«Προς απάντηση της ανακοίνωσης του Συνδέσμου Παλαιμάχων Ποδοσφαιριστών Ρόδου- Διαγόρα, σχετικά με τα γεγονότα της Πέμπτης ( 14/1/2015) στο χώρο εκδηλώσεων και ομιλιών του Ροδινιού.
Σημειώνοντας ότι κανείς από όσους συνέταξαν και δημοσίευσαν την συγκεκριμένη ανακοίνωση δεν επικοινώνησε μαζί μου προς άρνηση ή έγκρισή αυτής, θα ήθελα να αποκαταστήσω την αλήθεια, επιβεβαιώνοντας την παρουσία μου, αλλά και τις προθέσεις μου την συγκεκριμένη ημέρα στον αυτό χώρο.
Υπήρχε συνεννόηση με την ΑΕΚτζίδικη κοινότητα της Ρόδου για οργανωμένη και ειρηνική διαμαρτυρία προς τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ κ. Αλέξη Τσίπρα. Υπό τη διαρκή παρακολούθηση της ΕΛ. ΑΣ., φτάνοντας στο Ροδίνι οι αστυνομικοί μας τοποθέτησαν στον απέναντι δρόμο από το χώρο της εισόδου την αίθουσας.
Θέλοντας να επιτευχθεί ο στόχος και να ακουστεί η διαμαρτυρία μας, αποφασίσαμε να εισέλθουμε στον χώρο της ομιλίας 3-4 άτομα, χωρίς διακριτικά και να εκθέσουμε την άποψη μας κατά τη διάρκεια της ομιλίας. Αποφάσισα να συνοδεύσω εγώ τα παιδιά, τα οποία μπήκαν μέσα στην αίθουσα, ελπίζοντας ότι θα μπορούσα να τους προφυλάξω από το τι θα επακολουθούσε όταν θα έκαναν γνωστές στον κ. Τσίπρα τις προθέσεις τους, βασιζόμενος στην αναγνωρισιμότητά μου ως παλιός αθλητής και στον όποιο σεβασμό απολαμβάνει ο χαρακτήρας που έχω επιδείξει όλα αυτά τα χρόνια ως μέλος της ροδίτικης κοινωνίας.
Δυστυχώς δεν τα κατάφερα, τον Γιάννη ( με το κασκόλ) και τον Βαγγέλη τους έβγαλαν σηκωτούς, εμένα και τον Παναγιώτη…με «κίτρινες κάρτες», η απαίτηση των υπευθύνων αστυνομικών για προσαγωγή δική μου, αναχαιτίστηκε από την έκρηξη θυμού του Παναγιώτη έξω από την αίθουσα, πλέον, στον προαύλιο χώρο του Ροδινιού ( Μπορείτε να αναζητήσετε τα βίντεο που υπάρχουν στο διαδίκτυο).
Κύριοι του Συνδέσμου, με θλίψη, όχι το ότι προβάλατε μια ανακοίνωση για εμένα, χωρίς εμένα, όχι το ότι δεν στηρίξατε τον επίτιμό σας την όποια επίθεση δέχθηκε εκείνη την ημέρα, όχι το ότι ονομάσατε μια ειρηνική και κοσμιότατη διαμαρτυρία ως θλιβερό γεγονός, ούτε καν θλίβομαι από το γεγονός ότι μέλη του Συνδέσμου ήταν παρόντα στο γεγονός, μάλιστα χωρίς να ήμουν ο μόνος Παλαίμαχος της ΑΕΚ εκεί μέσα, και διακριτικά εξαφανίστηκαν όταν άναψαν τα αίματα.
Θλίβομαι όμως πραγματικά για την έλλειψη στήριξης που προσφέρατε σε έναν φίλαθλο ο οποίος ζητά γήπεδο για την ομάδα του, όποια χρώματα και να φέρει αυτή.
Κύριοι του Συνδέσμου, κάποτε δηλώναμε πρώτα ποδοσφαιριστές και μετά τις υπόλοιπες επαγγελματικές μας ιδιότητες και ως ποδοσφαιριστές οφείλουμε να στηρίζουμε τον φίλαθλο- πόσω μάλλον όταν αυτός συγκρούεται με εξωαγωνιστικούς παράγοντες για κάτι που αφορά το άθλημα με το οποίο είναι φίλος- γιατί χωρίς τον φίλο του αθλήματος δεν θα υπήρχε και το άθλημα.
Κύριοι του Συνδέσμου, το ότι ασθενώ και δεν μπορώ να μιλήσω και να περπατήσω σωστά, είναι ένα γεγονός τον οποίο δεν με εμποδίζει να εκφράσω την άποψή μου και να αγωνιστώ γι” αυτήν, όπως ούτε θα με κάνει, η ασθένεια αυτή, να… ¨κάτσω σπίτι μου¨, προς το «παρών» τουλάχιστον.
Υ.Γ.: Στις πραγματικά περίεργες και δύσκολες εποχές που ζούμε είναι αρκετά δύσκολο να ξεχωρίσει τον καλό από τον κακό και τον αληθινό από τον ψεύτη, δεν μπορώ παρά να σεβαστώ αυτούς τους οποίους διάλεξαν μια σταθερά και πορεύονται με αυτήν και η σταθερά είναι ΓΗΠΕΔΟ ΣΤΗ Ν. ΦΙΛΑΔΕΛΘΕΙΑ».
Με τιμή
Γιώργος Τανίδης
Σήμερα είμαι Βάκης».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου