O Σωτήρης Μανωλόπουλος θα γίνει μεθαύριο ο 4ος προπονητής του
Παναθηναϊκού μέσα σε λιγότερο από 15 μήνες. "Υπηρεσιακός", υποτίθεται.
Μέχρι νεωτέρας.Υπηρεσιακός όμως ήταν και ο Φραγκίσκος Αλβέρτης, μέχρι που κατέκτησε τον τίτλο της Α1 με απίστευτη ανατροπή και έφερε τη διοίκηση σε δύσκολη θέση. Η απόφαση για αντικατάστασή του πρωταθλητή "Φράγκι" με τον Ντούσκο Ιβάνοβιτς ήταν τόσο ακατανόητη όσο και η απόλυση του Αργύρη Πεδουλάκη λίγους μήνες νωρίτερα.
Λάθος κινήσεις, σε λάθος χρονικό σημείο, με λάθος πρόσωπα. Τώρα που απομακρύνθηκε ο Ιβάνοβιτς, προτάθηκε το πόστο του στον Αλβέρτη, προφανώς μέχρι το τέλος της περιόδου. Η επιστήμη σήκωσε τα χέρια ψηλά, για πολλοστή φορά.
Η φημολογία που ξεκίνησε πριν από μήνες από το ΟΑΚΑ επιμένει ότι ευσεβής πόθος του προέδρου είναι κάποιος που δεν έχει καν δίπλωμα προπονητή, ο Σαρούνας Γιασικεβίτσιους. Ο Σάρας όμως δεν σηκώνει το τηλέφωνο.
Στο μεταξύ, ο καλύτερος προπονητής που πέρασε από τον Παναθηναϊκό το τελευταίο 15μηνο, ο Δημήτρης Πρίφτης, αφέθηκε να αποχωρήσει ανενόχλητος και έπιασε δουλειά στον Άρη. Και οι αιθεροβάμονες βλέπουν στο βάθος το φάντασμα του ...Ομπράντοβιτς.
Οι καραμπόλες της Πρωτομαγιάς έβγαλαν Μανωλόπουλο, άγνωστο μέχρι πότε. Ο καημένος ο Σωτήρης, που πέρυσι τέτοιες μέρες ήταν βοηθός του πρωτόπειρου Αλβέρτη, κοιμάται τις νύχτες με ζουρλομανδύα. Καλείται να γίνει τις επόμενες εβδομάδες Σωτήριος, όνομα και πράγμα.
Ο Ιβάνοβιτς κύριος ήλθε και κύριος φεύγει. Ο Παναθηναϊκός όμως δεν χρειαζόταν κύριο, αλλά πολεμιστή. Έναν πολεμιστή μπαρουτοκαπνισμένο στα μαρμαρένια αλώνια της Ελλάδας, κύριο όχι του εαυτού του αλλά των αποδυτηρίων.
Κάποιον που θα μπορούσε να μιλήσει στο θυμικό των παικτών και ταυτόχρονα να αξιοποιήσει την ισχυρή κληρονομιά των προκατόχων του. Κάποιον, τέλος, ικανό να κινηθεί στο ίδιο μήκος κύματος με τον ηφαιστειώδη πρόεδρο της ΚΑΕ.
Ο Ιβάνοβιτς έγινε πολύ γρήγορα ξένο σώμα. Η απόλυσή του ήταν μία πολύ εύκολη υπόθεση. "Ευχαριστούμε, αντίο και να μη μας γράφεις". Λίγο ακόμη και θα του έλεγαν να πάει στα τσακίδια.
Βεβαίως, απέτυχε. Όχι παταγωδώς, αλλά απέτυχε. Τα αποτελέσματα μπορεί να κολακεύουν τον φετινό Παναθηναϊκό, αλλά η εικόνα της ομάδας μέσα στο 2015 είναι οικτρή.
Δεν υπάρχει αγωνιστικό πλάνο ούτε ειρμός ούτε ψυχολογία. Η άμυνα πάνω στην οποία χτίστηκε η καλή πορεία του φθινοπώρου εξατμίστηκε. Συνεργασίες και αυτοματισμοί εμφανίζονται στο παρκέ μόνο όταν κατεβάσει κάτι από την κούτρα του ο Διαμαντίδης.
Τα αποθέματα ενέργειας εξανεμίστηκαν γρήγορα, αφού το rotation εξαντλείται σε 7-8 παίκτες, συχνά προχωρημένης ηλικίας. Ο πάγκος άφηνε την ομάδα αβοήθητη, ιδίως στα τελευταία λεπτά αμφίρροπων αγώνων.
Σε όλα τα κρίσιμα παιχνίδια των τελευταίων εβδομάδων, ο Παναθηναϊκός παρουσιάστηκε πνευματικά ανέτοιμος και με καπέλο αδειανό από εμπνεύσεις.
Παίκτες που υπήρξαν ή θα μπορούσαν να γίνουν σημαντικοί για την ομάδα (όπως ο Νέλσον και ο Λαουάλ) παραγκωνίστηκαν, ενώ άλλοι (Σλότερ, Μαυροκεφαλίδης) είδαν τον ρόλο τους να μειώνεται.
To uptempo μπάσκετ που αποτελεί σήμα κατατεθέν του Ιβάνοβιτς εμφανίζεται πια μόνο όταν πατάει το γκάζι ο μετρ του είδους Νίκος Παππάς.
Αλλά πόσο uptempo να αντέξει ο Παναθηναϊκός των 35άρηδων; Πόσο καύσιμο έχει ακόμη το ρεζερβουάρ του Διαμαντίδη, του Φώτση και του Μπατίστα;
Εν όψει των τελικών του πρωταθλήματος, ο Παναθηναϊκός ποντάρει περισσότερο στην κόπωση και στον πιθανό κορεσμό του Ευρωπαίου Ολυμπιακού, παρά στην ίδια του τη δύναμη.
Το κληροδότημα του Ιβάνοβιτς στον Παναθηναϊκού εστιάζεται κυρίως στη μπασκετική ενηλικίωση του Παππά και του Γιάνκοβιτς, οι οποίοι απέκτησαν νοοτροπία πρωταγωνιστή και έγιναν παίκτες Εθνικής ομάδας μέσα σε μισή σεζόν.
Δεν στοιχειοθετεί βεβαίως ελληνοποίηση αυτή η εξέλιξη, αφού οι δύο παίκτες βρίσκονται σε ηλικία (25) ωριμότητας. Οι πιτσιρικάδες που αποκτήθηκαν την τελευταία διετία έμειναν σε τρίτους ρόλους ή στην κερκίδα, ακόμα και όσοι (Χαραλαμπόπουλος, Μποχωρίδης, Παπαγιάννης) είχαν τη μαγιά για να διεκδικήσουν ρόλο ή ρολάκι.
Εδώ δεν φταίει ο Ιβάνοβιτς, ούτε ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος. Η ανανέωση του ελληνικού πυρήνα της ομάδας έπρεπε να γίνει με συντονισμένες (και όχι σπασμωδικές) κινήσεις από την εποχή του Ομπράντοβιτς, του Παύλου και του Θανάση.
Ο Ολυμπιακός έκανε θραύση στο παζάρι των αμούστακων και έφτιαξε μία ομάδα γεμάτη νιάτα, ενώ ο Παναθηναϊκός θυμίζει γέρικο άλογο στην ανηφοριά. Και πασχίζει να καλύψει το χαμένο έδαφος σουτάροντας τετράποντα και πεντάποντα...
Η απόκτηση των κορυφαίων της επόμενης και μεθεπόμενης γενιάς ήταν η κορυφαία στιγμή της τωρινής διοίκησης, αλλά το εγχείρημα απαιτεί χρόνο και υπομονή. Και προπονητές ικανούς να αξιοποιήσουν το ακατέργαστο υλικό.
Η ψήφος του Παναθηναϊκού στον Ιβάνοβιτς αποδείχθηκε σφάλμα. Ό,τι τελειώνει σε -ιτς δεν είναι απαραίτητα χρυσός.
Αντίθετα με όσα διέδιδαν οι παπαγάλοι του οπαδικού τύπου, ο Μαυροβούνιος ουδέποτε στην καριέρα του υπήρξε "δάσκαλος" για νέα παιδιά. Στην Τάου και στη Μπαρτσελόνα δούλευε πάντοτε με πρωτοκλασάτους αστέρες και με έτοιμους ρολίστες. Οχι με 17χρονα μειράκια.
Ούτε είναι ο Ιβάνοβιτς προπονητής από το πάνω ράφι, για ομάδα που ψάχνει τον επόμενο Ομπράντοβιτς. Προσωπικότητα, ναι. Προπονητάρα, όχι.
Η προσαρμοστικότητα δεν ήταν ποτέ το μεγάλο του προσόν. Η φιλοσοφία του παραμένει απαράλλαχτη είτε έξω βρέξει είτε χιονίσει είτε βγάλει ήλιο. Και δεν αναφέρομαι μόνο στο αγωνιστικό σκέλος. Η ξεροκεφαλιά είναι το μεσαίο του όνομα.
Αλλά τι ακριβώς του ζητήθηκε; Αναδόμηση ή τίτλοι; Δεν είναι εύκολο να συμβαδίσουν αυτά τα δύο. Αν κρίνω από τις επιλογές του Ιβάνοβιτς, η προτεραιότητά του ήταν τα αποτελέσματα. Θα έχει ενδιαφέρον να μάθουμε τη δική του αλήθεια, όταν σπάσει τη σιωπή του.
Στο τελευταίο μου live chat, κάποιος αναγνώστης με ρώτησε ποιον θεωρώ ιδανικό προπονητή για τον Παναθηναϊκό. Η απάντησή μου ήταν η εξής: "Σε μιαν άλλη ζωή, θα διάλεγα τον Παναγιώτη Γιαννάκη". Επειδή τον θεωρώ ιδανικό για να δουλέψει με τους 18χρονους και με τους 19χρονους.
Δεν περίμενα ότι το όνομά του θα έπεφτε στ'αλήθεια στο τραπέζι, μετά απ'όσα συνέβησαν στη διάρκεια της θητείας του στον Ολυμπιακό. Εκτοτε διαψεύστηκε, οπότε πάμε παρακάτω.
Εάν ο Παναθηναϊκός βρει έναν Γιαννάκη για τον πάγκο του, θα έχει κάνει ένα σημαντικό βήμα προς το μέλλον του. Υπάρχουν κι άλλοι σαν τον "δράκο" και είναι, σχεδόν όλοι, Έλληνες. Ορισμένοι φορούσαν την πράσινη φανέλα μέχρι προχθές.
Όσο κι αν μιλάμε για μαγαζί γωνία, δεν θα είναι εύκολη η διαπραγμάτευση με μία παρορμητική διοίκηση που απέλυσε έναν προπονητή Φεβρουάριο μήνα και άλλον έναν στις αρχές του Μάη, έναν μήνα πριν τη λήξη του συμβολαίου του.
Τουλάχιστον ο Γιάννης Σφαιρόπουλος ανέλαβε τον Ολυμπιακό Οκτώβριο και είχε μπροστά του ολόκληρη χρονιά για να προσθέσει τη σφραγίδα του. Πάνω σε στέρεες, επισημαίνω, βάσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου