Πορτοκαλί φήμη…
Υπάρχουν οικογένειες που θέλουν με κάθε τρόπο να σπρώξουν τα παιδιά
τους στον αθλητισμό. Για όλες εκείνες τις αξίες που μπορεί ένα παιδί να
μάθει, για όλα εκείνα τα στοιχεία που μπορεί να προσδώσει στον χαρακτήρα
του, για όλα εκείνα που θα μείνουν πάντα έξω από την πραγματικότητά
του. Υπάρχουν και οικογένειες, που απλώς έχουν το χάρισμα. Όταν στις 30
Μαρτίου του 1994 ο Ιωάννης Παπαπέτρου γεννήθηκε, η μητέρα του Αναστασία
είχε από καιρό σταματήσει το ποδόσφαιρο, που έπαιζε ερασιτεχνικά και ο
πατέρας του, στα 29 του χρόνια, απολάμβανε ακόμα όλα εκείνα που του
πρόσφερε ο επαγγελματικός αθλητισμός. Δε σήκωνε συζήτηση για το αν ο
«μικρός» θα έμπαινε στο χώρο του αθλητισμού. Ειδικότερα, όταν στην
οικογένεια υπήρχε και ο… μεγάλος αδελφός, ο Γιώργος, που είχε γεννηθεί
2,5 χρόνια πριν και θα λειτουργούσε ως πρότυπο.
Το μπάσκετ, αν και ήταν το χόμπι, το άθλημα και το επάγγελμα του πατέρα τους, δεν ήταν και η πρώτη επιλογή. Ως είθισται τα παιδιά θα ξεκινήσουν από το κολύμπι, πριν λυγίσουν από τη μοναξιά της πισίνας και μετά θα κάνουν την επιλογή τους. Ο Γιώργος διάλεξε το ποδόσφαιρο… Ο Ιωάννης ακολούθησε. Η Φήμη στον Άλιμο ήταν η πρώτη ομάδα που τους υποδέχτηκε. «Ακόμα και στο ποδόσφαιρο είχε ηγετική θέση, έπαιζε στα χαφ και έκανε το παιχνίδι της ομάδας, η μπάλα περνούσε από τα πόδια του», θυμάται ο Αργύρης Παπαπέτρου για τον Ιωάννη, ο οποίος είχε ένα μεγάλο αντίπαλο στην προσπάθειά του να πάρει τη φανέλα με το νούμερο «10».
«Πολύ γρήγορα τα παιδιά αναπτύχθηκαν, ψήλωσαν και συν του ότι δεν βρίσκαμε εύκολα ποδοσφαιρικά παπούτσια, προέκυψε νέος προβληματισμός», θα εξηγήσει ο προπονητής πλέον Αργύρης Παπαπέτρου και μη έχοντας πολλές επιλογές, το μπάσκετ θα γίνει το άθλημα και των παιδιών του. Ο Γιώργος θα ξεκινήσει σε ηλικία εννέα ετών και ο «μικρός» θα πρέπει να περιμένει τη σειρά του. Θα περάσει ένα χρόνο παρακολουθώντας τις προπονήσεις του αδελφού του, μέχρι να μπορέσει να εγγραφεί και εκείνος στον Πανιώνιο και να ξεκινήσει να αποκτά επαφή με την πορτοκαλί μπάλα. Μια επαφή, που θα αποδεικνυόταν ιδιαιτέρως χαρισματική, αφού μέχρι και τώρα οι Αμερικανοί μνημονεύουν τον εξαιρετικό για το ύψος του χειρισμό.
Τότε, ακόμα ήταν όλα πιο απλά. «Του άρεσε πάρα πολύ το μπάσκετ, όπως και στον Γιώργο και έτσι το μπάσκετ έγινε το άθλημα που επέλεξαν. Αγάπησαν την πορτοκαλί μπάλα και συνέχισαν». Μετά τον Πανιώνιο, σειρά είχε ο Ηλυσιακός και κόντρα στην ελληνική νοοτροπία, ακολούθησε η Αμερική…
American dream…
«Όταν όλα τα παιδιά στην Ευρώπη, ονειρεύονται να παίξουν κάποια στιγμή στο ΝΒΑ, το όνειρο του Ιωάννη Παπαπέτρου ήταν διαφορετικό». Σε μια από τις πολλές αναφορές που υπάρχουν για την ιστορία του σε αμερικάνικες ιστοσελίδες, αναλύεται και ο τρόπος που σκέφτηκε ο μικρός γιος της οικογένειας όταν ήταν μόλις 15 ετών. «Είδα για πρώτη φορά στη ζωή μου αγώνα του κολεγιακού πρωταθλήματος στις αρχές του 2000. Είδα το επίπεδο, είδα την ένταση του κοινού κι ένιωσα ότι θέλω να γίνω μέρος του». Ο δρόμος είχε ανοίξει, όπως και τότε που ήταν 7 χρονών.
«Ήρθε και μας είπε ότι θέλει να πάει στην Αμερική, όπως ο Γιώργος. Του εξηγούσαμε πως ο αδελφός του έφυγε, αφού πρώτα τελείωσε το λύκειο και ότι θα ήταν καλύτερα αν περίμενε να μεγαλώσει λίγο ακόμα, πριν ζήσει το ταξίδι. Εκείνος όμως, δεν μεταπείστηκε. Συνέχισε να επιμένει, έλεγε ότι όσο νωρίτερα πάει τόσο καλύτερα θα ήταν». Ο Αργύρης Παπαπέτρου και κυρίως η Αναστασία σοκαρίστηκαν. Είναι πάντα δύσκολο να αφήνεις ένα παιδί να φύγει από την αγκαλιά σου, πόσω μάλλον ένα δεύτερη μέσα σε μερικούς μήνες. Αποφάσισαν, όμως, να στηρίξουν την επιθυμία του παιδιού τους. Ο άλλοτε παίκτης του Παναθηναϊκού, άλλωστε, ουδέποτε είδε τα παιδιά του ως μπασκετική του συνέχειά και – προς τιμήν του – δεν έψαξε τη δική του υστεροφημία μέσα από την καριέρα του Ιωάννη ή του Γιώργο.
«Η επιμονή του και η ωριμότητα που επέδειξε ήταν αυτά που μας υποχρέωσαν να εξετάσουμε τις προτάσεις που είχαμε ήδη από high schools και επιλέξαμε ένα που ήταν στρατιωτικό σχολείο», θυμάται ο Αργύρης Παπαπέτρου και η επιλογή θα ήταν ιδιαίτερα… σκληρή για ένα παιδί 15 ετών. Παράλληλα, όμως, θα ήταν και ασφαλής απέναντι στους όποιους τυχόν πειρασμούς μπορεί να βρίσκονταν στο δρόμο του. «Είδαμε ότι ήταν εσώκλειστοι οι φοιτητές, το επίπεδο πειθαρχίας ήταν μεγάλο, όπως και εκείνο της ασφάλειας. Μετά τις 10 το βράδυ, «κόβονταν» τα πάντα: το ρεύμα και το internet, ενώ για να πάρει άδεια το Σαββατοκύριακο, έδινα εγώ άδεια μέσω email».
Το πρόγραμμα στο γυμνάσιο που εκτός των άλλων φοίτησαν ο Σάσα Καούν και ο Γουόλτερ Χοτζ (σ.σ. Πορτορικανός γκαρντ που θα παίξει φέτος στη Λαμποράλ) ήταν εξαιρετικά αυστηρό. Το εγερτήριο χτυπούσε στις 7π.μ. και οι μαθητές είχαν μια ώρα για πρωινό, ενώ στις 8π.μ. υπήρχε καθημερινός έλεγχος καθαριότητας στους κοιτώνες. «Σε εκείνο το διάστημα έμαθε πώς να ζει ως Αμερικάνος και παράλληλα να κάνει τα πιο απλά πράγματα για να φροντίζει τον εαυτό του, όπως να φτιάχνει το κρεβάτι του και να σιδερώνει τα ρούχα του», αναφέρει ένα άλλο δημοσίευμα, παραλείποντας πως τα ρούχα του ήταν η στολή που υποχρεούταν να φοράει καθημερινά στο σχολείο. Το εφτάωρο μάθημα διαρκούσε από τις 8.30π.μ. ως τις 2.45μ.μ., με πεντάλεπτα διαλείμματα ανάμεσα σε κάθε ώρα διδασκαλίας.
Το απόγευμα, το βασικό αντικείμενο του Ιωάννη ήταν το μπάσκετ. Μετά τις δύο πρώτες εβδομάδες προσαρμογής στο γυμνάσιο, αποφάσισε πως πρέπει να περάσει το χρόνο του στο γυμναστήριο. Έπρεπε να γίνει πιο δυνατός, αν ήθελε να ξεχωρίσει στο πρωτάθλημα. Έβαλε μέσα στον πρώτο του χρόνο 15 κιλά μυϊκού όγκου και δε θα σταματούσε να δουλεύει μέχρι να έρθει εκείνο που έψαχνε. Ένα καλό κολέγιο… «Το πρόβλημα με το Florida Air Academy Falcons ήταν πως δεν συγκέντρωνε προσοχή. Μόνο μικρά κολέγιο έμπαιναν στον κόπο να έρθουν να δουν αγώνες», έλεγε με παράπονο ο Ιωάννης, που βρήκε κατά τύχη την ευκαιρία του. «Σε έναν αγώνα, ήρθαν να δουν έναν παίκτη από την αντίπαλη ομάδα. Ξαφνικά, είδαν εμένα. Μέχρι τότε κανείς δεν με ήξερε».
Ο «Πάπι», όπως σύντομα θα τον ονόμαζαν οι Αμερικάνοι, έγινε γνωστός. Η πρώτη προσέγγιση ήταν από το Τσάρλεστον, η δεύτερη από τη Τζόρτζια και στην πορεία άρχισαν να έρχονται οι υποτροφίες από τα μεγάλα κολέγια. Οι Γκέιτορς του Νικ Καλάθη, το Κάνσας και τελευταίο το Τέξας. «Όταν εμφανίστηκε το Τέξας, όλα άλλαξαν», εξήγησε ο Ιωάννης, που στο φινάλε θα έπαιρνε την τελική του απόφαση ανάμεσα σε 40 κολέγια, που τον είχαν προσεγγίσει. «Ο Ρικ Μπαρνς αναγνώρισε την ικανότητά μου να παίζω σε όλες τις θέσεις αμέσως. Με είδε μόλις για δέκα λεπτά και κατάλαβε ακριβώς τι παίκτης είμαι. Ένιωσα ότι μπορώ να τον εμπιστευτώ».
Texas… poker!
Όταν θα έφτανε η ώρα να ανοίξει τα χαρτιά του, η παρτίδα θα τελείωνε. Σε μια επετειακή μέρα για το γυμνάσιό του, ο Ιωάννης Παπαπέτρου θα έβαζε τέλος κυρίως στη δική του αγωνία. «Κάθε βράδυ πριν πέσω για ύπνο το σκεφτόμουν. Αλλά ήμουν ευτυχισμένος που βρισκόμουν σε μια τέτοια κατάσταση. Ειλικρινά αισθανόμουν πως αυτό που θέλω είναι το πανεπιστήμιο του Τέξας και δεν χρειαζόταν να περιμένω περισσότερο. Επεδίωξα να ανακοινώσω τώρα την απόφασή μου προκειμένου να συγκεντρωθώ στην τελευταία μου χρονιά με το σχολείο μου. Το Κάνσας είναι ένα σπουδαίο πανεπιστήμιο και τους ευχαριστώ για το ενδιαφέρον τους, ωστόσο το Τέξας το αγάπησα αμέσως. Με καλύπτει τόσο αγωνιστικά όσο και ακαδημαϊκά».
Το επόμενο βήμα του χρειαζόταν ακόμα περισσότερη δουλειά από το προηγούμενο. Κανένα πρόβλημα για τον Παπαπέτρου. Εξάλλου, ο προπονητής του στη Φλόριντα, που καλούταν κάθε τρις και λίγο να δώσει τη συστατική επιστολή είχε να το λέει… «Ακόμα με παίρνει τηλέφωνο να του ανοίξω το γυμναστήριο το Σάββατο για να κάνει προπόνηση. Πρόκειται για έναν αθλητή απολύτως συγκεντρωμένο στο στόχο του. Μόλις ανακοίνωσε ότι θα πάει στο Τέξας, ζήτησε από το γυμναστή του κολεγίου να του στείλει πρόγραμμα. Και το παιδί ακολουθεί το DVD που του ήρθε, λες και είναι η Βίβλος».
Ήταν τέτοια η εμμονή του Ιωάννη Παπαπέτρου να γίνει καλύτερος και να σταθεί στο NCAA, που αρνούταν επίμονα να περάσει ένα Σαββατοκύριακο με τους φίλους του στην Disneyworld, γιατί ήθελε να προπονηθεί. «Χρειάστηκε να προσπαθήσω πολύ για να τον πείσω ότι θα του κάνει καλό να ξεφύγει», έλεγε ο Αουμπίν Γκομπορό, ο οποίος τελικά τα κατάφερε. Όπως είχε καταφέρει να τον πείσει να παίξει και άμυνα… «Όταν ήρθε δεν πίστευε και πολύ στην άμυνα. Σκεφτόταν μόνο την επίθεση», θα πει ο προπονητής του και αυτό θα ήταν και το πρώτο πρόβλημα που έπρεπε να λύσει στο κολέγιο ο Παπαπέτρου.
Το προηγούμενο καλοκαίρι έδωσε ιδιαίτερη βάση στο αμυντικό κομμάτι… «Παρότι το επιθετικό του επίπεδο ήταν έτοιμο για το NCAA, στην άμυνα έπρεπε να βελτιώσει πολλά και να δουλέψει σκληρά», θα έλεγε ο Ρικ Μπαρνς, που θα επιβράβευε τον πρωτοετή παίκτη του με μια θέση στη βασική πεντάδα. Η πρόοδός του στο αθλητικό κομμάτι και η εξέλιξή του στο μπάσκετ ήταν οι κύριοι λόγοι που τον έκαναν να θέλει να μείνει στο Τέξας. Την τελευταία παρτίδα, όμως, θα την κέρδιζε ο Ολυμπιακός!
Πηγή: gazzetta.gr
Υπάρχουν οικογένειες που θέλουν με κάθε τρόπο να σπρώξουν τα παιδιά
τους στον αθλητισμό. Για όλες εκείνες τις αξίες που μπορεί ένα παιδί να
μάθει, για όλα εκείνα τα στοιχεία που μπορεί να προσδώσει στον χαρακτήρα
του, για όλα εκείνα που θα μείνουν πάντα έξω από την πραγματικότητά
του. Υπάρχουν και οικογένειες, που απλώς έχουν το χάρισμα. Όταν στις 30
Μαρτίου του 1994 ο Ιωάννης Παπαπέτρου γεννήθηκε, η μητέρα του Αναστασία
είχε από καιρό σταματήσει το ποδόσφαιρο, που έπαιζε ερασιτεχνικά και ο
πατέρας του, στα 29 του χρόνια, απολάμβανε ακόμα όλα εκείνα που του
πρόσφερε ο επαγγελματικός αθλητισμός. Δε σήκωνε συζήτηση για το αν ο
«μικρός» θα έμπαινε στο χώρο του αθλητισμού. Ειδικότερα, όταν στην
οικογένεια υπήρχε και ο… μεγάλος αδελφός, ο Γιώργος, που είχε γεννηθεί
2,5 χρόνια πριν και θα λειτουργούσε ως πρότυπο.Το μπάσκετ, αν και ήταν το χόμπι, το άθλημα και το επάγγελμα του πατέρα τους, δεν ήταν και η πρώτη επιλογή. Ως είθισται τα παιδιά θα ξεκινήσουν από το κολύμπι, πριν λυγίσουν από τη μοναξιά της πισίνας και μετά θα κάνουν την επιλογή τους. Ο Γιώργος διάλεξε το ποδόσφαιρο… Ο Ιωάννης ακολούθησε. Η Φήμη στον Άλιμο ήταν η πρώτη ομάδα που τους υποδέχτηκε. «Ακόμα και στο ποδόσφαιρο είχε ηγετική θέση, έπαιζε στα χαφ και έκανε το παιχνίδι της ομάδας, η μπάλα περνούσε από τα πόδια του», θυμάται ο Αργύρης Παπαπέτρου για τον Ιωάννη, ο οποίος είχε ένα μεγάλο αντίπαλο στην προσπάθειά του να πάρει τη φανέλα με το νούμερο «10».
«Πολύ γρήγορα τα παιδιά αναπτύχθηκαν, ψήλωσαν και συν του ότι δεν βρίσκαμε εύκολα ποδοσφαιρικά παπούτσια, προέκυψε νέος προβληματισμός», θα εξηγήσει ο προπονητής πλέον Αργύρης Παπαπέτρου και μη έχοντας πολλές επιλογές, το μπάσκετ θα γίνει το άθλημα και των παιδιών του. Ο Γιώργος θα ξεκινήσει σε ηλικία εννέα ετών και ο «μικρός» θα πρέπει να περιμένει τη σειρά του. Θα περάσει ένα χρόνο παρακολουθώντας τις προπονήσεις του αδελφού του, μέχρι να μπορέσει να εγγραφεί και εκείνος στον Πανιώνιο και να ξεκινήσει να αποκτά επαφή με την πορτοκαλί μπάλα. Μια επαφή, που θα αποδεικνυόταν ιδιαιτέρως χαρισματική, αφού μέχρι και τώρα οι Αμερικανοί μνημονεύουν τον εξαιρετικό για το ύψος του χειρισμό.
Τότε, ακόμα ήταν όλα πιο απλά. «Του άρεσε πάρα πολύ το μπάσκετ, όπως και στον Γιώργο και έτσι το μπάσκετ έγινε το άθλημα που επέλεξαν. Αγάπησαν την πορτοκαλί μπάλα και συνέχισαν». Μετά τον Πανιώνιο, σειρά είχε ο Ηλυσιακός και κόντρα στην ελληνική νοοτροπία, ακολούθησε η Αμερική…
American dream…
«Όταν όλα τα παιδιά στην Ευρώπη, ονειρεύονται να παίξουν κάποια στιγμή στο ΝΒΑ, το όνειρο του Ιωάννη Παπαπέτρου ήταν διαφορετικό». Σε μια από τις πολλές αναφορές που υπάρχουν για την ιστορία του σε αμερικάνικες ιστοσελίδες, αναλύεται και ο τρόπος που σκέφτηκε ο μικρός γιος της οικογένειας όταν ήταν μόλις 15 ετών. «Είδα για πρώτη φορά στη ζωή μου αγώνα του κολεγιακού πρωταθλήματος στις αρχές του 2000. Είδα το επίπεδο, είδα την ένταση του κοινού κι ένιωσα ότι θέλω να γίνω μέρος του». Ο δρόμος είχε ανοίξει, όπως και τότε που ήταν 7 χρονών.
«Ήρθε και μας είπε ότι θέλει να πάει στην Αμερική, όπως ο Γιώργος. Του εξηγούσαμε πως ο αδελφός του έφυγε, αφού πρώτα τελείωσε το λύκειο και ότι θα ήταν καλύτερα αν περίμενε να μεγαλώσει λίγο ακόμα, πριν ζήσει το ταξίδι. Εκείνος όμως, δεν μεταπείστηκε. Συνέχισε να επιμένει, έλεγε ότι όσο νωρίτερα πάει τόσο καλύτερα θα ήταν». Ο Αργύρης Παπαπέτρου και κυρίως η Αναστασία σοκαρίστηκαν. Είναι πάντα δύσκολο να αφήνεις ένα παιδί να φύγει από την αγκαλιά σου, πόσω μάλλον ένα δεύτερη μέσα σε μερικούς μήνες. Αποφάσισαν, όμως, να στηρίξουν την επιθυμία του παιδιού τους. Ο άλλοτε παίκτης του Παναθηναϊκού, άλλωστε, ουδέποτε είδε τα παιδιά του ως μπασκετική του συνέχειά και – προς τιμήν του – δεν έψαξε τη δική του υστεροφημία μέσα από την καριέρα του Ιωάννη ή του Γιώργο.
«Η επιμονή του και η ωριμότητα που επέδειξε ήταν αυτά που μας υποχρέωσαν να εξετάσουμε τις προτάσεις που είχαμε ήδη από high schools και επιλέξαμε ένα που ήταν στρατιωτικό σχολείο», θυμάται ο Αργύρης Παπαπέτρου και η επιλογή θα ήταν ιδιαίτερα… σκληρή για ένα παιδί 15 ετών. Παράλληλα, όμως, θα ήταν και ασφαλής απέναντι στους όποιους τυχόν πειρασμούς μπορεί να βρίσκονταν στο δρόμο του. «Είδαμε ότι ήταν εσώκλειστοι οι φοιτητές, το επίπεδο πειθαρχίας ήταν μεγάλο, όπως και εκείνο της ασφάλειας. Μετά τις 10 το βράδυ, «κόβονταν» τα πάντα: το ρεύμα και το internet, ενώ για να πάρει άδεια το Σαββατοκύριακο, έδινα εγώ άδεια μέσω email».
Το πρόγραμμα στο γυμνάσιο που εκτός των άλλων φοίτησαν ο Σάσα Καούν και ο Γουόλτερ Χοτζ (σ.σ. Πορτορικανός γκαρντ που θα παίξει φέτος στη Λαμποράλ) ήταν εξαιρετικά αυστηρό. Το εγερτήριο χτυπούσε στις 7π.μ. και οι μαθητές είχαν μια ώρα για πρωινό, ενώ στις 8π.μ. υπήρχε καθημερινός έλεγχος καθαριότητας στους κοιτώνες. «Σε εκείνο το διάστημα έμαθε πώς να ζει ως Αμερικάνος και παράλληλα να κάνει τα πιο απλά πράγματα για να φροντίζει τον εαυτό του, όπως να φτιάχνει το κρεβάτι του και να σιδερώνει τα ρούχα του», αναφέρει ένα άλλο δημοσίευμα, παραλείποντας πως τα ρούχα του ήταν η στολή που υποχρεούταν να φοράει καθημερινά στο σχολείο. Το εφτάωρο μάθημα διαρκούσε από τις 8.30π.μ. ως τις 2.45μ.μ., με πεντάλεπτα διαλείμματα ανάμεσα σε κάθε ώρα διδασκαλίας.
Το απόγευμα, το βασικό αντικείμενο του Ιωάννη ήταν το μπάσκετ. Μετά τις δύο πρώτες εβδομάδες προσαρμογής στο γυμνάσιο, αποφάσισε πως πρέπει να περάσει το χρόνο του στο γυμναστήριο. Έπρεπε να γίνει πιο δυνατός, αν ήθελε να ξεχωρίσει στο πρωτάθλημα. Έβαλε μέσα στον πρώτο του χρόνο 15 κιλά μυϊκού όγκου και δε θα σταματούσε να δουλεύει μέχρι να έρθει εκείνο που έψαχνε. Ένα καλό κολέγιο… «Το πρόβλημα με το Florida Air Academy Falcons ήταν πως δεν συγκέντρωνε προσοχή. Μόνο μικρά κολέγιο έμπαιναν στον κόπο να έρθουν να δουν αγώνες», έλεγε με παράπονο ο Ιωάννης, που βρήκε κατά τύχη την ευκαιρία του. «Σε έναν αγώνα, ήρθαν να δουν έναν παίκτη από την αντίπαλη ομάδα. Ξαφνικά, είδαν εμένα. Μέχρι τότε κανείς δεν με ήξερε».
Ο «Πάπι», όπως σύντομα θα τον ονόμαζαν οι Αμερικάνοι, έγινε γνωστός. Η πρώτη προσέγγιση ήταν από το Τσάρλεστον, η δεύτερη από τη Τζόρτζια και στην πορεία άρχισαν να έρχονται οι υποτροφίες από τα μεγάλα κολέγια. Οι Γκέιτορς του Νικ Καλάθη, το Κάνσας και τελευταίο το Τέξας. «Όταν εμφανίστηκε το Τέξας, όλα άλλαξαν», εξήγησε ο Ιωάννης, που στο φινάλε θα έπαιρνε την τελική του απόφαση ανάμεσα σε 40 κολέγια, που τον είχαν προσεγγίσει. «Ο Ρικ Μπαρνς αναγνώρισε την ικανότητά μου να παίζω σε όλες τις θέσεις αμέσως. Με είδε μόλις για δέκα λεπτά και κατάλαβε ακριβώς τι παίκτης είμαι. Ένιωσα ότι μπορώ να τον εμπιστευτώ».
Texas… poker!
Όταν θα έφτανε η ώρα να ανοίξει τα χαρτιά του, η παρτίδα θα τελείωνε. Σε μια επετειακή μέρα για το γυμνάσιό του, ο Ιωάννης Παπαπέτρου θα έβαζε τέλος κυρίως στη δική του αγωνία. «Κάθε βράδυ πριν πέσω για ύπνο το σκεφτόμουν. Αλλά ήμουν ευτυχισμένος που βρισκόμουν σε μια τέτοια κατάσταση. Ειλικρινά αισθανόμουν πως αυτό που θέλω είναι το πανεπιστήμιο του Τέξας και δεν χρειαζόταν να περιμένω περισσότερο. Επεδίωξα να ανακοινώσω τώρα την απόφασή μου προκειμένου να συγκεντρωθώ στην τελευταία μου χρονιά με το σχολείο μου. Το Κάνσας είναι ένα σπουδαίο πανεπιστήμιο και τους ευχαριστώ για το ενδιαφέρον τους, ωστόσο το Τέξας το αγάπησα αμέσως. Με καλύπτει τόσο αγωνιστικά όσο και ακαδημαϊκά».
Το επόμενο βήμα του χρειαζόταν ακόμα περισσότερη δουλειά από το προηγούμενο. Κανένα πρόβλημα για τον Παπαπέτρου. Εξάλλου, ο προπονητής του στη Φλόριντα, που καλούταν κάθε τρις και λίγο να δώσει τη συστατική επιστολή είχε να το λέει… «Ακόμα με παίρνει τηλέφωνο να του ανοίξω το γυμναστήριο το Σάββατο για να κάνει προπόνηση. Πρόκειται για έναν αθλητή απολύτως συγκεντρωμένο στο στόχο του. Μόλις ανακοίνωσε ότι θα πάει στο Τέξας, ζήτησε από το γυμναστή του κολεγίου να του στείλει πρόγραμμα. Και το παιδί ακολουθεί το DVD που του ήρθε, λες και είναι η Βίβλος».
Ήταν τέτοια η εμμονή του Ιωάννη Παπαπέτρου να γίνει καλύτερος και να σταθεί στο NCAA, που αρνούταν επίμονα να περάσει ένα Σαββατοκύριακο με τους φίλους του στην Disneyworld, γιατί ήθελε να προπονηθεί. «Χρειάστηκε να προσπαθήσω πολύ για να τον πείσω ότι θα του κάνει καλό να ξεφύγει», έλεγε ο Αουμπίν Γκομπορό, ο οποίος τελικά τα κατάφερε. Όπως είχε καταφέρει να τον πείσει να παίξει και άμυνα… «Όταν ήρθε δεν πίστευε και πολύ στην άμυνα. Σκεφτόταν μόνο την επίθεση», θα πει ο προπονητής του και αυτό θα ήταν και το πρώτο πρόβλημα που έπρεπε να λύσει στο κολέγιο ο Παπαπέτρου.
Το προηγούμενο καλοκαίρι έδωσε ιδιαίτερη βάση στο αμυντικό κομμάτι… «Παρότι το επιθετικό του επίπεδο ήταν έτοιμο για το NCAA, στην άμυνα έπρεπε να βελτιώσει πολλά και να δουλέψει σκληρά», θα έλεγε ο Ρικ Μπαρνς, που θα επιβράβευε τον πρωτοετή παίκτη του με μια θέση στη βασική πεντάδα. Η πρόοδός του στο αθλητικό κομμάτι και η εξέλιξή του στο μπάσκετ ήταν οι κύριοι λόγοι που τον έκαναν να θέλει να μείνει στο Τέξας. Την τελευταία παρτίδα, όμως, θα την κέρδιζε ο Ολυμπιακός!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου