Εντάξει,
ο τίτλος μπορεί να είναι υπερβολικός, υπό την έννοια πως αν ο
Ομπράντοβιτς ήταν «βουνό» στις απόψεις του, τότε τι να πούμε για τους
Μάλκοβιτς, Ιβκοβιτς που ανέκαθεν ήταν... μια κι έξω και δεν σήκωναν
συζήτηση πάνω στη γενικότερη φιλοσοφία.
Αν μη τι άλλο, ο «Ζοτς» είναι απ' αυτούς που μαθαίνει καθημερινά από τους παίκτες του, που δεν διστάζει να κάνει αυτό που θα του πει ο βοηθός του, ακόμη κι αν στην αρχή έχει διαφορετική άποψη και που έχει παραδεχτεί πως το πλήρωμα του χρόνου θα φτάσει, όταν δεν θα ΄χει απάντηση σε απορία παίκτη του για το πώς θα κινηθεί στο παρκέ.
Αφορμή για το συγκεκριμένο blog είναι η απόφαση του Ζέλικο Ομπράντοβιτς να ακολουθήσει το πνεύμα της εποχής. Να πετάξει και ο ίδιος «λευκή πετσέτα» στο μπάσκετ που αυτός έφτιαξε, αυτό που κυριάρχησε στην πρώτη δεκαετία του 2000 και να πάει σ' ένα μοντέλο που θυμίζει Μακάμπι, με αρκετή αμερικάνικη φιλοσοφία, εντελώς διαφορετική απ' αυτή που καθιέρωσε ο ίδιος.
Είναι η πρώτη φορά στην καριέρα του «Ζοτς» που επιλέγει να ξεκινήσει το «χτίσιμο» της ομάδας του από δύο Αμερικανούς γκαρντ. Αν κάνουμε μια αναδρομή στο παρελθόν, θα διαπιστώσουμε πως η τελευταία φορά που επέλεξε - έστω κι έναν - Αμερικανό πόιντ γκαρντ, ήταν το καλοκαίρι του 2002, όταν εισηγήθηκε την απόκτηση του Αριελ ΜακΝτόναλντ, ενός παίκτη βεβαίως που είχε μπολιάσει μέσα του η ευρωπαϊκή νοοτροπία. Το επανέλαβε με τον Λόγκαν, αλλά ήταν σαφές πως δεν βασιζόταν σ' αυτόν ο σχεδιασμός εκείνης της σεζόν, έστω κι αν ο Αμερικανός είχε... φάει με το κουτάλι τα ευρωπαϊκά γήπεδα.
Επί της ουσίας, μέχρι το 2012 που αποχώρησε από τον Παναθηναϊκό, πήγαινε πάντα στην πετυχημένη συνταγή του «προπονητή μέσα στο γήπεδο», του παίκτη που θα έβαζε πρώτα το μυαλό και μετά τα αθλητικά προσόντα. Από τον Λάκοβιτς, τον Βούγιανιτς μέχρι τον Καλαϊτζή και πολλούς άλλους που βεβαίως είχαν δίπλα τους παίκτες επιπέδου Διαμαντίδη, Σισκάουσκας, Μποντιρόγκα που με το μυαλό που διέθεταν έκαναν πλακίτσα σε οποιονδήποτε προσπαθούσε να αντιπαραβάλει το άλμα, την ταχύτητα και την δύναμη.
Είναι σαφές λοιπόν πως ο Ομπράντοβιτς αναγκάζεται να ακολουθήσει την εποχή και το μεγάλο ερώτημα, αν θέλετε το μεγάλο κίνητρο, είναι το κατά πόσο θα βρει τον τρόπο να εξελίξει αυτό το μοντέλο. Η αλήθεια είναι πως η επιλογή του Σέρβου είναι πιθανότατα αναγκαστική, με δεδομένο ότι η αγορά έχει στερέψει από Ευρωπαίους γκαρντ υψηλής ποιότητας και η κατάσταση θυμίζει τις αρχές της δεκαετίας του 2000 τότε που οι ομάδες προσπαθούσαν να... χτυπήσουν με το τουφέκι κάποιον αξιόλογο ψηλό για να καλύψουν τη θέση του σέντερ.
Αν εξαιρέσει κανείς τον Σέρχιο, τον Καλάθη και ενδεχομένως τον Ντε Κολό που απ' ό,τι φαίνεται δεν θα επιστρέψει τελικά στην Ευρώπη, οι υπόλοιποι διαθέσιμοι πόιντ γκαρντ δεν μπορούν να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις του Ομπράντοβιτς και η επιλογή των Αμερικανών ήταν λίγο - πολύ αναγκαστική, τη δεδομένη χρονική στιγμή.
Με Γκούντελοκ και Χίκμαν στις θέσεις «1» - «2», η Φενέρ είναι υποχρεωμένη να πάει σ' ένα μοντέλο αλά Μπλατ και είναι θέμα του Ομπράντοβιτς το αν θα καταφέρει να προσθέσει τα δικά του ιδιαίτερα χαρακτηριστικά σ' αυτό το παιχνίδι. Πιθανότατα θα είναι η πρώτη φορά που θα δούμε μια ομάδα του Ομπράντοβιτς να βασίζεται περισσότερο στα αθλητικά προσόντα, λιγότερο στο μυαλό κι έχει μεγάλο ενδιαφέρον να δούμε πως ο Ζοτς θα βάλει τα χαλινάρια στους παίκτες του και ταυτόχρονα θα προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα.
Θα πει κάποιος πως το ίδιο μοντέλο επιχείρησε να εφαρμόσει και φέτος, με την παρουσία του ΜακΚάλεμπ και την προσθήκη του Πιέρ Τζάκσον, με τη διαφορά πως ο μεν πρώτος είχε πανάκριβο συμβόλαιο και δεν μπορούσε να αποδεσμευτεί, ενώ ο δεύτερος αποκτήθηκε μετά τον τραυματισμό του Σιπάχι και οι επιλογές στην αγορά ήταν μηδαμινές έως ανύπαρκτες.
Τώρα, ο «Ζοτς» υπογράφει εξ ολοκλήρου τις επιλογές, βάζει την προσωπική του σφραγίδα στο νέο μοντέλο και για να πετύχει θα πρεπει να προσαρμοστεί και ο ίδιος στα νέα δεδομένα...
Υ.Γ1: Τα οικονομικά δεδομένα στη χώρα μας είναι τέτοια που είναι αδύνατον να ακολουθήσουμε τους Ρώσους, τους Τούρκους, ακόμη και τους Ισπανούς. Τα πράγματα είναι απλά κι αυτό ισχύει τόσο για τον Παναθηναϊκό όσο και τον Ολυμπιακό. Κατά βάση σε επιλογές «λαχεία» θα πάνε οι δύο ομάδες (π.χ. Σλότερ, Μπράουν), από την στιγμή που δεν μπορούν να πάρουν παίκτες από το πάνω ράφι. Οταν για παράδειγμα ο Χίκμαν υπογράψει στη Φενέρ με 1,25 εκατομμύρια δολάρια ετησίως ή ο Ντιλένι παίρνει 2,5 εκατομμύρια από την Λοκομοτίβ, τότε αναγκαστικά θα πας σε επιλογές δεύτερης και τρίτης επιλογής, ελπίζοντας να φανείς τυχερός...
Αν μη τι άλλο, ο «Ζοτς» είναι απ' αυτούς που μαθαίνει καθημερινά από τους παίκτες του, που δεν διστάζει να κάνει αυτό που θα του πει ο βοηθός του, ακόμη κι αν στην αρχή έχει διαφορετική άποψη και που έχει παραδεχτεί πως το πλήρωμα του χρόνου θα φτάσει, όταν δεν θα ΄χει απάντηση σε απορία παίκτη του για το πώς θα κινηθεί στο παρκέ.
Αφορμή για το συγκεκριμένο blog είναι η απόφαση του Ζέλικο Ομπράντοβιτς να ακολουθήσει το πνεύμα της εποχής. Να πετάξει και ο ίδιος «λευκή πετσέτα» στο μπάσκετ που αυτός έφτιαξε, αυτό που κυριάρχησε στην πρώτη δεκαετία του 2000 και να πάει σ' ένα μοντέλο που θυμίζει Μακάμπι, με αρκετή αμερικάνικη φιλοσοφία, εντελώς διαφορετική απ' αυτή που καθιέρωσε ο ίδιος.
Είναι η πρώτη φορά στην καριέρα του «Ζοτς» που επιλέγει να ξεκινήσει το «χτίσιμο» της ομάδας του από δύο Αμερικανούς γκαρντ. Αν κάνουμε μια αναδρομή στο παρελθόν, θα διαπιστώσουμε πως η τελευταία φορά που επέλεξε - έστω κι έναν - Αμερικανό πόιντ γκαρντ, ήταν το καλοκαίρι του 2002, όταν εισηγήθηκε την απόκτηση του Αριελ ΜακΝτόναλντ, ενός παίκτη βεβαίως που είχε μπολιάσει μέσα του η ευρωπαϊκή νοοτροπία. Το επανέλαβε με τον Λόγκαν, αλλά ήταν σαφές πως δεν βασιζόταν σ' αυτόν ο σχεδιασμός εκείνης της σεζόν, έστω κι αν ο Αμερικανός είχε... φάει με το κουτάλι τα ευρωπαϊκά γήπεδα.
Επί της ουσίας, μέχρι το 2012 που αποχώρησε από τον Παναθηναϊκό, πήγαινε πάντα στην πετυχημένη συνταγή του «προπονητή μέσα στο γήπεδο», του παίκτη που θα έβαζε πρώτα το μυαλό και μετά τα αθλητικά προσόντα. Από τον Λάκοβιτς, τον Βούγιανιτς μέχρι τον Καλαϊτζή και πολλούς άλλους που βεβαίως είχαν δίπλα τους παίκτες επιπέδου Διαμαντίδη, Σισκάουσκας, Μποντιρόγκα που με το μυαλό που διέθεταν έκαναν πλακίτσα σε οποιονδήποτε προσπαθούσε να αντιπαραβάλει το άλμα, την ταχύτητα και την δύναμη.
Είναι σαφές λοιπόν πως ο Ομπράντοβιτς αναγκάζεται να ακολουθήσει την εποχή και το μεγάλο ερώτημα, αν θέλετε το μεγάλο κίνητρο, είναι το κατά πόσο θα βρει τον τρόπο να εξελίξει αυτό το μοντέλο. Η αλήθεια είναι πως η επιλογή του Σέρβου είναι πιθανότατα αναγκαστική, με δεδομένο ότι η αγορά έχει στερέψει από Ευρωπαίους γκαρντ υψηλής ποιότητας και η κατάσταση θυμίζει τις αρχές της δεκαετίας του 2000 τότε που οι ομάδες προσπαθούσαν να... χτυπήσουν με το τουφέκι κάποιον αξιόλογο ψηλό για να καλύψουν τη θέση του σέντερ.
Αν εξαιρέσει κανείς τον Σέρχιο, τον Καλάθη και ενδεχομένως τον Ντε Κολό που απ' ό,τι φαίνεται δεν θα επιστρέψει τελικά στην Ευρώπη, οι υπόλοιποι διαθέσιμοι πόιντ γκαρντ δεν μπορούν να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις του Ομπράντοβιτς και η επιλογή των Αμερικανών ήταν λίγο - πολύ αναγκαστική, τη δεδομένη χρονική στιγμή.
Με Γκούντελοκ και Χίκμαν στις θέσεις «1» - «2», η Φενέρ είναι υποχρεωμένη να πάει σ' ένα μοντέλο αλά Μπλατ και είναι θέμα του Ομπράντοβιτς το αν θα καταφέρει να προσθέσει τα δικά του ιδιαίτερα χαρακτηριστικά σ' αυτό το παιχνίδι. Πιθανότατα θα είναι η πρώτη φορά που θα δούμε μια ομάδα του Ομπράντοβιτς να βασίζεται περισσότερο στα αθλητικά προσόντα, λιγότερο στο μυαλό κι έχει μεγάλο ενδιαφέρον να δούμε πως ο Ζοτς θα βάλει τα χαλινάρια στους παίκτες του και ταυτόχρονα θα προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα.
Θα πει κάποιος πως το ίδιο μοντέλο επιχείρησε να εφαρμόσει και φέτος, με την παρουσία του ΜακΚάλεμπ και την προσθήκη του Πιέρ Τζάκσον, με τη διαφορά πως ο μεν πρώτος είχε πανάκριβο συμβόλαιο και δεν μπορούσε να αποδεσμευτεί, ενώ ο δεύτερος αποκτήθηκε μετά τον τραυματισμό του Σιπάχι και οι επιλογές στην αγορά ήταν μηδαμινές έως ανύπαρκτες.
Τώρα, ο «Ζοτς» υπογράφει εξ ολοκλήρου τις επιλογές, βάζει την προσωπική του σφραγίδα στο νέο μοντέλο και για να πετύχει θα πρεπει να προσαρμοστεί και ο ίδιος στα νέα δεδομένα...
Υ.Γ1: Τα οικονομικά δεδομένα στη χώρα μας είναι τέτοια που είναι αδύνατον να ακολουθήσουμε τους Ρώσους, τους Τούρκους, ακόμη και τους Ισπανούς. Τα πράγματα είναι απλά κι αυτό ισχύει τόσο για τον Παναθηναϊκό όσο και τον Ολυμπιακό. Κατά βάση σε επιλογές «λαχεία» θα πάνε οι δύο ομάδες (π.χ. Σλότερ, Μπράουν), από την στιγμή που δεν μπορούν να πάρουν παίκτες από το πάνω ράφι. Οταν για παράδειγμα ο Χίκμαν υπογράψει στη Φενέρ με 1,25 εκατομμύρια δολάρια ετησίως ή ο Ντιλένι παίρνει 2,5 εκατομμύρια από την Λοκομοτίβ, τότε αναγκαστικά θα πας σε επιλογές δεύτερης και τρίτης επιλογής, ελπίζοντας να φανείς τυχερός...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου