Όποιος αμφισβητεί ότι ο
Σπανούλης είναι αυτή τη στιγμή by far ο καλύτερος γκαρντ στην Ευρώπη
είναι τρελός, τυφλωμένος οπαδός ή άσχετος. Δεν χρειαζόταν η
εξωπραγματική εμφάνιση του κόντρα στη Φενέρ του Ομπράντοβιτς για να το
επιβεβαιώσει. Το ξέρουν όλοι. Δεν υπάρχει άλλος παίκτης που να συνδυάζει
τέτοια δημιουργία, εκτέλεση, διάβασμα παιχνιδιού, νοοτροπία, προπόνηση,
αθλητικές ικανότητες.
Η απόδειξη έχει δοθεί με: α) τα δύο ευρωπαϊκά στα οποία οδήγησε τον Ολυμπιακό κι ένα ακόμα με τον Παναθηναϊκό-σε όλα με εκείνον MVP β) τη διαφοροποίηση του «ανταγωνιστικός» από το «νικητής» που συνέβη στον Ολυμπιακό από τη μέρα που ο Vspan φόρεσε τα ερυθρόλευκα, γ) την προσαρμογή αμυντικών πλάνων όλων των προπονητών πάνω του δ) τις μυθικές προτάσεις που δέχθηκε το καλοκαίρι από ομάδες που συνειδητοποίησαν πως αγοράζοντας τον, αγοράζουν την επιτυχία ε) πόσο καλύτεροι έγιναν οι συμπαίκτες του πλάι στον Σπανούλη, σε σημείο ώστε καθ' υπερβολή κάποιος θα έλεγε πως πρέπει να πληρώνουν «σπανουλόσημο».
Η απόδοση του στο γήπεδο δεν αφήνει καμία σκιά, καμία αμφισβήτηση. Έχει δώσει όλες τις απαντήσεις ξεκάθαρα στο παρκέ, στον «καθρέφτη» κάθε αθλητή, εκεί όπου κανένας δεν μπορεί να κρύψει τα πλεονεκτήματα και τις αδυναμίες του. Τα ερωτήματα που έχουν μείνει αναπάντητα αφορούν άλλα ζητήματα...
1) Η δήλωσή του «Στην Ευρώπη μας αφήνουν να παίξουμε μπάσκετ, στην Ελλάδα δε μας σέβονται» επιδέχεται επεξηγήσεων. Όχι επειδή και στο Ευρωμπάσκετ με... ξένους διαιτητές οδηγηθήκαμε σε αποτυχία. Δεν χρειάζεται να κάνει... πενηνταράκια τη δήλωση διότι είναι σαφές τι υποννοεί. Το ερώτημα που προκύπτει αφορά τον ίδιο. Ένας παίκτης της δικής του αξίας δικαιούται να μιλάει όταν η αγωνιστική του απόδοση είναι δυσανάλογη του μεγέθους του;
Ακολουθούν τα στατιστικά του στους πέντε τελευταίους αγώνες με τον Παναθηναϊκό:
3/10 σουτ-4 ασίστ
4/14 σουτ – 3 ασίστ
4/11 – 7 ασίστ
1/7 – 4 ασιστ
3/10 – 5 λάθη – 2 ασίστ
Εν ολίγοις, χωρίς αυτό να σημαίνει πως έχει άδικο όταν μιλάει επί της ουσίας για διαφορετικά κριτήρια, το πρωτεύων για έναν Σπανούλη είναι να παίξει ο χ-ψ διαιτητής διαφορετικά ή να παίξει εκείνος ως Σπανούλης; Είναι αγωνιστικό το πρόβλημά του; Είναι ψυχολογικό; Πάντως με 15/52 σουτ και λιγοστές δημιουργίες, οφείλει αν θέλει να αναζητήσει το δίκιο του, να κοιτάξει πρώτα τον δικό του καθρέφτη. Δηλαδή το γήπεδο.
2) Η κουβέντα περί διαιτησίας στην Α1 δεν είναι χθεσινή. Κι είναι απολύτως φυσιολογικό να συζητάνε μεταξύ τους συμπαίκτες αλλά και αντίπαλοι πώς βλέπουν τα... κόζια. Όταν ήταν παίκτης του Παναθηναϊκού, διεθνείς παίκτες του Ολυμπιακού σε φιλικές κουβέντες του τόνιζαν ότι η διαιτησία παίζει Παναθηναϊκό. Η απάντηση του Kill Bill ήταν πάνω κάτω η εξής: «Έλα τώρα, δεν έχετε ομάδα να μας αντιμετωπίσετε. Σταματήστε πια τη μίρλα για τη διαιτησία, είμαστε πολύ ανώτεροι». Κι επειδή από τότε δεν έχουν αλλάξει πολλά στη διαιτησία, ίσχυαν όσα έλεγε τότε ή όσα λέει τώρα; Είχε βοήθεια επί των ημερών του ο Παναθηναϊκός;
3) Ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς στη συνέντευξή του εξήγησε από τη δική του πλευρά ποιος είναι ο λόγος που δε θέλει να μιλάει με τον Σπανούλη: «Όταν δίνω τον λόγο μου, τότε πιστεύω σε αυτόν. Αν ερχόντουσαν και μου έλεγαν: «αποφασίσαμε να φύγουμε», δεν θα υπήρχε πρόβλημα. Εξάλλου, υπήρχαν και υπάρχουν πολλοί παίκτες που δεν ήθελαν να ανανεώσουν το συμβόλαιο τους ή ακόμα και να έρθουν στις ομάδες μου. Οι δύο τους, όμως, δεν κράτησαν τον λόγο τους και εκεί ξεκινάει και τελειώνει η όλη ιστορία». Ο Σπανούλης δεν είναι ένας οποιοσδήποτε αθλητής που η ιστορία του σταματάει να μας ενδιαφέρει όταν βγαίνει από το γήπεδο. Η δουλειά του δεν τελειώνει εκεί. Αποτελεί πρότυπο. Μικρά παιδιά τον μιμούνται ή προσπαθούν να ακολουθήσουν τις κινήσεις του. Τώρα πια, που ο Ομπράντοβιτς έδωσε τη δική του εκδοχή, οφείλει μια απάντηση, στην... ιστορία, αλλά ακόμα σπουδαιότερα σε όσους τον υποστηρίζουν ή διαφωνούν μαζί του, να μάθουν τη δική του θέση πάνω στο θέμα.
Απορία, όχι άσχετη με τα προηγούμενα: Μήπως ο Σπανούλης κάνει το μεγαλύτερο λάθος παίζοντας μπάσκετ στην Ευρώπη; Καθότι μεγάλος, με την καλή έννοια, εγωιστής ως αθλητής, υπάρχει άλλο σημαντικό κίνητρο πέραν της μεγάλης του φαμίλιας, για να μην δοκιμάζει να αποδείξει την αληθινή του αξία στο ΝΒΑ; Και ανάποδα: Πώς γίνεται τα στελέχη ομάδων που διαχειρίζονται εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ να μην βλέπουν ότι στην Ευρώπη υπάρχει ένας παίκτης που κάνει όσα δε μπορούν τα μισά γκαρντ του ΝΒΑ; Αν ο Τάι Λόουσον (πρώην της Ζαλγκίρις) παίρνει 10,7 εκ. δολάρια, ο Τζεφ Τιγκ των Χοκς 8 εκ., ο Μπράντον Τζένινγκς των Πίστονς (πρώην της Ρόμα...) 7,6 εκ. δολάρια και ο Γκόραν Ντράγκιτς 7,5 εκ. στους Σανς, γίνεται να μη μπορεί να βρει ανάλογο συμβόλαιο ο κορυφαίος Ευρωπαίος;
Δική του είναι η ζωή και προφανώς δεν μας πέφτει λόγος. Ίσως όμως είναι και το μοναδικό αγωνιστικό ερώτημα που έχει αφήσει αναπάντητο.
Το βέβαιο είναι πως το μυαλό του Σπανούλη έχει «πειραχτεί» για τα καλά. Δικαιολογημένα ή αδικαιολόγητα είναι κάτι που ο καθένας έχει το κριτήριο για να αποφανθεί. Δεν αξίζει όμως σε έναν αθλητή της δικής του εμβέλειας να μπαίνει στη διαδικασία να ασχολείται συνέχεια με τους διαιτητές διότι απλά γίνεται «παίκτης» στο μοναδικό παιχνίδι στο οποίο αμφισβητείται. Αυτό εκτός γηπέδου. Μέσα στο γήπεδο δεν μπορεί να τον αμφισβητήσει κανείς.
Η απόδειξη έχει δοθεί με: α) τα δύο ευρωπαϊκά στα οποία οδήγησε τον Ολυμπιακό κι ένα ακόμα με τον Παναθηναϊκό-σε όλα με εκείνον MVP β) τη διαφοροποίηση του «ανταγωνιστικός» από το «νικητής» που συνέβη στον Ολυμπιακό από τη μέρα που ο Vspan φόρεσε τα ερυθρόλευκα, γ) την προσαρμογή αμυντικών πλάνων όλων των προπονητών πάνω του δ) τις μυθικές προτάσεις που δέχθηκε το καλοκαίρι από ομάδες που συνειδητοποίησαν πως αγοράζοντας τον, αγοράζουν την επιτυχία ε) πόσο καλύτεροι έγιναν οι συμπαίκτες του πλάι στον Σπανούλη, σε σημείο ώστε καθ' υπερβολή κάποιος θα έλεγε πως πρέπει να πληρώνουν «σπανουλόσημο».
Η απόδοση του στο γήπεδο δεν αφήνει καμία σκιά, καμία αμφισβήτηση. Έχει δώσει όλες τις απαντήσεις ξεκάθαρα στο παρκέ, στον «καθρέφτη» κάθε αθλητή, εκεί όπου κανένας δεν μπορεί να κρύψει τα πλεονεκτήματα και τις αδυναμίες του. Τα ερωτήματα που έχουν μείνει αναπάντητα αφορούν άλλα ζητήματα...
1) Η δήλωσή του «Στην Ευρώπη μας αφήνουν να παίξουμε μπάσκετ, στην Ελλάδα δε μας σέβονται» επιδέχεται επεξηγήσεων. Όχι επειδή και στο Ευρωμπάσκετ με... ξένους διαιτητές οδηγηθήκαμε σε αποτυχία. Δεν χρειάζεται να κάνει... πενηνταράκια τη δήλωση διότι είναι σαφές τι υποννοεί. Το ερώτημα που προκύπτει αφορά τον ίδιο. Ένας παίκτης της δικής του αξίας δικαιούται να μιλάει όταν η αγωνιστική του απόδοση είναι δυσανάλογη του μεγέθους του;
Ακολουθούν τα στατιστικά του στους πέντε τελευταίους αγώνες με τον Παναθηναϊκό:
3/10 σουτ-4 ασίστ
4/14 σουτ – 3 ασίστ
4/11 – 7 ασίστ
1/7 – 4 ασιστ
3/10 – 5 λάθη – 2 ασίστ
Εν ολίγοις, χωρίς αυτό να σημαίνει πως έχει άδικο όταν μιλάει επί της ουσίας για διαφορετικά κριτήρια, το πρωτεύων για έναν Σπανούλη είναι να παίξει ο χ-ψ διαιτητής διαφορετικά ή να παίξει εκείνος ως Σπανούλης; Είναι αγωνιστικό το πρόβλημά του; Είναι ψυχολογικό; Πάντως με 15/52 σουτ και λιγοστές δημιουργίες, οφείλει αν θέλει να αναζητήσει το δίκιο του, να κοιτάξει πρώτα τον δικό του καθρέφτη. Δηλαδή το γήπεδο.
2) Η κουβέντα περί διαιτησίας στην Α1 δεν είναι χθεσινή. Κι είναι απολύτως φυσιολογικό να συζητάνε μεταξύ τους συμπαίκτες αλλά και αντίπαλοι πώς βλέπουν τα... κόζια. Όταν ήταν παίκτης του Παναθηναϊκού, διεθνείς παίκτες του Ολυμπιακού σε φιλικές κουβέντες του τόνιζαν ότι η διαιτησία παίζει Παναθηναϊκό. Η απάντηση του Kill Bill ήταν πάνω κάτω η εξής: «Έλα τώρα, δεν έχετε ομάδα να μας αντιμετωπίσετε. Σταματήστε πια τη μίρλα για τη διαιτησία, είμαστε πολύ ανώτεροι». Κι επειδή από τότε δεν έχουν αλλάξει πολλά στη διαιτησία, ίσχυαν όσα έλεγε τότε ή όσα λέει τώρα; Είχε βοήθεια επί των ημερών του ο Παναθηναϊκός;
3) Ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς στη συνέντευξή του εξήγησε από τη δική του πλευρά ποιος είναι ο λόγος που δε θέλει να μιλάει με τον Σπανούλη: «Όταν δίνω τον λόγο μου, τότε πιστεύω σε αυτόν. Αν ερχόντουσαν και μου έλεγαν: «αποφασίσαμε να φύγουμε», δεν θα υπήρχε πρόβλημα. Εξάλλου, υπήρχαν και υπάρχουν πολλοί παίκτες που δεν ήθελαν να ανανεώσουν το συμβόλαιο τους ή ακόμα και να έρθουν στις ομάδες μου. Οι δύο τους, όμως, δεν κράτησαν τον λόγο τους και εκεί ξεκινάει και τελειώνει η όλη ιστορία». Ο Σπανούλης δεν είναι ένας οποιοσδήποτε αθλητής που η ιστορία του σταματάει να μας ενδιαφέρει όταν βγαίνει από το γήπεδο. Η δουλειά του δεν τελειώνει εκεί. Αποτελεί πρότυπο. Μικρά παιδιά τον μιμούνται ή προσπαθούν να ακολουθήσουν τις κινήσεις του. Τώρα πια, που ο Ομπράντοβιτς έδωσε τη δική του εκδοχή, οφείλει μια απάντηση, στην... ιστορία, αλλά ακόμα σπουδαιότερα σε όσους τον υποστηρίζουν ή διαφωνούν μαζί του, να μάθουν τη δική του θέση πάνω στο θέμα.
Απορία, όχι άσχετη με τα προηγούμενα: Μήπως ο Σπανούλης κάνει το μεγαλύτερο λάθος παίζοντας μπάσκετ στην Ευρώπη; Καθότι μεγάλος, με την καλή έννοια, εγωιστής ως αθλητής, υπάρχει άλλο σημαντικό κίνητρο πέραν της μεγάλης του φαμίλιας, για να μην δοκιμάζει να αποδείξει την αληθινή του αξία στο ΝΒΑ; Και ανάποδα: Πώς γίνεται τα στελέχη ομάδων που διαχειρίζονται εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ να μην βλέπουν ότι στην Ευρώπη υπάρχει ένας παίκτης που κάνει όσα δε μπορούν τα μισά γκαρντ του ΝΒΑ; Αν ο Τάι Λόουσον (πρώην της Ζαλγκίρις) παίρνει 10,7 εκ. δολάρια, ο Τζεφ Τιγκ των Χοκς 8 εκ., ο Μπράντον Τζένινγκς των Πίστονς (πρώην της Ρόμα...) 7,6 εκ. δολάρια και ο Γκόραν Ντράγκιτς 7,5 εκ. στους Σανς, γίνεται να μη μπορεί να βρει ανάλογο συμβόλαιο ο κορυφαίος Ευρωπαίος;
Δική του είναι η ζωή και προφανώς δεν μας πέφτει λόγος. Ίσως όμως είναι και το μοναδικό αγωνιστικό ερώτημα που έχει αφήσει αναπάντητο.
Το βέβαιο είναι πως το μυαλό του Σπανούλη έχει «πειραχτεί» για τα καλά. Δικαιολογημένα ή αδικαιολόγητα είναι κάτι που ο καθένας έχει το κριτήριο για να αποφανθεί. Δεν αξίζει όμως σε έναν αθλητή της δικής του εμβέλειας να μπαίνει στη διαδικασία να ασχολείται συνέχεια με τους διαιτητές διότι απλά γίνεται «παίκτης» στο μοναδικό παιχνίδι στο οποίο αμφισβητείται. Αυτό εκτός γηπέδου. Μέσα στο γήπεδο δεν μπορεί να τον αμφισβητήσει κανείς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου