Το βράδυ της Κυριακής η
Γιουβέντους έκανε επίδειξη κυβικών στο ντέρμπι που θεωρητικώς επρόκειτο
να κρίνει σε μεγάλο βαθμό τον φετινό τίτλο στην Ιταλία. Της έδειξε της
Ρόμα ότι εκείνη έχει πολύ ακόμη δρόμο να διανύσει μέχρι να στρώσει τη
δική της μηχανή, και αρκετά ακόμη εξαρτήματα και αξεσουάρ να προσθέσει
για να ανεβάσει τον κυβισμό της στο επίπεδο των πρωταθλητών Ιταλίας ώστε
να φτάσει κάποτε να της είναι τόσο εύκολο και άνετο, μηχανικό, το να
βγάζει την υπεροχή της και μάλιστα με τρόπο καθοριστικό και
αποτελεσματικό σε παιχνίδια τέτοιας σημασίας.
Μετά τη λήξη του παιχνιδιού η πρώτη κριτική, η πρώτη ανάγνωση του παιχνιδιού της Ρόμα από ένα μέρος των ιταλικών media ήταν έως και απαξιωτική. Κυρίως επειδή προπονητής και καπιτάνο είχαν “βγάλει γλώσσα”, σαν πυγμάχοι πριν από αγώνα για τη ζώνη του πρωταθλητή, αλλά και επειδή οι Ιταλοί τρελαίνονται για ισοπεδωτική κριτική της στιγμής, η Ρόμα, για λίγο, τα άκουσε “χοντρά”. Αυτή όμως ήταν μια ανάγνωση που αφορούσε μόνο αυτούς που εμπορεύονται λαϊκισμό και αυτούς που τον καταναλώνουν. Δεν είχε πολύ ποδόσφαιρο μέσα της αυτή η συζήτηση. Και δεν αφορούσε ούτε τον προπονητή, ούτε τη διοίκηση, ούτε την κοινωνία των φιλάθλων που καταλαβαίνουν, γενικώς ούτε τον οργανισμό της Ρόμα.
Αν έκανε και η Ρόμα αυτή την ανάγνωση, από το πρωί της Δευτέρας θα έπαυε να εξελίσσεται, διότι θα είχε χάσει τα κίνητρα, την φιλοδοξία, τα οράματα και τελικώς το κέφι της. Για καλή της τύχη όμως η διοίκηση και ο προπονητής αντιλαμβάνονται το μέγεθος της υπέρβασης που έχει ως τα τώρα επιτευχθεί. Οχι, η Ρόμα δεν χαμηλώνει το βλέμμα της, ούτε μαθαίνει να αρκείται στα λίγα και να παλεύει για να ζήσει στη δεύτερη θέση. Εχει όμως αυτογνωσία, συνείδηση, ακριβή αντίληψη του σημερινού αγωνιστικού μεγέθους της, των σημερινών κυβικών της μηχανής της. Και γι' αυτό αντιλαμβάνεται ακόμη και την χθεσινή εικόνα της στο πρώτο ημίχρονο του ματς με τη Γιουβέντους ως βήμα προόδου ή έστω ως ένα βήμα που δεν έγινε προς τα πίσω.
Πίσω στην Ελλάδα, ο δεύτερος ΠΑΟΚ ζει, με δυσκολία, στην απόσταση των 10 βαθμών από τον Ολυμπιακό, ακούει καθημερινά ότι ο τίτλος έχει κριθεί και δεν χάνει ευκαιρία να βυθίζεται στην εσωστρέφεια, ειδικά από τη στιγμή του 4-0 στο Καραϊσκάκη. Δεν είναι μόνο ότι δεν του αρκούν τα όσα έχει πετύχει μέχρι σήμερα στο πρωτάθλημα, το οποίο μοιάζει λογικό και ποδοσφαιρικό. Είναι που φτάνει να τα υποτιμά τόσο, που να του φαίνεται συνηθισμένο που έχει φτάσει τις επτά ανατροπές, που διαγράφει σε βαθμούς την καλύτερη πορεία των τελευταίων του ετών, που έχει κρατήσει τον εαυτό του μέχρι την άνοιξη μέσα στην ευρωπαϊκή σκηνή. Είναι στιγμές που του λείπει πολύ η αυτογνωσία από τον ΠΑΟΚ, όταν κάνει την κριτική του και κοιτάζει αυτό που έχει πίσω. Πληρώνει και θα πληρώνει ακριβά την θερινή διακήρυξη του Ιβάν Σαββίδη για πρωταθλητισμό, έστω και αν δεν ήταν αυτή η πρόθεση του μεγαλομετόχου, ο οποίος στην πραγματικότητα είχε δημοσίως εξηγήσει ότι έβαλε ψηλά τον πήχη με στόχο να προκαλέσει το υψηλότερο άλμα από την ομάδα του και όχι επειδή είχε πιστέψει πως μπορούσε/μπορεί να απαιτεί τον τίτλο από τον σημερινό ΠΑΟΚ.
Μ' όλα αυτά που του συμβαίνουν, κυρίως λόγω των υψηλών προσδοκιών που έχουν καλλιεργηθεί, αλλά και εξαιτίας του παράλογου αξιώματος ότι επειδή βρήκε λεφτά και μεγαλώνει εταιρικά ο ΠΑΟΚ είναι δυνατόν να μεγαλώσει το ίδιο εύκολα και σύντομα και αγωνιστικά, η κοινωνία του ΠΑΟΚ φτάνει να απαξιώνει αυτό που σήμερα ζει. Να μην το εκτιμά. Και κάπως έτσι συμβαίνει όχι απλώς να μην δημιουργούνται “συνθήκες Ρόμα” στη Θεσσαλονίκη, δηλαδή περιβάλλον για να εξελιχθεί και να προοδεύσει, να μεγαλώσει ομαλά και σταθερά σε αγωνιστικό επίπεδο ο ΠΑΟΚ, αλλά ακριβώς το αντίθετο: δημιουργούνται κίνδυνοι να θολώσει το μάτι του ΠΑΟΚ και να μην μπορέσει να δει καθαρά αν μεγαλώνει ή όχι, αν εξελίσσεται ή όχι, αν βελτιώνεται ή όχι, αν μεγαλώνει ή όχι τον κυβισμό του, προκειμένου να καταλάβει και να αποφασίσει σωστά σχετικά με την αποτελεσματικότητα του μηχανικού του και όσων εργάζονται για να αλλάξουν τις εργοστασιακές ρυθμίσεις του άρματός του για να το εξελίξουν σε όχημα με κυβικά και προδιαγραφές που να σηκώνουν πάνω τους την απαίτηση του πρωταθλητισμού.
Μετά τη λήξη του παιχνιδιού η πρώτη κριτική, η πρώτη ανάγνωση του παιχνιδιού της Ρόμα από ένα μέρος των ιταλικών media ήταν έως και απαξιωτική. Κυρίως επειδή προπονητής και καπιτάνο είχαν “βγάλει γλώσσα”, σαν πυγμάχοι πριν από αγώνα για τη ζώνη του πρωταθλητή, αλλά και επειδή οι Ιταλοί τρελαίνονται για ισοπεδωτική κριτική της στιγμής, η Ρόμα, για λίγο, τα άκουσε “χοντρά”. Αυτή όμως ήταν μια ανάγνωση που αφορούσε μόνο αυτούς που εμπορεύονται λαϊκισμό και αυτούς που τον καταναλώνουν. Δεν είχε πολύ ποδόσφαιρο μέσα της αυτή η συζήτηση. Και δεν αφορούσε ούτε τον προπονητή, ούτε τη διοίκηση, ούτε την κοινωνία των φιλάθλων που καταλαβαίνουν, γενικώς ούτε τον οργανισμό της Ρόμα.
Αν έκανε και η Ρόμα αυτή την ανάγνωση, από το πρωί της Δευτέρας θα έπαυε να εξελίσσεται, διότι θα είχε χάσει τα κίνητρα, την φιλοδοξία, τα οράματα και τελικώς το κέφι της. Για καλή της τύχη όμως η διοίκηση και ο προπονητής αντιλαμβάνονται το μέγεθος της υπέρβασης που έχει ως τα τώρα επιτευχθεί. Οχι, η Ρόμα δεν χαμηλώνει το βλέμμα της, ούτε μαθαίνει να αρκείται στα λίγα και να παλεύει για να ζήσει στη δεύτερη θέση. Εχει όμως αυτογνωσία, συνείδηση, ακριβή αντίληψη του σημερινού αγωνιστικού μεγέθους της, των σημερινών κυβικών της μηχανής της. Και γι' αυτό αντιλαμβάνεται ακόμη και την χθεσινή εικόνα της στο πρώτο ημίχρονο του ματς με τη Γιουβέντους ως βήμα προόδου ή έστω ως ένα βήμα που δεν έγινε προς τα πίσω.
Πίσω στην Ελλάδα, ο δεύτερος ΠΑΟΚ ζει, με δυσκολία, στην απόσταση των 10 βαθμών από τον Ολυμπιακό, ακούει καθημερινά ότι ο τίτλος έχει κριθεί και δεν χάνει ευκαιρία να βυθίζεται στην εσωστρέφεια, ειδικά από τη στιγμή του 4-0 στο Καραϊσκάκη. Δεν είναι μόνο ότι δεν του αρκούν τα όσα έχει πετύχει μέχρι σήμερα στο πρωτάθλημα, το οποίο μοιάζει λογικό και ποδοσφαιρικό. Είναι που φτάνει να τα υποτιμά τόσο, που να του φαίνεται συνηθισμένο που έχει φτάσει τις επτά ανατροπές, που διαγράφει σε βαθμούς την καλύτερη πορεία των τελευταίων του ετών, που έχει κρατήσει τον εαυτό του μέχρι την άνοιξη μέσα στην ευρωπαϊκή σκηνή. Είναι στιγμές που του λείπει πολύ η αυτογνωσία από τον ΠΑΟΚ, όταν κάνει την κριτική του και κοιτάζει αυτό που έχει πίσω. Πληρώνει και θα πληρώνει ακριβά την θερινή διακήρυξη του Ιβάν Σαββίδη για πρωταθλητισμό, έστω και αν δεν ήταν αυτή η πρόθεση του μεγαλομετόχου, ο οποίος στην πραγματικότητα είχε δημοσίως εξηγήσει ότι έβαλε ψηλά τον πήχη με στόχο να προκαλέσει το υψηλότερο άλμα από την ομάδα του και όχι επειδή είχε πιστέψει πως μπορούσε/μπορεί να απαιτεί τον τίτλο από τον σημερινό ΠΑΟΚ.
Μ' όλα αυτά που του συμβαίνουν, κυρίως λόγω των υψηλών προσδοκιών που έχουν καλλιεργηθεί, αλλά και εξαιτίας του παράλογου αξιώματος ότι επειδή βρήκε λεφτά και μεγαλώνει εταιρικά ο ΠΑΟΚ είναι δυνατόν να μεγαλώσει το ίδιο εύκολα και σύντομα και αγωνιστικά, η κοινωνία του ΠΑΟΚ φτάνει να απαξιώνει αυτό που σήμερα ζει. Να μην το εκτιμά. Και κάπως έτσι συμβαίνει όχι απλώς να μην δημιουργούνται “συνθήκες Ρόμα” στη Θεσσαλονίκη, δηλαδή περιβάλλον για να εξελιχθεί και να προοδεύσει, να μεγαλώσει ομαλά και σταθερά σε αγωνιστικό επίπεδο ο ΠΑΟΚ, αλλά ακριβώς το αντίθετο: δημιουργούνται κίνδυνοι να θολώσει το μάτι του ΠΑΟΚ και να μην μπορέσει να δει καθαρά αν μεγαλώνει ή όχι, αν εξελίσσεται ή όχι, αν βελτιώνεται ή όχι, αν μεγαλώνει ή όχι τον κυβισμό του, προκειμένου να καταλάβει και να αποφασίσει σωστά σχετικά με την αποτελεσματικότητα του μηχανικού του και όσων εργάζονται για να αλλάξουν τις εργοστασιακές ρυθμίσεις του άρματός του για να το εξελίξουν σε όχημα με κυβικά και προδιαγραφές που να σηκώνουν πάνω τους την απαίτηση του πρωταθλητισμού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου