Ο Παναθηναϊκός γνώρισε την ήττα από τη Ρεάλ Μαδρίτης και ο Βασίλης
Σκουντής αντιστρέφει τον «χρυσό κανόνα» του μπάσκετ και του αθλητισμού.
O συχωρεμένος ο Παναγούλιας είχε πει ότι ο θρίαμβος απέχει από την
καταστροφή μισό μέτρο, αλλά οι (παράλληλοι, πλην) αντίθετοι βίοι του
Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού αποδεικνύουν ότι η απόσταση είναι πολύ
πιο μικρή απ' όσο τη λογάριαζε τότε ο Αλκέτας!
Την Πέμπτη το βράδυ στο Τελ Αβιβ, η καρδιά του Ολυμπιακού πήγε στην Κούλουρη και ξαναγύρισε στη θέση της, όταν (αυτή τη φορά) ο χρόνος λειτούργησε υπέρ του. Έκανε βεβαίως πλάκα γι' αυτό το θέμα ο Παναγιώτης Αγγελόπουλος, αλλά ανέκαθεν στο μπάσκετ ο χρόνος είχε μια γεωλογική διάσταση που άλλοτε ευνόησε και άλλοτε χαντάκωσε τις ελληνικές ομάδες.
Είκοσι τέσσερις ώρες αργότερα η καρδιά του Παναθηναϊκού δεν πήγε στη Σαλαμίνα, αλλά έπαθε κάτι χειρότερο: μια αρρυθμία στα κρίσιμα λεπτά η οποία απέβη μοιραία για το αποτέλεσμα του σημερινού αγώνα, αλλά δεν σημαίνει δα και τη συντέλεια του κόσμου.
Καλά το 'πε πριν από λίγη ώρα (στο post-game της ΝΟVA) o Kαρύδας στον Μανωλόπουλο, ότι δηλαδή η εγχείρηση πέτυχε, αλλά ο ασθενής κατέληξε! Ήταν όντως ασθενής ο Παναθηναϊκός, με τη μακρά (για τα δικά του δεδομένα) αποχή του Διαμαντίδη και το πρόβλημα τραυματισμού του Ματσιούλις, αλλά εδώ συνέβη το εξής παράδοξο: ενώ τέτοια προβλήματα συνήθως επηρεάζουν την αμυντική διάθεση των παικτών και κατ' επέκταση της ομάδας, οι «πράσινοι» ζημιώθηκαν στην επίθεση τους.
Όντως η αμυντική εγχείριση πέτυχε και η Ρεάλ των 82 πόντων ανά αγώνα, κόλλησε στους 58, αλλά, διάβολε, κι αυτοί οι τόσο λίγοι της ήταν αρκετοί για να αποδράσει με τη νίκη από το ΟΑΚΑ. Ο Παναθηναϊκός πήρε ένα σπουδαίο παράσημο για την κάλυψη των μετόπισθεν του, αλλά αποδείχθηκε ότι η σιδηρά άμυνα δεν αποτελεί το άπαν στο μπάσκετ.
Ξαναγυρίζω στην προχθεσινή βραδιά και δη στη φάση που ο Χάινς, ενώ είναι σέντερ (τσέπης βεβαίως βεβαίως) έχει μείνει στην πεντάδα μαζί με τον επανακάμψαντα Σερμαντίνι , λειτουργεί ως τεσσάρι και. την πέφτει στον Σμιθ, αναγκάζοντας τον να αστοχήσει. Εάν και ο αγώνας στο ΟΑΚΑ κρινόταν από μια τελευταία άμυνα, πιθανότατα κάποιος θα ήταν εκεί (όπως ο Χάινς) για να κάνει τη δουλειά. Το πρόβλημα, ωστόσο δεν ήταν η μία μεγάλη άμυνα, έστω κι αν το τρίποντο του Ροντρίγκεθ και το δίποντο του Ντρέιπερ έγραψαν εντέλει το σενάριο της ισπανικής (όχι υποχώρησης, αλλά) προώθησης. Το πρόβλημα ήταν αυτό το ένα, το μονάκριβο, αλλά αφανισμένο σουτ που έψαχνε επί ματαίω ο Παναθηναϊκός στα τελευταία εξήμισι λεπτά της αναμέτρησης!
Ο Πεδουλάκης και οι παίκτες του δεν είναι τόσο αφελείς για να φάνε το παραμύθι της διαφοράς των 14 πόντων (37-23): έμενε ένα γεμάτο ημίχρονο και απέναντι τους βρισκόταν η υπερήφανη και ασφαλώς πολύ ικανή Ρεάλ Μαδρίτης. Η μικρή παραγωγή ενέργειας, το έλλειμμα της φρεσκάδας και η εμμονή στα περιφερειακά σουτ (με 6/27 τρίποντα) με όλα τα συμπαρομαρτούντα ανέτρεψαν το σκηνικό και έγινε η κέντα!
Το επιθετικό ζήτημα που ανέκυψε απόψε στον Παναθηναϊκό έχει και μια δεύτερη ανάγνωση, που θαρρώ πως είναι ουσιωδέστερη της προφανούς: τα πολλά χαμένα τρίποντα και η πρωτοφανής ατζαμοσύνη στα τελευταία εξήμισι λεπτά ουσιαστικά αποδίδονται στο μονοδιάστατον του πράγματος: με λιγοστές εξαιρέσεις -όσο δηλαδή είχε σφυγμό και γερά πατήματα ο Σχορτσανίτης- οι πράσινοι έγερναν μονόμπαντα κι από τη στιγμή που το inside game δεν αναπλήρωσε την αστοχία από την περιφέρεια, το πρόβλημα ήταν αναπόφευκτο και εντέλει απέβη άλυτο.
Το μπάσκετ είναι κλασικό άθλημα δημιουργίας και ισορροπίας. Από τη στιγμή που ο Παναθηναϊκός παρουσίασε διαρροές και στα δυο επίπεδα και συν τοις άλλοις κυριεύθηκε από εκνευρισμό και μια μορφή σύγχυσης που επέφεραν τα λάθη, το come back της Ρεάλ έμοιαζε μια αναπόδραστη εξέλιξη. Προϊούσης της βραδιάς πήγαν χαράμι η αμυντική θωράκιση και η επιτυχία του Παναθηναϊκού να βγάλει τη Ρεάλ (η οποία επίσης σούταρε στον. γάμο του Καραγκιόζη από τα 6,75μ., 6/28) από τον ρυθμό της και να παγιώσει ένα ματς στο στιλ «μία σου και μία μου» (63 έναντι 64 κατοχών). Πήγαν επίσης χαράμι η εξαιρετική εικόνα του πρώτου ημιχρόνου, η . ήττα της; ΤΣΣΚΑ από τη Μάλαγα και η ανείπωτη συγκίνηση από τη βράβευση του Κώστα Μουρούζη.
Δεν πήγε χαράμι όμως το μάθημα που πήρε ο Παναθηναϊκός και θα του είναι πολύ χρήσιμο στο επόμενο διαγώνισμα.
Την Πέμπτη το βράδυ στο Τελ Αβιβ, η καρδιά του Ολυμπιακού πήγε στην Κούλουρη και ξαναγύρισε στη θέση της, όταν (αυτή τη φορά) ο χρόνος λειτούργησε υπέρ του. Έκανε βεβαίως πλάκα γι' αυτό το θέμα ο Παναγιώτης Αγγελόπουλος, αλλά ανέκαθεν στο μπάσκετ ο χρόνος είχε μια γεωλογική διάσταση που άλλοτε ευνόησε και άλλοτε χαντάκωσε τις ελληνικές ομάδες.
Είκοσι τέσσερις ώρες αργότερα η καρδιά του Παναθηναϊκού δεν πήγε στη Σαλαμίνα, αλλά έπαθε κάτι χειρότερο: μια αρρυθμία στα κρίσιμα λεπτά η οποία απέβη μοιραία για το αποτέλεσμα του σημερινού αγώνα, αλλά δεν σημαίνει δα και τη συντέλεια του κόσμου.
Καλά το 'πε πριν από λίγη ώρα (στο post-game της ΝΟVA) o Kαρύδας στον Μανωλόπουλο, ότι δηλαδή η εγχείρηση πέτυχε, αλλά ο ασθενής κατέληξε! Ήταν όντως ασθενής ο Παναθηναϊκός, με τη μακρά (για τα δικά του δεδομένα) αποχή του Διαμαντίδη και το πρόβλημα τραυματισμού του Ματσιούλις, αλλά εδώ συνέβη το εξής παράδοξο: ενώ τέτοια προβλήματα συνήθως επηρεάζουν την αμυντική διάθεση των παικτών και κατ' επέκταση της ομάδας, οι «πράσινοι» ζημιώθηκαν στην επίθεση τους.
Όντως η αμυντική εγχείριση πέτυχε και η Ρεάλ των 82 πόντων ανά αγώνα, κόλλησε στους 58, αλλά, διάβολε, κι αυτοί οι τόσο λίγοι της ήταν αρκετοί για να αποδράσει με τη νίκη από το ΟΑΚΑ. Ο Παναθηναϊκός πήρε ένα σπουδαίο παράσημο για την κάλυψη των μετόπισθεν του, αλλά αποδείχθηκε ότι η σιδηρά άμυνα δεν αποτελεί το άπαν στο μπάσκετ.
Ξαναγυρίζω στην προχθεσινή βραδιά και δη στη φάση που ο Χάινς, ενώ είναι σέντερ (τσέπης βεβαίως βεβαίως) έχει μείνει στην πεντάδα μαζί με τον επανακάμψαντα Σερμαντίνι , λειτουργεί ως τεσσάρι και. την πέφτει στον Σμιθ, αναγκάζοντας τον να αστοχήσει. Εάν και ο αγώνας στο ΟΑΚΑ κρινόταν από μια τελευταία άμυνα, πιθανότατα κάποιος θα ήταν εκεί (όπως ο Χάινς) για να κάνει τη δουλειά. Το πρόβλημα, ωστόσο δεν ήταν η μία μεγάλη άμυνα, έστω κι αν το τρίποντο του Ροντρίγκεθ και το δίποντο του Ντρέιπερ έγραψαν εντέλει το σενάριο της ισπανικής (όχι υποχώρησης, αλλά) προώθησης. Το πρόβλημα ήταν αυτό το ένα, το μονάκριβο, αλλά αφανισμένο σουτ που έψαχνε επί ματαίω ο Παναθηναϊκός στα τελευταία εξήμισι λεπτά της αναμέτρησης!
Ο Πεδουλάκης και οι παίκτες του δεν είναι τόσο αφελείς για να φάνε το παραμύθι της διαφοράς των 14 πόντων (37-23): έμενε ένα γεμάτο ημίχρονο και απέναντι τους βρισκόταν η υπερήφανη και ασφαλώς πολύ ικανή Ρεάλ Μαδρίτης. Η μικρή παραγωγή ενέργειας, το έλλειμμα της φρεσκάδας και η εμμονή στα περιφερειακά σουτ (με 6/27 τρίποντα) με όλα τα συμπαρομαρτούντα ανέτρεψαν το σκηνικό και έγινε η κέντα!
Το επιθετικό ζήτημα που ανέκυψε απόψε στον Παναθηναϊκό έχει και μια δεύτερη ανάγνωση, που θαρρώ πως είναι ουσιωδέστερη της προφανούς: τα πολλά χαμένα τρίποντα και η πρωτοφανής ατζαμοσύνη στα τελευταία εξήμισι λεπτά ουσιαστικά αποδίδονται στο μονοδιάστατον του πράγματος: με λιγοστές εξαιρέσεις -όσο δηλαδή είχε σφυγμό και γερά πατήματα ο Σχορτσανίτης- οι πράσινοι έγερναν μονόμπαντα κι από τη στιγμή που το inside game δεν αναπλήρωσε την αστοχία από την περιφέρεια, το πρόβλημα ήταν αναπόφευκτο και εντέλει απέβη άλυτο.
Το μπάσκετ είναι κλασικό άθλημα δημιουργίας και ισορροπίας. Από τη στιγμή που ο Παναθηναϊκός παρουσίασε διαρροές και στα δυο επίπεδα και συν τοις άλλοις κυριεύθηκε από εκνευρισμό και μια μορφή σύγχυσης που επέφεραν τα λάθη, το come back της Ρεάλ έμοιαζε μια αναπόδραστη εξέλιξη. Προϊούσης της βραδιάς πήγαν χαράμι η αμυντική θωράκιση και η επιτυχία του Παναθηναϊκού να βγάλει τη Ρεάλ (η οποία επίσης σούταρε στον. γάμο του Καραγκιόζη από τα 6,75μ., 6/28) από τον ρυθμό της και να παγιώσει ένα ματς στο στιλ «μία σου και μία μου» (63 έναντι 64 κατοχών). Πήγαν επίσης χαράμι η εξαιρετική εικόνα του πρώτου ημιχρόνου, η . ήττα της; ΤΣΣΚΑ από τη Μάλαγα και η ανείπωτη συγκίνηση από τη βράβευση του Κώστα Μουρούζη.
Δεν πήγε χαράμι όμως το μάθημα που πήρε ο Παναθηναϊκός και θα του είναι πολύ χρήσιμο στο επόμενο διαγώνισμα.
πηγή: gazzetta.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου