Ο Γιώργος Κούβαρης γράφει για την θλιβερή
κατάσταση του ελληνικού μπάσκετ, την πρόταση του Γιάννη Φιλίππου και
τις... πρωτοποριακές λύσεις!
Να `μαστε πάλι εδώ, παραμονές της έναρξης (ποιας;;) του πρωταθλήματος
να συζητάμε, να λέμε και να γράφουμε για τα ίδια και τα ίδια προβλήματα.
Πλέον ούτε το «κάθε πέρσι και καλύτερα» δεν μπορούμε να ξεστομίσουμε,
αφού θα πρέπει να ανατρέξουμε πολλά χρόνια πίσω και να φτάσουμε στο
«κάθε... μια πενταετία πριν και καλύτερα». Δυστυχώς έτσι είναι τα
πράγματα.
Τα προβλήματα ολοένα και μεγεθύνονται. Χρήματα δεν υπάρχουν, ομάδες παραπαίουν, ομάδες διαλύονται, οι χορηγοί σφυρίζουν αδιάφορα, τα τηλεοπτικά δικαιώματα διχάζουν, ο κόσμος αδιαφορεί και το πάλαι ποτέ «καλύτερο πρωτάθλημα στην Ευρώπη» τείνει να γίνει το χειρότερο όλων των εποχών!
Τείνει; Γράψτε λάθος. Έγινε! Και κάθε, μα κάθε χρόνο, όταν παρατηρούμε τα ίδια ή παρόμοια φαινόμενα η... καραμέλα που βγαίνει από τα στόματα όλων είναι η εξής: «Να γίνει κάτι. Να βρεθεί μια λύση. Δεν πάει άλλο...» Και το αποτέλεσμα ποιο είναι; Μια τρύπα στο νερό. Τίποτε απολύτως δεν γίνεται.
Και όμως. Κάποια πράγματα στο παρελθόν θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί και η ελληνική Α1 να ήταν πραγματικό κόσμημα για το ευρωπαϊκό μπάσκετ. Θα μπορούσε να συμβαδίσει στα πρότυπα της ισπανικής λίγκας (ίσως και του ΝΒΑ) και όχι να βρισκόταν μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Μπορεί με λιγότερες ευρωπαϊκές επιτυχίες σε συλλογικό επίπεδο, αλλά με μεγαλύτερο ανταγωνισμό εντός των συνόρων και περισσότερη... υγεία στις 14 (και όχι στις... 13 όπως φέτος!!!) ομάδες του πρωταθλήματος.
Η δημιουργία ενός είδους σάλαρι καπ ίσως να ήταν η ευεργετική λύση της εποχής. Κάτι που είχε προτείνει ο Γιάννης Φιλίππου όταν έβλεπε τα έσοδα να μειώνονται, τα τηλεοπτικά δικαιώματα να πέφτουν από τα 1,7 εκατομμύρια ευρώ (!!) στα 450.000 ευρώ στα τέλη της περασμένης δεκαετίας και τους χορηγούς να... την κάνουν με ελαφρά πηδηματάκια. Όμως ανταπόκριση δεν βρήκε, η ψαλίδα άνοιξε απότομα και άρχισε να δημιουργείται το μεγάλο χάσμα!
Κανείς δεν μπόρεσε να ακολουθήσει (σε πρώτη φάση) τον Παναθηναϊκό και (μετά την είσοδο των Αγγελόπουλων) τον Ολυμπιακό με αποτέλεσμα να γίνει πρωτάθλημα δύο ταχυτήτων και οι υπόλοιποι 12 να συμπληρώνουν την Α1. Να όμως, που η οικονομική κρίση άρχισε να «χτυπάει» και τους «αιώνιους» και να μειώνονται δραματικά τα μπάτζετ.
Ναι. Μεσολάβησαν «χρυσά» χρόνια για τον Παναθηναϊκό με τους «ερυθρόλευκους» να ακολουθούν και να χάνουν τις μεταξύ τους μονομαχίες στις λεπτομέρειες, αλλά με όλους τους υπόλοιπους τι έγινε; Έφτασαν στο χείλος του γκρεμού και μερικοί από αυτούς... γκρεμοτσακίστηκαν!
Λύσεις, απόψεις, προτάσεις υπάρχουν. Το θέμα είναι, υπάρχει και η θέληση για να υλοποιηθούν; Σκέφτομαι και λέω. Γιατί να μην μπει τώρα το «σάλαρι καπ»; Κάλλιο αργά παρά ποτέ. Γιατί μην υπάρξει ένα λογικό πλαφόν στο κεφάλαιο της κάθε ομάδας (ούτε υπέρογκο, ούτε μικρό) ώστε να μην το υπερβαίνει κανείς και αν δεν μπορεί κάποια ομάδα να το φτάσει να μην έχει δικαίωμα συμμετοχής; Γιατί να μην υπάρχει ένα είδος «ντραφτ» και στην Ελλάδα;
Τόσο για παιδιά από τις ακαδημίες, όσο και για παιδιά που αγωνίζονται σε μικρές κατηγορίες. Να γινόταν μια σωστή αξιολόγηση και ανάλογα με τις επιδόσεις και το ταλέντο του να μπορούσε να μεταβεί στις ανάλογες ομάδες! Οι καλοί παίκτες σε αυτές που κέρδιζαν την άνοδο και οι λιγότεροι καλοί να μοιράζονταν στις υπόλοιπες. Ναι, μπορεί να ακούγεται απίθανο να συμβεί (ίσως και too much πρωτοποριακό για την Ελλάδα), αλλά για σκεφτείτε και εσείς πόσο καλύτερο θα μπορούσε να ήταν το άθλημα (και το πρωτάθλημα) στη χώρα μας... Σε όλα τα επίπεδα.
Μπορεί να χρειαζόταν πολύ χρόνος για να ξαναγεννηθεί από τις στάχτες του, αλλά στο σημείο «μηδέν» δεν έχει βρεθεί; Όσο για τις δύο ομάδες που εξακολουθούν να βάζουν χρήματα, ας πάνε να παίξουν αλλού. Μόνο στην Ευρωλίγκα ή και σε κάποια άλλη ευρωπαϊκή λίγκα. Εκτός και αν θέλουν να μπουν στην ίδια λογική και να γίνει από την αρχή μια νέα προσπάθεια...
Εκτός και αν προτιμάτε τις παρωδίες που είδαμε στα παιχνίδια κυπέλλου σε ΟΑΚΑ και Αλεξάνδρειο...
Εις το επανιδείν.
Πηγή: Goal
Τα προβλήματα ολοένα και μεγεθύνονται. Χρήματα δεν υπάρχουν, ομάδες παραπαίουν, ομάδες διαλύονται, οι χορηγοί σφυρίζουν αδιάφορα, τα τηλεοπτικά δικαιώματα διχάζουν, ο κόσμος αδιαφορεί και το πάλαι ποτέ «καλύτερο πρωτάθλημα στην Ευρώπη» τείνει να γίνει το χειρότερο όλων των εποχών!
Τείνει; Γράψτε λάθος. Έγινε! Και κάθε, μα κάθε χρόνο, όταν παρατηρούμε τα ίδια ή παρόμοια φαινόμενα η... καραμέλα που βγαίνει από τα στόματα όλων είναι η εξής: «Να γίνει κάτι. Να βρεθεί μια λύση. Δεν πάει άλλο...» Και το αποτέλεσμα ποιο είναι; Μια τρύπα στο νερό. Τίποτε απολύτως δεν γίνεται.
Και όμως. Κάποια πράγματα στο παρελθόν θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί και η ελληνική Α1 να ήταν πραγματικό κόσμημα για το ευρωπαϊκό μπάσκετ. Θα μπορούσε να συμβαδίσει στα πρότυπα της ισπανικής λίγκας (ίσως και του ΝΒΑ) και όχι να βρισκόταν μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Μπορεί με λιγότερες ευρωπαϊκές επιτυχίες σε συλλογικό επίπεδο, αλλά με μεγαλύτερο ανταγωνισμό εντός των συνόρων και περισσότερη... υγεία στις 14 (και όχι στις... 13 όπως φέτος!!!) ομάδες του πρωταθλήματος.
Η δημιουργία ενός είδους σάλαρι καπ ίσως να ήταν η ευεργετική λύση της εποχής. Κάτι που είχε προτείνει ο Γιάννης Φιλίππου όταν έβλεπε τα έσοδα να μειώνονται, τα τηλεοπτικά δικαιώματα να πέφτουν από τα 1,7 εκατομμύρια ευρώ (!!) στα 450.000 ευρώ στα τέλη της περασμένης δεκαετίας και τους χορηγούς να... την κάνουν με ελαφρά πηδηματάκια. Όμως ανταπόκριση δεν βρήκε, η ψαλίδα άνοιξε απότομα και άρχισε να δημιουργείται το μεγάλο χάσμα!
Κανείς δεν μπόρεσε να ακολουθήσει (σε πρώτη φάση) τον Παναθηναϊκό και (μετά την είσοδο των Αγγελόπουλων) τον Ολυμπιακό με αποτέλεσμα να γίνει πρωτάθλημα δύο ταχυτήτων και οι υπόλοιποι 12 να συμπληρώνουν την Α1. Να όμως, που η οικονομική κρίση άρχισε να «χτυπάει» και τους «αιώνιους» και να μειώνονται δραματικά τα μπάτζετ.
Ναι. Μεσολάβησαν «χρυσά» χρόνια για τον Παναθηναϊκό με τους «ερυθρόλευκους» να ακολουθούν και να χάνουν τις μεταξύ τους μονομαχίες στις λεπτομέρειες, αλλά με όλους τους υπόλοιπους τι έγινε; Έφτασαν στο χείλος του γκρεμού και μερικοί από αυτούς... γκρεμοτσακίστηκαν!
Λύσεις, απόψεις, προτάσεις υπάρχουν. Το θέμα είναι, υπάρχει και η θέληση για να υλοποιηθούν; Σκέφτομαι και λέω. Γιατί να μην μπει τώρα το «σάλαρι καπ»; Κάλλιο αργά παρά ποτέ. Γιατί μην υπάρξει ένα λογικό πλαφόν στο κεφάλαιο της κάθε ομάδας (ούτε υπέρογκο, ούτε μικρό) ώστε να μην το υπερβαίνει κανείς και αν δεν μπορεί κάποια ομάδα να το φτάσει να μην έχει δικαίωμα συμμετοχής; Γιατί να μην υπάρχει ένα είδος «ντραφτ» και στην Ελλάδα;
Τόσο για παιδιά από τις ακαδημίες, όσο και για παιδιά που αγωνίζονται σε μικρές κατηγορίες. Να γινόταν μια σωστή αξιολόγηση και ανάλογα με τις επιδόσεις και το ταλέντο του να μπορούσε να μεταβεί στις ανάλογες ομάδες! Οι καλοί παίκτες σε αυτές που κέρδιζαν την άνοδο και οι λιγότεροι καλοί να μοιράζονταν στις υπόλοιπες. Ναι, μπορεί να ακούγεται απίθανο να συμβεί (ίσως και too much πρωτοποριακό για την Ελλάδα), αλλά για σκεφτείτε και εσείς πόσο καλύτερο θα μπορούσε να ήταν το άθλημα (και το πρωτάθλημα) στη χώρα μας... Σε όλα τα επίπεδα.
Μπορεί να χρειαζόταν πολύ χρόνος για να ξαναγεννηθεί από τις στάχτες του, αλλά στο σημείο «μηδέν» δεν έχει βρεθεί; Όσο για τις δύο ομάδες που εξακολουθούν να βάζουν χρήματα, ας πάνε να παίξουν αλλού. Μόνο στην Ευρωλίγκα ή και σε κάποια άλλη ευρωπαϊκή λίγκα. Εκτός και αν θέλουν να μπουν στην ίδια λογική και να γίνει από την αρχή μια νέα προσπάθεια...
Εκτός και αν προτιμάτε τις παρωδίες που είδαμε στα παιχνίδια κυπέλλου σε ΟΑΚΑ και Αλεξάνδρειο...
Εις το επανιδείν.
Πηγή: Goal
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου