Το ξεπατήκωμα των σκέψεων πάνω στο χαρτί όταν το περιεχόμενο αγκαλιάζει τη μία, μοναδική κι αναντικατάστατη αγαπημένη, την Εθνική Ομάδα,
δεν είναι και τόσο απλή υπόθεση. Τα δάχτυλα που σφυροκοπούν το
πληκτρολόγιο απαιτούν μεγάλη προσπάθεια για να απομακρυνθούν απ' το βάζο
του (καλώς εννοούμενου εν προκειμένω)... οπαδισμού, για να καταγράψουν
τις κατευθύνσεις του μυαλού καθαρά, δίχως συναισθηματικά γκέμια ή
σπιρούνια ρομαντισμού.
Παρόλα αυτά δικαιούμαστε να το επιχειρήσουμε. Το φιλμ άρχισε και φέτος να γυρνάει. Η περιπέτεια της Εθνικής Ομάδας ξεκίνησε. Μαζί και το καρδιοχτύπι, η αγωνία, η αγάπη που ξαναφουντώνει σχεδόν κάθε χρόνο τέτοια εποχή. Τους υπόλοιπους μήνες ηρεμεί σε χειμερία νάρκη.
Τα λαϊκά δικαστήρια στήθηκαν και... ξεστήθηκαν. Εισαγγελείς, συνήγοροι, ένορκοι ήλθαν, είδαν κι απήλθαν, όπως συμβαίνει κάθε χρόνο, δεδομένου ότι σε εμάς τους Ελληνες μας αρέσει... σε δουλειά να βρισκόμαστε (εμού συμπεριλαμβανομένου). Αν η καριέρα κάθε παίκτη κρινόταν απ' την αποδοχή ή μη της ευθύνης του εθνικού καθήκοντος ίσως να είχε και νόημα να ασχοληθούμε περαιτέρω. Απ' τη στιγμή που ο καθένας ακολουθεί το δρόμο του κι... αμαρτία ουκ έχει, βρείτε μου ένα λόγο να αφιερώσουμε περισσότερο από δύο λεπτά στους απόντες που δε γράφουν την ιστορία. Θα επιμείνω, λέγοντας ότι η συμμετοχή στην Εθνική δεν είναι μαγκιά, είναι συνείδηση. Που είτε υπάρχει, είτε όχι!
Ας ασχοληθούμε με το μπάσκετ λοιπόν...
Η Ελλάδα (όπως παραδέχεται κι ο Κώστας Μίσσας) έχει πολύ μεγάλο πρόβλημα στην παραγωγή σπουδαίων σουτέρ. Και για ένα παράξενο λόγο (θα προσθέσω εγώ) ακόμη κι αυτοί που διακρίνονταν στις ομάδες τους για τη συγκεκριμένη ικανότητα, παίζοντας με την Εθνική τους έτρωγε η... μαρμάγκα. Γι' αυτό κι η Ελλάδα, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, απ' το 2003 κι εντεύθεν, είναι παραδοσιακά μία από τις χειρότερες ομάδες στα ποσοστά έξω από τα 6,75 μέτρα. Η ευστοχία έξω απ' τη γραμμή δεν εγγυάται τίτλους, ούτε η αστοχία επιβεβαιώνει την αποτυχία. Η επιλογή του μακρινού σουτ στο σύγχρονο μπάσκετ είναι δεδομένο ότι κάνει τη ζωή της ομάδας και του προπονητή πολύ (μα πάρα πολύ) πιο εύκολη.
Ειδικά στην Ελλάδα, που έχει πληρώσει την αστοχία της έξω απ' τη γραμμή. Είναι άποψή μου; Όχι, ιδιαίτερα... Το αποκαλύπτουν τα στατιστικά. Που πολλές φορές λένε αλήθεια, αλλά αρκετές περισσότερες χρησιμοποιούνται απ' αυτούς που θέλουν να πουν ψέμματα. Δεν επιδιώκω το δεύτερο.
Μετά την καταγραφή των στατιστικών επιδόσεων της Εθνικής Ομάδας μπάσκετ απ' το 2003 κι εντεύθεν, με το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα να έχει πάρει μέρος σε 9 μεγάλες διοργανώσεις (δεν υπολογίζεται το προολυμπιακό τουρνουά), το μέσο ποσοστό της στα σουτ τριών πόντων είναι 32,3%. Ως νούμερο δεν είναι καταδικαστικό, αλλά δεν μπορεί κανείς να το τοποθετήσει στη φαρέτρα της ελληνικής ομάδας ως όπλο. Επιπλέον, όμως, γίνεται ανησυχητικό. Υπάρχει, όμως, και συνέχεια. Σε αυτές τις 9 διοργανώσεις η Ελλάδα έχει συμμετάσχει σε τουλάχιστον 14 παιχνίδια ύψιστης κρισιμότητας. Απ' τα 14 αυτά ματς, η Εθνική Ομάδα έχει ξεπεράσει το 30% στα τρίποντα μόλις στα 4!!! Κουραστήκατε; Αν όχι, πάμε να κάνουμε πιο εύκολη την ανάγνωση αναλύοντας κάθε ραντεβού ξεχωριστά.
Θέλετε να το κάνουμε το προχωρήσουμε και λίγο περισσότερο; Ας δοκιμάσουμε. Στις 9 διοργανώσεις η Εθνική, με ελάχιστες εξαιρέσεις, παρουσίασε πολύ επιθετικό παιχνίδι, αλλά αυτό είναι και θέμα επιλογής του κόουτς και βέβαια όσα ξέρει ο νοικοκύρης δεν τα ξέρει ο κόσμος όλος...
Συγκεκριμένα...
Ας καταγράψουμε και ορισμένες σημειώσεις που αφορούν στα συγκριτικά αποτελέσματα που παραθέσαμε νωρίτερα...
*** Το ποσοστό στα σουτ τριών πόντων το 2004 στους Ολυμπιακούς Αγώνες ήταν πολύ μακριά απ' τις πρώτες θέσεις και πάρα πολύ κοντά (λιγότερα από 1%) απ' τις τελευταίες...
*** Το 2010 η Εθνική σούταρε 57/172 τρίποντα κι ήταν η πρώτη φορά που οι προσπάθειές της αριθμητικά προσέγγιζαν επικίνδυνα τα δίποντα, όπου η Ελλάδα είχε 111/201. Δηλαδή μόλις 29 περισσότερα... Ο μέσος όρος στην Τουρκία για την Ελλάδα ήταν 28,7 τρίποντα ανά ματς!!! Απίστευτα μεγάλος αριθμός για μία ομάδα που δεν φημίζεται για τη ευστοχία της. Αν θυμάστε δε, ήταν η πρώτη διοργάνωση όπου οι αντίπαλοι πολύ χαρακτηριστικά χρησιμοποιούσαν άμυνες ζώνες, επιτρέποντας επιδεικτικά στην Ελλάδα να σουτάρει για τρεις πόντους.
Πάμε και πιο κάτω κι ελπίζω να μην βαρεθήκατε... Όπως προαναφέραμε, το 32,33% στα τρίποντα δεν είναι για να... βάλεις τα κλάματα, αλλά σε καμία περίπτωση δε θεωρείται όπλο το μακρινό σουτ. Σίγουρα εκλαμβάνεται ως αδυναμία. Αυτό το ποσοστό, όμως, μειώνεται δραματικά, όταν η Εθνική καλείται να δώσει αγώνες δίχως «αύριο» ή ύψιστης σημασίας...
Είναι ικανοποιητικά; Όχι ιδιαίτερα! Μετά απ' όλα αυτά, τι πιστεύετε, υπάρχει πολυτέλεια στη 12άδα να μην υπάρχουν παίκτες που είναι κατ'εξοχήν σουτέρ; Ο Τρινκιέρι ξέρει καλύτερα απ' όλους. Αρκεί οι αντίπαλοι να μην παίζουν πάλι... ζωνάρες και φέρουν την Εθνική σε θέση να κερδίζει ή να χάνει τα παιχνίδια της απ' την ευστοχία στα τρίποντα.
Παρόλα αυτά δικαιούμαστε να το επιχειρήσουμε. Το φιλμ άρχισε και φέτος να γυρνάει. Η περιπέτεια της Εθνικής Ομάδας ξεκίνησε. Μαζί και το καρδιοχτύπι, η αγωνία, η αγάπη που ξαναφουντώνει σχεδόν κάθε χρόνο τέτοια εποχή. Τους υπόλοιπους μήνες ηρεμεί σε χειμερία νάρκη.
Τα λαϊκά δικαστήρια στήθηκαν και... ξεστήθηκαν. Εισαγγελείς, συνήγοροι, ένορκοι ήλθαν, είδαν κι απήλθαν, όπως συμβαίνει κάθε χρόνο, δεδομένου ότι σε εμάς τους Ελληνες μας αρέσει... σε δουλειά να βρισκόμαστε (εμού συμπεριλαμβανομένου). Αν η καριέρα κάθε παίκτη κρινόταν απ' την αποδοχή ή μη της ευθύνης του εθνικού καθήκοντος ίσως να είχε και νόημα να ασχοληθούμε περαιτέρω. Απ' τη στιγμή που ο καθένας ακολουθεί το δρόμο του κι... αμαρτία ουκ έχει, βρείτε μου ένα λόγο να αφιερώσουμε περισσότερο από δύο λεπτά στους απόντες που δε γράφουν την ιστορία. Θα επιμείνω, λέγοντας ότι η συμμετοχή στην Εθνική δεν είναι μαγκιά, είναι συνείδηση. Που είτε υπάρχει, είτε όχι!
Ας ασχοληθούμε με το μπάσκετ λοιπόν...
Η Ελλάδα (όπως παραδέχεται κι ο Κώστας Μίσσας) έχει πολύ μεγάλο πρόβλημα στην παραγωγή σπουδαίων σουτέρ. Και για ένα παράξενο λόγο (θα προσθέσω εγώ) ακόμη κι αυτοί που διακρίνονταν στις ομάδες τους για τη συγκεκριμένη ικανότητα, παίζοντας με την Εθνική τους έτρωγε η... μαρμάγκα. Γι' αυτό κι η Ελλάδα, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, απ' το 2003 κι εντεύθεν, είναι παραδοσιακά μία από τις χειρότερες ομάδες στα ποσοστά έξω από τα 6,75 μέτρα. Η ευστοχία έξω απ' τη γραμμή δεν εγγυάται τίτλους, ούτε η αστοχία επιβεβαιώνει την αποτυχία. Η επιλογή του μακρινού σουτ στο σύγχρονο μπάσκετ είναι δεδομένο ότι κάνει τη ζωή της ομάδας και του προπονητή πολύ (μα πάρα πολύ) πιο εύκολη.
Ειδικά στην Ελλάδα, που έχει πληρώσει την αστοχία της έξω απ' τη γραμμή. Είναι άποψή μου; Όχι, ιδιαίτερα... Το αποκαλύπτουν τα στατιστικά. Που πολλές φορές λένε αλήθεια, αλλά αρκετές περισσότερες χρησιμοποιούνται απ' αυτούς που θέλουν να πουν ψέμματα. Δεν επιδιώκω το δεύτερο.
Μετά την καταγραφή των στατιστικών επιδόσεων της Εθνικής Ομάδας μπάσκετ απ' το 2003 κι εντεύθεν, με το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα να έχει πάρει μέρος σε 9 μεγάλες διοργανώσεις (δεν υπολογίζεται το προολυμπιακό τουρνουά), το μέσο ποσοστό της στα σουτ τριών πόντων είναι 32,3%. Ως νούμερο δεν είναι καταδικαστικό, αλλά δεν μπορεί κανείς να το τοποθετήσει στη φαρέτρα της ελληνικής ομάδας ως όπλο. Επιπλέον, όμως, γίνεται ανησυχητικό. Υπάρχει, όμως, και συνέχεια. Σε αυτές τις 9 διοργανώσεις η Ελλάδα έχει συμμετάσχει σε τουλάχιστον 14 παιχνίδια ύψιστης κρισιμότητας. Απ' τα 14 αυτά ματς, η Εθνική Ομάδα έχει ξεπεράσει το 30% στα τρίποντα μόλις στα 4!!! Κουραστήκατε; Αν όχι, πάμε να κάνουμε πιο εύκολη την ανάγνωση αναλύοντας κάθε ραντεβού ξεχωριστά.
Θέλετε να το κάνουμε το προχωρήσουμε και λίγο περισσότερο; Ας δοκιμάσουμε. Στις 9 διοργανώσεις η Εθνική, με ελάχιστες εξαιρέσεις, παρουσίασε πολύ επιθετικό παιχνίδι, αλλά αυτό είναι και θέμα επιλογής του κόουτς και βέβαια όσα ξέρει ο νοικοκύρης δεν τα ξέρει ο κόσμος όλος...
Συγκεκριμένα...
Ας καταγράψουμε και ορισμένες σημειώσεις που αφορούν στα συγκριτικά αποτελέσματα που παραθέσαμε νωρίτερα...
*** Το ποσοστό στα σουτ τριών πόντων το 2004 στους Ολυμπιακούς Αγώνες ήταν πολύ μακριά απ' τις πρώτες θέσεις και πάρα πολύ κοντά (λιγότερα από 1%) απ' τις τελευταίες...
*** Το 2010 η Εθνική σούταρε 57/172 τρίποντα κι ήταν η πρώτη φορά που οι προσπάθειές της αριθμητικά προσέγγιζαν επικίνδυνα τα δίποντα, όπου η Ελλάδα είχε 111/201. Δηλαδή μόλις 29 περισσότερα... Ο μέσος όρος στην Τουρκία για την Ελλάδα ήταν 28,7 τρίποντα ανά ματς!!! Απίστευτα μεγάλος αριθμός για μία ομάδα που δεν φημίζεται για τη ευστοχία της. Αν θυμάστε δε, ήταν η πρώτη διοργάνωση όπου οι αντίπαλοι πολύ χαρακτηριστικά χρησιμοποιούσαν άμυνες ζώνες, επιτρέποντας επιδεικτικά στην Ελλάδα να σουτάρει για τρεις πόντους.
Πάμε και πιο κάτω κι ελπίζω να μην βαρεθήκατε... Όπως προαναφέραμε, το 32,33% στα τρίποντα δεν είναι για να... βάλεις τα κλάματα, αλλά σε καμία περίπτωση δε θεωρείται όπλο το μακρινό σουτ. Σίγουρα εκλαμβάνεται ως αδυναμία. Αυτό το ποσοστό, όμως, μειώνεται δραματικά, όταν η Εθνική καλείται να δώσει αγώνες δίχως «αύριο» ή ύψιστης σημασίας...
Είναι ικανοποιητικά; Όχι ιδιαίτερα! Μετά απ' όλα αυτά, τι πιστεύετε, υπάρχει πολυτέλεια στη 12άδα να μην υπάρχουν παίκτες που είναι κατ'εξοχήν σουτέρ; Ο Τρινκιέρι ξέρει καλύτερα απ' όλους. Αρκεί οι αντίπαλοι να μην παίζουν πάλι... ζωνάρες και φέρουν την Εθνική σε θέση να κερδίζει ή να χάνει τα παιχνίδια της απ' την ευστοχία στα τρίποντα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου