Εάν
ήμουν ο Γιώργος Μπαρτζώκας ή οποιοσδήποτε μέλος της ομάδας του (δις
πρωταθλητή Ευρώπη και στοχεύοντος,έστω και με αγκομαχητά, το three-peat)
Ολυμπιακού θα έφριττα διαβάζοντας τα μαζεμένα σερί που έχει να
επιδείξει η Μπαρτσελόνα, ενόψει του αυριανού αγώνα...
Τα διαβάζω και φρίττω κι εγώ, διότι δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι οι λεγάμενοι (πέρα από το 8-0 στο εφετινό Τop 16 και τις δέκα συνεχείς νίκες στην εφετινή Ευρωλίγκα) έχουν ήδη κάνει black jack με 21 αλλεπάλληλες επιτυχίες σ αυτή τη δεύτερη φάση της διοργάνωσης, ενώ τρέχουν ένα σερί 29-0 στην έδρα τους. Πλάκα πλάκα η τελευταία φορά που οι “μπλάου γκράνα” ηττήθηκαν σε εντός αγώνα τους στο πλαίσιο του Τop 16 ήταν το μακρινό 2006 από τη συμπατριώτισσα τους, Ουνικάχα Μάλαγα!
Βεβαίως τα ρεκόρ δημιουργούνται και διευρύνονται για να τερματίζονται κάποια στιγμή κι αυτό αποτελεί το μεγάλο στοίχημα του Ολυμπιακού, που προφανώς (ακόμη και χωρίς τον Σπανούλη ή τον Πρίντεζη) δεν έχει άλλη επιλογή παρά να μπουκάρει στο άντρο της Μπαρτσελόνα και...γαία πυρί μειχθήτω!
Πέρα από τη σημασία του (για τον Ολυμπιακό που αναζητεί per mare, per terram, ένα μεγάλο “διπλό”) o αυριανός αγώνας έχει και μια ιστορική διάσταση: μια διάσταση με ονοματεπώνυμο, το οποίο εδώ και δέκα πέντε χρόνια εμείς οι εξυπνάκηδες και ξερόλες Ελληνες το σιχτιρίζουμε!
Χουάν Κάρλος Ναβάρο!
Ο “La Bomba¨μετράει τις ώρες για το τζάμπολ του αγώνα που θα τον φέρει μόνο πρώτο στην κορυφή των παικτών με τις περισσότερες συμμετοχές στα χρονικά της Ευρωλίγκας: κόντρα στον Ολυμπιακό ο Ναβάρο θα αγωνιστεί για 253η φορά και θα αφήσει πίσω του τον Θοδωρή Παπαλουκά!
Αν και λιπόσαρκος, με πόδια σαν ξυλαράκια, μακριά από τον σύγχρονο μπασκετικό σωματότυπο και με την πελματιαία απονευρωσίτιδα να τον ταλαιπωρεί τα τελευταία χρόνια, ο Ναβάρο ήταν και παραμένει πάντοτε εκεί! Το “πάντοτε” βεβαίως είναι σχετικό, διότι θα είχε ξεπεράσει προ πολλού τον Τεό σε συμμετοχές εάν δεν έχανε τη σεζόν 2007-08, όταν αποφάσισε να εκπληρώσει το απωθημένο του και να παίξει στο ΝΒΑ, παρέα με τον αδερφικό φίλο του Πάου Γκασόλ, που μάλιστα (λέγεται ότι) έκανε σκόντο στις απολαβές του για να χωρέσει και τον Ναβάρο το “salary cup” των Μέμφις Γκρίζλις!
Αυτό είναι που λένε, πιστόν φίλον εν κινδύνοις γνωρίζεις!
Παρεμπιπτόντως η βραχεία θητεία του στην πόλη όπου θάφτηκε (εάν βεβαίως έχει πεθάνει) ο Ελβις Πρίσλεϊ υπήρξε αξιοπρόσεκτη : έπαιξε και στα 82 ματς της κανονικής περιόδου, όντας βασικός στα τριάντα εξ αυτών, με μέσο όρο 26 λεπτά, 10.9 πόντους, 2.6 ασίστ και 2.2 ασίστ, που ως νούμερα δεν τα λες δα και του πεταματού!
Γελώ τώρα που το γράφω αυτό, αλλά την εποχή που δεν έτρεφα ιδιαίτερη εκτίμηση στον Ρούμπιο και τον θεωρούσα κιόλας υπερτιμημένο και υπερδιαφημισμένο, είχα συμμεριστεί απολύτως τον χαρακτηρισμό που του είχε δώσει κάποιος, αποκαλώντας τον “βελτιωμένο... Λιακόπουλο”!
Υπ' αυτήν την (παρελκυστική και προφανώς χιουμοριστική) έννοια και ο Ναβάρο είναι ένας βελτιωμένος... Γκαγκαλούδης!
Τα ρεκόρ του Ναβάρο στην Ευρωλίγκα της οποίας αποτελεί μια από τις πιο χαρακτηριστικές εικόνες, όντως προκαλούν ίλιγγο: ο δις πρωταθλητής Ευρώπης (2003, 2010) έχει παίξει 252 ματς, στα οποία σκόραρε 3.416 πόντους, με 1.111/2.507 σουτ εντός παιδιάς (εκ των οποίων 494/1281 τρίποντα) και με 700/821 ελεύθερες βολές. Σε αυτά τα 252 ματς έχει μείνει στο παρκέ επί 6.534 λεπτά (Νο 2 πίσω από τον Χόλντεν με τα 6.553), ενώ έπαιξε βασικός στα 177, όντας τρίτος πίσω από τον Δημήτρη Διαμαντίδη (190) και τον Χόλντεν (183)...
Οπως λένε, όμως, και οι Αμερικανοί, σημασία δεν έχει ποιος αρχίζει ένα ματς, αλλά ποιος το τελειώνει και είναι ελάχιστες οι φορές που σε ένα “παιζόμενο” ματς, ο Ναβάρο καθόταν στον πάγκο...
Εχει κι άλλα ρεκόρ ο Ναβάρο: είναι, μεταξύ άλλων, πρώτος σκόρερ και πρώτος “bomber” στα χρονικά του Top 16, ενώ τα ατομικά ρεκόρ του στην Ευρωλίγκα είναι 32 πόντοι και 11 ασίστ, αλλά έχω την εντύπωση πως στην περίπτωση του οι αριθμοί (όπως επίσης οι 20 τίτλοι του με την Μπαρτσελόνα, συν τα δέκα μετάλλια του με τις εθνικές ομάδες της Ισπανίας) λένε τη μισή αλήθεια!
Η άλλη μισή είναι το πάθος, ο εγωισμός, η υπερηφάνεια, ο δυνατός χαρακτήρας, η προσήλωση και η αφοσίωση του στο παιχνίδι, στην Μπαρτσελόνα, στην πατρίδα του: αυτά νομίζω πως πρέπει να εκτιμώνται και να αναδεικνύονται σε περιπτώσεις παικτών μεγάλου βεληνεκούς, συν τα ιδιαίτερα μπασκετικά στοιχεία τα οποία διαθέτει και τον καθιστούν εάν όχι μοναδικό στο είδος του, σίγουρα ξεχωριστό. Εγώ τον θεωρώ “οne of a kind” για κάποιες ιδιαίτερες αρετές που χαρακτηρίζουν το παιχνίδι του και προσδιορίζουν το ύφος του: την ταχύτητα στην κίνηση και στην εκτέλεση, την έκρηξη, το εκπληκτικό πρώτο βήμα, τη δυνατότητα του να σκοράρει με κάθε τρόπο και απέναντι σε οποιαδήποτε άμυνα: είτε ακροβολισμένος, αλλά πάντοτε οπλισμένος έξω από τη γραμμή του τρίποντου για μια “bomba”, είτε με διείσδυση, που συνήθως καταλήγει σε μια “bombita” η οποία εδώ και χρόνια αποτελεί σουτ με ονομασία προελεύσεως, είτε εκτός ισορροπίας, όπως συνέβη τουλάχιστον σε δυο (και δη κρίσιμες) φάσεις στον αγώνα του πρώτου γύρου με τον Ολυμπιακό στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας.
Ναι, ο Ναβάρο είναι θεατρίνος, πολλές φορές καμώνεται πως τον κτύπησε ηλεκτρικό ρεύμα για να εκμαιεύσει φάουλ και γκρινιάζει, αλλά πείτε μου έναν μεγάλο παίκτη που είναι... Παναγία και δεν προσπαθεί με κάθε (θεμιτό ή αθέμιτο) τρόπο να πάρει ένα στραγάλι από τον διαιτητή...
Στο κάτω κάτω της γραφής εδώ τον αξιολογούμε ως παίκτη του μπάσκετ και όχι ως υποψήφιο άγιο της εκκλησίας ή ως γαμπρό μας!
Ο Ναβάρο είναι ένας serial killer: ένας κατά συρροήν δολοφόνος,ο οποίος (προς επίρρωσιν της σταθερότητας, της διαχρονικότητας και της εκτελεστικής ευχέρειας του) έχει να επιδείξει διψήφιο νούμερο πόντων και στις 13 σεζόν του στην Ευρωλίγκα! Για την ακρίβεια είναι ένας σιωπηλός δολοφόνος, διότι όπως μου έλεγε τις προάλλες ο Κώστας Παπανικολάου, δεν ήταν ποτέ και δεν έγινε ούτε τώρα ο ηγέτης που θα βγει μπροστά για να οιστρηλατήσει τους συμπαίκτες του. Κάθεται σε μια γωνιά και δεν μιλάει πολύ στα αποδυτήρια, αλλά γίνεται πολύ φλύαρος όταν περνάει τις γραμμές του γηπέδου...
Ο Ναβάρο μπήκε στη ζωή μας το 1997, μαζί με τη χρυσή φουρνιά του ισπανικού μπάσκετ, στα μεγάλα ντέρμπι των εθνικών ομάδων παίδων και εφήβων, όντας αντίπαλος της γενιάς του Διαμαντόπουλου, του Φώτση, του Παπαδόπουλου, του Παπαμακάριου, του Αγαδάκου, του Πετρόπουλου κοκ. Δέκα επτά χρόνια αργότερα περπατώντας στα 34, παραμένει στο ίδιο μετερίζι, σαρώνει τα ρεκόρ, είναι απίκο για την Μπαρτσελόνα και για την Εθνική Ισπανίας και συνεχίζει λαβωμένος, αλλά απτόητος να γεμίζει τις σελίδες ενός βιβλίου που με τόσους τόμους πια έγινε εγκυκλοπαίδεια!
ΥΓ-1: Εχει οργιάσει ο... ακατονόμαστος σε ματς
με την Μπαρτσελόνα και με την εθνική Ισπανίας, κόντρα σε οποιονδήποτε
αντίπαλο και το κορμί του ελληνικού μπάσκετ είναι γεμάτο από τα σημάδια
του, αλλά εγώ θυμάμαι περισσότερο τον αγώνα για την πέμπτη θέση στο
Μουντομπάσκετ του 2002 στην Ιντιανάπολις! Οι Αμερικανοί είχαν ήδη
ηττηθεί από την Αργεντινή και από τη Γιουγκοσλαβία και στον τελευταίο
αγώνα κατάταξης ήθελαν πάση θυσία να νικήσουν τους Ισπανούς για να
διασκεδάσουν τις κακές εντυπώσεις και να εξαγνιστούν, όσο αυτό ήταν
εφικτό, ενώπιον της παγκόσμιας μπασκετικής πιάτσας και δη του κοινού της
μπασκετικής Μέκκας, που φιλοξενούσε τη διοργάνωση. Ελα όμως που έπεσαν
πάνω στον 22χρονο Ναβάρο, ο οποίος βρισκόταν τότε στα ντουζένια του,
έπαιξε σαν αφιονισμένος και στα 40 λεπτά και οδήγησε τη “Furia Roja” στη
νίκη με 81-75 και στην κατάληψη της πέμπτης θέσης. Σε αυτό το ματς ο
Ναβάρο παρά την αστοχία του (3/10 δίποντα, 4/11 τρίποντα., 8/8 βολές)
πέτυχε 26 πόντους και έκανε σταρ του ΝΒΑ, όπως ο Ρέτζι Μίλερ, ο Αντρέ
Μίλερ, ο Μπαρόν Ντέηβις, ο Τζέισον Γουϊλιαμς και ο Πολ Πιρς που βρέθηκαν
στο διάβα του (στην περιφερειακή άμυνα και στις αλλαγές του Τζορζ Καρλ)
ν' αλαλιάσουν!
ΥΓ-2: Δεν ξέρω τι θα συμβεί στον αυριανό αγώνα, που ασφαλώς είναι πολύ κρίσιμος για τον Ολυμπιακό και σχετικώς αδιάφορος για την Μπαρτσελόνα, η οποία βρέξει-χιονίσει θα βγει πρώτη στον κολασμένο όμιλο. Μολονότι δεν συνηθίζεται στην Ευρώπη, εάν ήμουν (για να μην ξεφεύγω από το πνεύμα του προλόγου) ο Μπαρτζώκας εκτός από το να φρίττω με τα ρεκόρ της Μπαρτσελόνα, θα ζητούσα από τη διοίκηση της ΚΑΕ Ολυμπιακός να ετοιμάσει μια πλακέτα και θα την έδινα στον αρχηγό του Ολυμπιακού για να την προσφέρει στον Ναβάρο, πριν από το τζάμπολ. Ως ένδειξη τιμής και αναγνώρισης σε έναν αληθινά μεγάλο σταρ του μπάσκετ, που αύριο θα είναι η ζωντανή ιστορία μιας ολόκληρης διοργάνωσης!
Τα διαβάζω και φρίττω κι εγώ, διότι δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι οι λεγάμενοι (πέρα από το 8-0 στο εφετινό Τop 16 και τις δέκα συνεχείς νίκες στην εφετινή Ευρωλίγκα) έχουν ήδη κάνει black jack με 21 αλλεπάλληλες επιτυχίες σ αυτή τη δεύτερη φάση της διοργάνωσης, ενώ τρέχουν ένα σερί 29-0 στην έδρα τους. Πλάκα πλάκα η τελευταία φορά που οι “μπλάου γκράνα” ηττήθηκαν σε εντός αγώνα τους στο πλαίσιο του Τop 16 ήταν το μακρινό 2006 από τη συμπατριώτισσα τους, Ουνικάχα Μάλαγα!
Βεβαίως τα ρεκόρ δημιουργούνται και διευρύνονται για να τερματίζονται κάποια στιγμή κι αυτό αποτελεί το μεγάλο στοίχημα του Ολυμπιακού, που προφανώς (ακόμη και χωρίς τον Σπανούλη ή τον Πρίντεζη) δεν έχει άλλη επιλογή παρά να μπουκάρει στο άντρο της Μπαρτσελόνα και...γαία πυρί μειχθήτω!
Πέρα από τη σημασία του (για τον Ολυμπιακό που αναζητεί per mare, per terram, ένα μεγάλο “διπλό”) o αυριανός αγώνας έχει και μια ιστορική διάσταση: μια διάσταση με ονοματεπώνυμο, το οποίο εδώ και δέκα πέντε χρόνια εμείς οι εξυπνάκηδες και ξερόλες Ελληνες το σιχτιρίζουμε!
Χουάν Κάρλος Ναβάρο!
Ο “La Bomba¨μετράει τις ώρες για το τζάμπολ του αγώνα που θα τον φέρει μόνο πρώτο στην κορυφή των παικτών με τις περισσότερες συμμετοχές στα χρονικά της Ευρωλίγκας: κόντρα στον Ολυμπιακό ο Ναβάρο θα αγωνιστεί για 253η φορά και θα αφήσει πίσω του τον Θοδωρή Παπαλουκά!
Αν και λιπόσαρκος, με πόδια σαν ξυλαράκια, μακριά από τον σύγχρονο μπασκετικό σωματότυπο και με την πελματιαία απονευρωσίτιδα να τον ταλαιπωρεί τα τελευταία χρόνια, ο Ναβάρο ήταν και παραμένει πάντοτε εκεί! Το “πάντοτε” βεβαίως είναι σχετικό, διότι θα είχε ξεπεράσει προ πολλού τον Τεό σε συμμετοχές εάν δεν έχανε τη σεζόν 2007-08, όταν αποφάσισε να εκπληρώσει το απωθημένο του και να παίξει στο ΝΒΑ, παρέα με τον αδερφικό φίλο του Πάου Γκασόλ, που μάλιστα (λέγεται ότι) έκανε σκόντο στις απολαβές του για να χωρέσει και τον Ναβάρο το “salary cup” των Μέμφις Γκρίζλις!
Αυτό είναι που λένε, πιστόν φίλον εν κινδύνοις γνωρίζεις!
Παρεμπιπτόντως η βραχεία θητεία του στην πόλη όπου θάφτηκε (εάν βεβαίως έχει πεθάνει) ο Ελβις Πρίσλεϊ υπήρξε αξιοπρόσεκτη : έπαιξε και στα 82 ματς της κανονικής περιόδου, όντας βασικός στα τριάντα εξ αυτών, με μέσο όρο 26 λεπτά, 10.9 πόντους, 2.6 ασίστ και 2.2 ασίστ, που ως νούμερα δεν τα λες δα και του πεταματού!
Γελώ τώρα που το γράφω αυτό, αλλά την εποχή που δεν έτρεφα ιδιαίτερη εκτίμηση στον Ρούμπιο και τον θεωρούσα κιόλας υπερτιμημένο και υπερδιαφημισμένο, είχα συμμεριστεί απολύτως τον χαρακτηρισμό που του είχε δώσει κάποιος, αποκαλώντας τον “βελτιωμένο... Λιακόπουλο”!
Υπ' αυτήν την (παρελκυστική και προφανώς χιουμοριστική) έννοια και ο Ναβάρο είναι ένας βελτιωμένος... Γκαγκαλούδης!
Τα ρεκόρ του Ναβάρο στην Ευρωλίγκα της οποίας αποτελεί μια από τις πιο χαρακτηριστικές εικόνες, όντως προκαλούν ίλιγγο: ο δις πρωταθλητής Ευρώπης (2003, 2010) έχει παίξει 252 ματς, στα οποία σκόραρε 3.416 πόντους, με 1.111/2.507 σουτ εντός παιδιάς (εκ των οποίων 494/1281 τρίποντα) και με 700/821 ελεύθερες βολές. Σε αυτά τα 252 ματς έχει μείνει στο παρκέ επί 6.534 λεπτά (Νο 2 πίσω από τον Χόλντεν με τα 6.553), ενώ έπαιξε βασικός στα 177, όντας τρίτος πίσω από τον Δημήτρη Διαμαντίδη (190) και τον Χόλντεν (183)...
Οπως λένε, όμως, και οι Αμερικανοί, σημασία δεν έχει ποιος αρχίζει ένα ματς, αλλά ποιος το τελειώνει και είναι ελάχιστες οι φορές που σε ένα “παιζόμενο” ματς, ο Ναβάρο καθόταν στον πάγκο...
Εχει κι άλλα ρεκόρ ο Ναβάρο: είναι, μεταξύ άλλων, πρώτος σκόρερ και πρώτος “bomber” στα χρονικά του Top 16, ενώ τα ατομικά ρεκόρ του στην Ευρωλίγκα είναι 32 πόντοι και 11 ασίστ, αλλά έχω την εντύπωση πως στην περίπτωση του οι αριθμοί (όπως επίσης οι 20 τίτλοι του με την Μπαρτσελόνα, συν τα δέκα μετάλλια του με τις εθνικές ομάδες της Ισπανίας) λένε τη μισή αλήθεια!
Η άλλη μισή είναι το πάθος, ο εγωισμός, η υπερηφάνεια, ο δυνατός χαρακτήρας, η προσήλωση και η αφοσίωση του στο παιχνίδι, στην Μπαρτσελόνα, στην πατρίδα του: αυτά νομίζω πως πρέπει να εκτιμώνται και να αναδεικνύονται σε περιπτώσεις παικτών μεγάλου βεληνεκούς, συν τα ιδιαίτερα μπασκετικά στοιχεία τα οποία διαθέτει και τον καθιστούν εάν όχι μοναδικό στο είδος του, σίγουρα ξεχωριστό. Εγώ τον θεωρώ “οne of a kind” για κάποιες ιδιαίτερες αρετές που χαρακτηρίζουν το παιχνίδι του και προσδιορίζουν το ύφος του: την ταχύτητα στην κίνηση και στην εκτέλεση, την έκρηξη, το εκπληκτικό πρώτο βήμα, τη δυνατότητα του να σκοράρει με κάθε τρόπο και απέναντι σε οποιαδήποτε άμυνα: είτε ακροβολισμένος, αλλά πάντοτε οπλισμένος έξω από τη γραμμή του τρίποντου για μια “bomba”, είτε με διείσδυση, που συνήθως καταλήγει σε μια “bombita” η οποία εδώ και χρόνια αποτελεί σουτ με ονομασία προελεύσεως, είτε εκτός ισορροπίας, όπως συνέβη τουλάχιστον σε δυο (και δη κρίσιμες) φάσεις στον αγώνα του πρώτου γύρου με τον Ολυμπιακό στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας.
Ναι, ο Ναβάρο είναι θεατρίνος, πολλές φορές καμώνεται πως τον κτύπησε ηλεκτρικό ρεύμα για να εκμαιεύσει φάουλ και γκρινιάζει, αλλά πείτε μου έναν μεγάλο παίκτη που είναι... Παναγία και δεν προσπαθεί με κάθε (θεμιτό ή αθέμιτο) τρόπο να πάρει ένα στραγάλι από τον διαιτητή...
Στο κάτω κάτω της γραφής εδώ τον αξιολογούμε ως παίκτη του μπάσκετ και όχι ως υποψήφιο άγιο της εκκλησίας ή ως γαμπρό μας!
Ο Ναβάρο είναι ένας serial killer: ένας κατά συρροήν δολοφόνος,ο οποίος (προς επίρρωσιν της σταθερότητας, της διαχρονικότητας και της εκτελεστικής ευχέρειας του) έχει να επιδείξει διψήφιο νούμερο πόντων και στις 13 σεζόν του στην Ευρωλίγκα! Για την ακρίβεια είναι ένας σιωπηλός δολοφόνος, διότι όπως μου έλεγε τις προάλλες ο Κώστας Παπανικολάου, δεν ήταν ποτέ και δεν έγινε ούτε τώρα ο ηγέτης που θα βγει μπροστά για να οιστρηλατήσει τους συμπαίκτες του. Κάθεται σε μια γωνιά και δεν μιλάει πολύ στα αποδυτήρια, αλλά γίνεται πολύ φλύαρος όταν περνάει τις γραμμές του γηπέδου...
Ο Ναβάρο μπήκε στη ζωή μας το 1997, μαζί με τη χρυσή φουρνιά του ισπανικού μπάσκετ, στα μεγάλα ντέρμπι των εθνικών ομάδων παίδων και εφήβων, όντας αντίπαλος της γενιάς του Διαμαντόπουλου, του Φώτση, του Παπαδόπουλου, του Παπαμακάριου, του Αγαδάκου, του Πετρόπουλου κοκ. Δέκα επτά χρόνια αργότερα περπατώντας στα 34, παραμένει στο ίδιο μετερίζι, σαρώνει τα ρεκόρ, είναι απίκο για την Μπαρτσελόνα και για την Εθνική Ισπανίας και συνεχίζει λαβωμένος, αλλά απτόητος να γεμίζει τις σελίδες ενός βιβλίου που με τόσους τόμους πια έγινε εγκυκλοπαίδεια!
ΥΓ-2: Δεν ξέρω τι θα συμβεί στον αυριανό αγώνα, που ασφαλώς είναι πολύ κρίσιμος για τον Ολυμπιακό και σχετικώς αδιάφορος για την Μπαρτσελόνα, η οποία βρέξει-χιονίσει θα βγει πρώτη στον κολασμένο όμιλο. Μολονότι δεν συνηθίζεται στην Ευρώπη, εάν ήμουν (για να μην ξεφεύγω από το πνεύμα του προλόγου) ο Μπαρτζώκας εκτός από το να φρίττω με τα ρεκόρ της Μπαρτσελόνα, θα ζητούσα από τη διοίκηση της ΚΑΕ Ολυμπιακός να ετοιμάσει μια πλακέτα και θα την έδινα στον αρχηγό του Ολυμπιακού για να την προσφέρει στον Ναβάρο, πριν από το τζάμπολ. Ως ένδειξη τιμής και αναγνώρισης σε έναν αληθινά μεγάλο σταρ του μπάσκετ, που αύριο θα είναι η ζωντανή ιστορία μιας ολόκληρης διοργάνωσης!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου