Γιατί μπαμπά σταμάτησε ο αγώνας;

Ο Δήμος Μπουλούκος γράφει για το ντέρμπι του Παναθηναϊκού με τον Ολυμπιακό και για τα ερωτήματα που δεν μπόρεσε να απαντήσει σε ένα οκτάχρονο παιδί!  

Εκανα το λάθος (παρότι το περίμενα πριν από τον αγώνα ) να δω το ντέρμπι του μπάσκετ από την τηλεόραση, μαζί με την μεγάλη μου κόρη που έχει κλείσει τα οκτώ και βαδίζει στα 9.

Με εξαίρεση τα υβριστικά συνθήματα που με ανάγκαζαν ή να χαμηλώσω τον ήχο της τηλεόρασης ή να συζητώ μαζί της για κάτι άσχετο, προκειμένου να της τραβήξω την προσοχή, όλα πήγαιναν κανονικά μέχρι το τρίποντο του Σπανούλη.

Από εκείνη τη στιγμή, άρχισαν τα ερωτήματα, στα οποία επιχείρησα να απαντήσω.

• «Γιατί μπαμπά σταμάτησαν να παίζουν μπάσκετ;»
• «Επειδή ο διαιτητής διέκοψε τον αγώνα», ήταν η πρώτη – πανεύκολη - απάντηση μου.
• «Και γιατί ο διαιτητής τον διέκοψε»;
• «Γιατί κάποιοι θεατές μπήκαν μέσα στο γήπεδο», της είπα, πάλι αρκετά εύκολα...
• «Και γιατί μπήκαν στο γήπεδο;»
  Εκεί άρχισα να χάνω τις εύκολες και γρήγορες απαντήσεις, παρότι με δύο κορίτσια 8 και 6 ετών, έχω συνηθίσει στα πολλά ερωτήματα και πλέον έχω ειδικευθεί στις παραπλανητικές απαντήσεις όταν δεν μπορείς να εξηγήσεις την πραγματικότητα.
• «Μπήκαν στο γήπεδο επειδή δεν τους άρεσε αυτό που έκανε με τα χέρια του, ο παίκτης του Ολυμπιακού»
• «Και τι ήθελαν να του κάνουν;»
  Είχα φτάσει πλέον στο δύσκολο σημείο. Δεν τολμούσα βέβαια να της πω, ότι ήθελαν να τον δείρουν ή οτιδήποτε σχετικό και άρχισα να μασάω τα λόγια μου...
• »Ηθελαν να διαμαρτυρηθούν επειδή τους έκανε έτσι...» και έδειξα και εγώ τα αυτιά μου!
• «Κι εγώ κοροϊδεύω τους φίλους και κυνηγιόμαστε, αλλά μετά γελάμε. Αυτούς δεν τους είδα να γελάνε», μου είπε με την παιδική της αφέλεια.
  Πλέον κατάπια τη γλώσσα μου. Δεν ήξερα τι να της πω και τι να απαντήσω. Δεν τολμούσα να πω την αλήθεια, αλλά ούτε μου ερχόταν κάποια αστεία αιτιολογία για το οπαδικό ντου. Προτίμησα απλώς να μην μιλήσω...
• «Αχ βρε μπαμπά, δεν καταλαβαίνω», μου είπε νευριασμένη, σταμάτησε να βλέπει τηλεόραση και σηκώθηκε κι έφυγε.
  Ευτυχώς με έβγαλε από τη δύσκολη θέση, με την αγανακτισμένη αποχώρηση της. Ωστόσο μου δημιούργησε χιλιάδες σκέψεις και ερωτήματα, που είμαι σίγουρος ότι δεν θα απαντηθούν ποτέ!

Καταρχήν πως να εξηγήσω στο παιδί μου, ότι ο μπαμπάς του κάνει μια δουλειά και ασχολείται με δήθεν φιλάθλους που βρίζουν χυδαία, μπουκάρουν και επιτίθενται δίχως σοβαρό λόγο. Τι να πω στο οκτάχρονο κοριτσάκι, όταν οι πρωταγωνιστές των αγώνων, οι αθλητές που αποθεώνω εγώ και οι συνάδερφοι μου, κάνουν χειρονομίες, προκαλούν και ενίοτε πλακώνονται και μεταξύ τους. Πως γίνεται να της περιγράψω ότι η καθημερινότητα μου, είναι γεμάτη από παράγοντες που δεν τηρούν τους νόμους, την πέφτουν σε αθλητές, δημιουργούν εγκληματικές οργανώσεις, στήνουν τους αγώνες και θησαυρίζουν σε βάρος του κοσμάκη, που πιστεύει ακόμα (όσος έχει απομείνει...) στην αξία της νίκης, στην αγάπη για την ομάδα, στην ομορφιά του αθλητισμού.

Φυσικά το ζητούμενο, δεν είναι τι θα πω εγώ στην κόρη μου. Δική μου η οικογένεια, δικό μου το πρόβλημα. 

Ωστόσο, αυτό που στην ουσία έχει τεράστια σημασία, είναι τι θα πουν όλοι οι γονείς στα παιδιά τους που σίγουρα έχουν τις ίδιες απορίες. Γιατί να τα πείσουν να ασχοληθούν με τον αθλητισμό; Γιατί να τα αφήσουν να πάνε στο γήπεδο και γιατί να τους επιτρέψουν να αγαπήσουν μία ομάδα;

Η βία τρέφει τη βία κι όταν μεγαλώσουν μέσα σε αυτό το δυσώδες περιβάλλον, απλούστατα δεν θα περιμένουμε ποτέ καλύτερες ημέρες...

Κάπου εκεί, πάτησα το κουμπί κι έκλεισα την τηλεόραση. Πλέον πιστεύω ότι ίσως να είναι η μοναδική λύση...

*Πηγή: gazzetta.gr*