης:
Σε πρώτη φάση του ιατροδικαστή και του εισαγγελέα.
ΥΓ. Γι’ αυτό και σταμάτησα να γράφω στη σελίδα μου στο FB. Επειδή θα έμπαινα στον πειρασμό να κουβεντιάσω το θέμα με τον καθένα, που θελε να βγάλει τελεσίδικη απόφαση. Σταμάτησα ως πράξη αντίστασης στο γεγονός ότι όλα τα αντιμετωπίζουμε θεωρητικά. . Εγραψα ότι ίσως είναι υπερφίαλο… Μάλλον είναι. Όπως και νάχει όμως πρέπει κάτι να κάνουμε.
ΥΓ2. Παρακολουθώ όπως όλοι μας το ελληνικό ποδόσφαιρο. Πρόκειται περί γελοιότητας. Τρομερής γελοιότητας. Γιγαντο-γελοιότητα… και όμως δεν κουνιέται ούτε φύλλο. Ούτε καν οι τρελλαμένοι.
ΥΓ3. Προς τη gazzeta-συμμορία: Εχετε όλον μου τον σεβασμό και την αγάπη.


πηγή: gazzetta.gr