Ώρα να κάνω και εγώ διάφορες σκόρπιες σκέψεις,
αφού ζήλεψα από τον Κουβεντίδη, απλά οι δικές μου έχουν άλλο
αντικείμενο. Γράφει ο Σταύρος Κόλκας.
Η αλήθεια είναι πως οι δικές μου περιστρέφονται γύρω από το ποδόσφαιρο και αυτό γιατί όλα τα υπόλοιπα με κουράζουν.
Γίνεται κουβέντα για διάφορα θέματα γύρω από το ποδόσφαιρο. Όπως έχω πει δεκάδες φορές κυρίως στον αέρα της πόλης «η μεγαλύτερη κατάρα του ποδοσφαίρου είναι πως όλοι νομίζουν πως το ξέρουν».
Ακόμη και εγώ που τρέφομαι από αυτό και θεωρούμε στον χώρο από αυτούς που το κατέχουν καλά, δεν μπορώ να πω πως δεν έχω κενά. Πως δεν θα υπάρξουν στιγμές που θα διαβάσω λάθος κάτι που έκανε ένας προπονητής.
Για παράδειγμα, χθες ήθελα να δω πως πάει δημιουργικά η επιλογή Βιεϊρίνια στον άξονα. Πίστευα πως με τα βαρίδια που έχει ο Άρης στα χαφ, θα έκανε πάρτι με τους άλλους δύο γρήγορους.
Η σφαλιάρα μου ήρθε μόλις στο 2΄, γιατί απλά είχα ξεχάσει να σκεφτώ τον ποιον θα μαρκάρει ο Βιεϊρίνια στα στημένα. Σύνθετη σκέψη βέβαια, δεν είναι απλή. Γιατί πήγαινε ο Παπάζογλου στον Σανκαρέ, ο Κοντρέρας στον Φατί, ο Μαλεζάς στον Γιάκομπ και στον Λαζαρίδη ποιος; Δεν μας περίσσευε άλλους ψηλός.
Είναι αυτές οι σκέψεις που ουδέποτε δεν κάνεις όταν μελετάς την ομάδα σου. Όπως όταν βέβαια, ζητάς κάτι για την ομάδα σου. Παρατηρούσα τον Σανκαρέ. Μου τα έκαναν μπαλόνια όλο το καλοκαίρι, τον είχα δει τέσσερις φορές ζωντανά και καμιά δεκαριά σίγουρα στη τηλεόραση.
Ένα κανονικό στόπερ που έκανε στη ζωή του μία σεζόν σοβαρή, αυτή πέρυσι με τον Ολυμπιακό Βόλου. Μιλάμε για μηδενική πίεση από τα πέριξ και για ένα παιδί που το παρελθόν του ήταν ανύπαρκτο.
Ο Παπάζογλου του πήρε σχεδόν όλες τις μονομαχίες, ενώ πέτυχε και το γκολ. Είχε δει και το προηγούμενο παιχνίδι, όταν η ομάδα του Σανκαρέ, ενώ παίζει με παίκτη παραπάνω τρώει γκολ στο 93΄με κεφαλιά από το ύψος της μικρής περιοχής. Δεν υπάρχει Σανκαρέ καν στο πλάνο, όχι κοντά στη φάση.
Ο Σανκαρέ είναι ένας παίκτης δύο κλάσεις κάτω από τον Στέλιο Μαλεζά. Τον οποίο ένας στους δύο ΠΑΟΚτσήδες που ήθελαν τον Σανκαρέ, πιστεύω πως δεν τον γουστάρουν. Αυθαίρετα στατιστικά είναι αλήθεια αυτά που αναφέρω, αλλά έχουν να κάνουν κυρίως με τις συζητήσεις που κάνω στο δρόμο, στα καφέ, στα κλαμπ.
Η αλήθεια είναι μία και απλή. Ο Σανκαρέ δεν θα γίνει ποτέ Μαλεζάς, γιατί απλούστατα ο τελευταίος είναι παίκτης που έχει δουλέψει με προπονητές και συμπαίκτες πολύ υψηλού επιπέδου, έχοντας κοινά χαρακτηριστικά με τον στόπερ του Άρη που δεν δούλεψε ποτέ με προπονητές και συμπαίκτες υψηλού επιπέδου.
Όπως επίσης ο Μαλεζάς άντεξε την πίεση της μεγάλης ομάδας, κάτι που ο Σανκαρέ, δεν πρόκειται να αντέξει, λέω εγώ, γιατί απλούστατα δεν θα πάει ποτέ σε μεγάλη ομάδα.
Εκεί που εκτεθήκαμε όλοι, ήταν στον Έτο. Εγώ έβγαζα σπυριά, αλλά και με ανθρώπους μέσα από την ομάδα που μιλούσα, απορούσαν το πώς έφτασε να παίζει σε υψηλό επίπεδο. Η αλλαγή του προς το καλύτερο μας κάνει να ερευνάμε το πώς συνέβη αυτό. Τι άλλαξε; Η ψυχολογία του; Δεν αρκεί από μόνη της παρότι αποτελεί σημαντική παράμετρο. Τι είδε ο Μπόλονι και επέμενε. Τι του είπε, που τον δούλεψε; Ο Ρουμάνος παίρνει πόντους από αυτό και δεν το συζητώ. Ήταν τόσο καταραμένη θέση αυτή, που αν βρέθηκε λύση έστω και από θαύμα, του βγάζω το καπέλο.
Η αλήθεια είναι πως το κοινό έχασε την εμπιστοσύνη του στον Λαζάρ γρήγορα. Που είναι αυτός ο Λαζάρ, τι γίνεται, τι κάνει, γιατί δεν παίζει και το ξεφωνητό έρεε άφθονο.
Ο Λαζάρ μας έδειξε με τη Βαλερένγκα στη Νορβηγία πως πρόκειται για έναν εξαιρετικό ποδοσφαιριστή. Ο τραυματισμός του τον άφησε πίσω, αλλά ενώ ο Μπόλονι παλεύει να μάθει την ομάδα, δεν μπορούσε να κάνει κάτι για να τον εντάξει στο σύνολο. Αμέσως μετά τον αγώνα με τη Σάμροκ, τον πέτυχα κάτω, στα αποδυτήρια και μου είπε πως ακόμη πονάει. Πως αναγκάστηκε να ρίξει ρυθμό στο δεύτερο ημίχρονο για να μπορεί να παίξει με τον Άρη.
Ο τραυματισμός του Γκαρσία, έδωσε την ευκαιρία στον Μπόλονι να τον εντάξει στο σύνολο και πλέον, ακόμη και ο πιο χαζός από εμάς, κατάλαβε πως είναι ένας παίκτης εξαιρετικός.
Και πάμε στο σύνθετο κομμάτι του ποδοσφαιρικού μονολόγου που κάνω τόση ώρα ελπίζοντας κάποιοι από εσάς να προσθέσετε στοιχεία στη σκέψη μου και όχι να την απαξιώσετε. Την διαχείριση του Μπόλονι. Θεωρώ πως ο Ρουμάνος ήρθε στον ΠΑΟΚ σε ένα πολύ κακό τάιμινγκ για τον ίδιο. Και πως πρέπει να τα βάλει με τις ποδοσφαιρικές σταθερές της ομάδας την τελευταία τετραετία.
Ο Ρουμάνος μουρμουρίζει από το καλοκαίρι πως δεν μπορεί να παίξει αυτό που θέλει. Ουσιαστικά, το έπαιξε μόνο εναντίον της ΑΕΚ και τέτοιες αναλαμπές θα έχουμε και άλλες.
Δεν είναι μόνο οι λύσεις που δεν ήρθαν στις μεταγραφές. Αυτό ως σκέψη, είναι πολύ επίπεδη. Είναι και τα χαρακτηριστικά των παικτών που βρήκε.
Ο Μπόλονι θέλει φουλ μπακ, βρήκε δύο και ένα που του ήρθε μετά τον Σεπτέμβρη – Λεονάρντο – που δεν ξέρουμε ακόμη αν είναι σε θέση να βοηθήσει.
Θέλει χαφ με τρεξίματα, βρήκε τρία και οι υπόλοιποι είναι τοτέμ – Γκαρσία, Ίβιτς. Υπάρχουν και αυτά που τρέχουν – Μπαλάφας, Τσουκαλάς – αλλά τη δουλειά του την κάνουν μόνο οι Λαζάρ, Φωτάκης και Αρίας. Έστω και αν ο Κολομβιανός άργησε να μπει στο πνεύμα του.
Θέλει επιθετικούς που θα φτάνουν στο γκολ. Η φύση τους να είναι τέτοιο που το ένστικτό τους να τους στέλνει μέσα στη περιοχή. Διάβαζα τα στατιστικά των ακραίων μας επιθετικών και ήθελα να βάλω τα κλάματα. Οκτώ τελικές ο Σάλπι σε επτά παιχνίδια, δεκαεπτά ο Βιεϊρίνια στα ίδια, αλλά πολύ πιο άστοχος από τον πρώτο. Έχουν πετύχει από δύο γκολ. Που πας καραβάκι με τέτοιο καιρό.
Ταυτόχρονα, ο Μπόλονι θα πρέπει να πείσει κάποιους παίκτες που είναι τοτέμ να πρέπει σιγά – σιγά να κάνουν στην άκρη και όταν καλούνται να βοηθήσουν να μη κάνουν μουτσουνάκια. Τα παραδείγματα πολλά. Όλοι τα ξέρουμε, αλλά εγώ προσωπικά δεν τα ακουμπάω γιατί θα βρεθεί ο βλάκας που θα με χρεώσει πως θέλω να τα φάω.
Βλέπω τον Μπόλονι να περνάει πολύ δύσκολες στιγμές φέτος και αυτό γιατί εκτός των όσων αναφέρω παραπάνω, δεν είναι λάτρης της σιδηράς πειθαρχίας μέσα στην ομάδα. Έχει πιο φιλελεύθερο πνεύμα, σε μία ομάδα που στήθηκε υπό το βλέμμα και τις εντολές του μονάρχη Σάντος.
Ειλικρινά, δεν μπορώ να μαντέψω πως θα προχωρήσει ο ΠΑΟΚ φέτος. Η ομάδα μου αρέσει, έχει αγωνιστικό στόχο που χάνεται ανά διαστήματα λόγω όλων όσων αναφέρω παραπάνω, παίζει ωραίο και … ΠΑΟΚτσήδικο ποδόσφαιρο, διατηρεί τα ψυχικά αποθέματα της μεγάλης ομάδας, αλλά πρέπει ο Μπόλονι να βρει γρήγορα τις ισορροπίες.
Η επόμενη χρονιά θα είναι πιο εύκολη για αυτόν, έχοντας κάνει επιλογές δικές του ή βάσει των χαρακτηριστικών που θέλει, όλο αυτό το διάστημα. Αλλά αυτή που τρέχει, είναι στο ξεκίνημα και πρέπει κάτι να αφήσει στον ΠΑΟΚ. Έστω ακόμη μία ευρωπαϊκή διάκριση, η οποία δεν είναι μια απλή παρηγοριά στον φτωχό, αλλά η επιβράβευση της ποδοσφαιρικής σκέψης σε μία χώρα που όλοι νομίζουν πως ξέρουν ποδόσφαιρο, αλλά βλέπουν τη πουτάνα τη μπάλα σαν βόμβα.
Πηγή: paok24.com
Γίνεται κουβέντα για διάφορα θέματα γύρω από το ποδόσφαιρο. Όπως έχω πει δεκάδες φορές κυρίως στον αέρα της πόλης «η μεγαλύτερη κατάρα του ποδοσφαίρου είναι πως όλοι νομίζουν πως το ξέρουν».
Ακόμη και εγώ που τρέφομαι από αυτό και θεωρούμε στον χώρο από αυτούς που το κατέχουν καλά, δεν μπορώ να πω πως δεν έχω κενά. Πως δεν θα υπάρξουν στιγμές που θα διαβάσω λάθος κάτι που έκανε ένας προπονητής.
Για παράδειγμα, χθες ήθελα να δω πως πάει δημιουργικά η επιλογή Βιεϊρίνια στον άξονα. Πίστευα πως με τα βαρίδια που έχει ο Άρης στα χαφ, θα έκανε πάρτι με τους άλλους δύο γρήγορους.
Η σφαλιάρα μου ήρθε μόλις στο 2΄, γιατί απλά είχα ξεχάσει να σκεφτώ τον ποιον θα μαρκάρει ο Βιεϊρίνια στα στημένα. Σύνθετη σκέψη βέβαια, δεν είναι απλή. Γιατί πήγαινε ο Παπάζογλου στον Σανκαρέ, ο Κοντρέρας στον Φατί, ο Μαλεζάς στον Γιάκομπ και στον Λαζαρίδη ποιος; Δεν μας περίσσευε άλλους ψηλός.
Είναι αυτές οι σκέψεις που ουδέποτε δεν κάνεις όταν μελετάς την ομάδα σου. Όπως όταν βέβαια, ζητάς κάτι για την ομάδα σου. Παρατηρούσα τον Σανκαρέ. Μου τα έκαναν μπαλόνια όλο το καλοκαίρι, τον είχα δει τέσσερις φορές ζωντανά και καμιά δεκαριά σίγουρα στη τηλεόραση.
Ένα κανονικό στόπερ που έκανε στη ζωή του μία σεζόν σοβαρή, αυτή πέρυσι με τον Ολυμπιακό Βόλου. Μιλάμε για μηδενική πίεση από τα πέριξ και για ένα παιδί που το παρελθόν του ήταν ανύπαρκτο.
Ο Παπάζογλου του πήρε σχεδόν όλες τις μονομαχίες, ενώ πέτυχε και το γκολ. Είχε δει και το προηγούμενο παιχνίδι, όταν η ομάδα του Σανκαρέ, ενώ παίζει με παίκτη παραπάνω τρώει γκολ στο 93΄με κεφαλιά από το ύψος της μικρής περιοχής. Δεν υπάρχει Σανκαρέ καν στο πλάνο, όχι κοντά στη φάση.
Ο Σανκαρέ είναι ένας παίκτης δύο κλάσεις κάτω από τον Στέλιο Μαλεζά. Τον οποίο ένας στους δύο ΠΑΟΚτσήδες που ήθελαν τον Σανκαρέ, πιστεύω πως δεν τον γουστάρουν. Αυθαίρετα στατιστικά είναι αλήθεια αυτά που αναφέρω, αλλά έχουν να κάνουν κυρίως με τις συζητήσεις που κάνω στο δρόμο, στα καφέ, στα κλαμπ.
Η αλήθεια είναι μία και απλή. Ο Σανκαρέ δεν θα γίνει ποτέ Μαλεζάς, γιατί απλούστατα ο τελευταίος είναι παίκτης που έχει δουλέψει με προπονητές και συμπαίκτες πολύ υψηλού επιπέδου, έχοντας κοινά χαρακτηριστικά με τον στόπερ του Άρη που δεν δούλεψε ποτέ με προπονητές και συμπαίκτες υψηλού επιπέδου.
Όπως επίσης ο Μαλεζάς άντεξε την πίεση της μεγάλης ομάδας, κάτι που ο Σανκαρέ, δεν πρόκειται να αντέξει, λέω εγώ, γιατί απλούστατα δεν θα πάει ποτέ σε μεγάλη ομάδα.
Εκεί που εκτεθήκαμε όλοι, ήταν στον Έτο. Εγώ έβγαζα σπυριά, αλλά και με ανθρώπους μέσα από την ομάδα που μιλούσα, απορούσαν το πώς έφτασε να παίζει σε υψηλό επίπεδο. Η αλλαγή του προς το καλύτερο μας κάνει να ερευνάμε το πώς συνέβη αυτό. Τι άλλαξε; Η ψυχολογία του; Δεν αρκεί από μόνη της παρότι αποτελεί σημαντική παράμετρο. Τι είδε ο Μπόλονι και επέμενε. Τι του είπε, που τον δούλεψε; Ο Ρουμάνος παίρνει πόντους από αυτό και δεν το συζητώ. Ήταν τόσο καταραμένη θέση αυτή, που αν βρέθηκε λύση έστω και από θαύμα, του βγάζω το καπέλο.
Η αλήθεια είναι πως το κοινό έχασε την εμπιστοσύνη του στον Λαζάρ γρήγορα. Που είναι αυτός ο Λαζάρ, τι γίνεται, τι κάνει, γιατί δεν παίζει και το ξεφωνητό έρεε άφθονο.
Ο Λαζάρ μας έδειξε με τη Βαλερένγκα στη Νορβηγία πως πρόκειται για έναν εξαιρετικό ποδοσφαιριστή. Ο τραυματισμός του τον άφησε πίσω, αλλά ενώ ο Μπόλονι παλεύει να μάθει την ομάδα, δεν μπορούσε να κάνει κάτι για να τον εντάξει στο σύνολο. Αμέσως μετά τον αγώνα με τη Σάμροκ, τον πέτυχα κάτω, στα αποδυτήρια και μου είπε πως ακόμη πονάει. Πως αναγκάστηκε να ρίξει ρυθμό στο δεύτερο ημίχρονο για να μπορεί να παίξει με τον Άρη.
Ο τραυματισμός του Γκαρσία, έδωσε την ευκαιρία στον Μπόλονι να τον εντάξει στο σύνολο και πλέον, ακόμη και ο πιο χαζός από εμάς, κατάλαβε πως είναι ένας παίκτης εξαιρετικός.
Και πάμε στο σύνθετο κομμάτι του ποδοσφαιρικού μονολόγου που κάνω τόση ώρα ελπίζοντας κάποιοι από εσάς να προσθέσετε στοιχεία στη σκέψη μου και όχι να την απαξιώσετε. Την διαχείριση του Μπόλονι. Θεωρώ πως ο Ρουμάνος ήρθε στον ΠΑΟΚ σε ένα πολύ κακό τάιμινγκ για τον ίδιο. Και πως πρέπει να τα βάλει με τις ποδοσφαιρικές σταθερές της ομάδας την τελευταία τετραετία.
Ο Ρουμάνος μουρμουρίζει από το καλοκαίρι πως δεν μπορεί να παίξει αυτό που θέλει. Ουσιαστικά, το έπαιξε μόνο εναντίον της ΑΕΚ και τέτοιες αναλαμπές θα έχουμε και άλλες.
Δεν είναι μόνο οι λύσεις που δεν ήρθαν στις μεταγραφές. Αυτό ως σκέψη, είναι πολύ επίπεδη. Είναι και τα χαρακτηριστικά των παικτών που βρήκε.
Ο Μπόλονι θέλει φουλ μπακ, βρήκε δύο και ένα που του ήρθε μετά τον Σεπτέμβρη – Λεονάρντο – που δεν ξέρουμε ακόμη αν είναι σε θέση να βοηθήσει.
Θέλει χαφ με τρεξίματα, βρήκε τρία και οι υπόλοιποι είναι τοτέμ – Γκαρσία, Ίβιτς. Υπάρχουν και αυτά που τρέχουν – Μπαλάφας, Τσουκαλάς – αλλά τη δουλειά του την κάνουν μόνο οι Λαζάρ, Φωτάκης και Αρίας. Έστω και αν ο Κολομβιανός άργησε να μπει στο πνεύμα του.
Θέλει επιθετικούς που θα φτάνουν στο γκολ. Η φύση τους να είναι τέτοιο που το ένστικτό τους να τους στέλνει μέσα στη περιοχή. Διάβαζα τα στατιστικά των ακραίων μας επιθετικών και ήθελα να βάλω τα κλάματα. Οκτώ τελικές ο Σάλπι σε επτά παιχνίδια, δεκαεπτά ο Βιεϊρίνια στα ίδια, αλλά πολύ πιο άστοχος από τον πρώτο. Έχουν πετύχει από δύο γκολ. Που πας καραβάκι με τέτοιο καιρό.
Ταυτόχρονα, ο Μπόλονι θα πρέπει να πείσει κάποιους παίκτες που είναι τοτέμ να πρέπει σιγά – σιγά να κάνουν στην άκρη και όταν καλούνται να βοηθήσουν να μη κάνουν μουτσουνάκια. Τα παραδείγματα πολλά. Όλοι τα ξέρουμε, αλλά εγώ προσωπικά δεν τα ακουμπάω γιατί θα βρεθεί ο βλάκας που θα με χρεώσει πως θέλω να τα φάω.
Βλέπω τον Μπόλονι να περνάει πολύ δύσκολες στιγμές φέτος και αυτό γιατί εκτός των όσων αναφέρω παραπάνω, δεν είναι λάτρης της σιδηράς πειθαρχίας μέσα στην ομάδα. Έχει πιο φιλελεύθερο πνεύμα, σε μία ομάδα που στήθηκε υπό το βλέμμα και τις εντολές του μονάρχη Σάντος.
Ειλικρινά, δεν μπορώ να μαντέψω πως θα προχωρήσει ο ΠΑΟΚ φέτος. Η ομάδα μου αρέσει, έχει αγωνιστικό στόχο που χάνεται ανά διαστήματα λόγω όλων όσων αναφέρω παραπάνω, παίζει ωραίο και … ΠΑΟΚτσήδικο ποδόσφαιρο, διατηρεί τα ψυχικά αποθέματα της μεγάλης ομάδας, αλλά πρέπει ο Μπόλονι να βρει γρήγορα τις ισορροπίες.
Η επόμενη χρονιά θα είναι πιο εύκολη για αυτόν, έχοντας κάνει επιλογές δικές του ή βάσει των χαρακτηριστικών που θέλει, όλο αυτό το διάστημα. Αλλά αυτή που τρέχει, είναι στο ξεκίνημα και πρέπει κάτι να αφήσει στον ΠΑΟΚ. Έστω ακόμη μία ευρωπαϊκή διάκριση, η οποία δεν είναι μια απλή παρηγοριά στον φτωχό, αλλά η επιβράβευση της ποδοσφαιρικής σκέψης σε μία χώρα που όλοι νομίζουν πως ξέρουν ποδόσφαιρο, αλλά βλέπουν τη πουτάνα τη μπάλα σαν βόμβα.
Πηγή: paok24.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου