Για τον Χάρη, ας μου επιτραπεί να κρατήσω μικρό καλάθι. Από τη μια πλευρά, για να μπει στο αεροπλάνο και να πάει στην Αγγλία για εξετάσεις, είναι σαφή δύο γεγονότα: α) η συμφωνία της Σάντερλαντ με τον Παναθηναϊκό και τον παίκτη β) ότι η υπόθεση μπήκε επιτέλους στην τελική ευθεία της και σήμερα ή αύριο θα γνωρίζουν όλοι αν ο «Νο 7» θα φοράει πράσινη ή κοκκινόμαυρη φανέλα την επόμενη σεζόν.
Ηταν οι εξετάσεις από την ίδια την Σάντερλαντ κάτι που στο μυαλό ορισμένων στην «πιάτσα» που έχουν πια την πείρα και την ευελιξία να καταλαβαίνουν και να «διαβάζουν» πίσω από τις γραμμές της επίσημης ενημέρωσης κάθε ΠΑΕ, αποτελούσαν το «κλειδί-απόδειξη» για να προχωρήσει η υπόθεση στο τελικό στάδιό της. Πριν από σχεδόν έναν μήνα έπρεπε να είχε καλέσει η αγγλική ομάδα για εξετάσεις τον παίκτη που εφαρμόζει ατομικό πρόγραμμα λόγω του προβλήματος στους κοιλιακούς. Οσο δεν τον εξέταζαν οι ίδιοι, ήταν φανερό ότι η ιστορία παρέμενε «κολλημένη» και σ΄ αυτό ευθύνη ο Παναθηναϊκός δεν είχε.
Το θέμα μας, όμως, δεν είναι ο Μαυρίας, αλλά τα μεταγραφικά. Υπάρχουν αρκετές ιστορίες στην εφετινή μεταγραφική σεζόν του Παναθηναϊκού που έμοιαζαν παράλογες στο ευρύ κοινό. Όπως η καθυστέρηση στο θέμα του κεντρικού αμυτικού. Όπως το αρχικό «δεν παίρνουμε δανεικούς». Ακουσε αρκετά «όχι» ο Νίκος Νταμπίζας λόγω μικρών προσφορών, αναγκάστηκε -σωστά - να κάνει και τέτοιου είδους συμφωνίες (για τον Σίλντενφελντ και τον Αμπεϊντ). Όπως το «δεν υπολογίζονται τα επτά παιδιά». Ενδεχομένως και σ’ αυτό το θέμα να επιδειχθεί τελικά «ευελιξία» για 1-2 αν τελικά παραμείνουν στο «Απήλιον» και μετά τη λήξη της μεταγραφικής σεζόν (σωστή η τακτική μέχρι τώρα βάσει αρχικού σχεδιασμού, το κάνουν σχεδόν όλες οι ομάδες, δείτε τι γίνεται στην… παρόμοια «μνημονιακή» Σπόρτινγκ Λισσαβώνας).
Αλλοι, πάλι, μπορεί να ξαφνιάστηκαν με τον Καστίλιον και τον Φάλκενμπεργκ επειδή ήρθαν και δεν συμφώνησαν. Διόλου παράλογο, όταν αλλάζουν οι απαιτήσεις και πρέπει να είσαι πολύ αυστηρός ως προς την ευλαβική συνέπεια διαχείρισης συγκεκριμένου μπάτζετ. Πέρυσι, επί παραδείγματι, είχε βάλει από την τσέπη του ο Αλαφούζος («για να μην δημιουργηθεί πρόβλημα στη «δυναμική» του νέου εγχειρήματος, ουσιαστικά δηλαδή για επικοινωνιακούς λόγους, για να μην γράφουν οι εφημερίδες «φιάσκο» που τελικά ήταν το αληθινό… μέσα στο γήπεδο!) προκειμένου να ολοκληρωθεί η συμφωνία με τον Φορναρόλι. Ο μάνατζέρ του ζητούσε (και πήρε!) περισσότερα, ενώ ο Γόντικας είχε αρνηθεί και ήταν έτοιμος να τους βγάλει εισιτήρια για Ουρουγουάη!
Στο δικό μου μυαλό το πλέον παράλογο είναι ότι δεν έγινε κίνηση τελικά για την απόκτηση δεύτερου καθαρόαιμου φορ, μετά απ΄ ότι συνέβη με τον Καστίλιον. Θα πει κάποιος (και ο Νίκος Νταμπίζας ενδεχομένως) «πήραμε τον Καρέλη». Μα, ο Νικολάκης (που είναι εξελίξιμος, με πολύ δυνατό σουτ, φιλότιμος και δυνατός στις προσωπικές μονομαχίες) φορ δεν είναι. Κι αν είναι ως… έναν βαθμό, χρειάζεται χώρους. Υποχρεώνεται ο Αναστασίου να δίνει την «αλλάζετε θέσεις» εντολή σε Καρέλη και Ντίνα όταν ο Μπεργκ μένει στον πάγκο.
Απολύτως έτοιμος για 90λεπτο θα είναι ο Σουηδός (όπως και ο Ατζαγκούν) μετά τη διακοπή του πρωταθλήματος λόγω των αγώνων της εθνικής Ελλάδας, δηλαδή από την 4η αγωνιστική και έπειτα, αρχής γενομένης από το ματς στα Χανιά με τον Πλατανιά. Μα, ακόμη και τότε, θα απομένουν 36-37 ματς, μαζί με του Κυπέλλου. Και στο δικό μου μυαλό, μεγαλύτερη ανάγκη για τον Παναθηναϊκό, θεωρώντας δεδομένη την απόκτηση του Ατζαγκούν, δεν είναι η απόκτηση ενός επιπλέον μέσου, αλλά ενός επιπλέον φορ.
Όχι πως δεν χρειάζεται ενίσχυση η μεσαία γραμμή, ειδικά στον τομέα της δημιουργικότητας. Αλλά αν είχα χρήματα μόνο για έναν επιπλέον νέο παίκτη, αυτός θα ήταν φορ. Η τετράδα Ζέκα – Αμπεϊντ – Λαγού – Ατζαγκούν (+ Δώνης – Αναστασόπουλος για… ακραίες καταστάσεις) στους εσωτερικούς μέσους θα με κάλυπτε, δεδομένων των οικονομικών περιορισμών. Η τριάδα Μπεργκ – Καρέλη – Αποστολόπουλου στη θέση του φορ, όχι. Και, ναι, θα ήταν ιδανικός για το «back up» ο Λούτσο Φιγκερόα. Όχι επειδή… σκόραρε με τον Ολυμπιακό και αγαπήθηκε πολύ γρήγορα από την κερκίδα και τα media.
Αλλά διότι είναι διαφορετικού στυλ («συμπληρωματικός») του Μπεργκ, δεν είχε δείξει σημάδια «γκρίνιας» στα αποδυτήρια όταν καθόταν στον πάγκο, εντάχθηκε ομαλά στην ατμόσφαιρα της ομάδας και διέθετε ποδοσφαιρική προσωπικότητα που τόσο λείπει από τον Παναθηναϊκό εφέτος. Για τις οικονομικές απαιτήσεις του δεν ξέρω - δεν απαντώ. Πέρυσι πήρε περίπου 120.000 ευρώ, θεωρώ ότι με 200.000 θα «έκλεινε» για εφέτος. Γνωρίζω μόνο ότι ήταν η μοναδική επιτυχημένη μεταγραφή του Γενάρη.
Για να τα λέμε όλα, ομάδα δεν έχει βρει ακόμη ο Αργεντινός (όπως και οι Μπουμσόνγκ, Εσπάρθα, Σεϊταρίδης απ’ όσους αποχώρησαν). Όμως από την άλλη, ορισμένοι παίκτες «κουμπώνουν» σε συγκεκριμένες ομάδες. Σε κάθε περίπτωση, το θέμα δεν είναι ο «Λούτσο». Αλλά ότι ο Παναθηναϊκός (ειδικά αν τελικά πωληθεί ο Μαυρίας και αφαιρεθεί μια σπουδαία επιλογή από τα άκρα) χρειάζεται έναν φορ ως αξιόπιστο «back up» στον Μπεργκ.
Πηγή: gazzetta.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου