H Ρίγα Γιουνάιτεντ αποτελεί μια σχετικά νέα ομάδα στο Πρωτάθλημα της
Λετονίας, το οποίο από το 2004 και μετά βρίσκεται σε ανοδική τάση. Την
ίδια, χρονιά, η χώρα εντάχθηκε στην Ευρωπαϊκή Ένωση και σιγά-σιγά η
εισροή ανθρώπων από άλλες χώρες για σπουδές, δουλειά κτλπ αυξήθηκε. Μαζί
της και η επιθυμία για ποδόσφαιρο. Τις περισσότερες φορές, για τη χαρά
του παιχνιδιού, ως συμπληρωματική δραστηριότητα για τους ανθρώπους που
βρίσκονταν σε μια άγνωστη χώρα. Η Γιουνάιτεντ, που πλέον αγωνίζεται
στη δεύτερη κατηγορία, έχοντας φτιάξει ένα αρκετά επαγγελματικό προφίλ
για τα δεδομένα της χώρας, ήρθε για να καλύψει το κενό.
Στην αρχή της προηγούμενης δεκαετίας, οι ξένοι που έψαχναν μια ομάδα
για να παίξουν ποδόσφαιρο στην πρωτεύουσα της Λετονίας ήταν ελάχιστοι. Η
μοναδική ευκαιρία τους ήταν η ομάδα της αγγλικής πρεσβείας, στην οποία
έπαιρναν μέρος αρκετοί διπλωμάτες. Ο Στέφανος Παναγίδης, που πήγε στη
Ρίγα για να σπουδάσει και βρέθηκε να φοράει τη φανέλα της ομάδας, εξηγεί
στο gazzetta.gr: «Η ομάδα ξεκίνησε εντελώς
ερασιτεχνικά από την αγγλική πρεσβεία. Μερικοί φίλοι-ποδοσφαιριστές που
εργάζονταν στη πρεσβεία οργανώθηκαν, νοίκιασαν γήπεδο, βρήκαν εξοπλισμό
και προπονητές. Στο γραφειοκρατικό κομμάτι βοήθησαν οι Λετονοί της
ομάδας και βήμα-βήμα πέρσι δήλωσαν συμμετοχή για πρώτη φορά σε
επαγγελματικό πρωτάθλημα και η αίτηση έγινε αποδεκτή».
Σταδιακά ωστόσο, ο ενθουσιασμός γύρω από την ομάδα της πρεσβείας ξεκίνησε να εξασθενεί. Δεν είχε τις βάσεις που χρειάζονταν για να καθιερωθεί. Έτσι, δύο Άγγλοι που εργάζονταν στη Ρίγα ως καθηγητές Αγγλικών, αποφάσισαν να δημιουργήσουν από την αρχή μια ομάδα, η οποία θα δεχόταν τόσο Λετονούς όσο και ξένους. Ξεκίνησε να παίζει 5x5. Η συγκυρία που αναζητούσαν ήρθε το 2004. Η εθνική ομάδα της χώρας προκρίθηκε στο Euro που κατέκτησε η Ελλάδα. Επιτέλους, μετά από χρόνια, οι Λετονοί είδαν τη χώρα τους σε μια μεγάλη διοργάνωση.
Τα παιδιά άφησαν και πάλι τα μπαστούνια του χόκεϊ και τις μπάλες του μπάσκετ και κλότσησαν την ασπρόμαυρη. Το ενδιαφέρον για το ποδόσφαιρο σημείωσε θεαματική αύξηση. Παράλληλα, την ίδια χρονιά η Λετονία μπήκε στην Ευρωπαϊκή Ένωση και έτσι αυξήθηκε σημαντικά και η εισροή ξένων στη χώρα. Στη μικρή ομάδα που υπήρχε ήδη ξεκίνησαν να εντάσσονται άνθρωποι από όλες τις χώρες. Ο Ουαλός Όστιν Νίκολας, ο οποίος οραματιζόταν ένα σύλλογο που θα ένωνε τους ντόπιους με τους ξένους, ανέλαβε επικεφαλής και η εταιρεία του τη χρηματοδότηση. Το 2007, η Ρίγα Γιουνάιτεντ ήταν... και επίσημα γεγονός! Ξεκίνησε στις ερασιτεχνικές κατηγορίες, με το όνομά της να συμβολίζει και την ουσία της δημιουργίας της. Λετονοί, Ιταλοί, Άγγλοι, Νιγηριανοί και ποδοσφαιριστές από αρκετές ακόμα χώρες που για διάφορους λόγους βρίσκονταν στη Ρίγα στελέχωσαν το ρόστερ της.
Το καλοκαίρι της ίδιας χρονιάς, τέθηκε και ο μεγάλος στόχος. Μέσα σε πέντε χρόνια η ομάδα να παίζει στη μεγάλη κατηγορία! Σταδιακά έγιναν βήματα, ενώ ο χαμός του πρώτου full time προπονητή, Μάικ Ιμς, από την ανίατη νόσο, προκάλεσε μεγάλο σοκ. Στο δεύτερο μισό του 2011, λόγω οικονομικών και διαχειριστικών προβλημάτων, η Ρίγα Γιουνάιτεντ αδρανοποιήθηκε και έφτασε ένα βήμα πριν την καταστροφή. Ωστόσο, το τιμ των παλιών διαχειριστών, μαζί με μια ομάδα παλιοσειρών και κάποιους νέους παίκτες, την κράτησαν τη ζωή. Και εισήγαγαν πιο επαγγελματικά στάνταρ. Το 2012 ήρθε το πρώτο ημί-επαγγελματικό Κύπελλο, που έκανε το κλίμα ακόμα καλύτερο και το Νοέμβριο της ίδιας χρονιάς, η ομάδα εισήχθη στις εθνικής κατηγορίες! Δημιούργησε ακαδημίες, γυναικεία ομάδα και τον Μάιο του 2013, το όνειρο έγινε πραγματικότητα. Η Ρίγα Γιουνάιτεντ έγινε δεκτή στην δεύτερη εθνική κατηγορία της χώρας! Αρκετός κόσμος πλέον έμαθε για το πρότζεκτ. Είτε από συζητήσεις, είτε από φίλους, είτε από τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης.
«Την πρώτη μου βδομάδα στη Λετονία πήγα να δω το Λετονία - Ελλάδα για τα προκριματικά του μουντιάλ. Στο γήπεδο γνώρισα ένα Χιώτη που δουλεύει εδώ, τον φίλο Θεοφάνη Μερμηκούση. Γρήγορα γίναμε φίλοι και του ανάφερα ότι θέλω να βρω μια ομάδα να παίζω μπάλα όπως έκανα στη Κύπρο και στη Ελλάδα όταν ήμουν φοιτητής για να γεμίζω τις μέρες μου και να αθλούμαι. Ο Θεοφάνης, περνώντας τυχαία μια μέρα από το γήπεδο που έκανε προπόνηση η RIGA UTD, ρώτησε αν μπορούμε να δοκιμαστούμε και εμείς .Αυτοί ενθουσιάστηκαν γιατί άλλοι δυο από διαφορετικές χώρες θα συμπεριλαμβάνονταν στην ομάδα και έτσι σε 6 μήνες παίζαμε στο πρωτάθλημα. Πολλοί ανακάλυψαν την ομάδα από το Facebook ή ακόμα από τον ταξιδιωτικό οδηγό της Ρίγας. Την πρώτη φορά που με ρώτησε ο προπονητής τι θέση παίζω και του απάντησα striker, αυτός χαριτολογόντας μου απάντησε off course all Greeks strike (κάνουν απεργία)!», μας λέει ο Στέφανος Παναγίδης.
Στο ρόστερ του 2014, δηλώθηκαν ποδοσφαιριστές από 22 διαφορετικές χώρες, αλλά στην πραγματικότητα είναι περισσότεροι. Ξεπερνούν τους 30, αν συνυπολογιστούν όσοι ακόμα δεν έχουν δηλωθεί και όσοι έχουν λετονικό διαβατήριο. Το μότο της ομάδας γίνεται πραγματικότητα. «Αυτό το μωσαϊκό των ποδοσφαιριστών είναι ο μεγαλύτερος καταλύτης για τη λειτουργία της ομάδας. Αυτό συμβαίνει διότι, όντας ξένος σε μια χώρα, είναι πολύ δύσκολο να κάνεις γνωριμίες και φίλους αμέσως. Εμείς αισθανόμαστε την ομάδα σαν το σπίτι μας, αφού έχουμε όλοι την ίδια αγάπη το ποδόσφαιρο και την ιδιομορφία ότι ζούμε σε ξένη χώρα. Στην ομάδα μιλάμε όλοι αγγλικά αλλά πειραματιζόμαστε προσπαθώντας να συνεννοηθούμε μεταξύ μας μιλώντας γαλλικά, γερμανικά, ιταλικά, τούρκικα, ισπανικά και βεβαίως ελληνικά τουλάχιστον όσον αφορά τα βασικά».
Το περιβάλλον είναι τόσο όμορφο και ευχάριστο που ανυπομονούμε να κάνουμε προπόνηση και να βρεθούμε 2-3 φορές την βδομάδα. Γίνονται επίσης ανοικτές προπονήσεις στις οποίες έρχονται όποιοι θέλουν για να παίξουν μπάλα αλλά και να κάνουν φίλους. Φέτος δημιουργήθηκε και δεύτερη ομάδα η RIGA UTD B που θα αγωνίζεται στη τρίτη κατηγορία επειδή ενδιαφέρθηκαν πολλοί νέοι. Η ομάδα φέτος, όπως και παλαιότερα αποτελείται από παίκτες από όλες τις ηπείρους. Θα εκπλαγείτε ευχάριστα για πόσα πράγματα γνωρίζουν για την Ελλάδα όλοι αυτοί και το καλό είναι ότι ξέρουν μόνο τα θετικά», τονίζει ο Παναγίδης. Σιγά-σιγά, η ομάδα χτίζει και τον δικό της πυρήνα οπαδών. «Έχουμε ήδη μόνιμους οπαδούς τούς οποίους φροντίζει ο πρόεδρος του fan club να μαζεύει 120-150 σε κάθε ματς. Με την πάροδο του χρόνου παρατηρείται ο αριθμός τους να αυξάνεται και να γίνονται πιο εκδηλωτικοί με πανό ,σημαίες ,μεγάφωνα κάμερες κτλ και όλα αυτά εθελοντικά. Πολλούς φίλους και υποστηρικτές έχουμε και μέσω του FB», προσθέτει ο Στέφανος.
Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή κατά του Ρατσισμού κατέγραψε πρόοδο στην καταπολέμηση των διακρίσεων από το 2002. Στο επίκεντρο του ρατσισμού στη Λετονία βρίσκονται κυρίως Ρωσόφονοι, Ρομά και μη Ευρωπαίοι μετανάστες. Στην Γιουνάιτεντ, ο Στέφανος ξεκαθαρίζει ότι δεν έχει συμβεί ποτέ κάποιο κρούσμα. «Ρατσισμό στη Λετονία και ειδικότερα στην ομάδα δεν παρατήρησα ούτε ίχνος και σε κανένα επίπεδο. Θα ήταν τραγική ειρωνεία να υπήρχαν τέτοια κρούσματα αυτή την ομάδα. Υπάρχει σεβασμός και όλοι συνυπάρχουν κατά τον αυτονόητο τρόπο ζωής». Το ποδόσφαιρο έχει τη δύναμη!
Ο Στέφανος Παναγίδης δημιούργησε ένα ντοκιμαντέρ για την ξεχωριστή αυτή ομάδα, εξ ολοκλήρου στα αγγλικά. Αξίζει να το παρακολουθήσετε.
Σταδιακά ωστόσο, ο ενθουσιασμός γύρω από την ομάδα της πρεσβείας ξεκίνησε να εξασθενεί. Δεν είχε τις βάσεις που χρειάζονταν για να καθιερωθεί. Έτσι, δύο Άγγλοι που εργάζονταν στη Ρίγα ως καθηγητές Αγγλικών, αποφάσισαν να δημιουργήσουν από την αρχή μια ομάδα, η οποία θα δεχόταν τόσο Λετονούς όσο και ξένους. Ξεκίνησε να παίζει 5x5. Η συγκυρία που αναζητούσαν ήρθε το 2004. Η εθνική ομάδα της χώρας προκρίθηκε στο Euro που κατέκτησε η Ελλάδα. Επιτέλους, μετά από χρόνια, οι Λετονοί είδαν τη χώρα τους σε μια μεγάλη διοργάνωση.
Τα παιδιά άφησαν και πάλι τα μπαστούνια του χόκεϊ και τις μπάλες του μπάσκετ και κλότσησαν την ασπρόμαυρη. Το ενδιαφέρον για το ποδόσφαιρο σημείωσε θεαματική αύξηση. Παράλληλα, την ίδια χρονιά η Λετονία μπήκε στην Ευρωπαϊκή Ένωση και έτσι αυξήθηκε σημαντικά και η εισροή ξένων στη χώρα. Στη μικρή ομάδα που υπήρχε ήδη ξεκίνησαν να εντάσσονται άνθρωποι από όλες τις χώρες. Ο Ουαλός Όστιν Νίκολας, ο οποίος οραματιζόταν ένα σύλλογο που θα ένωνε τους ντόπιους με τους ξένους, ανέλαβε επικεφαλής και η εταιρεία του τη χρηματοδότηση. Το 2007, η Ρίγα Γιουνάιτεντ ήταν... και επίσημα γεγονός! Ξεκίνησε στις ερασιτεχνικές κατηγορίες, με το όνομά της να συμβολίζει και την ουσία της δημιουργίας της. Λετονοί, Ιταλοί, Άγγλοι, Νιγηριανοί και ποδοσφαιριστές από αρκετές ακόμα χώρες που για διάφορους λόγους βρίσκονταν στη Ρίγα στελέχωσαν το ρόστερ της.
Το καλοκαίρι της ίδιας χρονιάς, τέθηκε και ο μεγάλος στόχος. Μέσα σε πέντε χρόνια η ομάδα να παίζει στη μεγάλη κατηγορία! Σταδιακά έγιναν βήματα, ενώ ο χαμός του πρώτου full time προπονητή, Μάικ Ιμς, από την ανίατη νόσο, προκάλεσε μεγάλο σοκ. Στο δεύτερο μισό του 2011, λόγω οικονομικών και διαχειριστικών προβλημάτων, η Ρίγα Γιουνάιτεντ αδρανοποιήθηκε και έφτασε ένα βήμα πριν την καταστροφή. Ωστόσο, το τιμ των παλιών διαχειριστών, μαζί με μια ομάδα παλιοσειρών και κάποιους νέους παίκτες, την κράτησαν τη ζωή. Και εισήγαγαν πιο επαγγελματικά στάνταρ. Το 2012 ήρθε το πρώτο ημί-επαγγελματικό Κύπελλο, που έκανε το κλίμα ακόμα καλύτερο και το Νοέμβριο της ίδιας χρονιάς, η ομάδα εισήχθη στις εθνικής κατηγορίες! Δημιούργησε ακαδημίες, γυναικεία ομάδα και τον Μάιο του 2013, το όνειρο έγινε πραγματικότητα. Η Ρίγα Γιουνάιτεντ έγινε δεκτή στην δεύτερη εθνική κατηγορία της χώρας! Αρκετός κόσμος πλέον έμαθε για το πρότζεκτ. Είτε από συζητήσεις, είτε από φίλους, είτε από τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης.
«Την πρώτη μου βδομάδα στη Λετονία πήγα να δω το Λετονία - Ελλάδα για τα προκριματικά του μουντιάλ. Στο γήπεδο γνώρισα ένα Χιώτη που δουλεύει εδώ, τον φίλο Θεοφάνη Μερμηκούση. Γρήγορα γίναμε φίλοι και του ανάφερα ότι θέλω να βρω μια ομάδα να παίζω μπάλα όπως έκανα στη Κύπρο και στη Ελλάδα όταν ήμουν φοιτητής για να γεμίζω τις μέρες μου και να αθλούμαι. Ο Θεοφάνης, περνώντας τυχαία μια μέρα από το γήπεδο που έκανε προπόνηση η RIGA UTD, ρώτησε αν μπορούμε να δοκιμαστούμε και εμείς .Αυτοί ενθουσιάστηκαν γιατί άλλοι δυο από διαφορετικές χώρες θα συμπεριλαμβάνονταν στην ομάδα και έτσι σε 6 μήνες παίζαμε στο πρωτάθλημα. Πολλοί ανακάλυψαν την ομάδα από το Facebook ή ακόμα από τον ταξιδιωτικό οδηγό της Ρίγας. Την πρώτη φορά που με ρώτησε ο προπονητής τι θέση παίζω και του απάντησα striker, αυτός χαριτολογόντας μου απάντησε off course all Greeks strike (κάνουν απεργία)!», μας λέει ο Στέφανος Παναγίδης.
Στο ρόστερ του 2014, δηλώθηκαν ποδοσφαιριστές από 22 διαφορετικές χώρες, αλλά στην πραγματικότητα είναι περισσότεροι. Ξεπερνούν τους 30, αν συνυπολογιστούν όσοι ακόμα δεν έχουν δηλωθεί και όσοι έχουν λετονικό διαβατήριο. Το μότο της ομάδας γίνεται πραγματικότητα. «Αυτό το μωσαϊκό των ποδοσφαιριστών είναι ο μεγαλύτερος καταλύτης για τη λειτουργία της ομάδας. Αυτό συμβαίνει διότι, όντας ξένος σε μια χώρα, είναι πολύ δύσκολο να κάνεις γνωριμίες και φίλους αμέσως. Εμείς αισθανόμαστε την ομάδα σαν το σπίτι μας, αφού έχουμε όλοι την ίδια αγάπη το ποδόσφαιρο και την ιδιομορφία ότι ζούμε σε ξένη χώρα. Στην ομάδα μιλάμε όλοι αγγλικά αλλά πειραματιζόμαστε προσπαθώντας να συνεννοηθούμε μεταξύ μας μιλώντας γαλλικά, γερμανικά, ιταλικά, τούρκικα, ισπανικά και βεβαίως ελληνικά τουλάχιστον όσον αφορά τα βασικά».
Το περιβάλλον είναι τόσο όμορφο και ευχάριστο που ανυπομονούμε να κάνουμε προπόνηση και να βρεθούμε 2-3 φορές την βδομάδα. Γίνονται επίσης ανοικτές προπονήσεις στις οποίες έρχονται όποιοι θέλουν για να παίξουν μπάλα αλλά και να κάνουν φίλους. Φέτος δημιουργήθηκε και δεύτερη ομάδα η RIGA UTD B που θα αγωνίζεται στη τρίτη κατηγορία επειδή ενδιαφέρθηκαν πολλοί νέοι. Η ομάδα φέτος, όπως και παλαιότερα αποτελείται από παίκτες από όλες τις ηπείρους. Θα εκπλαγείτε ευχάριστα για πόσα πράγματα γνωρίζουν για την Ελλάδα όλοι αυτοί και το καλό είναι ότι ξέρουν μόνο τα θετικά», τονίζει ο Παναγίδης. Σιγά-σιγά, η ομάδα χτίζει και τον δικό της πυρήνα οπαδών. «Έχουμε ήδη μόνιμους οπαδούς τούς οποίους φροντίζει ο πρόεδρος του fan club να μαζεύει 120-150 σε κάθε ματς. Με την πάροδο του χρόνου παρατηρείται ο αριθμός τους να αυξάνεται και να γίνονται πιο εκδηλωτικοί με πανό ,σημαίες ,μεγάφωνα κάμερες κτλ και όλα αυτά εθελοντικά. Πολλούς φίλους και υποστηρικτές έχουμε και μέσω του FB», προσθέτει ο Στέφανος.
Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή κατά του Ρατσισμού κατέγραψε πρόοδο στην καταπολέμηση των διακρίσεων από το 2002. Στο επίκεντρο του ρατσισμού στη Λετονία βρίσκονται κυρίως Ρωσόφονοι, Ρομά και μη Ευρωπαίοι μετανάστες. Στην Γιουνάιτεντ, ο Στέφανος ξεκαθαρίζει ότι δεν έχει συμβεί ποτέ κάποιο κρούσμα. «Ρατσισμό στη Λετονία και ειδικότερα στην ομάδα δεν παρατήρησα ούτε ίχνος και σε κανένα επίπεδο. Θα ήταν τραγική ειρωνεία να υπήρχαν τέτοια κρούσματα αυτή την ομάδα. Υπάρχει σεβασμός και όλοι συνυπάρχουν κατά τον αυτονόητο τρόπο ζωής». Το ποδόσφαιρο έχει τη δύναμη!
Ο Στέφανος Παναγίδης δημιούργησε ένα ντοκιμαντέρ για την ξεχωριστή αυτή ομάδα, εξ ολοκλήρου στα αγγλικά. Αξίζει να το παρακολουθήσετε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου