Κάτι παραπάνω από ένας σύλλογος ή ένας ακόμη σύλλογος;

Ο Δημοσθένης Γεωργακόπουλος αναρωτιέται που πήγε η ταυτότητα της Μπαρτσελόνα και αν ισχύει ακόμη η φράση “Mes que un club”. Εδώ και 46 χρόνια οι Καταλανοί έχουν ένα λόγο να υπερηφανεύονται. Ήταν 17 Ιανουαρίου του 1968, όταν ο – τότε – νεοεκλεγείς πρόεδρος της ομάδας, Ναρθίς ντε Καρέρας, είχε πει την αλησμόνητη φράση για την Μπαρτσελόνα: “Mes que un club” (σ.σ. κάτι παραπάνω από ένας σύλλογος). Σαν φυλαχτό φύλαγε κάθε φίλος των «μπλαουγκράνα» τη συγκεκριμένη έκφραση, με την οποία ύψωσαν τότε οι Καταλανοί το ανάστημά τους απέναντι στον δικτάτορα Φράνκο.
Με την πάροδο των χρόνων, αυτή η φράση... μετεξελίχθηκε. Τότε μπορεί να ήταν μια απάντηση στο καθεστώς του Φράνκο, καθώς ο Καρέρας ήθελε να πει πως μέσα στο Καμπ Νου, κάθε Καταλανός θα μπορούσε να είναι... Καταλανός. Στα επόμενα χρόνια, όμως, το “Mes que un club” εξέφραζε τη διαφορετικότητα, που αντιπροσώπευε η Μπαρτσελόνα σαν σύλλογος. Και για αυτό καμάρωναν οι απανταχού φίλοι των «μπλαουγκράνα».
Όταν όλοι οι υπόλοιποι ξόδευαν αλόγιστα δεκάδες εκατομμύρια ευρώ για ποδοσφαιριστές, η Μπαρτσελόνα (πιστή στις αρχές της) επένδυε στην ακαδημία της, την περίφημη Μασία. Με αποτέλεσμα μέσα από τα «σπλάχνα» της να βγουν ο Μέσι, ο Τσάβι, ο Ινιέστα, ο Πουγιόλ, ο Πικέ, ο Φάμπρεγας και πολλοί-πολλοί άλλοι.
Την ώρα που οι πολυεθνικές είχαν μπει για τα καλά στο χώρο του ποδοσφαίρου και έδιναν εκατοντάδες εκατομμύρια για να διαφημιστούν στη φανέλα κάθε συλλόγου, η Μπαρτσελόνα... αντιστεκόταν. Και όταν το έκανε για πρώτη φορά, όλοι της είπαν «μπράβο», καθώς όχι μόνο δεν έβαζε χρήματα στα ταμεία της, αλλά βοηθούσε έμπρακτα τη Unicef.

ADVERTISEMENT

Και φυσικά τι να πει κανείς για το μεγαλείο της στις περιπτώσεις των Ερίκ Αμπιντάλ και Τίτο Βιλανόβα. Παρά τα σοβαρά προβλήματα υγείας τους, οι «μπλαουγκράνα» όχι μόνο δεν τους... πέταξαν σαν σκουπίδια, αλλά τους αγκάλιασαν και τους κράτησαν στην οικογένεια της Μπαρτσελόνα, στέλνοντας ένα μήνυμα ανθρωπιάς και ελπίδας σε όλο τον κόσμο.
Κι αν στον Τίτο Βιλανόβα, η Μπαρτσελόνα έμεινε μαζί του, μέχρι να αφήσει την τελευταία του πνοή, ένα «πέπλο» μυστηρίου συνόδευσε πέρσι το καλοκαίρι την αποχώρηση του Αμπιντάλ, στον οποίο είχαν υποσχεθεί ανανέωση συμβολαίου.
Αλλαγή... πλεύσης και στη χορηγία της φανέλας, αφού πέρσι η Unicef πήγε στο πίσω μέρος και μπροστά τα εκατομμύρια της Qatar Airways.
Και φτάνουμε στο θέμα των μεταγραφών. Οι παραβάσεις των κανονισμών της FIFA για μεταγραφές ξένων ποδοσφαιριστών κάτω των 18 ετών επέφεραν αρχικά τιμωρία-σοκ, καθώς οι «μπλαουγκράνα» δε θα μπορούσαν να κάνουν μεταγραφές για δύο περιόδους. Τελικά η απόφαση δεν ίσχυσε, με αποτέλεσμα φέτος το καλοκαίρι η Μπαρτσελόνα να μπει κανονικά στο μεταγραφικό παζάρι.
Κι αν πέρσι είχε δαπανήσει το ποσό των 61,5 εκατομμυρίων ευρώ (κανείς δεν ξέρει αν ήταν τόσα ή παραπάνω) για να αποκτήσει από τη Σάντος τον Νεϊμάρ, φέτος η Μπαρτσελόνα έπιασε... ταβάνι. 88 εκατομμύρια ευρώ για να κάνει δικό της τον Λουίς Σουάρεζ (ο οποίος είναι τιμωρημένος έως τον Οκτώβριο (για το δάγκωμα στον Κιελίνι) και 20 (!) εκατομμύρια ευρώ για αποκτήσει τον 31χρονο αμυντικό Ζερεμί Ματιέ από τη Βαλένθια.
Αυτά τα ποσά μπορεί να είναι «ψίχουλα» για τέτοιους συλλόγους, όμως η άμυνα της Μπαρτσελόνα δεν μπορεί να στηριχτεί σε έναν παίκτη που σε αυτή την ηλικία έχει μόλις δύο συμμετοχές με την εθνική Γαλλίας. Όταν μάλιστα οι δύο κεντρικοί αμυντικοί σου τα προηγούμενα χρόνια ήταν Πουγιόλ και Πικέ, οι οποίοι είχαν βγει από την Μασία. Που πήγε αυτή η πολιτική της Μπαρτσελόνα;
Οι «μπλαουγκράνα» έχουν μπει πλέον στο «τρυπάκι» του ανταγωνισμού και της δαπάνης πακτωλού χρημάτων. Φαίνεται πως έχουν χάσει αυτή τη διαφορετικότητα έναντι των υπολοίπων. Ισχύει τελικά ακόμα το “Mes que un club”; Είναι κάτι παραπάνω από ένας σύλλογος ή πλέον είναι ένας ακόμη σύλλογος, σαν όλους τους άλλους;
Υ.Γ. Από επιλογή δεν καταγράφω ποιος ήταν πρόεδρος των "μπλαουγκράνα'' σε κάθεμια από τις παραπάνω περιπτώσεις. Γιατί η Μπαρτσελόνα (και η κάθε Μπαρτσελόνα) είναι ιδέα. Και οι ιδέες είναι υπεράνω προσώπων.
Πηγή: gazzetta.gr