Προς επίρρωσιν αυτού που είναι το "δέον γενέσθαι", θα καταθέσω μια παλιά συνήθεια μου: επί σειρά ετών κάθε τέτοια μέρα τη θεωρούσα γιορτή και ετοιμαζόμουν από το πρωϊ για να πάω σενιαρισμένος στο γήπεδο, είτε είχα τηλεοπτική μετάδοση, είτε πήγαινα για το ρεπορτάζ στην εφημερίδα. Τα παλιά χρόνια μάλιστα, που ο υδροκεφαλισμός κυρίευε το πρωτάθλημα της Α' Εθνικής και συν τοις άλλοις το σαββατιάτικο μπάσκετ και το κυριακάτικο ποδόσφαιρο είχαν χωρισμένα τα τσανάκια τους, προλαβαίναμε μαζί με τον Καρύδα, τον Φιλέρη και άλλους συνομήλικους και ομογάλακτους "συνενόχους" στις μπασκετικές περιπέτειες, να βλέπουμε δια ζώσης δυο ή ακόμη και τρία ματς στο καπάκι!
Παρήλθον όμως εκείνοι οι χρόνοι. Παρήλθον ανεπιστρεπτί και τώρα -σε πείσμα της επαγγελματικής υποχρέωσης, της παθολογικής αγάπης για το μπάσκετ και της "μασονικής" τιμής -συλλαμβάνω τον εαυτό μου ώρες ώρες να νιώθει μια αποστροφή. Εντάξει, ρίχνω λίγο νερό στα μούτρα μου και μου περνάει, αλλά όσο υπάρχει το μικρόβιο, τόσο κινδυνεύει να εκδηλώνεται...
Τις τελευταίες μέρες κι ενώ όλη η μπασκετική φύση θα έπρεπε να αγαλλιάζει, συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Και να θέλει ν' αγιάσει κάποιος από το σινάφι μας και γενικώς από την μπασκετική φυλή, δεν το μπορεί με τόσα περίεργα και απαράδεκτα γεγονότα που συμβαίνουν επί καθημερινής βάσεως στο περιβάλλον μας και αναγκάζουν τον καθέναν μας να θυμώνει, να αγανακτεί, να βγαίνει έξω από τα ρούχα του και να αρχίζει τα μπινελίκια επί δικαίων και αδίκων!
Δυστυχώς από αυτή την κατάσταση της απόλυτης παράκρουσης δεν εξαιρέθηκε ούτε το πένθος για τον Γιώργο Αμερικάνο, ο οποίος (φοβάμαι πώς) έπεσε ερήμην του, θύμα της μικροψυχίας! Για τα υπόλοιπα περιστατικά που προσβάλλουν βάναυσα και δυσφημούν την ελληνική μπασκετική κουλτούρα δεν το συζητώ καν...
Αντί άλλων επισημάνσεων, έχω ο δόλιος να υποβάλω πέντε ερωτήματα με την ελπίδα πως κάποιος από τους "τα φαιά φορούντες" (που έλεγε κι ο Καβάφης) θα δεήσει να μου δώσει μια επαρκή και πειστική απάντηση...
1. Εχει κανείς από τους φορείς της ελληνικής μπασκετικής και της αθλητικής ηγεσίας τη διάθεση, το θάρρος και την ψυχή να φορέσει μια θωρακισμένη πανοπλία και να μπει ανάμεσα στα διασταυρούμενα πυρά του Γιαννακόπουλου με τους Αγγελόπουλους, οι οποίοι με την άκρατη μισαλλοδοξία τους απειλούν να μην αφήσουν τίποτε όρθιο;
2. Μπορεί κανένα από τα υπόλοιπα 12 βατράχια της Basket League ΟΠΑΠ να αντισταθεί στο ποδοπάτημα των δύο βουβαλιών ή θα συνεχίσουν να κάνουν "κοκοκο", επειδή έχουν προσδεθεί στο ένα ή στο άλλο άρμα και φοβούνται μήπως χάσουν τα ψίχουλα των τηλεοπτικών και χορηγικών δικαιωμάτων;
3. Μετά από τέσσερις μέρες θα βγει επιτέλους "κάποιος υπεύθυνος" (που έλεγε κι ο Ιβκοβιτς όταν τσατιζόταν με τις διαδικασίες) να ενημερώσει τον κόσμο τι συνέβη την Πέμπτη στα Ιλίσια και να ζητήσει συγνώμη από εκείνους οι οποίοι πήγαν στο γήπεδο και έμαθαν την τελευταία στιγμή πως το ματς Κυπέλλου του Ηλυσιακού με τον Ολυμπιακό είχε... πλήρη φραγή εισερχομένων θεατών;
4. Αναλαμβάνει κάποιος την ευθύνη για τις τραγελαφικές αναβολές αγώνων των εθνικών πρωταθλημάτων λόγω της ακαταλληλότητας των γηπέδων, με αποκορύφωμα της παράνοιας αυτό που συνέβη το μεσημέρι στη Βούλα με το ντέρμπι των γυναικών ανάμεσα στον Πρωτέα και στον Αθηναϊκό; Και, διάβολε, πώς γίνεται ένα γήπεδο να είναι κατάλληλο το Σάββατο και να γίνεται ακατάλληλο την Κυριακή, με ένα φιρμάνι που κομίζουν στη γραμματεία-κι ενώ απομένουν δευτερόλεπτα για το τζάμπολ- δυο αστυνομικοί;
5. Και τώρα η πιο μεγάλη απορία που έχω και τη διατυπώνω μαζί με το κόμπιασμα που νιώθω, διότι η αφορμή είναι μακάβρια και ο ίδιος ο "Παγκόσμιος" θα οργιζόταν και κατέβαζε καντήλια με όλη αυτή τη σπέκουλα: Υπάρχει λόγος για τον οποίο σε κανένα ματς Κυπέλλου (ούτε καν σε εκείνο ανάμεσα στο Ρέθυμνο και στον Παναθηναϊκό, που μάλιστα άρχισε την ώρα της κηδείας) και Πρωταθλήματος δεν τηρήθηκε η σιγή ενός λεπτού στη μνήμη του Γιώργου Αμερικάνου; Ποιος είναι αυτός ο οποίος επέδειξε τόση ασέβεια σε έναν άνθρωπο ο οποίος γεννήθηκε για να παίξει μπάσκετ, τίμησε, ίδρωσε και πόνεσε τη φανέλα της Εθνικής ομάδας και μαζί με τους συντρόφους του στην ΑΕΚ ιχνηλάτησε πρώτος τη στράτα μας προς την καταξίωση (1966) και δυο χρόνια αργότερα έβγαλε όλο το ελληναριό στους δρόμους και ανάγκασε τη FIBA να κορνιζάρει τη φωτογραφία από το Καλλιμάρμαρο στην είσοδο των γραφείων της;
ΣΣ: Επειδή δεν είμαι ουρανοκατέβατος και ξέρω τι μου γίνεται, δεν περιμένω καμιά απάντηση σε καμιά από τις απορίες μου. Απλώς νιώθω πολύ απογοητευμένος και θυμωμένος απ' όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας και θέλησα να πω κάπου τον πόνο μου...
Πηγή: gazzetta.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου