Δεν θυμάμαι τον Ολυμπιακό σε παιχνίδι τσάμπιονς ληγκ να το διασκεδάζει όπως στο πρώτο ημίχρονο. Να μαζεύει τη μπάλλα από την άμυνα, να ελέγχει τους χώρους και να έχει συντριπτική υπεροχή στην κατοχή. Και, βέβαια, να φτάνει σε ευκαιρίες. Γιατί, όμως, δεν σκόραρε; Γιατί “δικαίωσε” τον ξανθομπάμπουρα προπονητή της Μάλμε που υποτίμησε τον Ολυμπιακό πριν το παιχνίδι;
Περίεργο που ο Ολυμπιακός έπαιξε μονάχα με μία αιχμή μπροστά, τον Μήτρογλου, που δείχνει να συνέρχεται. Πολύ κόσμο στον άξονα μάζεψε ο Μίτσελ και δεν είχε ελεύθερους χώρους να αναπτυχθεί επιθετικά. Τελικά, ο Ολυμπιακός στην ίδια ευθεία με τον Μήτρογλου επιθετικά έπαιζε με τα δύο πλάγια μπακ, τον παγκόσμιας κλάσης Μεζουάκου και τον Ελαμπντελαουί.
Δεν το καταλαβαίνω αυτό. Να έχει μία άμυνα χωνί, γεμάτη τρύπες ο Ολυμπιακός και να προσπαθεί αλά Μπαρτσελώνα να παίζει μπροστά. Με συνέπεια να κάνει εύκολες τις ευκαιρίες της Μάλμε. Αφήνω τη γκέλα της δεκαετίας του Ρώσου σφυρικτράκια που αντί για πέναλτυ έδωσε κίτρινη στον Μανιάτη. Γκάφα απερίγραπτη.
ΜΕ ΣΤΡΑΤΗΓΟ τον Αλέξανδρο κερδίζεις πάντα, γράφει ο apodytiriakias.gr
Μέχρι πριν λίγα χρόνια ένας 25χρονος, αφού υπηρετήσει δυο χρόνια στο στρατό και τελειώσει πανεπιστήμιο ή, πολυτεχνείο ήταν ένας ψάρακας σαν επιστήμονας, σαν επαγγελματίας. Με τσίμπλα στα μάτια ακόμα. Σ' αυτήν την ηλικία, πριν 2.345 χρόνια, ο Μακεδών Αλέξανδρος είχε μητρώο φουλ πανσιόν από σπουδαίες πολεμικές αναμετρήσεις, ήταν αρχηγός της ισχυρώτερης στρατιωτικής δύναμης της Δύσεως και στο γήπεδο έδειχνε ότι ήταν στρατηγάρα.
Αυτός, ο Αλέξανδρος, ο Μέγας, αναγνωρίζεται από τους ειδικούς, όχι μονάχα τους σεναριογράφους και τους μυθολόγους, σαν ο κορυφαίος των κορυφαίων στρατηγών εν ώρα μάχης. Δεν λέω πολλά, όσο γίνεται λιγώτερα. Είναι ανύπαρκτη η έννοια τακτική πολέμου πριν τον Αλέκο. Αυτός έκανε τα μαγικά του, και απ' αυτόν ξεσήκωσαν, όπως όλοι αναγνωρίζουν, τις μεθόδους του οι Ρωμαίοι αλλά και οι άλλοι αντίπαλοι στους ναπολεόντειους πολέμους.
Δεν χρειαζόταν στρατηγική ο πόλεμος μέχρι τον Άλεξ. Άντε να θέλανε να τσακωθούν κάποιες συμμορίες, τέλος πάντων ολιγάριθμοι στρατοί, ανεκπαίδευτοι, χωρίς πατριωτική συνείδηση, φυλετική ταυτότητα, οπλισμένοι μ' ό, τι έβρισκαν. Εμφανίστηκε ο γιος του Φίλιππου, από κούνια πολέμαρχος, ένας αληθινός εραστής του πολέμου, ένας σατανικός εφευρέτης της πολεμικής τέχνης κι όλη αυτή την πνευματική περιουσία την κληρονόμησε ο Αλέξανδρος.
Τέλη Σεπτεμβρίου το 391 ο Αλέξανδρος με 40.000 πεζικάριους και 7.000 καβαλάρηδες φθάνει στα Γαυγάμηλα. Ο αποδυτηριάκιας ήταν εκεί, πολεμικός ανταποκριτής. Ο Δαρείος Γ', απλώνει μια στρατιά τουλάχιστον, το λιγώτερο τέσσερις φορές περισσότερους φαντάρους από τον Μακεδόνα. Εκτός από 15 πολεμικούς ελέφαντες υποστηρίζεται από 200 πολεμικά άρματα, γι' αυτό, για να μπορούν να παίξουν μπάλλα ισοπεδώνει το έδαφος σε μια περιοχή κοντά στα 100 χιλιόμετρα δυτικά των Άρβηλων.
Απέναντι στην “αμυντική” διάταξη, όχι ακριβώς κατενάτσιο, του Πέρση, ο παίκτης “κάνει γροθιά” το κέντρο με πεζικό και για να μην κυκλωθεί ενισχύει τις πτέρυγες με ιππικό, ενώ κρατάει στην καβάτζα, στα νώτα του, μονάδες πεζικού και ιππικού. Είπαμε. Πριν από τον παίκτη ιστορικά δεν έχει καταγραφεί στρατηγός να έχει κάνει τακτική ελιγμών, παραπλάνησης, μετακινήσεων μονάδων την ώρα της σύγκρουσης.
Όταν τελείωσε η μάχη στα Άρβηλα-Γαυγάμηλα που ξεκίνησε ξημερώματα πρώτης Οκτωβρίου, σα σήμερα, όλοι είπαν, και συμφωνούν όλοι οι μεταγενέστεροι, ότι ο Δαρείος θα μπορούσε να κερδίσει. Δεν έγινε αυτό, όμως. Γιατί; Επειδή ο άλλος ήταν στρατηγάρα και κέρδισε με στρατό που μειονεκτούσε σε αριθμό.
Πρώτος κάνει επίθεση ο Αλέξανδρος και βαράει στην καρδιά, στο κέντρο του περσικού στρατού, ποντάροντας στις εφεδρείες του, από πίσω. Βαράει στο κέντρο και ο Πέρσης! Και με τα άρματα και τους ελέφαντες το ιππικό του διασπάει την πρώτη γραμμή των Μακεδόνων, όμως αντί να κτυπήσει τις σχεδόν απροστάτευτες άκρες του αντιπάλου συνεχίζει την προέλασή του. Γιατί; Για ποια Περσία, ρε γαμώτο! Για να λεηλατήσουν το στρατόπεδο των Μακεδόνων στα μετόπισθεν, να βουτήξουν τις προμήθειές τους.
Ο Αλέξανδρος αγνοεί τις ζημιές που θα πάθει το στρατόπεδο και ο ίδιος μπροστά, πρώτος πρώτος, να τον βλέπουν όλοι, καλεί τις εφεδρείες του να κοπανήσουν τις ανυπεράσπιστες περσικές πτέρυγες. Ο Αλέξανδρος μεθυσμένος από το αλκοολίκι του, να ρισκάρει ο ίδιος τη ζωή του, πλησιάζει προς τη σκηνή του Δαρείου, ο οποίος γρήγορα τα μαζεύει και την κάνει με γοργά πηδηματάκια
Είναι η μάχη που σήμανε το τέλος, τη διάλυση της Περσικής Αυτοκρατορίας. Ο δρόμος προς την Ινδία περίμενε στην συνέχεια τον ασταμάτητο Μακεδόνα.
*Πηγή: sportdog.gr*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου