Από το 1977, οπότε και διεξάγονται Παγκόσμια Κύπελλα U-20, τον τίτλο του καλύτερου ποδοσφαιριστή της διοργάνωσης τον έχουν κατακτήσει παίκτες, οι οποίοι στη συνέχεια έγιναν οι κορυφαίοι του πλανήτη. Όπως το 1979 στα γήπεδα της Ιαπωνίας ο Ντιέγκο Μαραντόνα ή το 2005 στην Ολλανδία ο Λιονέλ Μέσι. Το 1987 το βραβείο πήγε στον Ρόμπερτ Προσινέτσκι, το 1999 στον Σεϊντού Κεϊτά, το 2001 στον Χαβιέ Σαβιόλα, το 2007 στον Σέρχιο Αγουέρο και το 2013 στον Πολ Πογκμπά, ενώ δείγματα της – εν συνεχεία - μεγάλης καριέρας τους είχαν δείξει ως νέοι οι Ροναλντίνιο, Φίγκο, Ρόμπεν, Ρομπέρτο Κάρλος, Ανρί και άλλοι.
Υπάρχουν όμως και παίκτες που ξεχώρισαν (είτε πήραν, είτε δεν πήραν τη Χρυσή Μπάλα της διοργάνωσης), όμως στη συνέχεια δεν έκαναν την καριέρα που άπαντες περίμεναν.
Πάμπλο (Ισπανία, 1999)
Ήταν σε μια ομάδα, που μέλη της ήταν ο Τσάβι και ο Κασίγιας. Η Ισπανία κατέκτησε τον τίτλο της παγκόσμιας πρωταθλήτριας κάτω των 20 ετών με κορυφαίο ποδοσφαιριστή όχι κάποιον από τους προαναφερθέντες, αλλά με τον Πάμπλο. Ο Ισπανός επιθετικός - που δεν αγωνίστηκε ποτέ στην εθνική ανδρών της χώρας του - δεν κατάφερε να φτάσει σε υψηλό επίπεδο (οκτώ χρόνια στην Ίπσουιτς και δυο στη Μάλαγα ήταν τα best of του), αν και το 1999 στα γήπεδα της Νιγηρίας αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ και τρίτος καλύτερος ποδοσφαιριστής της διοργάνωσης, ενώ στον τελικό κόντρα στην Ιαπωνία σημείωσε δύο τέρματα.
Αντρές Ντ’ Αλεσάντρο (Αργεντινή, 2001)
Ήταν ένας από τους πολλούς «νέους Μαραντόνα», που έβγαλε η Αργεντινή μετά την εποχή του Ντιεγκίτο. Όπως όλοι (εκτός από τον Μέσι) δεν πλησίασε ποτέ στο επίπεδο του Μαραντόνα, όχι μόνο εξαιτίας λιγότερου ταλέντου, αλλά κυρίως λόγω μυαλού. Στα γήπεδα της Αργεντινής το 2001, η «αλμπισελέστε» είχε στις τάξεις της Σαβιόλα, Μάξι Ροντρίγκες, Μπουρδίσο και Κολοτσίνι. Εκτός του Σαβιόλα, όμως, αυτός που ξεχώρισε στην πορεία προς τον τίτλο ήταν ο Αντρές Ντ’ Αλεσάντρο. Στη συνέχεια η καριέρα του δεν ήταν η αναμενόμενη. Για τρία χρόνια αγωνίστηκε στη Βόλφσμπουργκ και μετά από στάσεις σε Πόρτσμουθ και Σαραγόσα, επέστρεψε στη Λατινινή Αμερική και από το 2008 βρίσκεται στην Ιντερνασιονάλ.
Φερνάντο Καβενάγκι (Αργεντινή, 2003)
Ένας ακόμη Αργεντινός που δημιούργησε τεράστιες προσδοκίες σε μικρή ηλικία. Οι εμφανίσεις του – τότε – επιθετικού της Ρίβερ Πλέιτ στο Παγκόσμιο Κύπελλο U-20 του 2003 και ανάδειξή του ως τρίτος σκόρερ της διοργάνωσης, του έδωσαν ένα ευρωπαϊκό εισιτήριο. Τρία χρόνια αγωνίστηκε στη Σπαρτάκ Μόσχας και τέσσερα στην Μπορντό, χωρίς να μπορέσει ποτέ να κάνει το βήμα παραπάνω, με κάποιες στάσεις σε Μαγιόρκα και Βιγιαρεάλ. Τώρα βρίσκεται και πάλι στην πρώτη του ομάδα, τη Ρίβερ Πλέιτ.
Τζιοβάνι Ντος Σάντος (Μεξικό, 2007)
Στο Παγκόσμιο Κύπελλο U-20 στα γήπεδα του Καναδά, ο Τζιοβάνι Ντος Σάντος πήγε ως ποδοσφαιριστής της δεύτερης ομάδας της Μπαρτσελόνα. Ο Αγουέρο μπορεί να οδήγησε την Αργεντινή στο τρόπαιο, όμως ο Ντος Σάντος ήταν αυτός που ξεχώρισε για το Μεξικό και αναδείχθηκε τρίτος καλύτερος ποδοσφαιριστής της διοργάνωσης. Στην Μπαρτσελόνα πήρε ευκαιρίες, όμως την επόμενη χρονιά αποχώρησε και ξεκίνησε... τα ταξίδια. Τότεναμ, Ίπσουιτς, Γαλατασαράι, Σανταντέρ, Μαγιόρκα και από το 2013 μέχρι σήμερα είναι στη Βιγιαρεάλ.
Ενρίκε (Βραζιλία, 2011)
Σε ομάδα με Όσκαρ και Κουτίνιο στο ρόστερ, αυτός που ήταν ο κορυφαίος ήταν ο Ενρίκε. Ο Βραζιλιάνος επιθετικός ψηφίστηκε ως ο καλύτερος ποδοσφαιριστής της διοργάνωσης, ενώ αναδείχθηκε και πρώτος σκόρερ με πέντε τέρματα. Σε συνδυασμό με την έλλειψη καθαρόαιμων φορ τα τελευταία χρόνια στη «σελεσάο» θα περίμενε κανείς πως ο Ενρίκε θα αποτελούσε μια από τις επιλογές του εκάστοτε ομοσπονδιακού τεχνικού. Παρόλα αυτά, ο 24χρονος άσος δεν έχει κληθεί ποτέ στην εθνική ανδρών της χώρας του. Κάποια στιγμή βρέθηκε κοντά σε ΚΠΡ και Γρανάδα, όμως τελικά δεν έκανε ποτέ το υπερατλαντικό ταξίδι και τα τελευταία δύο χρόνια σε Μποταφόγκο και Μπαχία δεν έχει σημειώσει ούτε ένα γκολ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου