Καλή η εγκεφαλικότητα, η
κατανόηση των στατιστικών, ο τεχνοκρατισμός, αλλά στο μπάσκετ υπάρχει
και η ουσία. Πολλές φορές η υπερ-ανάλυση μας οδηγεί σε διαφορετικά
μονοπάτια από την ουσία. Διότι στο μπάσκετ κερδίζει αυτός που θα βάλει
τη μπάλα στο καλάθι πολλές φορές. Στον πρώτο τελικό, ο Παναθηναϊκός
σκόραρε μόλις 64 πόντους, αλλά του έφταναν, του περίσσευαν, έδινε και
ρέστα σε σύγκριση με τους 51 του Ολυμπιακού. Τόσο απλά! Και η εξήγηση
είναι επίσης απλή: Όταν μία ομάδα εκτελεί στην έδρα της, σε έναν τελικό
29 τρίποντα, από τα οποία ευστοχεί στα 4 και παράλληλα έχει σχεδόν ίδια
δίποντα, όπου σκοράρει με σχεδόν 50% είναι αδύνατον να κερδίσει. Τόσο
απλά. Ελάτε, πάμε να διαβάσουμε τα στατιστικά.
Ο Διαμαντίδης είχε 4 πόντους με 4 λάθη και μόλις μία ασίστ.
Ο Παναθηναϊκός υπέπεσε σε 18 λάθη έναντι 13 του Ολυμπιακού,
Σούταρε 13/20 βολές και ευστόχησε σε 7 τρίποντα.
Ξεχάστε το αποτέλεσμα. Ο αγώνας δεν έχει αρχίσει ακόμα και σας ενημερώνει κάποιος ότι ο Παναθηναϊκός θα έχει αυτά τα νούμερα στο τέλος του αγώνα. Σας λένε ότι η απόδοση για το διπλό είναι 10.00. Πόσα χρήματα θα ποντάρατε; Ένα ευρώ; Προσωπικά όχι! Ούτε αυτό.
Κι όμως οι πράσινοι όχι μόνο κέρδισαν, αλλά έκαναν περίπατο στο ΣΕΦ απέναντι στον χειρότερο Ολυμπιακό της τελευταίας διετίας. Κάτι που εν πολλοίς οφείλεται στην τακτική που ακολούθησε ο Αργύρης Πεδουλάκης, επιλέγοντας να .ντύσει τον Σλούκα και τον Κατσίβελη σαν Σάντα και τον Ολυμπιακό σαν Μπαρτσελόνα. Πολλές φορές στην Ελλάδα, από τον Παναθηναϊκό, έχουμε παρακολουθήσει τον Ζοτς και τον Πεδουλάκη να επιλέγουν αυτό το τρικ. Ηταν η πρώτη φορά όμως, που ο Διαμαντίδης, ο παίκτης που είχε αναλάβει καρά κύριο λόγο το μαρκάρισμα του εκάστοτε .αδύναμου κρίκου, τη στιγμή που αυτός κατέβαζε τη μπάλα κιόλας, ή ήταν στημένος σε ένα από τα δύο φτερά, έπαιζε τόσο χαμηλά.
Μα πολύ χαμηλά όμως. Ακριβώς κάτω από το καλάθι της ομάδας του. Ετσι με τον Διαμαντίδη, να αδιαφορεί για τον προσωπικό αντίπαλό του και να στέκεται όσο πιο .προκλητικά γινόταν στην καρδιά της ρακέτας του, και τους Λάσμε, Γκιστ να περιμένουν σαν αρπακτικά το θύμα, ο Σπανούλης υποχρεωτικά ήταν αποκομμένος. Δεν θα μπορούσε να σκοράρει με κανένα τρόπο. Το μόνο που μπορούσε να κάνει ήταν να δημιουργήσει, αλλά οι καλύψεις των πράσινων ήταν καλές και σε πολλές περιπτώσεις αλλοίωναν την πορεία της μπάλας, καθυστερούσαν την καλή κυκλοφορία της και στις περιπτώσεις που έβγαινε εν τέλει ένα καθαρό σουτ, αυτό έβρισκε σίδερο. Στην καλύτερη περίπτωση.
Ο Ολυμπιακός δεν είχε απάντηση και περιορίστηκε να γυρνάει την μπάλα γύρω γύρω χωρίς να υπάρχει ουσιαστικός στόχος. Πράγματι, ο Μπαρτζώκας προσπάθησε να γυρίσει τη ροή του αγώνα, φέρνοντας τη μπάλα κοντά στο καλάθι, είτε στον Περπερογλου, είτε στον Πρίντεζη, αλλά εκεί συνίσταται η απίστευτη, μα άγραφη (σε κανένα στατιστικό, σε κανένα νούμερο) προσφορά του Λάσμε (σε πρώτη φάση) και τους Γκιστ σε δεύτερη. Τα ποσταρίσματα δεν είχαν την παραμικρή επιθετικότητα.
Ο Πρίντεζης κάθε φορά που ερχόταν κοντά στο καλάθι δεν είχε καν στο μυαλό του να εκτελέσει. Μα καθόλου όμως. Και ο Σλούκας, ή ο Κατσίβελης, σε κάθε ενέργειά τους, μπορεί να πλησίαζαν στο καλάθι, αλλά δεν είχαν ούτε κατά διάνοια τη σκέψη και την επιθετικότητα να εκτελέσουν. Αναζητούσαν τον ελεύθερο παίκτη στην περιφέρεια για να βρουν ένα σουτ. Και μην ξεχνάμε ότι στο πρώτο ημίχρονο είχε μόλις 2/4 βολές και συνολικά 9/19. Μόνο ως φιλανθρωπία δεν εξελίχθηκε η γραμμή για τους ερυθρόλευκος στον τελικό.
Ο Παναθηναϊκός μπορεί να πέτυχε μόνο 64 πόντους, μπορεί να έμεινε για πέντε ολόκληρα λεπτά χωρίς καλάθι στο δεύτερο δεκάλεπτο διάστημα όπου ο Ολυμπιακός δεν κατάφερε να πλησιάσει περισσότερο από τους 7 πόντους, αλλά όταν αστοχούσε, το έκανε με διάφορους τρόπους.
Κοντά στο καλάθι, από μακριά, σε λέι απ, σε ποσταρίσματα, σε σουτ από τα 4, τα 5 ή τα έξι μέτρα. Ο Ολυμπιακός εκείνη τη στιγμή αστοχούσε μόνο από τρίποντα!!! Και επειδή οι πράσινοι, που δεν έπαιξαν διαστημικό μπάσκετ, αλλά είχαν τόση συγκέντρωση, όση χρειαζόταν, δεν είχαν τραγικά ποσοστά νίκησαν. Και μάλιστα νίκησαν πολύ εύκολα. Με πολύ μυαλό στο παιχνίδι τους, με στόχευση, πολλές φορές με πολύ απλό μπάσκετ, όπως κάθε φορά που πατούσε στο παρκέ ο Σχορτσιανίτης, τον οποίο ο Πεδουλάκης σημάδευε από την πρώτη πάσα κιόλας. Με το γνωστό old school αλλά απολύτως αποδοτικό μπάσκετ.
Κι όταν χρειάστηκε, όταν ο Ολυμπιακός άρχισε να πιέζει μακριά από τα ρακέτα του για να οδηγήσει σε λάθος τον αντίπαλο, ο Παναθηναϊκός τέντωσε το γήπεδο, δημιούργησε εξαιρετικές αποστάσεις και το ένα κάρφωμα διαδεχόταν το άλλο με πολύ απλές, αλλά όμορφες συνεργασίες.
Εν καταακλείδι, το 0-1 για τον Παναθηναϊκό είναι γεγονός, το ζητούμενο επετεύχθη, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι η σειρά έχει ολοκληρωθεί και πως ο Παναθηναϊκός είναι πρωταθλητής. Το τακτικό πλάνο του Πεδουλάκη βγήκε, αλλά ποιος μπορεί να εγγυηθεί ότι ο Ολυμπιακός στο επόμενο ματς θα αστοχήσει σε 24 (σχεδόν όλα) ξεμαρκάριστα σουτ; Κι αν ευστοχήσει, ποια θα είναι η αντίδρασή του; Υπάρχει πολύς δρόμος λοιπόν ακόμα.
Υ.Γ. Αποδείχτηκε περίτρανα σήμερα πόσο μεγάλη ήταν η απουσία του Λο.Όχι γιατί θα έβαζε περισσότερα τρίποντα από τον Σλούκα ή τον Κατσίβελη και τον Σπανούλη (που ίσως να έβαζε), αλλά γιατί είναι αυτός που έχει την ικανότητα σε αντίξοες συνθήκες να ανατρέψει το ρυθμό του αγώνα
Υ.Γ. 2 Πολλά μπράβο στους διαιτητές που έκαναν μεν ανθρώπινα λάθη, αλλά έκοψαν το καρπούζι στη μέση.
Υ.Γ.3 Ηταν η πρώτη φορά εδώ και 4-5 χρόνια που ο Κώστας Παπανικολάου με απογοήτευσε. Η αντίδρασή του στο τέλος του αγώνα, ό,τι κι αν έχει συμβεί, ήταν απαράδεκτη, επιζητώντας τον .τσαμπουκά με τον Λάσμε δίπλα στη φυσούνα. Ακόμα κι αν είχε λόγο, .δεν είχε λόγο να το κάνει. Δεν είναι ο χαρακτήρας του και φυσικά δε θα το σχολιάσω περαιτέρω διότι ήταν απλά μια κακή στιγμή.
Υ.Γ.4 Συγκλονιστική ήταν η στάση του κόσμου σε όλη τη διάρκεια του αγώνα και ιδιαίτερα στο φινάλε. Ιδανική συμπεριφορά κι ατμόσφαιρα!
Ο Διαμαντίδης είχε 4 πόντους με 4 λάθη και μόλις μία ασίστ.
Ο Παναθηναϊκός υπέπεσε σε 18 λάθη έναντι 13 του Ολυμπιακού,
Σούταρε 13/20 βολές και ευστόχησε σε 7 τρίποντα.
Ξεχάστε το αποτέλεσμα. Ο αγώνας δεν έχει αρχίσει ακόμα και σας ενημερώνει κάποιος ότι ο Παναθηναϊκός θα έχει αυτά τα νούμερα στο τέλος του αγώνα. Σας λένε ότι η απόδοση για το διπλό είναι 10.00. Πόσα χρήματα θα ποντάρατε; Ένα ευρώ; Προσωπικά όχι! Ούτε αυτό.
Κι όμως οι πράσινοι όχι μόνο κέρδισαν, αλλά έκαναν περίπατο στο ΣΕΦ απέναντι στον χειρότερο Ολυμπιακό της τελευταίας διετίας. Κάτι που εν πολλοίς οφείλεται στην τακτική που ακολούθησε ο Αργύρης Πεδουλάκης, επιλέγοντας να .ντύσει τον Σλούκα και τον Κατσίβελη σαν Σάντα και τον Ολυμπιακό σαν Μπαρτσελόνα. Πολλές φορές στην Ελλάδα, από τον Παναθηναϊκό, έχουμε παρακολουθήσει τον Ζοτς και τον Πεδουλάκη να επιλέγουν αυτό το τρικ. Ηταν η πρώτη φορά όμως, που ο Διαμαντίδης, ο παίκτης που είχε αναλάβει καρά κύριο λόγο το μαρκάρισμα του εκάστοτε .αδύναμου κρίκου, τη στιγμή που αυτός κατέβαζε τη μπάλα κιόλας, ή ήταν στημένος σε ένα από τα δύο φτερά, έπαιζε τόσο χαμηλά.
Μα πολύ χαμηλά όμως. Ακριβώς κάτω από το καλάθι της ομάδας του. Ετσι με τον Διαμαντίδη, να αδιαφορεί για τον προσωπικό αντίπαλό του και να στέκεται όσο πιο .προκλητικά γινόταν στην καρδιά της ρακέτας του, και τους Λάσμε, Γκιστ να περιμένουν σαν αρπακτικά το θύμα, ο Σπανούλης υποχρεωτικά ήταν αποκομμένος. Δεν θα μπορούσε να σκοράρει με κανένα τρόπο. Το μόνο που μπορούσε να κάνει ήταν να δημιουργήσει, αλλά οι καλύψεις των πράσινων ήταν καλές και σε πολλές περιπτώσεις αλλοίωναν την πορεία της μπάλας, καθυστερούσαν την καλή κυκλοφορία της και στις περιπτώσεις που έβγαινε εν τέλει ένα καθαρό σουτ, αυτό έβρισκε σίδερο. Στην καλύτερη περίπτωση.
Ο Ολυμπιακός δεν είχε απάντηση και περιορίστηκε να γυρνάει την μπάλα γύρω γύρω χωρίς να υπάρχει ουσιαστικός στόχος. Πράγματι, ο Μπαρτζώκας προσπάθησε να γυρίσει τη ροή του αγώνα, φέρνοντας τη μπάλα κοντά στο καλάθι, είτε στον Περπερογλου, είτε στον Πρίντεζη, αλλά εκεί συνίσταται η απίστευτη, μα άγραφη (σε κανένα στατιστικό, σε κανένα νούμερο) προσφορά του Λάσμε (σε πρώτη φάση) και τους Γκιστ σε δεύτερη. Τα ποσταρίσματα δεν είχαν την παραμικρή επιθετικότητα.
Ο Πρίντεζης κάθε φορά που ερχόταν κοντά στο καλάθι δεν είχε καν στο μυαλό του να εκτελέσει. Μα καθόλου όμως. Και ο Σλούκας, ή ο Κατσίβελης, σε κάθε ενέργειά τους, μπορεί να πλησίαζαν στο καλάθι, αλλά δεν είχαν ούτε κατά διάνοια τη σκέψη και την επιθετικότητα να εκτελέσουν. Αναζητούσαν τον ελεύθερο παίκτη στην περιφέρεια για να βρουν ένα σουτ. Και μην ξεχνάμε ότι στο πρώτο ημίχρονο είχε μόλις 2/4 βολές και συνολικά 9/19. Μόνο ως φιλανθρωπία δεν εξελίχθηκε η γραμμή για τους ερυθρόλευκος στον τελικό.
Ο Παναθηναϊκός μπορεί να πέτυχε μόνο 64 πόντους, μπορεί να έμεινε για πέντε ολόκληρα λεπτά χωρίς καλάθι στο δεύτερο δεκάλεπτο διάστημα όπου ο Ολυμπιακός δεν κατάφερε να πλησιάσει περισσότερο από τους 7 πόντους, αλλά όταν αστοχούσε, το έκανε με διάφορους τρόπους.
Κοντά στο καλάθι, από μακριά, σε λέι απ, σε ποσταρίσματα, σε σουτ από τα 4, τα 5 ή τα έξι μέτρα. Ο Ολυμπιακός εκείνη τη στιγμή αστοχούσε μόνο από τρίποντα!!! Και επειδή οι πράσινοι, που δεν έπαιξαν διαστημικό μπάσκετ, αλλά είχαν τόση συγκέντρωση, όση χρειαζόταν, δεν είχαν τραγικά ποσοστά νίκησαν. Και μάλιστα νίκησαν πολύ εύκολα. Με πολύ μυαλό στο παιχνίδι τους, με στόχευση, πολλές φορές με πολύ απλό μπάσκετ, όπως κάθε φορά που πατούσε στο παρκέ ο Σχορτσιανίτης, τον οποίο ο Πεδουλάκης σημάδευε από την πρώτη πάσα κιόλας. Με το γνωστό old school αλλά απολύτως αποδοτικό μπάσκετ.
Κι όταν χρειάστηκε, όταν ο Ολυμπιακός άρχισε να πιέζει μακριά από τα ρακέτα του για να οδηγήσει σε λάθος τον αντίπαλο, ο Παναθηναϊκός τέντωσε το γήπεδο, δημιούργησε εξαιρετικές αποστάσεις και το ένα κάρφωμα διαδεχόταν το άλλο με πολύ απλές, αλλά όμορφες συνεργασίες.
Εν καταακλείδι, το 0-1 για τον Παναθηναϊκό είναι γεγονός, το ζητούμενο επετεύχθη, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι η σειρά έχει ολοκληρωθεί και πως ο Παναθηναϊκός είναι πρωταθλητής. Το τακτικό πλάνο του Πεδουλάκη βγήκε, αλλά ποιος μπορεί να εγγυηθεί ότι ο Ολυμπιακός στο επόμενο ματς θα αστοχήσει σε 24 (σχεδόν όλα) ξεμαρκάριστα σουτ; Κι αν ευστοχήσει, ποια θα είναι η αντίδρασή του; Υπάρχει πολύς δρόμος λοιπόν ακόμα.
Υ.Γ. Αποδείχτηκε περίτρανα σήμερα πόσο μεγάλη ήταν η απουσία του Λο.Όχι γιατί θα έβαζε περισσότερα τρίποντα από τον Σλούκα ή τον Κατσίβελη και τον Σπανούλη (που ίσως να έβαζε), αλλά γιατί είναι αυτός που έχει την ικανότητα σε αντίξοες συνθήκες να ανατρέψει το ρυθμό του αγώνα
Υ.Γ. 2 Πολλά μπράβο στους διαιτητές που έκαναν μεν ανθρώπινα λάθη, αλλά έκοψαν το καρπούζι στη μέση.
Υ.Γ.3 Ηταν η πρώτη φορά εδώ και 4-5 χρόνια που ο Κώστας Παπανικολάου με απογοήτευσε. Η αντίδρασή του στο τέλος του αγώνα, ό,τι κι αν έχει συμβεί, ήταν απαράδεκτη, επιζητώντας τον .τσαμπουκά με τον Λάσμε δίπλα στη φυσούνα. Ακόμα κι αν είχε λόγο, .δεν είχε λόγο να το κάνει. Δεν είναι ο χαρακτήρας του και φυσικά δε θα το σχολιάσω περαιτέρω διότι ήταν απλά μια κακή στιγμή.
Υ.Γ.4 Συγκλονιστική ήταν η στάση του κόσμου σε όλη τη διάρκεια του αγώνα και ιδιαίτερα στο φινάλε. Ιδανική συμπεριφορά κι ατμόσφαιρα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου