Ο Μιχάλης Τσόχος γράφει για την μοναδική επιλογή που έχει ο άνθρωπος που αποφασίζει για τον Παναθηναϊκό. Στο ποδόσφαιρο πολύ περισσότερο από την πολιτική δεν υπάρχουν αδιέξοδα...
Από όσο γνωρίζω ο κύριος Γιάννης Αλαφούζος, για ένα θέμα που προφανώς το κατέχει πολύ περισσότερο από το ποδόσφαιρο, την πολιτική, είναι απόλυτος. “Στην πολιτική και στην δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα” λέει πάντα.
Τον διαβεβαιώνω ότι το ίδιο ισχύει και για το ποδόσφαιρο και εκεί δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Κι όσο κι'αν όλα δείχνουν ότι ο Παναθηναϊκός έχει βρεθεί μπροστά σε ένα αδιέξοδο, προφανώς και υπάρχει λύση.

Αφού πρώτα ο ίδιος αντιληφθεί ότι του είναι αδύνατον, τουλάχιστον προσωρινά, να διοικήσει, όχι την ΠΑΕ, αλλά την ποδοσφαιρική ομάδα και ακόμη περισσότερο, ότι είναι αδύνατον να τον συμβουλέψουν όλοι αυτοί που έχουν μαζευτεί γύρω του και έχουν τόση σχέση με το ποδόσφαιρο,όση εγώ με την πυρηνική φυσική (περίφημη αυτή η τελευταία ιδέα ο ΠΑΟ να παίζει τα ματς με την ομάδα νέων...) στην συνέχεια το μόνο που χρειάζεται είναι να προχωρήσει σε μία και μοναδική απόφαση. Για την ακρίβεια το μόνο που έχει να κάνει είναι μία επιλογή. Μετά δεν χρειάζεται να κάνει τίποτα άλλο για έναν ολόκληρο χρόνο.

Η επιλογή αφορά ένα πρόσωπο που θα αναλάβει ας πούμε το πόστο του τεχνικού διευθυντή με αυξημένες αρμοδιότητες. Για την ακρίβεια με τόσο αυξημένες που αυτός θα αποφασίζει ΓΙΑ ΟΛΑ τα θέματα που αφορούν την πρώτη ομάδα. Αυτόν πρέπει να βρει και να του δώσει τα κλειδιά του μαγαζιού στο χέρι και να μην τον ξαναενοχλήσει για ένα χρόνο. Αυτός θα βρει τον προπονητή, αυτός θα βρει ποιοι θα φύγουν, ποιοι θα έρθουν, αυτός θα αναλάβει τα πάντα. Ο Γιάννης Αλαφούζος και οι σύμβουλοί του δεν θα περάσουν στην Παιανία ούτε για να πουν χρόνια πολλά τα επόμενα Χριστούγεννα.

Δική τους δουλειά είναι να βρουν τα χρήματα, να καλύψουν τις τρύπες, να αποφασίσουν σε ποιο γήπεδο θα παίζει η ομάδα, να χαράξουν την επικοινωνιακή πολιτική, να μεγαλώσουν την Παναθηναϊκή συμμαχία, να κάνουν ότι άλλο αφορά τον ΠΑΟ εκτός από το αγωνιστικό.

Βεβαίως θα μου πείτε, εύκολο είναι να το λες, δύσκολο είναι να το κάνεις. Ποιος είναι ο κατάλληλος για να κάνει αυτή τη δουλειά; Προφανώς και δεν θα υποδείξω τον κατάλληλο, αλλά νομίζω ότι τις προδιαγραφές που πρέπει να μπουν λίγο πολύ όλοι τις ξέρουμε. Πρώτον να μην έχει καμία σχέση με κάποιον από τους Τζίγκερ, Πατέρα, Βγενόπουλο, ή όποιον άλλον είχε ή έχει σχέση ιδιοκτησίας με τον ΠΑΟ. Δεύτερον, να έχει ξανακάνει αυτή την δουλειά σε κάποιο σύλλογο και κατά προτίμηση στο εξωτερικό. Τρίτον να έχει διακριθεί για τις έξυπνες επιλογές του (δηλαδή καλές και πολύ φθηνές) στο μεταγραφικό παζάρι. Με αυτό δεν θέλω να πω ότι κατ' ανάγκη πρέπει να αποκλειστεί η περίπτωση Ελληνα, αλλά σίγουρα δεν είναι εύκολο να φανταστώ κάποιον με όλες τις παραπάνω προδιαγραφές.

Με λίγα λόγια, ο Αλφούζος πρέπει να ζητήσει μία λίστα με όλους όσοι ανά την Ευρώπη την τελευταία πενταετία έτρεξαν ομάδες με σοβαρά οικονομικά προβλήματα και με χαμηλά μπάτζετ και τα κατάφεραν. Στη συνέχεια, από τις ας πούμε 20 περιπτώσεις, να αποκλείσει εκείνες που δεν μπορεί να ικανοποιήσει οικονομικά και από τις 10 που θα μείνουν να επιλέξει αυτόν που θα τον πείσει περισσότερο με το σχέδιο.

Για το μόνο που μπορεί να συμβουλέψει αυτόν τον άνθρωπο είναι να του βάλει δίπλα έναν Ελληνα συνεργάτη, προκειμένου να τον βοηθήσει με την ελληνική αγορά και την περίφημη ελληνική πραγματικότητα. Τελεία και παύλα. Από εκεί και πέρα θα πρέπει να του πει “τόσο έχεις να χαλάσεις, κάνε ότι σε φωτίσει ο Θεός και τα λέμε σε ένα χρόνο”.

Επίσης αν ο Αλαφούζος για τους όποιους λόγους θέλει από τον Παναθηναϊκό να φύγουν ορισμένοι παίκτες, είτε γιατί έχουν υψηλά συμβόλαια, είτε γιατί το έχει τάξει στους οργανωμένους, είτε γιατί δεν ξέρω κι εγώ για ποιόν λόγο, θα πρέπει να το κάνει τώρα, πριν αναλάβει ο νέος τεχνικός διευθυντής. Οταν αναλάβει ο τελευταίος δεν θα μπορεί κανείς να του πει “αυτός πρέπει να φύγει γιατί παίρνει πολλά, ή γιατί τον βρίζουν στο γήπεδο, ή γιατί είναι του Βραδινογιάννη, του Πατέρα ή του Βγενόπουλου”. Η όποια παρέμβαση της διοίκησης σε αυτό το θέμα τελειώνει την ημέρα που αναλαμβάνει ο νέος. Από εκεί και πέρα κανείς δεν έρχεται και κανείς δεν φεύγει, αν δεν το θέλει και δεν το πει, ο τεχνικός διευθυντής.