Τελικά, είμαστε πολύ μεγάλη ομάδα! Ενώ δεν
παίζουμε σχεδόν ποτέ μπάλα, κάτι γίνεται πάντα στο τέλος και νικάμε, ή
τουλάχιστον δεν χάνουμε... Γράφει ο Νίκος Ασημακόπουλος.
Λογικό, λοιπόν, να πανηγυρίζουμε για το κατόρθωμα να πάμε για τρίτη
σερί φορά στα τελικά του Euro, όταν πριν από δέκα χρόνια κάτι τέτοιο
φάνταζε ακατόρθωτο.
Και ακόμη πιο λογικό να κρυβόμαστε πίσω από τους αριθμούς και να λέμε ότι τερματίσαμε αήττητοι, έχουμε να χάσουμε 16 ματς και είμαστε στην 7η θέση της ειδικής βαθμολογίας της UEFA και 9οι στον κόσμο.
ΔΕΝ ΛΕΩ, καλά και χρήσιμα όλα αυτά που μας κρατάνε πάντα στο γκρουπ των ισχυρών και μας εξασφαλίζουν εύκολες κληρώσεις, αλλά από την άλλη (κακά τα ψέματα) δεν είναι μπάλα αυτό που βλέπουμε. Πηγαίνουμε στο γήπεδο, ή καθόμαστε στην τηλεόραση, και δεν ευχαριστιόμαστε ούτε δέκα λεπτά ποδόσφαιρο. Πανηγυρίζουμε, βέβαια, τα γκολ, χαιρόμαστε για τις προκρίσεις, αλλά δεν έχουμε καλή ομάδα. Τόσο απλά.
ΚΑΙ ΜΗΝ αρχίσουν πάλι να λένε μερικοί ότι «αυτό είναι το επίπεδό μας», «αυτό μπορούμε - αυτό παίζουμε» και «έτσι παίζαμε και επί Ρεχάγκελ». Ναι έτσι παίζαμε, αλλά είπαμε να το αλλάξουμε και να το κάνουμε λίγο καλύτερο τώρα που πατάμε γερά στα πόδια μας. Αλλωστε, πολλές φορές οι παίκτες έχουν αποδείξει ότι μπορούν περισσότερα πράγματα και σε εικόνα και σε θέαμα. Θυμάμαι παιχνίδια όπου πήραμε αποτελέσματα και τα χαρήκαμε πραγματικά: Το 2-1 με τη Νιγηρία στο Μουντιάλ. Το 1-0 με τη Τουρκία στην Κωνσταντινούπολη, ή το 1-0 με την Ουκρανία στο Κίεβο, τότε που θέλαμε και πάλι εκτός έδρας νίκες που σήμαιναν πρόκριση. Αναρωτηθείτε αν έχουν σχέση εκείνες οι νίκες με την προχθεσινή... Και δεν είναι να πεις ότι λείπει σπό τους ποδοσφαιριστές μας το ταλέντο. Υπάρχει, όμως, λάθος νοοτροπία στη διαχείριση των αγώνων, και αυτό ο Φερνάντο Σάντος δεν μπορεί να το αλλάξει.
ΣΗΜΕΡΑ, ο όποιος ενθουσιασμός έχει απομείνει στον κόσμο μοιάζει προκάτ και από συνήθεια. Απόδειξη ότι το Mega που είχε τα δικαιώματα της live μετάδοσης, αντί να στήσει το πανηγυρικό «after game show» αμέσως μετά το ματς, έπαιξε πρώτα ένα τουρκικό σίριαλ και μετά μια επανάληψη του «Παρά πέντε». Την εκπομπή για τη νίκη και την πρόκριση την έδειξε από τη 1 παρά είκοσι τα ξημερώματα, σαν σπέσιαλ προσφορά σε όσους πάσχουν από αϋπνία. Και ο λόγος ήταν σαφέστατος: Με το «Αλ Τσαντίρι» του Λαζόπουλου απέναντι το κανάλι δεν είχε καμία τύχη να κρατήσει αμέσως μετά τη λήξη το κοινό που έβλεπε προηγουμένως το ματς.
ΝΑ ΚΡΑΤΗΣΟΥΜΕ ακόμη στο μυαλό μας, ότι ειδικά στον αγώνα με τη Γεωργία πήγαμε να μείνουμε έξω από το πουθενά και στο τέλος το γυρίσαμε για λόγους που δεν έχουν σχέση με την απόδοση της ομάδας: επειδή η αντίπαλη άμυνα είχε τα μαύρα της τα χάλια και γιατί ο Κετσπάγια δικαίωσε τον Ολυμπιακό που τον είχε διώξει, κάνοντας την τρίτη του αλλαγή από το 63' και ενώ νικούσε με 1-0, χωρίς να υπολογίσει ότι τη μισή ώρα που απέμενε κάποιος θα μπορούσε να τραυματιστεί και να τον αφήσει με 10.
Πηγή: Ελευθεροτυπία
Και ακόμη πιο λογικό να κρυβόμαστε πίσω από τους αριθμούς και να λέμε ότι τερματίσαμε αήττητοι, έχουμε να χάσουμε 16 ματς και είμαστε στην 7η θέση της ειδικής βαθμολογίας της UEFA και 9οι στον κόσμο.
ΔΕΝ ΛΕΩ, καλά και χρήσιμα όλα αυτά που μας κρατάνε πάντα στο γκρουπ των ισχυρών και μας εξασφαλίζουν εύκολες κληρώσεις, αλλά από την άλλη (κακά τα ψέματα) δεν είναι μπάλα αυτό που βλέπουμε. Πηγαίνουμε στο γήπεδο, ή καθόμαστε στην τηλεόραση, και δεν ευχαριστιόμαστε ούτε δέκα λεπτά ποδόσφαιρο. Πανηγυρίζουμε, βέβαια, τα γκολ, χαιρόμαστε για τις προκρίσεις, αλλά δεν έχουμε καλή ομάδα. Τόσο απλά.
ΚΑΙ ΜΗΝ αρχίσουν πάλι να λένε μερικοί ότι «αυτό είναι το επίπεδό μας», «αυτό μπορούμε - αυτό παίζουμε» και «έτσι παίζαμε και επί Ρεχάγκελ». Ναι έτσι παίζαμε, αλλά είπαμε να το αλλάξουμε και να το κάνουμε λίγο καλύτερο τώρα που πατάμε γερά στα πόδια μας. Αλλωστε, πολλές φορές οι παίκτες έχουν αποδείξει ότι μπορούν περισσότερα πράγματα και σε εικόνα και σε θέαμα. Θυμάμαι παιχνίδια όπου πήραμε αποτελέσματα και τα χαρήκαμε πραγματικά: Το 2-1 με τη Νιγηρία στο Μουντιάλ. Το 1-0 με τη Τουρκία στην Κωνσταντινούπολη, ή το 1-0 με την Ουκρανία στο Κίεβο, τότε που θέλαμε και πάλι εκτός έδρας νίκες που σήμαιναν πρόκριση. Αναρωτηθείτε αν έχουν σχέση εκείνες οι νίκες με την προχθεσινή... Και δεν είναι να πεις ότι λείπει σπό τους ποδοσφαιριστές μας το ταλέντο. Υπάρχει, όμως, λάθος νοοτροπία στη διαχείριση των αγώνων, και αυτό ο Φερνάντο Σάντος δεν μπορεί να το αλλάξει.
ΣΗΜΕΡΑ, ο όποιος ενθουσιασμός έχει απομείνει στον κόσμο μοιάζει προκάτ και από συνήθεια. Απόδειξη ότι το Mega που είχε τα δικαιώματα της live μετάδοσης, αντί να στήσει το πανηγυρικό «after game show» αμέσως μετά το ματς, έπαιξε πρώτα ένα τουρκικό σίριαλ και μετά μια επανάληψη του «Παρά πέντε». Την εκπομπή για τη νίκη και την πρόκριση την έδειξε από τη 1 παρά είκοσι τα ξημερώματα, σαν σπέσιαλ προσφορά σε όσους πάσχουν από αϋπνία. Και ο λόγος ήταν σαφέστατος: Με το «Αλ Τσαντίρι» του Λαζόπουλου απέναντι το κανάλι δεν είχε καμία τύχη να κρατήσει αμέσως μετά τη λήξη το κοινό που έβλεπε προηγουμένως το ματς.
ΝΑ ΚΡΑΤΗΣΟΥΜΕ ακόμη στο μυαλό μας, ότι ειδικά στον αγώνα με τη Γεωργία πήγαμε να μείνουμε έξω από το πουθενά και στο τέλος το γυρίσαμε για λόγους που δεν έχουν σχέση με την απόδοση της ομάδας: επειδή η αντίπαλη άμυνα είχε τα μαύρα της τα χάλια και γιατί ο Κετσπάγια δικαίωσε τον Ολυμπιακό που τον είχε διώξει, κάνοντας την τρίτη του αλλαγή από το 63' και ενώ νικούσε με 1-0, χωρίς να υπολογίσει ότι τη μισή ώρα που απέμενε κάποιος θα μπορούσε να τραυματιστεί και να τον αφήσει με 10.
Πηγή: Ελευθεροτυπία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου