Τα προβλήματα «δένουν» τις ομάδες, όχι οι προσθήκες!!

Ο Αρης Λαούδης γράφει για τον Παναθηναϊκό που μπορεί πράγματι να χρειάζεται έναν παίκτη στη θέση «5», αλλά αυτή τη στιγμή πράττει το σωστό, δείχνοντας σοβαρότητα και επιμονή στο πλάνο.

Όταν αντιμετωπίζεις προβλήματα υπάρχει ο εύκολος και ο δύσκολος δρόμος. Ο εύκολος είναι αυτός που επιλέγουν αρκετοί προπονητές, της αντικατάστασης ενός παίκτη ή της ενίσχυσης με κάποιο περίσσευμα στην αγορά, περισσότερο για να βγάλουν την ευθύνη από πάνω τους και να πουν «έκανα ό,τι μπορούσα». Ο δύσκολος δρόμος είναι να το παλέψεις μέχρι εκεί που δεν πάει, ειδικά όταν έχεις κερδίσει την εμπιστοσύνη του κόσμου κι έχεις «αγοράσει» χρόνο με τις επιτυχίες σου.

ADVERTISEMENT

Στη δεύτερη κατηγορία έχω την αίσθηση πως ανήκει ο Τζόρτζεβιτς, όπως ανήκε και ο Ομπράντοβιτς στην εποχή της Αυτοκρατορίας. Τότε που έκανε αλλαγές με το σταγονόμετρο και προτιμούσε που λέει ο λόγος να πετάξει στο παρκέ τον Ιτούδη, παρά να πάρει παίκτη για να αντικαταστήσει  τον Ντέλκ.
Να’ στε σίγουροι πως ο Τζόρτζεβιτς ξέρει καλύτερα από μένα και από ‘σας το πρόβλημα με τον «αθλητικό σέντερ» που φαίνεται δια γυμνού οφθαλμού. Αλλωστε ο άνθρωπος το παραδέχτηκε στη συνέντευξη που παραχώρησε στο gazzetta.gr και τον Αντώνη Καλκαβούρα.
Αυτό όμως που τον κάνει διαφορετικό, πιστό ενδεχομένως στις σερβικές αρχές, είναι η υπομονή και η επιμονή να στηρίξει το πλάνο, να δουλέψει την αδυναμία και να εξαντλήσει τις πιθανότητες προτού το πάρει απόφαση.
Προσωπικά θεωρώ πως τη δεδομένη χρονική στιγμή και χωρίς την πίεση του αποτελέσματος, η επιλογή του Παναθηναϊκού να συνεχίσει ως έχει, με τα όποια προβλήματα, είναι δείγμα σοβαρότητας, εμπιστοσύνης στην ομάδα και αυτοπεποίθησης που πρέπει να νιώθει ο προπονητής σε κάθε δύσκολη κατάσταση.
Είναι δείγμα πως ακόμη κι αν ξέρουμε ότι έχουμε πρόβλημα (δεδομένα υπάρχει), είμαστε αποφασισμένοι να το παλέψουμε όσο δεν πάει, προτού πάμε στην εύκολη λύση της προσθήκης. Δεν μπορεί μια ομάδα με μια θλάση κι ένα διάστρεμμα να πηγαίνει κατευθείαν σε αλλαγή στο ρόστερ, ειδικά όταν βρισκόμαστε στο ξεκίνημα της σεζόν, δεν ακολουθούν τελικοί και υπάρχει πολύς δρόμος για κουβέντα στο άμεσο μέλλον.
Και μπορεί αυτή η λογική να μην αρέσει πολλές φορές στον κόσμο, ωστόσο είναι δείγμα σοβαρότητας, αλλά πάνω απ’ όλα δείγμα αρχών που έχει ο Τζόρτζεβιτς. Και συνήθως οι μεγάλες ομάδες «χτίζονται» πρώτα από τις αρχές και μετά από τις προσθήκες.
Από ‘κει και πέρα, όσον αφορά στο… τσουνάμι των μικρών στον αγώνα με τον Κολοσσό, δεν ήταν τίποτα παραπάνω από το φυσιολογικό που οφείλει να κάνει ένας προπονητής που πρέπει να χωρέσει τρία καρπούζια στην ίδια μασχάλη. Προσωπικά θεωρώ πως ο Τζόρτζεβιτς δεν θα κριθεί από το πόσο χρόνο θα παίζουν οι μικροί, αλλά το πώς θα τους βελτιώσει στην πορεία του χρόνου.
Αλλωστε, σημασία δεν έχει το πόσο παίζει κάποιος, αλλά το πώς παίζει, τι ρόλο έχει ακόμη κι όταν δεν παίζει και πόσο βελτιώνεται μέσα από τις επιτυχίες και τις αποτυχίες του. Περισσότερο απ’ όλα μ’ άρεσε η ατάκα του Τζόρτζεβιτς, μετά το ματς, πως «ο Χαραλαμπόπουλος είναι στο rotation», δείχνοντας μ’ αυτό τον τρόπο πως υπολογίζει άμεσα τον νεαρό, μέσω της διαδικασίας της ομαλούς μετάβασης.
Και «ομαλή μετάβαση» δεν είναι να ξεκινάει πεντάδα ή να παίζει 30λεπτα, ούτε να μπαίνει στο παρκέ στο 35’ για να ξεκουράσει απλά και μόνο τους βασικούς. Ο Χαραλαμπόπουλος θεωρείται ενεργός και μάχιμος παίκτης της 12άδας και κάθε (καλό) δευτερόλεπτο συμμετοχής του αυξάνει πιθανότητες να παίξει περισσότερο στο επόμενο ματς. Αυτό πρέπει να είναι το κίνητρό του, όταν η διαδικασία γίνεται ομαλά...
Υ.Γ.: Μόνο εγώ αισθάνομαι πως ο ΠΑΟΚ είναι η τελευταία ευκαιρία του Σοφοκλή Σχορτσανίτη; Δεν ξέρω κατά πόσο ταιριάζει στη φιλοσοφία και το πλάνο του Μαρκόπουλου, αλλά είμαι σίγουρος πως ταιριάζει στην αγωνιστική κατάσταση του «Σόφο» που θα έχει μια δίμηνη ευκαιρία για να επιστρέψει σε τοπ επίπεδο. Αν την πετάξει κι αυτή στα σκουπίδια, τότε ο δρόμος θα είναι χωρίς επιστροφή.

*Πηγή: gazzetta.gr*