Για το ματς του Παναθηναϊκού με τη Γαλατάσαραϊ δεν έχω πολλά να γράψω. Ο Παναθηναϊκός βρήκε απέναντί του μια ομάδα χωρίς αρχή και τέλος, χωρίς "σημάδια" στην επίθεση, χωρίς υπομονή, χωρίς σταθερές, γι΄ αυτό και -παρά τις απουσίες του- έφτασε με ευκολία στον βασικό του στόχο. Στο τέλος χάλασε την εικόνα, άφησε τους Τούρκους να μειώσουν, αλλά αυτό δεν διαφοροποιεί το γενικό συμπέρασμα.
Βεβαίως, στην Ευρωλίγκα παίρνεις ότι βρίσκεται μπροστά σου και παρότι πριν το τζάμπολ η λογική έλεγε “νίκη κι ας είναι έστω και με μισό καλάθι“, ο Παναθηναϊκός όφειλε να κρατήσει η διαφορά σε διψήφιο αριθμό πόντων, αν και δύσκολα θα υπάρξει μεταξύ τους ισοβαθμία.
Αν κάτι μου έκανε εντύπωση, ήταν η ικανότητα του Εργκίν Αταμάν να γίνεται αντιπαθητικός. Στο 32′ με το σκορ στο 68-50 και την ομάδα του να μοιάζει με… παιδική χαρά, σε μια φάση που δεν ήταν δα και φάση για την οποία θα συζητήσουμε δεύτερη φορά, ξεσήκωσε ένα γήπεδο. Κι έβαλε το κερασάκι στην τούρτα, ζητώντας τάιμ άουτ, 0.5” πριν το τέλος.
Δικαίωμά του να διαμαρτυρηθεί, να πάρει όσα τάιμ άουτ δικαιούται, να κοουτσάρει με το πάθος που αυτός κρίνει. Όμως είναι εξαιρετικά ικανός στο να στρέφει τον κόσμο εναντίον του, χωρίς προφανή λόγο, χωρίς να διεκδικεί κάτι. Κι όλα αυτά σ’ ένα ματς που ήταν -στη μεγαλύτερη διάρκεια του- παράσταση για έναν ρόλο, με τη Γαλατάσαραϊ επιδεικτικά απούσα.
Αν θυμηθούμε τις άστοχες δηλώσεις του μετά το συμβάν στην Κωνσταντινούπολη, τις κατά καιρούς αλήστου μνήμης (κι επιθετικότητας) ατάκες που έχει εκστομίσει, ενδεχομένως να οδηγηθούμε εύκολα στο συμπέρασμα ότι κάποιο σύμπλεγμα κουβαλά, θέλει να συγκεντρώνει πάνω του τα φώτα της δημοσιότητας, ακόμα κι αν αυτό γίνεται γι’ αρνητικούς λόγους.
Υπάρχει και κάτι άλλο που σκεπτόμουν όση ώρα παρακολουθούσα τον αγώνα. Ο Παναθηναϊκός είχε πληρώσει 2.000.000 ευρώ για τον Άλεξ Μάριτς. Σέβομαι απεριόριστα τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς (δεν θα μπορούσα να κάνω και διαφορετικά), αλλά δύο εκατομμύρια για τον Μάριτς;
Τρία χρόνια μετά, χωρίς κι εν τη παρουσία του να έχει πείσει για την αξία και την προσφορά του, κάνει το τραμ να μοιάζει με… υπερταχεία. Πιο αργός παίκτης στις αντιδράσεις του, πιο αργή σκέψη, πιο άτεχνος, μπορεί και να μην υπάρχει σ’ ολόκληρη την Ευρωλίγκα. Ίσως και να ‘μαι υπερβολικός, αλλά η αλήθεια είναι πως δεν έχει θέση στο Top16.
Για να επιστρέψουμε στον Παναθηναϊκό. Ο ερχομός του Λαουάλ, το γεγονός ότι γύρισαν Γιάνκοβιτς και Μποχωρίδης, η “επιστροφή” του Μπλουμς, είναι θετικά στοιχεία ενόψει του… “πρώτου τελικού” με την Άλμπα. Ένα ματς που αν ο Παναθηναϊκός κερδίσει στο Βερολίνο, θα έχει βάλει τις βάσεις για την κατάκτηση της τέταρτης θέσης.
Πηγή: ebasket.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου