Σα σωστός Έλληνας, αλλά και
σαν αγνός ποδοσφαιρόφιλος δεν θα ήθελα να προκριθεί η εθνική ομάδα στο
μουντιάλ της Βραζιλίας. Και μόνον ότι αναφέρω το όνομα «Βραζιλία» με
πιάνει μια ζέστα, μια συγκίνηση. Οι Άγγλοι, λένε, βρήκαν το ποδόσφαιρο.
Οκεϋ. Εγώ θέλω να βλέπω μπάλλα από τα βραζιλιανάκια.
Είμαι θαυμαστής της Βραζιλίας, όχι οπαδός της. Σαν εραστής του σκιρτήματος, που λέει ο ποιητής, σα θαυμαστής κι όχι σα λεχρίτης οπαδός, αδιαφορώ αν θα κερδίσει σ’ ένα παιχνίδι η Βραζιλία. Δεν είμαι άρρωστος. Καμμία νίκη δεν περιμένω της ομάδας μου για να δικαιώσει την ανωτερότητά της, ούτε και τη δική μου προτίμηση.
Να προκριθεί στο μουντιάλ του 2014 η Ελλάδα, να κάνει τι; Αφού δεν έχει ομάδα. Αφού παίζει ποδόσφαιρο που δεν βλέπεται. Άρα, με τη δική μου σκέψη, με το δικό μου σκεπτικό, η Ελλάδα θα δυσφημιστεί αντί να διαφημιστεί.
Δεν το συζητώ ότι είναι δέκα φορές καλύτερο να μη δείξεις τη γύμνια σου, την ασχήμια σου, από τα να την επιδεικνύεις σε μια παγκόσμια πασαρέλα, όπως αυτή είναι το μουντιάλ. Η Ελλάδα, μετά το 2004 στην Πορτογαλία, όπου προέκυψε στο ποδόσφαιρο η μέγιστη έκπληξη της αιωνιότητος, επανήλθε στα ίδια. Τα γνωστά. Με το σπαθί της πανάξια η Ελλάδα αναδείχθηκε πρωταθλήτρια Ευρώπης και αμέσως μετά, από το πρώτο κιόλας ματς μετά το θρίαμβο της στο Ευρώ 2004, διεσύρθη από την Αλβανία.
Και από τότε, εδώ και δέκα χρόνια, η Ελλάδα δεν έχει συνέλθει ακόμα. Εύχομαι να μην προκριθεί. Όχι, δεν μπορώ να βλέπω μουντιάλ με ομαδίτσες, πολύ περισσότερο όταν μια απ’ αυτές είναι η εθνική της χώρας μου.
Πιο δυνατή, πιο οργανωμένη είναι η Παράγκα της διαιτησίας στο πρωτάθλημα του μπάσκετ
Δεκαεπτά δωμάτια κάργα στα ράφια χρειάζεται κάποιος αν ήθελε να χωρέσει τα ατέλειωτα ρεπορτάζ εφημερίδων, άσε τις εκπομπές στα κανάλια, για την περιβόητη Παράγκα. Αναφέρομαι στο συνδικάτο του εγκλήματος που για τέσσερα χρόνια τουλάχιστον κυριάρχησε και είχε τον πρώτο λόγο από Α΄ μέχρι Δ΄ εθνική. Ποιες ομάδες θα υποβιβάζονται κάθε χρόνο και ποιες θα ανεβαίνουν.
Οπωσδήποτε η Παράγκα στο ποδόσφαιρο θα κρατούσε περισσότερο σε διάρκεια αν ο αρχηγός της συμμορίας δεν ήταν μια γραφική περίπτωση μαφιόζικης καρικατούρας. Ο άνθρωπος δεν κρυβόταν. Μέχρι που κοκορευότανε, μάλιστα και δημόσια, για την προσωπική του επιτυχία να στήσει ένα μηχανισμό που έλεγχε το σύστημα. Και την ΕΠΟ, βέβαια.
Η Παράγκα στο πρωτάθλημα του μπάσκετ; Αυτή πέρασε στο ντούκου. Είναι η απόλυτη δικαίωση του αποδυτηριάκια που από το 1982 μιλούσε για τη μασονία στο μπάσκετ. Μια κουβέντα. Η μπασκετική Παράγκα έδρασε με μεγαλύτερη οργάνωση, με πιο σκληρά διαιτητικά κτυπήματα και είχε όχι τον έλεγχο της ομοσπονδίας, όπως στο ποδόσφαιρο, αλλά την ανοχή της ΕΟΚ. Γιατί, όμως;
Επειδή η Ελλάδα, δηλαδή οι εθνικές μας ομάδες, γνώριζαν την εύνοια από τη διαιτησία στις διεθνείς διοργανώσεις. Που κολλάει η σφυρίκτρα στα παγκόσμια πρωταθλήματα, στα ευρωπαϊκά, ακόμα και στην ευρωλίγκα(!) των συλλόγων, με τα χειρουργεία στο πρωτάθλημα; Ο Παναθηναϊκός γνωρίζει. Όπως και ο Ολυμπιακός, το μεγάλο θύμα της Παράγκας στο μπάσκετ.
Είμαι θαυμαστής της Βραζιλίας, όχι οπαδός της. Σαν εραστής του σκιρτήματος, που λέει ο ποιητής, σα θαυμαστής κι όχι σα λεχρίτης οπαδός, αδιαφορώ αν θα κερδίσει σ’ ένα παιχνίδι η Βραζιλία. Δεν είμαι άρρωστος. Καμμία νίκη δεν περιμένω της ομάδας μου για να δικαιώσει την ανωτερότητά της, ούτε και τη δική μου προτίμηση.
Να προκριθεί στο μουντιάλ του 2014 η Ελλάδα, να κάνει τι; Αφού δεν έχει ομάδα. Αφού παίζει ποδόσφαιρο που δεν βλέπεται. Άρα, με τη δική μου σκέψη, με το δικό μου σκεπτικό, η Ελλάδα θα δυσφημιστεί αντί να διαφημιστεί.
Δεν το συζητώ ότι είναι δέκα φορές καλύτερο να μη δείξεις τη γύμνια σου, την ασχήμια σου, από τα να την επιδεικνύεις σε μια παγκόσμια πασαρέλα, όπως αυτή είναι το μουντιάλ. Η Ελλάδα, μετά το 2004 στην Πορτογαλία, όπου προέκυψε στο ποδόσφαιρο η μέγιστη έκπληξη της αιωνιότητος, επανήλθε στα ίδια. Τα γνωστά. Με το σπαθί της πανάξια η Ελλάδα αναδείχθηκε πρωταθλήτρια Ευρώπης και αμέσως μετά, από το πρώτο κιόλας ματς μετά το θρίαμβο της στο Ευρώ 2004, διεσύρθη από την Αλβανία.
Και από τότε, εδώ και δέκα χρόνια, η Ελλάδα δεν έχει συνέλθει ακόμα. Εύχομαι να μην προκριθεί. Όχι, δεν μπορώ να βλέπω μουντιάλ με ομαδίτσες, πολύ περισσότερο όταν μια απ’ αυτές είναι η εθνική της χώρας μου.
Πιο δυνατή, πιο οργανωμένη είναι η Παράγκα της διαιτησίας στο πρωτάθλημα του μπάσκετ
Δεκαεπτά δωμάτια κάργα στα ράφια χρειάζεται κάποιος αν ήθελε να χωρέσει τα ατέλειωτα ρεπορτάζ εφημερίδων, άσε τις εκπομπές στα κανάλια, για την περιβόητη Παράγκα. Αναφέρομαι στο συνδικάτο του εγκλήματος που για τέσσερα χρόνια τουλάχιστον κυριάρχησε και είχε τον πρώτο λόγο από Α΄ μέχρι Δ΄ εθνική. Ποιες ομάδες θα υποβιβάζονται κάθε χρόνο και ποιες θα ανεβαίνουν.
Οπωσδήποτε η Παράγκα στο ποδόσφαιρο θα κρατούσε περισσότερο σε διάρκεια αν ο αρχηγός της συμμορίας δεν ήταν μια γραφική περίπτωση μαφιόζικης καρικατούρας. Ο άνθρωπος δεν κρυβόταν. Μέχρι που κοκορευότανε, μάλιστα και δημόσια, για την προσωπική του επιτυχία να στήσει ένα μηχανισμό που έλεγχε το σύστημα. Και την ΕΠΟ, βέβαια.
Η Παράγκα στο πρωτάθλημα του μπάσκετ; Αυτή πέρασε στο ντούκου. Είναι η απόλυτη δικαίωση του αποδυτηριάκια που από το 1982 μιλούσε για τη μασονία στο μπάσκετ. Μια κουβέντα. Η μπασκετική Παράγκα έδρασε με μεγαλύτερη οργάνωση, με πιο σκληρά διαιτητικά κτυπήματα και είχε όχι τον έλεγχο της ομοσπονδίας, όπως στο ποδόσφαιρο, αλλά την ανοχή της ΕΟΚ. Γιατί, όμως;
Επειδή η Ελλάδα, δηλαδή οι εθνικές μας ομάδες, γνώριζαν την εύνοια από τη διαιτησία στις διεθνείς διοργανώσεις. Που κολλάει η σφυρίκτρα στα παγκόσμια πρωταθλήματα, στα ευρωπαϊκά, ακόμα και στην ευρωλίγκα(!) των συλλόγων, με τα χειρουργεία στο πρωτάθλημα; Ο Παναθηναϊκός γνωρίζει. Όπως και ο Ολυμπιακός, το μεγάλο θύμα της Παράγκας στο μπάσκετ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου