H μία
τηλεόραση έδειχνε όλη την εβδομάδα TV Mακεδονία και χθες ΑΝΤ1: είναι και
αυτή μια κάποια λύσις για το μπάσκετ, τώρα που η θλιβερή ΝΕΡΙΤ κάνει
άλματα για να φτάσει την ΥΕΝΕΔ του Βασίλη Κοντοβαζαινίτη και του Κώστα
Σισμάνη.
Η άλλη ήταν συντονισμένη στον ΟΤΕ, που δείχνει το Summer League του Λας Βέγκας, εκεί όπου έπαιζε ο παίκτης που θα έκανε τη διαφορά για την Εθνική Νέων. Θα πλήρωνε πια φόρο πολυτελείας το ελληνικό μπάσκετ, εάν κατέβαζε τον Αντετοκούνμπο σε Ευρωμπάσκετ U20. Στους μεγάλους είναι η θέση του.
Από πέρυσι κιόλας, δεν τον χωρούσε ο τόπος. Ακόμα και όταν τελείωνε αγώνες με 0 πόντους, στο έμπειρο μάτι έμοιαζε έτοιμος για εκτόξευση ο Γιάννης. "Να τον πάρουμε στην Ανδρών", έγραφα από τότε.
Ευτυχώς, τα γραπτά μένουν. Εσείς γκρινιάζατε, ότι «σας έπρηζα». Δεν πειράζει, πάμε παρακάτω.
Με τον Αντετοκούνμπο, με τον Παπαπέτρου, με τον Διαμαντάκο που αρρώστησε ανήμερα του ημιτελικού, με τους τρεις ρολίστες που τραυματίστηκαν στο ξεκίνημα της προετοιμασίας (Καραμολέγκο, Σλαφτσάκη, Γόντικα), η Εθνική Νέων θα έπαιρνε μετάλλιο, ίσως και χρυσό.
Και οι άλλοι, όμως, είχαν απουσίες. Οι Κροάτες έπαιξαν χωρίς τον κορυφαίο Σάριτς, οι Σέρβοι χωρίς τον Μίτσιτς. Οι εκλεκτοί 20χρονοι έχουν πια σοβαρές δουλειές. Δεν είναι για να παίζουν πεντόβολα με άβγαλτους συνομηλίκους.
Θα μπορούσαμε να πάρουμε μετάλλιο, δεν το πήραμε. Κρίμα για τα παιδιά και για την ηρωική προσπάθεια που κατέβαλαν όσοι έμειναν όρθιοι, αλλά μέχρι εκεί.
Η πάγια θέση μου είναι ότι δεν μετράνε για πολύ τα πολύτιμα μέταλλα, ιδίως στις μικρές ηλικίες. Χρησιμεύουν για να φαίνεται ωραία η τροπαιοθήκη και για να βαυκαλιζόμαστε ότι έχουμε πρόγραμμα και υποδομή, προσφέρουν κόκκινο χαλί για κάνει το κομμάτι του ο Βασιλακόπουλος, στέλνουν μερικούς νεαρούς στη Γυμναστική Ακαδημία, γεμίζουν μερικές στήλες εφημερίδων στις δύσκολες εβδομάδες του καλοκαιριού, αυτό είναι όλο.
Ελπίζω ότι την ευχαριστήθηκαν την «αποτυχία» των Νέων όσοι έκαναν στόχο ζωής το στραπατσάρισμα του «σωλήνα», όπως τον αποκαλούν. Στην περίπτωση των Νέων, το σαμποτάζ έπιασε τόπο. Οι πρώτοι βέβαια που στράβωσαν ήταν ο Αγραβάνης, ο Χριστοδούλου και ο Παπαπέτρου.
Ο τελευταίος θα ήταν και στην προεπιλογή της Εθνικής Ανδρών, αν δεν τραυματιζόταν σε προπόνηση των Νέων. Εάν χάσει και αγώνες του Ολυμπιακού, τον Οκτώβριο πια, θα αποζημιωθεί βάσει ασφαλιστηρίου. Εάν όχι, τότε όχι. Όπως ο …Νεϊμάρ με τη Μπαρτσελόνα. Πόσο πιο απλό να γίνει πια;
Η εικόνα της Εθνικής Νέων, της αποδεκατισμένης έστω, δεν ήταν παρά ένας πιστός καθρέφτης του modus operandi που εδώ και 1-2 δεκαετίες έχει επιλεγεί από την Ομοσπονδία και από τους προπονητές των σωματείων. Οι περισσότεροι παίκτες υστερούν στα βασικά του παιχνιδιού: στο σουτ, στον χειρισμό της μπάλας, στην πάσα.
Καταλαβαίνουν όμως καλά το παιχνίδι, ακολουθούν πιστά τους κανόνες της τακτικής, παίζουν άμυνα, δουλεύουν ένας για όλους και όλοι για έναν. Το ταλέντο της ομάδας που εμφανίστηκε στα Δύο Αοράκια δεν ήταν καλά καλά ούτε για τα προημιτελικά. Τα πλεονεκτήματά της, επειδή ακριβώς αναπληρώνουν τα μειονεκτήματα, μπορούσαν να την ανεβάσουν και στο βάθρο.
Το ίδιο δεν ισχύει τόσα χρόνια για τους Άνδρες; Η ομάδα που κατέκτησε μετάλλιο το 2009 στην Πολωνία είχε υλικό για 9η θέση. Η Εθνική του 2011 δεν είχε καμία δουλειά να φέρνει την πανίσχυρη Γαλλία στο τελευταίο σουτ του προημιτελικού. Ή μήπως είχαμε καλύτερη πρώτη ύλη από τους Αμερικανούς το 2006;
Απέναντι στον Ντουάιτ Χάουαρντ στήθηκε, θυμίζω, ο Λάζαρος Παπαδόπουλος. Στον Λεμπρόν Τζέιμς, ο Κακιούζης. Στον Καρμέλο, ο Τσαρτσαρής. Στον Ντουέιν Ουέιντ, ο Χατζηβρέττας. Ναι, αλλά εμείς παίζαμε μπάσκετ κι εκείνοι τσίρκο.
Η σημερινή γενιά των 20άρηδων έχει 6-7 φυντάνια που θα κάνουν καριέρα, όχι περισσότερα. Από αυτούς, τους έτοιμους και μισοέτοιμους, ορισμένοι απουσίαζαν. Ο «άσος» της ομάδας του Ηρακλείου, Λευτέρης Μποχωρίδης, έχει στόφα ηγέτη και θα προχωρήσει, αλλά απέχει πολύ από το προσωπικό του ταβάνι.
Σήμερα υστερεί στο σουτ, στον χειρισμό της μπάλας, στο κουμάντο, στην προσωπική άμυνα. Στον αγώνα με την Ισπανία, οι αντίπαλοι του πήραν 8 φορές τη μπάλα μέσα από τα χέρια και έφυγαν ανενόχλητοι για καλάθι. Δεν υπερβάλλω: οκτώ φορές. Στη σέντρα. Να γιατί ο Αγγέλου τον έβαζε «δυάρι» στον Άρη και όχι πόιντ-γκαρντ.
Αντάξιος εφεδρικός του Μποχωρίδη στους φετινούς Νέους δεν υπήρχε. Αν μη τι άλλο, η προηγούμενη χρυσή γενιά είχε Παππά, Σλούκα και Μάντζαρη. Ο Μποχωρίδης, πάντως, είναι καλύτερος στα 20 του απ’ό,τι ήταν στην ίδια ηλικία ο Διαμαντίδης. Στα δικά του χνάρια ελπίζει να βαδίσει. Ελπίζω να καταλαβαίνει πόσα καρβέλια έχει να φάει.
Ο Διαμαντάκος είναι σέντερ παλαιάς κοπής, βαρύς, δυνατός και αποτελεσματικός, οπότε μπορεί να γίνει πυλώνας για το μέλλον, μαζί με τον πολυτάλαντο Παπαγιάννη που την ερχόμενη εβδομάδα θα αγωνιστεί στο Ευρωμπάσκετ Εφήβων. Θα τρέξει όμως, ο Διαμαντάκος, ή θα βολοδέρνει μέχρι τα 24 όπως ο Μπόγρης;
Ο Λιάπης του ΠΑΟΚ, έναν χρόνο μικρότερος από τους άλλους Νέους, έχει καλό σουτ και επαφή με το καλάθι. Το ίδιο και ο Χριστοδούλου του Ολυμπιακού, που νομίζω ότι αδικήθηκε από τη συγκυρία, αφού δεν γνώριζε καθόλου τους συμπαίκτες του.
Ο Αγραβάνης είναι πια σίγουρο χαρτί, αλλά χρειάζεται δουλειά και χρόνο συμμετοχής για να λουστράρει τα προσόντα του. Ο Καμπερίδης έχει αρετές και δεν φοβάται τίποτε, αλλά δεν ξέρω πόσο ψηλά φτάνουν τα χέρια του. Χθες έδειξε καλά στοιχεία και ο Μαραγκός, που σπουδάζει σε αμερικανικό κολέγιο. Επαιξε όμως αναγκαστικά στο «5», ένεκα λειψανδρίας, ενώ έχει ύψος 2μ04.
Την ερχόμενη εβδομάδα ξεκινάει στην Τουρκία το Ευρωμπάσκετ Εφήβων, με μία πολύ καλή Εθνική Ελλάδας. Κάπου ανάμεσα στους σημερινούς 20άρηδες και στους σημερινούς 18άρηδες (Παπαγιάννη, Χαραλαμπόπουλο, Κόνιαρη, Σταμάτη, Τσαλμπούρη, Μήτογλου κ.α.) κρύβονται οι ελπίδες για το μέλλον.
Για το παρόν, καλύτερα να μιλήσουμε από Τρίτη, ώστε να δούμε πρώτα ποιοι παίκτες θα στελεχώσουν την Εθνική Ανδρών. Φοβάμαι ότι θα έχουμε και νέες απώλειες της επόμενες ημέρες, όσο κι αν το απεύχομαι. Η υπόθεση Νικ Καλάθη μπορεί να αποδειχθεί βαρόμετρο για τις δυνατότητες και τις φιλοδοξίες της Εθνικής ομάδας. Αυτός και ο Μπουρούσης είναι οι μοναδικοί αναντικατάστατοι.
Το «όχι» του Κώστα Κουφού ήταν μία δυσάρεστη έκπληξη, περισσότερο για το timing και τον τρόπο, παρά για την ουσία. Ο Κουφός είναι σημαντικός για την Εθνική μόνο και μόνο επειδή ...είμαστε λίγοι. Η προσωπική του άμυνα είναι φτωχή, το μπασκετικό IQ χαμηλό. Αλλά δεν έχουμε άλλους. Ο Σοφοκλής βαριέται και ο Βουγιούκας μαθαίνω ότι είναι τραυματίας.
"Παλιόπαιδο" και "αχάριστος", λοιπόν ο Κουφός. Θα μου επιτρέψετε να μη συμμετάσχω στον καννιβαλισμό που ξέσπασε στα αδηφάγα social media. Δεν έχω στο συρτάρι μου ελληνόμετρο ούτε πιστεύω στον πατριωτισμό του νεοέλληνα, φιλάθλου και μη.
Αφού μιλάμε για μπάσκετ, τέτοιου είδους "εθνικές" ευαισθησίες θέλω να τις δω εκεί που καίει. Από τους "πράσινους" για τον Διαμαντίδη, από τους "κόκκινους" για το εμπάργκο των Αγγελόπουλων, και ούτω καθ'εξής.
Στου κουφού την πόρτα, του κουφού που άλλωστε δεν καταλαβαίνει ελληνικά, δεν μετράνε οι διαδικτυακοί λεονταρισμοί.
Η άλλη ήταν συντονισμένη στον ΟΤΕ, που δείχνει το Summer League του Λας Βέγκας, εκεί όπου έπαιζε ο παίκτης που θα έκανε τη διαφορά για την Εθνική Νέων. Θα πλήρωνε πια φόρο πολυτελείας το ελληνικό μπάσκετ, εάν κατέβαζε τον Αντετοκούνμπο σε Ευρωμπάσκετ U20. Στους μεγάλους είναι η θέση του.
Από πέρυσι κιόλας, δεν τον χωρούσε ο τόπος. Ακόμα και όταν τελείωνε αγώνες με 0 πόντους, στο έμπειρο μάτι έμοιαζε έτοιμος για εκτόξευση ο Γιάννης. "Να τον πάρουμε στην Ανδρών", έγραφα από τότε.
Ευτυχώς, τα γραπτά μένουν. Εσείς γκρινιάζατε, ότι «σας έπρηζα». Δεν πειράζει, πάμε παρακάτω.
Με τον Αντετοκούνμπο, με τον Παπαπέτρου, με τον Διαμαντάκο που αρρώστησε ανήμερα του ημιτελικού, με τους τρεις ρολίστες που τραυματίστηκαν στο ξεκίνημα της προετοιμασίας (Καραμολέγκο, Σλαφτσάκη, Γόντικα), η Εθνική Νέων θα έπαιρνε μετάλλιο, ίσως και χρυσό.
Και οι άλλοι, όμως, είχαν απουσίες. Οι Κροάτες έπαιξαν χωρίς τον κορυφαίο Σάριτς, οι Σέρβοι χωρίς τον Μίτσιτς. Οι εκλεκτοί 20χρονοι έχουν πια σοβαρές δουλειές. Δεν είναι για να παίζουν πεντόβολα με άβγαλτους συνομηλίκους.
Θα μπορούσαμε να πάρουμε μετάλλιο, δεν το πήραμε. Κρίμα για τα παιδιά και για την ηρωική προσπάθεια που κατέβαλαν όσοι έμειναν όρθιοι, αλλά μέχρι εκεί.
Η πάγια θέση μου είναι ότι δεν μετράνε για πολύ τα πολύτιμα μέταλλα, ιδίως στις μικρές ηλικίες. Χρησιμεύουν για να φαίνεται ωραία η τροπαιοθήκη και για να βαυκαλιζόμαστε ότι έχουμε πρόγραμμα και υποδομή, προσφέρουν κόκκινο χαλί για κάνει το κομμάτι του ο Βασιλακόπουλος, στέλνουν μερικούς νεαρούς στη Γυμναστική Ακαδημία, γεμίζουν μερικές στήλες εφημερίδων στις δύσκολες εβδομάδες του καλοκαιριού, αυτό είναι όλο.
Ελπίζω ότι την ευχαριστήθηκαν την «αποτυχία» των Νέων όσοι έκαναν στόχο ζωής το στραπατσάρισμα του «σωλήνα», όπως τον αποκαλούν. Στην περίπτωση των Νέων, το σαμποτάζ έπιασε τόπο. Οι πρώτοι βέβαια που στράβωσαν ήταν ο Αγραβάνης, ο Χριστοδούλου και ο Παπαπέτρου.
Ο τελευταίος θα ήταν και στην προεπιλογή της Εθνικής Ανδρών, αν δεν τραυματιζόταν σε προπόνηση των Νέων. Εάν χάσει και αγώνες του Ολυμπιακού, τον Οκτώβριο πια, θα αποζημιωθεί βάσει ασφαλιστηρίου. Εάν όχι, τότε όχι. Όπως ο …Νεϊμάρ με τη Μπαρτσελόνα. Πόσο πιο απλό να γίνει πια;
Η εικόνα της Εθνικής Νέων, της αποδεκατισμένης έστω, δεν ήταν παρά ένας πιστός καθρέφτης του modus operandi που εδώ και 1-2 δεκαετίες έχει επιλεγεί από την Ομοσπονδία και από τους προπονητές των σωματείων. Οι περισσότεροι παίκτες υστερούν στα βασικά του παιχνιδιού: στο σουτ, στον χειρισμό της μπάλας, στην πάσα.
Καταλαβαίνουν όμως καλά το παιχνίδι, ακολουθούν πιστά τους κανόνες της τακτικής, παίζουν άμυνα, δουλεύουν ένας για όλους και όλοι για έναν. Το ταλέντο της ομάδας που εμφανίστηκε στα Δύο Αοράκια δεν ήταν καλά καλά ούτε για τα προημιτελικά. Τα πλεονεκτήματά της, επειδή ακριβώς αναπληρώνουν τα μειονεκτήματα, μπορούσαν να την ανεβάσουν και στο βάθρο.
Το ίδιο δεν ισχύει τόσα χρόνια για τους Άνδρες; Η ομάδα που κατέκτησε μετάλλιο το 2009 στην Πολωνία είχε υλικό για 9η θέση. Η Εθνική του 2011 δεν είχε καμία δουλειά να φέρνει την πανίσχυρη Γαλλία στο τελευταίο σουτ του προημιτελικού. Ή μήπως είχαμε καλύτερη πρώτη ύλη από τους Αμερικανούς το 2006;
Απέναντι στον Ντουάιτ Χάουαρντ στήθηκε, θυμίζω, ο Λάζαρος Παπαδόπουλος. Στον Λεμπρόν Τζέιμς, ο Κακιούζης. Στον Καρμέλο, ο Τσαρτσαρής. Στον Ντουέιν Ουέιντ, ο Χατζηβρέττας. Ναι, αλλά εμείς παίζαμε μπάσκετ κι εκείνοι τσίρκο.
Η σημερινή γενιά των 20άρηδων έχει 6-7 φυντάνια που θα κάνουν καριέρα, όχι περισσότερα. Από αυτούς, τους έτοιμους και μισοέτοιμους, ορισμένοι απουσίαζαν. Ο «άσος» της ομάδας του Ηρακλείου, Λευτέρης Μποχωρίδης, έχει στόφα ηγέτη και θα προχωρήσει, αλλά απέχει πολύ από το προσωπικό του ταβάνι.
Σήμερα υστερεί στο σουτ, στον χειρισμό της μπάλας, στο κουμάντο, στην προσωπική άμυνα. Στον αγώνα με την Ισπανία, οι αντίπαλοι του πήραν 8 φορές τη μπάλα μέσα από τα χέρια και έφυγαν ανενόχλητοι για καλάθι. Δεν υπερβάλλω: οκτώ φορές. Στη σέντρα. Να γιατί ο Αγγέλου τον έβαζε «δυάρι» στον Άρη και όχι πόιντ-γκαρντ.
Αντάξιος εφεδρικός του Μποχωρίδη στους φετινούς Νέους δεν υπήρχε. Αν μη τι άλλο, η προηγούμενη χρυσή γενιά είχε Παππά, Σλούκα και Μάντζαρη. Ο Μποχωρίδης, πάντως, είναι καλύτερος στα 20 του απ’ό,τι ήταν στην ίδια ηλικία ο Διαμαντίδης. Στα δικά του χνάρια ελπίζει να βαδίσει. Ελπίζω να καταλαβαίνει πόσα καρβέλια έχει να φάει.
Ο Διαμαντάκος είναι σέντερ παλαιάς κοπής, βαρύς, δυνατός και αποτελεσματικός, οπότε μπορεί να γίνει πυλώνας για το μέλλον, μαζί με τον πολυτάλαντο Παπαγιάννη που την ερχόμενη εβδομάδα θα αγωνιστεί στο Ευρωμπάσκετ Εφήβων. Θα τρέξει όμως, ο Διαμαντάκος, ή θα βολοδέρνει μέχρι τα 24 όπως ο Μπόγρης;
Ο Λιάπης του ΠΑΟΚ, έναν χρόνο μικρότερος από τους άλλους Νέους, έχει καλό σουτ και επαφή με το καλάθι. Το ίδιο και ο Χριστοδούλου του Ολυμπιακού, που νομίζω ότι αδικήθηκε από τη συγκυρία, αφού δεν γνώριζε καθόλου τους συμπαίκτες του.
Ο Αγραβάνης είναι πια σίγουρο χαρτί, αλλά χρειάζεται δουλειά και χρόνο συμμετοχής για να λουστράρει τα προσόντα του. Ο Καμπερίδης έχει αρετές και δεν φοβάται τίποτε, αλλά δεν ξέρω πόσο ψηλά φτάνουν τα χέρια του. Χθες έδειξε καλά στοιχεία και ο Μαραγκός, που σπουδάζει σε αμερικανικό κολέγιο. Επαιξε όμως αναγκαστικά στο «5», ένεκα λειψανδρίας, ενώ έχει ύψος 2μ04.
Την ερχόμενη εβδομάδα ξεκινάει στην Τουρκία το Ευρωμπάσκετ Εφήβων, με μία πολύ καλή Εθνική Ελλάδας. Κάπου ανάμεσα στους σημερινούς 20άρηδες και στους σημερινούς 18άρηδες (Παπαγιάννη, Χαραλαμπόπουλο, Κόνιαρη, Σταμάτη, Τσαλμπούρη, Μήτογλου κ.α.) κρύβονται οι ελπίδες για το μέλλον.
Για το παρόν, καλύτερα να μιλήσουμε από Τρίτη, ώστε να δούμε πρώτα ποιοι παίκτες θα στελεχώσουν την Εθνική Ανδρών. Φοβάμαι ότι θα έχουμε και νέες απώλειες της επόμενες ημέρες, όσο κι αν το απεύχομαι. Η υπόθεση Νικ Καλάθη μπορεί να αποδειχθεί βαρόμετρο για τις δυνατότητες και τις φιλοδοξίες της Εθνικής ομάδας. Αυτός και ο Μπουρούσης είναι οι μοναδικοί αναντικατάστατοι.
Το «όχι» του Κώστα Κουφού ήταν μία δυσάρεστη έκπληξη, περισσότερο για το timing και τον τρόπο, παρά για την ουσία. Ο Κουφός είναι σημαντικός για την Εθνική μόνο και μόνο επειδή ...είμαστε λίγοι. Η προσωπική του άμυνα είναι φτωχή, το μπασκετικό IQ χαμηλό. Αλλά δεν έχουμε άλλους. Ο Σοφοκλής βαριέται και ο Βουγιούκας μαθαίνω ότι είναι τραυματίας.
"Παλιόπαιδο" και "αχάριστος", λοιπόν ο Κουφός. Θα μου επιτρέψετε να μη συμμετάσχω στον καννιβαλισμό που ξέσπασε στα αδηφάγα social media. Δεν έχω στο συρτάρι μου ελληνόμετρο ούτε πιστεύω στον πατριωτισμό του νεοέλληνα, φιλάθλου και μη.
Αφού μιλάμε για μπάσκετ, τέτοιου είδους "εθνικές" ευαισθησίες θέλω να τις δω εκεί που καίει. Από τους "πράσινους" για τον Διαμαντίδη, από τους "κόκκινους" για το εμπάργκο των Αγγελόπουλων, και ούτω καθ'εξής.
Στου κουφού την πόρτα, του κουφού που άλλωστε δεν καταλαβαίνει ελληνικά, δεν μετράνε οι διαδικτυακοί λεονταρισμοί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου