Δυστυχώς, ο χρόνος είναι αμείλικτος για όλους…
Ακόμα και για τον άνθρωπο που επί 12 χρόνια σήκωνε όλη την Ελλάδα στα
χέρια του και χαμογελούσε, καταρρίπτοντας το ένα ρεκόρ μετά το άλλο!
Γράφει ο Δήμος Μπουλούκος.
Ο Πύρρος έγινε 40! Ο φίλος μου ο Πύρρος, έγινε 40, γεννημένος στις 13
Οκτωβρίου 1971 στη Χειμάρρα! Οχι βέβαια ότι σημαίνουν τίποτα αυτά τα 40
χρόνια στην πλάτη του, όταν έχει σηκώσει τόνους. Οποιος βλέπει τώρα τον
Πύρρο Δήμα, συνειδητοποιεί ότι είναι καλύτερα από ποτέ. Πολύτεκνος με
τέσσερα παιδιά, με την Αναστασία πάντα εκεί δίπλα του, συμπαραστάτη και
στα καλά και στα κακά, και πάντα κοντά στην αγαπημένη του άρση βαρών,
πλέον από το μετερίζι του Προέδρου. Και μπράτσα, πάντα από ατσάλι…
Ο Πύρρος έγινε 40 αλλά όχι για μένα, ούτε και πιστεύω και για την πλειοψηφία των Ελλήνων που έχουν ακόμα στα μάτια και στο μυαλό τους, την εικόνα του Πύρρου να σηκώνει τη μπάρα και να φωνάζει «για την Ελλάδα»! Ήμουν πολύ καιρό δίπλα του, καλύπτοντας το ρεπορτάζ του κορυφαίου Ελληνα αθλητή, συνοδοιπόρος και στα καλά (Ατλάντα, Σίδνεϊ, Αθήνα) αλλά και στα άσχημα (εγχείριση στον ώμο). Εζησα μοναδικές στιγμές, χάρηκα, στενοχωρήθηκα, καρδιοχτύπησα και πανηγύρισα! Πάνω από όλα, όμως, βίωσα αξέχαστες εμπειρίες που θα με συνοδεύουν μέχρι τη δύση της ζωής μου.
Ειδικά, εκείνο το καλοκαιρινό βραδάκι του 2004, στη Νίκαια, στο μεγάλο αντίο ενός κορυφαίου αθλητή. Χάλκινος ο Πύρρος, αλλά χρυσός για όλους μας. Ολους όσοι ήμασταν εκεί και για δέκα λεπτά τον χειροκροτούσαμε, με αποτέλεσμα ο ίδιος -ίσως για πρώτη φορά -να χάνει τη μνημειώδη ψυχραιμία του και να βουρκώνει. Πώς να μην βουρκώσει, όταν στον συγκλονιστικό αποχαιρετισμό είχε κοντά του όχι μόνο τους συμπατριώτες του, αλλά και τα (τρία τότε) παιδιά του για να ρουφήξουν όλα όσα συνέβαιναν και να τα κρατήσουν την ανάμνηση εκείνη, κληρονομιά για μια ολόκληρη ζωή!
Κληρονομιά και μάλιστα βαριά, άφησε και για τον ελληνικό αθλητισμό. Πολύ φοβάμαι ότι είναι τόσο βαριά που δεν μπορεί κανείς να την σηκώσει. Αυτό είναι και το μεγαλύτερο πρόβλημα – πάνω και από την οικονομική κρίση – του αθλητισμού μας: δεν έχει έναν Πύρρο να ξεσηκώσει, να εμψυχώσει, να συγκινήσει, να μας κάνει υπερήφανους. Έναν Πύρρο που θα μοίραζε στιγμές χαράς στο τόσο καταθλιπτικό τοπίο των τελευταίων ετών. Είναι αθλητισμός με αθλητές χωρίς ψυχή… Στον λεγόμενο ερασιτεχνικό αθλητισμό, χρειάζεσαι μεγεθυντικό φακό για να ανακαλύψεις κάποιες ενδιαφέρουσες περιπτώσεις, ενώ στον επαγγελματικό, μετά και την ουσιαστική διάλυση της Εθνικής μπάσκετ, μόνο η Εθνική ποδοσφαίρου προσφέρει κάποιες ανάσες…
Αντιθέτως ο Πύρρος τα είχε όλα και συνέφερε. Κατακτούσε μετάλλια, έκανε σόου (για πρώτη φορά στην ιστορία της παγκόσμιας άρσης βαρών), προσέφερε χαρά, μιλούσε με όλους, πήγαινε παντού. Δίχως γραμμάριο βεντετισμού, ήταν ο Πύρρος της διπλανής πόρτας, ο αθλητής που δεν είχε στεγανά, ο απλός άνθρωπος που θα συνομιλούσε από τον περιπτερά έως και τον Πρωθυπουργό!
Δεν έχω σκοπό να του κάνω μνημόσυνο. Αλλωστε, ζει και βασιλεύει! Ωστόσο, λόγω της απουσίας άλλων φωτεινών προσώπων σε όλους τους τομείς της ελληνικής ζωής, δεν μπορώ να μην αναπολήσω την αθλητική του πλευρά. Και δυστυχώς να μην εκφράσω τον φόβο μου, ότι η Ελλάδα πολύ δύσκολα θα ξαναβρεί τέτοιον αθλητή στο μέλλον… Τουλάχιστον εγώ τον έχω βρει τον φίλο μου!
Υ. Γ.: Κάποιος με ρώτησε σε ποια ηλικία ψοφάει ένα λοντάρι. Του απάντησα ποτέ! Πάντα θα είναι ο Βασιλιάς των ζώων…
Πηγή: aixmi.gr
Ο Πύρρος έγινε 40 αλλά όχι για μένα, ούτε και πιστεύω και για την πλειοψηφία των Ελλήνων που έχουν ακόμα στα μάτια και στο μυαλό τους, την εικόνα του Πύρρου να σηκώνει τη μπάρα και να φωνάζει «για την Ελλάδα»! Ήμουν πολύ καιρό δίπλα του, καλύπτοντας το ρεπορτάζ του κορυφαίου Ελληνα αθλητή, συνοδοιπόρος και στα καλά (Ατλάντα, Σίδνεϊ, Αθήνα) αλλά και στα άσχημα (εγχείριση στον ώμο). Εζησα μοναδικές στιγμές, χάρηκα, στενοχωρήθηκα, καρδιοχτύπησα και πανηγύρισα! Πάνω από όλα, όμως, βίωσα αξέχαστες εμπειρίες που θα με συνοδεύουν μέχρι τη δύση της ζωής μου.
Ειδικά, εκείνο το καλοκαιρινό βραδάκι του 2004, στη Νίκαια, στο μεγάλο αντίο ενός κορυφαίου αθλητή. Χάλκινος ο Πύρρος, αλλά χρυσός για όλους μας. Ολους όσοι ήμασταν εκεί και για δέκα λεπτά τον χειροκροτούσαμε, με αποτέλεσμα ο ίδιος -ίσως για πρώτη φορά -να χάνει τη μνημειώδη ψυχραιμία του και να βουρκώνει. Πώς να μην βουρκώσει, όταν στον συγκλονιστικό αποχαιρετισμό είχε κοντά του όχι μόνο τους συμπατριώτες του, αλλά και τα (τρία τότε) παιδιά του για να ρουφήξουν όλα όσα συνέβαιναν και να τα κρατήσουν την ανάμνηση εκείνη, κληρονομιά για μια ολόκληρη ζωή!
Κληρονομιά και μάλιστα βαριά, άφησε και για τον ελληνικό αθλητισμό. Πολύ φοβάμαι ότι είναι τόσο βαριά που δεν μπορεί κανείς να την σηκώσει. Αυτό είναι και το μεγαλύτερο πρόβλημα – πάνω και από την οικονομική κρίση – του αθλητισμού μας: δεν έχει έναν Πύρρο να ξεσηκώσει, να εμψυχώσει, να συγκινήσει, να μας κάνει υπερήφανους. Έναν Πύρρο που θα μοίραζε στιγμές χαράς στο τόσο καταθλιπτικό τοπίο των τελευταίων ετών. Είναι αθλητισμός με αθλητές χωρίς ψυχή… Στον λεγόμενο ερασιτεχνικό αθλητισμό, χρειάζεσαι μεγεθυντικό φακό για να ανακαλύψεις κάποιες ενδιαφέρουσες περιπτώσεις, ενώ στον επαγγελματικό, μετά και την ουσιαστική διάλυση της Εθνικής μπάσκετ, μόνο η Εθνική ποδοσφαίρου προσφέρει κάποιες ανάσες…
Αντιθέτως ο Πύρρος τα είχε όλα και συνέφερε. Κατακτούσε μετάλλια, έκανε σόου (για πρώτη φορά στην ιστορία της παγκόσμιας άρσης βαρών), προσέφερε χαρά, μιλούσε με όλους, πήγαινε παντού. Δίχως γραμμάριο βεντετισμού, ήταν ο Πύρρος της διπλανής πόρτας, ο αθλητής που δεν είχε στεγανά, ο απλός άνθρωπος που θα συνομιλούσε από τον περιπτερά έως και τον Πρωθυπουργό!
Δεν έχω σκοπό να του κάνω μνημόσυνο. Αλλωστε, ζει και βασιλεύει! Ωστόσο, λόγω της απουσίας άλλων φωτεινών προσώπων σε όλους τους τομείς της ελληνικής ζωής, δεν μπορώ να μην αναπολήσω την αθλητική του πλευρά. Και δυστυχώς να μην εκφράσω τον φόβο μου, ότι η Ελλάδα πολύ δύσκολα θα ξαναβρεί τέτοιον αθλητή στο μέλλον… Τουλάχιστον εγώ τον έχω βρει τον φίλο μου!
Υ. Γ.: Κάποιος με ρώτησε σε ποια ηλικία ψοφάει ένα λοντάρι. Του απάντησα ποτέ! Πάντα θα είναι ο Βασιλιάς των ζώων…
Πηγή: aixmi.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου