Πήγε μία, πήγε και δεύτερη: δεν ήθελε περισσότερο. Εύκολα κατάλαβε πως είχε μπροστά του ένα μαύρο διαμάντι και φυσικά το άρπαξε. Για την ακρίβεια οι Σεβιγιάνοι έδωσαν 1,5 εκατ. ευρώ για το 50% των δικαιωμάτων του Ζοφρουά (ή Ζοφρί… ας μας βοηθήσουν οι γαλλόφωνοι) Κοντογμπιά, τον οποίο είχε εντοπίσει λίγο νωρίτερα η εταιρεία μάνατζερ «Ντογιέν» που διατηρούσε το άλλο μισό. Ο Μόντσι δεν θα αργούσε να δικαιωθεί. Ο 20χρονος τότε Γάλλος με ρίζες από την Κεντροαφρικανική Δημοκρατία, στην παρθενική σεζόν του στην Primera Division έκανε εξαιρετικές εμφανίσεις και πριν κλείσει η σεζόν άρχισαν... σκάνε οι προσφορές.
Μίλαν και Ιντερ είχαν μπει από τότε στο παιχνίδι, αλλά αμφότερες είχαν ταβάνι τα 12 χαρτιά. Η Σεβίλλη όμως πήγαινε για πιο μεγάλα νούμερα. Τα περίμενε από Σίτι, Γιουνάιτεντ, Τσέλσι και Γιουβέντους. Ειδικά η τελευταία προσπάθησε να τον πάρει τότε που ήταν ακόμα στη Λανς, αλλά όπως αποκάλυψε σε συνέντευξη του ο ίδιος ο παίκτης: «Επέλεξα τη Σεβίλλη, επειδή εκεί θα είμαι βασικός, ενώ στη Γιουβέντους απλά θα είχα κάποια λεπτά συμμετοχής». Εκείνη η τοποθέτηση προϊδέαζε για τη φιλοδοξία και την πίστη που είχε στον εαυτό του, ότι θα έχει τις ευκαιρίες του για μεγάλη ομάδα στο μέλλον και να που δεν άργησε να δικαιωθεί.
Η αλήθεια είναι πως το καλοκαίρι του 2013 βρέθηκε μία ανάσα από τη Ρεάλ, η οποία όμως την τελευταία στιγμή και με βάση την προσπάθεια για ισπανικό στοιχείο, έκανε στροφή προς τον Ασιέρ Ιγιαραμέντι. Ετσι άνοιξε ο δρόμος των 20 εκατ. ευρώ που τον οδήγησε στο Πριγκιπάτο. Αν και ήταν περίεργη η επιλογή (σ.σ.: προφανώς του συνιδιοκτήτη του Ζόρζε Μέντες, ο οποίος πήγε στο Μονακό και τον Ραδαμέλ Φαλκάο), η ανέλιξη του νέου αστεριού συνεχίστηκε. Στο μεσοδιάστημα ήρθε μάλιστα και η παγκόσμια κούπα με τους Τρικολόρ στο Μουντιάλ U-20, όπου μαζί με τους Πογκμπά, Τοβάν, Ζουμά, Σανογκό ήταν μεγάλος πρωταγωνιστής.
Κάπου εκεί και ίσως λίγο νωρίτερα, ήρθε και του έκατσε πάνω στο… σβέρκο η ανάγκη για δικαίωση των προσδοκιών. «Νέο Βιεϊρά» τον αποκάλεσαν, μα τέτοιος δεν γίνεται να είναι. Ούτε έχουν δίκιο όσοι τον έχουν παρομοιάσει με τον Πολ Πογκμπά ή τον Γιάγια Τουρέ. Ο Κοντογκμπιά στα 22 του δείχνει να έχει σταθεροποιήσει τα δικά του αγωνιστικά χαρακτηριστικά. Σε καμία περίπτωση δεν είναι τόσο επιθετικός και δεν δοκιμάζει συχνά το δυνατό μακρινό μακρινό σουτ όπως ο Πογμπά. Πανύψηλος, καθώς είναι, διαθέτει μεγάλη δύναμη στον αέρα, αλλά παραδόξως, όχι στην αντίπαλη περιοχή. Ούτε με την κάθετη πάσα και τους καλπασμούς έχει την ιδανική σχέση που είχε ο Βιεϊρά.
Τρομερά δυνατός, με μεγάλο διασκελισμό ο αριστεροπόδαρος πιτσιρικάς διαθέτει όμως κάτι πολύ σημαντικό: την ευχέρεια να κουβαλάει τη μπάλα σωστά έξω από την περιοχή του και να δίνει σωστά την πρώτη πάσα, αφού βέβαια έχει φροντίσει ο ίδιος για το κλέψιμο. Ακατάπαυστο τρέξιμο, τάκλιν με μεγάλα... κανιά, κεφαλιές... τα πάντα όλα, αλλά όλα αυτά μέχρι τα 2/3 του γηπέδου. Και ντριμπλέρ είναι (αλλά σε πολύ ανοικτό χώρο και όχι σε κλειστό), με τη στατιστική να τον χρίζει κορυφαίο σε αυτήν την κατηγορία για παίκτες του Σαμπιονά με 20+ ντρίμπλες (σ.σ.: έχει 83,3% επιτυχία).
Τα προτερήματα του λοιπόν ήταν υπεραρκετά, ώστε Ιντερ και Μίλαν να επιστρέψουν για χάρη του. Μάλιστα ήταν ο δικός τους πλειστηριασμός με ταυτόχρονους απεσταλμένους στο Πριγκιπάτο, που απογείωσε την τιμή του. Η Μονακό αρχικά δεν ζητούσε πάνω από 27 εκατ. ευρώ και τελικά οι Νερατζούρι πλειοδότησαν, πληρώνοντας μάλλον την υπεραξία των 35 εκατ. (+ κάποια εκατ. ακόμα μπόνους). Καθώς αυτή η μεταγραφική αντιπαράθεση με τη συμπολίτισσα εξελίχθηκε σε κάτι σαν ζήτημα τιμής, ήρθαν και τα πέντε εκατ. ετησίως για πενταετές συμβόλαιο. Πάρα πολλά αναγκαία φράγκα δηλαδή, τα οποία ήταν απαραίτητα, ώστε να πειστεί ο μικρός να πάει σε αυτή την Ιντερ που δεν είναι στα καλύτερα της.
Εάν βέβαια αφήσει κανείς στην άκρη τα ποσά, πρόκειται για μία εξαιρετική ενίσχυση για μία ομάδα που πονάει εδώ και χρόνια στη μεσαία γραμμή και δέχεται φθηνά γκολ στις αντεπιθέσεις. Ο Γκάρι Μεδέλ μπορεί να είναι «σκύλος», αλλά έχει κριθεί ανεπαρκής γι’ αυτό το επίπεδο, όπως και ο Ζντράβκο Κουζμάνοβιτς. Ο Κοντογκμπιά με 61 τάκλιν στη σεζόν, δηλαδή περισσότερα από κάθε παίκτη των Μιλανέζων, έχει σημαντικότερο αγωνιστικό ανάστημα και το εκτόπισμα του γεμίζει διαφορετικά το γήπεδο, ενώ ταυτόχρονα θεωρείται ανερχόμενος και εάν όλα εξελιχτούν θετικά, θα μπορέσει να δημιουργήσει ακόμα και μεταπολιτική αξία. Το ότι θα βοηθήσει σε αυτή την προσπάθεια αναγέννησης που δείχνει να συντελείται στους Νερατζούρι, είναι βέβαιο. Το θέμα όμως είναι να ξέρουν πραγματικά τι αγόρασαν (και μάλιστα πάρα πολύ ακριβά) και να μην περιμένουν από δαύτον τσαλιμάκια και γκολάρες…
ΥΓ.: Το κακό για την Ιντερ είναι ότι για να ισορροπήσει στο «FFP» κάποιες από τις μεγάλες δαπάνες της, θα πρέπει να πουλήσει, με τον Ματέο Κόβατσιτς να αποτελεί τον Νο1 υποψήφιο για αποχώρηση!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου