Επιβλητική εμφάνιση από τον Παναθηναϊκό.
Πριγκιπική. Πήγε στην Τούμπα και την «άλωσε». Επέβαλε τον νόμο του. Τον
νόμο της σιωπής στην «καυτή» έδρα του ΠΑΟΚ. Γράφει ο Ανδρέας Παπαλουκάς.
Απλωσε το παιχνίδι του σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του γηπέδου,
παραδίδοντας μαθήματα επιθετικού ποδοσφαίρου σε ένα γήπεδο που δεν είναι
δα και τόσο εύκολο να το κάνεις. Συνήθως λυγίζεις από το βάρος της
φλεγόμενης κερκίδας.
Ο ΠΑΟ του Ζεσουάλδο Φερέιρα, του οποίου σαφώς και αποτελεί δικό του έργο η περίτεχνη ομάδα που παρουσίασε (και) χθες, δίδαξε μπάλα. Πρόσφερε απολαυστικό ποδόσφαιρο, με εξαιρετικές εναλλαγές της μπάλας, οι οποίες έλειπαν τα προηγούμενα χρόνια, καθ΄ ον χρόνον έπαιζε μονοδιάστατο και κουραστικό ποδόσφαιρο. Ενώ τώρα, κάτι καινούργιο γεννιέται...
Ατύχημα σκέτο δεν το λες, Ερνέστο μου. Θέλει και τον επιθετικό του προσδιορισμό για να αποδοθεί πιστά το... μεγαλείο του Φράνκο Κοστάντσο. Διότι ο Αργεντινός τερματοφύλακας προχθές στο Καραϊσκάκη, το οποίο, ειρήσθω εν παρόδω, σε μία φάση -εννοείται πριν σημειωθεί το 2-1- βρήκε το ψυχικό σθένος να τον χειροκροτήσει, δεν υπέπεσε σε ένα απλό ατύχημα, όπως το περιέγραψε ο προπονητής του, ο οποίος προσπαθεί να τον στηρίξει, αλλά εκείνος δεν μπορεί να σταθεί όρθιος και στο ύψος των περιστάσεων, αλλά σε... σύγκρουση. Δεν είδατε πώς έπεσε πάνω στον δόλιο τον Μαρκάνο; Τον κουτούπωσε για να μάθει αυτός άλλη φορά να πηδάει πιο αποφασιστικά και να μη χάνει κεφαλιά από τον Μάντζιο, που δεν διακρίνεται κιόλας και για την αλτικότητά του. Διότι εμείς, ο Κοστάντσο δηλαδή, μία μικρή αδυναμία (τόσο καλός μαζί του ούτε ο Βαλβέρδε δεν είναι) την έχουμε. Να, δεν ξέρουμε πότε να βγαίνουμε και πότε να καθόμαστε στη θέση μας. Ή στα αβγά μας, πέστε το κι έτσι.
Στο πρώτο γκολ του ΟΦΗ αν δεν επιχειρούσαμε έξοδο η μπάλα θα κατέληγε στα χέρια μας. Εκτός αν αντιδρούσαμε ταχύτατα, προλαβαίναμε τον επιθετικό της κρητικής ομάδας και διώχναμε την μπάλα. Εστω και σε αντίπαλο, γιατί την έχουμε (και) αυτήν την κακή συνήθεια.
Στο δεύτερο, ναι, αν ήμασταν σίγουροι για τον εαυτό μας θα μπορούσαμε να είχαμε βγει από την εστία μας. Αλλά πού τέτοια τόλμη. Μείναμε στη θέση μας, πέσαμε στο τερέν, ξαναπέσαμε κι έτσι όπως ήμασταν καταγής είδαμε την μπάλα στα δίχτυα και τον κόσμο του Ολυμπιακού να αδυνατεί να πιστέψει ότι εμείς (σ.σ.: πληθυντικός της ευγενείας και της εκτίμησης που του τρέφουμε, διότι κι εκείνος μας αποζημιώνει με τις γκάφες του), ο Κοστάντσο, ήρθαμε για να αντικαταστήσουμε τον Αντώνη Νικοπολίδη. Στον... Δήμο Κηφισιάς, όπου χρόνια υπήρχε τροχονόμος, εννοείται...
Υ.Γ. Δεν ξέρω αν ο Βενιζέλος και το επιτελείο του έχουν προβλέψει να θέσουν στην εφεδρεία και ποδοσφαιριστές, αλλά ο Κοστάντσο είναι πρώτος υποψήφιος...
Πηγή: Εθνοσπόρ
Ο ΠΑΟ του Ζεσουάλδο Φερέιρα, του οποίου σαφώς και αποτελεί δικό του έργο η περίτεχνη ομάδα που παρουσίασε (και) χθες, δίδαξε μπάλα. Πρόσφερε απολαυστικό ποδόσφαιρο, με εξαιρετικές εναλλαγές της μπάλας, οι οποίες έλειπαν τα προηγούμενα χρόνια, καθ΄ ον χρόνον έπαιζε μονοδιάστατο και κουραστικό ποδόσφαιρο. Ενώ τώρα, κάτι καινούργιο γεννιέται...
Ατύχημα σκέτο δεν το λες, Ερνέστο μου. Θέλει και τον επιθετικό του προσδιορισμό για να αποδοθεί πιστά το... μεγαλείο του Φράνκο Κοστάντσο. Διότι ο Αργεντινός τερματοφύλακας προχθές στο Καραϊσκάκη, το οποίο, ειρήσθω εν παρόδω, σε μία φάση -εννοείται πριν σημειωθεί το 2-1- βρήκε το ψυχικό σθένος να τον χειροκροτήσει, δεν υπέπεσε σε ένα απλό ατύχημα, όπως το περιέγραψε ο προπονητής του, ο οποίος προσπαθεί να τον στηρίξει, αλλά εκείνος δεν μπορεί να σταθεί όρθιος και στο ύψος των περιστάσεων, αλλά σε... σύγκρουση. Δεν είδατε πώς έπεσε πάνω στον δόλιο τον Μαρκάνο; Τον κουτούπωσε για να μάθει αυτός άλλη φορά να πηδάει πιο αποφασιστικά και να μη χάνει κεφαλιά από τον Μάντζιο, που δεν διακρίνεται κιόλας και για την αλτικότητά του. Διότι εμείς, ο Κοστάντσο δηλαδή, μία μικρή αδυναμία (τόσο καλός μαζί του ούτε ο Βαλβέρδε δεν είναι) την έχουμε. Να, δεν ξέρουμε πότε να βγαίνουμε και πότε να καθόμαστε στη θέση μας. Ή στα αβγά μας, πέστε το κι έτσι.
Στο πρώτο γκολ του ΟΦΗ αν δεν επιχειρούσαμε έξοδο η μπάλα θα κατέληγε στα χέρια μας. Εκτός αν αντιδρούσαμε ταχύτατα, προλαβαίναμε τον επιθετικό της κρητικής ομάδας και διώχναμε την μπάλα. Εστω και σε αντίπαλο, γιατί την έχουμε (και) αυτήν την κακή συνήθεια.
Στο δεύτερο, ναι, αν ήμασταν σίγουροι για τον εαυτό μας θα μπορούσαμε να είχαμε βγει από την εστία μας. Αλλά πού τέτοια τόλμη. Μείναμε στη θέση μας, πέσαμε στο τερέν, ξαναπέσαμε κι έτσι όπως ήμασταν καταγής είδαμε την μπάλα στα δίχτυα και τον κόσμο του Ολυμπιακού να αδυνατεί να πιστέψει ότι εμείς (σ.σ.: πληθυντικός της ευγενείας και της εκτίμησης που του τρέφουμε, διότι κι εκείνος μας αποζημιώνει με τις γκάφες του), ο Κοστάντσο, ήρθαμε για να αντικαταστήσουμε τον Αντώνη Νικοπολίδη. Στον... Δήμο Κηφισιάς, όπου χρόνια υπήρχε τροχονόμος, εννοείται...
Υ.Γ. Δεν ξέρω αν ο Βενιζέλος και το επιτελείο του έχουν προβλέψει να θέσουν στην εφεδρεία και ποδοσφαιριστές, αλλά ο Κοστάντσο είναι πρώτος υποψήφιος...
Πηγή: Εθνοσπόρ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου