Το μόνο που έπρεπε να κάνουμε, ήταν το να παραμείνουμε συγκεντρωμένοι στη δουλειά μας και στο πως θα συνεργαζόμασταν ως ομάδα. Ξέραμε ότι ακόμα και με ισοπαλία, θα ήμασταν εμείς που θα γιορτάζαμε στο φινάλε και αυτό μας έδινε αβαντάζ. Το παιχνίδι βέβαια ήταν πολύ σκληρό. Πόσο μάλλον όταν τραυματίστηκαν στο ξεκίνημα οι Ντιέγκο Κόστα, Αρντά Τουράν και πήγαμε στο ημίχρονο με το εις βάρος μας 1-0 από εκείνο το εξαιρετικό γκολ του Αλέξις Σάντσες.
Στα αποδυτήρια ο κόουτς μας είπε ότι απλά έπρεπε να συνεχίσουμε να δουλεύουμε πάνω στο πλάνο που είχαμε καταρτίσει και να έχουμε πίστη σε αυτό. Εκείνος δεν αμφέβαλε ούτε λεπτό ούτε για εμάς, ούτε και για το σχέδιο του. Μας είπε: ¨έχετε πίστη και θα δείτε ότι θα σκοράρουμε στο πρώτο λεπτό¨ και τότε ήταν που ο Βίγια σημάδεψε το δοκάρι. Πόσο δίκιο είχε, καθώς τρία λεπτά αργότερα ο Γκοδίν ισοφάρισε. Τότε πλέον ξέραμε ότι δεν θα το χάναμε με τίποτα εκείνο το ματς.
Το ηθικό και η συγκέντρωση μας βρέθηκε στο maximum έως το τέλος του αγώνα. Και τότε συνέβη κάτι υπέροχο. Ηταν η αποθέωση που γνωρίσαμε όχι μόνο από τους οπαδούς μας που βρίσκονταν στο γήπεδο, αλλά και από εκείνους της Μπαρτσελόνα. Βέβαια κάθε τρόπαιο που έχουμε κατακτήσει με αυτή την ομάδα είναι ξεχωριστό, μα εκείνη ήταν μία στιγμή που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Και η αλήθεια είναι ότι συνειδητοποίησα πως θα συνέβαινε κάπου στις οκτώ αγωνιστικές πριν το τέλος του πρωταθλήματος. Θυμάμαι ότι είπα ¨Κοίτα να δεις που θα το πάρομε εμείς¨!
Γενικότερα πιστεύω ότι πέρσι αποδείξαμε το πόσο σπουδαία ομάδα έχουμε. Φτάσαμε μάλιστα και μία ανάσα από το να πάρουμε και το Champions League. Τι παραπάνω θα μπορούσαμε δηλαδή να κάνουμε; Το λέω αυτό επειδή φέτος στο ξεκίνημα, με ρώτησαν πολλοί ¨Πόσο αρνητικά μπορεί να σας επηρεάσει που χάσατε με αυτόν τον τρόπο τον τελικό;¨ Τους απαντήσαμε αμέσως με την κατάκτηση του Σούπερ Καπ Ισπανίας και πάλι κόντρα στη Ρεάλ. Φροντίσαμε άμεσα να διώξουμε τις αρνητικές αναμνήσεις και να δημιουργήσουμε νέες πιο ευχάριστες. Το κάνουμε πάντα. Κοιτάζουμε μπροστά και θέλουμε κι άλλα. Και αυτό το κάνουμε από την κατάκτηση του Europa League το 2012. Ακολούθησαν το Κύπελλο, το πρωτάθλημα, ο τελικός της Λισσαβώνας…
Τώρα μάλιστα που θυμάμαι όλα αυτά τα σπουδαία, μπορώ να πω ότι ο νικηφόρος τελικός του Κόπα ντελ Ρέι το 2013 στο ¨Μπερναμπέου¨, ήταν το κορυφαίο μου παιχνίδι. Σίγουρα παίζει ρόλο και το ότι δεν την είχαμε νικήσει για 26 αγώνες. Οπότε δεν υπήρχε καλύτερο μέρος και στιγμή απ’ το να το κάνουμε τότε. Μπορώ επίσης να πω ότι με εκείνη τη νίκη ένα πολύ μεγάλο βάρος έφυγε από τους ώμους μας. Ξελαφρώσαμε και πήραμε τα πάνω μας. Εκείνο το βράδυ γίναμε μία διαφορετική, πιο δυνατή ομάδα.
Εννοείται πως τα περισσότερα εύσημα για όλα αυτά ανήκουν στον Ντιέγο Σιμεόνε. Ο προπονητής μας είναι γεννημένος νικητής και μπορείς εύκολα να δεις πόσα άλλαξε προς το καλύτερο από την ημέρα που ανέλαβε την Ατλέτικο. Ο Τσόλο μπόρεσε να μας μεταμορφώσει από ένα τσούρμο ταλαντούχων παικτών με δυναμική, σε μία ομάδα νικητών. Δουλεύοντας μαζί του, αισθάνεσαι πως θέλεις να νικάς σε κάθε αγώνα και δεν χαλαρώνεις ποτέ. Πρόκειται για κάτι φανταστικό. Πάει καιρός που δεν είμαστε η Ατλέτικο των προηγουμένων ετών. Που περάσαμε σε μία εποχή επιτυχιών.
Θυμάμαι που ήμουν πιτσιρικάς και τον έβλεπα από την εξέδρα να παίζει και τρελαινόμουν μαζί του. Πάντοτε ήμουν Ροχιμπλάνκο, όπως δηλαδή και όλη η οικογένεια μου. Οπότε καταλαβαίνω απόλυτα το πόσο σημαντικός είναι για την ιστορία του συλλόγου ο Σιμεόνε. Βέβαια εγώ είχα μικρός άλλο ίνδαλμα. Ηταν ο Ζουνίνιο Παουλίστα. Τον θαύμαζα επειδή ήταν ο τέλειος οργανωτής του παιχνιδιού και μου έδειχνε ότι το μικρό μέγεθος δεν μετράει. Ημουν κοντούλης κι εγώ και έπαιρνα κουράγιο από το παιχνίδι του, πως θα μπορούσα κάποτε να κάνω καριέρα στην Ατλέτικο.
Για να φτάσουμε στο σήμερα, όπου ο κόσμος με σταματάει και μου λέει ότι εγώ αντιπροσωπεύω πιο πολύ από κάθε άλλον παίκτη το τι είναι οι Ροχιμπλάνκος. Σε καμία περίπτωση δεν ισχύει αυτό, αλλά και πάλι είμαι υπερήφανος που ανήκω σε αυτή την ομάδα, ίσως την πιο επιτυχημένη στη ιστορία του συλλόγου. Το φοβερό είναι παραμένουμε δυνατοί, παρά το ότι το καλοκαίρι χάσαμε τους πολύ σημαντικούς για εμάς Ντιέγκο Κόστα, Φιλίπε Λουίς και Νταβίδ Βίγια. Ωστόσο, θεωρώ ότι αναπληρώσαμε εξαιρετικά τα κενά τους και έτσι συνεχίζουμε να είμαστε ανταγωνιστικοί.
Αυτές οι αλλαγές σε πρόσωπα φυσικά έφεραν και κάποιες αλλαγές στο παιχνίδι μας. Από το καλοκαίρι δουλέψαμε για να δέσουμε με τον Μάντζουκιτς μπροστά, ο οποίος είναι σέντερ φορ περιοχής. Για να μην παρεξηγούμε, δεν λέω ότι δεν παίζουμε πλέον με αντεπιθέσεις. Αυτές βρίσκονται στο αγωνιστικό DNA μας, αλλά πλέον παίζουμε και πολύ ήρεμα, χτίζοντας τις επιθέσεις, ώστε η μπάλα να φτάνει στον Μάντζουκιτς, ενώ εκείνος βρίσκεται στο πεδίο δράσης του, όπου είναι πράγματι ένας από τους κορυφαίους στον κόσμο.
Οσον αφορά το δικό μου στιλ παιχνιδιού, αυτό είναι το να ζητάω τη μπάλα και να έχω σκεφτεί από πριν που θα τη δώσω. Νομίζω ότι αυτή η ταχύτητα της σκέψης είναι και το μεγάλο προσόν μου. Μου αρέσει να βρίσκομαι στα πλάγια της μεσαίας γραμμής, αλλά δεν έχω πρόβλημα να βρεθώ, οπουδήποτε με χρειάζεται ο προπονητής μου. Θα έλεγα ότι με έχει βοηθήσει πολύ η μελέτη για χρόνια που έχω κάνει πάνω στις κινήσεις των Ινιέστα και Τσάβι που είναι οι κορυφαίοι στο είδος τους. Δεν είναι μάλιστα λίγοι εκείνοι που με παρομοιάζουν με τον Τσάβι, αλλά η αλήθεια είναι πως απέχω πολύ από το επίπεδο του. Εκείνος είναι ένας απίστευτος θρύλος και θα ήθελα πολύ κάποια μέρα ν μιλούν για μένα με τον τρόπο που αναφέρονται στο δικό του παιχνίδι… »
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου