Δεν θέλω να κάνω ανάλυση του αγώνα. Δεν είναι ματς
για αναλύσεις, είναι ματς για συναισθήματα! Για όλα τα συναισθήματα που
σου γεννά το ποδοσφαιράκι που αγαπάμε. Γράφει ο Γιάννης Σερέτης.
Ο ΠΑΟΚ με ταξίδεψε χθες στα παιδικά μου χρόνια. Με έκανε να θυμηθώ τις
τρεις φορές που βούρκωσα πιτσιρικάς μετά από ένα ματς. Και οι τρεις σ΄
αυτή την ηλικία που πλέον έχεις αρχίσει να «δένεσαι» με τη μπάλα, αλλά
δεν έχει φτάσει και στην αγριάδα (ή και τη φανατίλα) της εφηβείας.
Στα 9 μου, όταν ο Ζαν Μαρί Πφαφ μετά το χαμένο πέναλτι του Κώστα Μαλιούφα νίκησε τον γίγαντα Μλάντεν Φορτούλα. Στα 11, όταν ο Βαλντάνο πέτυχε το 3-2 και ο αγαπημένος μου Ρουμενίγκε έκλαιγε. Στα 12, όταν ο Κόβατς έγραφε το Χόνβεντ – Παναθηναϊκός 5-0 στο 65’, πριν από τα δύο γκολ του Σαραβάκου. «Γράφουν» αυτά, δεν τα ξεχνάς. Κόντεψα να βουρκώσω και στα 31 μου μέσα στους Αγγλους, στο ΟΑΚΑ, το ένιωσα αυτό το ερέθισμα στη μύτη που σε «μπουκώνει». Αλλά κρατήθηκα, έχοντας δίπλα τον Μήτσο με τον οποίο είχαμε γράψει νωρίς – νωρίς τα ρεπορτάζ των… «αιωνίων» στο «Βήμα» και είχαμε ανηφορίσει από το απόγευμα στο Μαρούσι για να ρουφήξουμε κάθε στιγμή ενός τελικού Τσάμπιονς Λιγκ κοντά στα «αδέρφια» της Λίβερπουλ. Μάλλον ντράπηκα. Αλλά τελικά είναι το συναίσθημα που μένει. Καλό ή κακό δεν έχει τόση σημασία μετά από πολλά χρόνια. Μια ζωή την έχουμε και αυτά δεν τα ζεις κάθε μέρα. Τον ζήλεψα τον ΠΑΟΚτσή που πανηγύριζε μέσα στο «Γουάιτ Χαρτ Λέιν». Όχι επειδή είναι ΠΑΟΚ. Επειδή είναι ΠΑΟΚ και είναι εκεί και ζει αυτά που ζει (έχω βίτσιο να ψάχνω στο youtube βιντεάκια οπαδών από την κερκίδα στα γκολ). Είναι από τα λίγα ματς στη ζωή των περισσότερων που θα θυμόμαστε μετά από πολλά χρόνια που είμασταν, με ποιους είμασταν, τι κάναμε, σκόρπιες εικόνες πλημμυρισμένες με συναίσθημα. Γιατί αυτό το χθεσινό παιχνίδι έχω την εντύπωση πως για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια «ένωσε» για 75 λεπτά (μετά την αποβολή του Σταφυλίδη) την πλειονότητα των φιλάθλων όλων των ελληνικών ομάδων! Σπάνιο «φίλος» (που λέει και ο Ζαγοράκης)… απίθανο, μαγικό!
Θα θυμάμαι λοιπόν για πάντα (συνοπτικά, γιατί αν γράψω «λεπτό προς λεπτό» δεν θα τελειώσουμε ποτέ)
- Την «κρυάδα» μου πριν από το ματς λόγω της απουσίας του Βιεϊρίνια, αν και πάντα τον πιστεύω τον ΠΑΟΚ εκτός έδρας στην Ευρώπη τα τελευταία χρόνια.
- Το «ναι ρε Σάλπι» στο 0-1, το «με τη μία» που πρόλαβα να… προτείνω στον Γεωργιάδη, τον ψυχρό πανηγυρισμό αμηχανίας μόλις το «κολλάει» ο Κλάους, περισσότερο επειδή ήθελα να δω πανηγυρισμούς και κερκίδα στην τηλεόραση.
- Το πάγωμα στην αποβολή του Σταφυλίδη, την οποία αρχικά θεώρησα σωστή και τη σχετική αισιοδοξία μου στο ημίχρονο, όταν μου τηλεφώνησαν δύο φίλοι ΠΑΟΚτσήδες (συνάδελφοι) για να πάρουν την «ψύχραιμη» γνώμη «ουδέτερου» και να ακούσουν αυτό που ήθελαν να ακούσουν («ναι ρε, ήταν αδικία, πάμε παρακάτω τώρα να δούμε πώς θα το χειριστεί ο Μπόλονι»).
- Την αγωνία μέχρι και την ακύρωση του γκολ του Ντεφόε και την απόλυτη σιγουριά μου ότι μετά απ΄ αυτό ο ΠΑΟΚ θα νικούσε.
- Τα απίστευτα που έχω εκτοξεύσει για τον Χαλκιά, παρότι ο ανιψιός μπέμπης κοιμόταν σχεδόν δίπλα μας.
- Τα SMS μετά το τέλος του ματς, το πρώτο στον Κόλκα που είναι πάντα ο πρώτος ΠΑΟΚτσής που μου έρχεται στο μυαλό.
Υ.Γ 1: Ειλικρινά και χωρίς να γράφω υπό την επήρεια του ενθουσιασμού, αν ήμουν οπαδός του ΠΑΟΚ και άκουγα ξανά να μπινελικώνουν τον Μήτσο, ίσως να έπαιζα ξύλο για πρώτη φορά στη ζωή μου για χάρη κάποιου άλλου (το γκολ βεβαίως είναι το λιγότερο αν σκεφτεί κάποιος όχι μόνο το πάθος, αλλά και τη συνέπεια στην τακτική με την οποία υπηρέτησε το πλάνο στο β΄ ημίχρονο όπως και σχεδόν όλοι οι παίκτες, οι οποίοι όμως, δεν έχουν περάσει όσα ο Σάλπι»). Αν, δε, ήμουν ο Πάμπλο – «Τσε»- Γκαρσία, ο Βιεϊρίνια, ο Κλάους, ο Κοντρέρας, έναν θα έπιανα και θα έκαναν όλοι μόκο.
Υ.Γ. 2: Ότι Αγγλοι ποδοσφαιριστές κατέφυγαν σε «cheating» (αν θυμάστε τη φάση που τσαντίζεται ο Σαλπιγγίδης όταν στο τείχος σπρώχνει έναν παίκτη της Τότεναμ και εκείνος… «κατεδαφίζεται» για να εκμαιεύσει τι, τι, τι βρε ανόητε, κόκκινη στο 90’;) και σε πανηγυρισμούς τη στιγμή που ο Κοντρέρας είναι «πεθαμένος» στη γραμμή, αποδεικνύει ότι η πίεση για τη νίκη (στο πλήρως πια εμπορευματοποιημένο ποδόσφαιρο) μπορεί να διαβρώσει και να αλλοιώσει ακόμη και τους ανώτερους σε ζητήματα ποδοσφαιρικής παιδείας.
Υ.Γ. 3: Ούτε ένα, ούτε δύο παίδες! Δέκα (10) ολόκληρα δευτερόλεπτα μέτρησα στο βίντεο από τη στιγμή του τραυματισμού του Κοντρέρας μέχρι το ακυρωθέν 2-2. Παγκόσμιο ρεκόρ, έχουν μεσολαβήσει δύο πάσες και δύο σουτ μέχρι να καταλογιστεί το φάουλ. Δεν έχει ξαναγίνει! Και χίλια μπράβο στον Αγγλο παραγωγό, ο οποίος όχι μόνο «συλλαμβάνει», αλλά δείχνει και με focus τον βοηθό πίσω από την εστία να φωνάζει και να ξαναφωνάζει στον… στραβό Ολλανδό για την επίμαχη φάση…
Πηγή: theinsiders.gr
Στα 9 μου, όταν ο Ζαν Μαρί Πφαφ μετά το χαμένο πέναλτι του Κώστα Μαλιούφα νίκησε τον γίγαντα Μλάντεν Φορτούλα. Στα 11, όταν ο Βαλντάνο πέτυχε το 3-2 και ο αγαπημένος μου Ρουμενίγκε έκλαιγε. Στα 12, όταν ο Κόβατς έγραφε το Χόνβεντ – Παναθηναϊκός 5-0 στο 65’, πριν από τα δύο γκολ του Σαραβάκου. «Γράφουν» αυτά, δεν τα ξεχνάς. Κόντεψα να βουρκώσω και στα 31 μου μέσα στους Αγγλους, στο ΟΑΚΑ, το ένιωσα αυτό το ερέθισμα στη μύτη που σε «μπουκώνει». Αλλά κρατήθηκα, έχοντας δίπλα τον Μήτσο με τον οποίο είχαμε γράψει νωρίς – νωρίς τα ρεπορτάζ των… «αιωνίων» στο «Βήμα» και είχαμε ανηφορίσει από το απόγευμα στο Μαρούσι για να ρουφήξουμε κάθε στιγμή ενός τελικού Τσάμπιονς Λιγκ κοντά στα «αδέρφια» της Λίβερπουλ. Μάλλον ντράπηκα. Αλλά τελικά είναι το συναίσθημα που μένει. Καλό ή κακό δεν έχει τόση σημασία μετά από πολλά χρόνια. Μια ζωή την έχουμε και αυτά δεν τα ζεις κάθε μέρα. Τον ζήλεψα τον ΠΑΟΚτσή που πανηγύριζε μέσα στο «Γουάιτ Χαρτ Λέιν». Όχι επειδή είναι ΠΑΟΚ. Επειδή είναι ΠΑΟΚ και είναι εκεί και ζει αυτά που ζει (έχω βίτσιο να ψάχνω στο youtube βιντεάκια οπαδών από την κερκίδα στα γκολ). Είναι από τα λίγα ματς στη ζωή των περισσότερων που θα θυμόμαστε μετά από πολλά χρόνια που είμασταν, με ποιους είμασταν, τι κάναμε, σκόρπιες εικόνες πλημμυρισμένες με συναίσθημα. Γιατί αυτό το χθεσινό παιχνίδι έχω την εντύπωση πως για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια «ένωσε» για 75 λεπτά (μετά την αποβολή του Σταφυλίδη) την πλειονότητα των φιλάθλων όλων των ελληνικών ομάδων! Σπάνιο «φίλος» (που λέει και ο Ζαγοράκης)… απίθανο, μαγικό!
Θα θυμάμαι λοιπόν για πάντα (συνοπτικά, γιατί αν γράψω «λεπτό προς λεπτό» δεν θα τελειώσουμε ποτέ)
- Την «κρυάδα» μου πριν από το ματς λόγω της απουσίας του Βιεϊρίνια, αν και πάντα τον πιστεύω τον ΠΑΟΚ εκτός έδρας στην Ευρώπη τα τελευταία χρόνια.
- Το «ναι ρε Σάλπι» στο 0-1, το «με τη μία» που πρόλαβα να… προτείνω στον Γεωργιάδη, τον ψυχρό πανηγυρισμό αμηχανίας μόλις το «κολλάει» ο Κλάους, περισσότερο επειδή ήθελα να δω πανηγυρισμούς και κερκίδα στην τηλεόραση.
- Το πάγωμα στην αποβολή του Σταφυλίδη, την οποία αρχικά θεώρησα σωστή και τη σχετική αισιοδοξία μου στο ημίχρονο, όταν μου τηλεφώνησαν δύο φίλοι ΠΑΟΚτσήδες (συνάδελφοι) για να πάρουν την «ψύχραιμη» γνώμη «ουδέτερου» και να ακούσουν αυτό που ήθελαν να ακούσουν («ναι ρε, ήταν αδικία, πάμε παρακάτω τώρα να δούμε πώς θα το χειριστεί ο Μπόλονι»).
- Την αγωνία μέχρι και την ακύρωση του γκολ του Ντεφόε και την απόλυτη σιγουριά μου ότι μετά απ΄ αυτό ο ΠΑΟΚ θα νικούσε.
- Τα απίστευτα που έχω εκτοξεύσει για τον Χαλκιά, παρότι ο ανιψιός μπέμπης κοιμόταν σχεδόν δίπλα μας.
- Τα SMS μετά το τέλος του ματς, το πρώτο στον Κόλκα που είναι πάντα ο πρώτος ΠΑΟΚτσής που μου έρχεται στο μυαλό.
Υ.Γ 1: Ειλικρινά και χωρίς να γράφω υπό την επήρεια του ενθουσιασμού, αν ήμουν οπαδός του ΠΑΟΚ και άκουγα ξανά να μπινελικώνουν τον Μήτσο, ίσως να έπαιζα ξύλο για πρώτη φορά στη ζωή μου για χάρη κάποιου άλλου (το γκολ βεβαίως είναι το λιγότερο αν σκεφτεί κάποιος όχι μόνο το πάθος, αλλά και τη συνέπεια στην τακτική με την οποία υπηρέτησε το πλάνο στο β΄ ημίχρονο όπως και σχεδόν όλοι οι παίκτες, οι οποίοι όμως, δεν έχουν περάσει όσα ο Σάλπι»). Αν, δε, ήμουν ο Πάμπλο – «Τσε»- Γκαρσία, ο Βιεϊρίνια, ο Κλάους, ο Κοντρέρας, έναν θα έπιανα και θα έκαναν όλοι μόκο.
Υ.Γ. 2: Ότι Αγγλοι ποδοσφαιριστές κατέφυγαν σε «cheating» (αν θυμάστε τη φάση που τσαντίζεται ο Σαλπιγγίδης όταν στο τείχος σπρώχνει έναν παίκτη της Τότεναμ και εκείνος… «κατεδαφίζεται» για να εκμαιεύσει τι, τι, τι βρε ανόητε, κόκκινη στο 90’;) και σε πανηγυρισμούς τη στιγμή που ο Κοντρέρας είναι «πεθαμένος» στη γραμμή, αποδεικνύει ότι η πίεση για τη νίκη (στο πλήρως πια εμπορευματοποιημένο ποδόσφαιρο) μπορεί να διαβρώσει και να αλλοιώσει ακόμη και τους ανώτερους σε ζητήματα ποδοσφαιρικής παιδείας.
Υ.Γ. 3: Ούτε ένα, ούτε δύο παίδες! Δέκα (10) ολόκληρα δευτερόλεπτα μέτρησα στο βίντεο από τη στιγμή του τραυματισμού του Κοντρέρας μέχρι το ακυρωθέν 2-2. Παγκόσμιο ρεκόρ, έχουν μεσολαβήσει δύο πάσες και δύο σουτ μέχρι να καταλογιστεί το φάουλ. Δεν έχει ξαναγίνει! Και χίλια μπράβο στον Αγγλο παραγωγό, ο οποίος όχι μόνο «συλλαμβάνει», αλλά δείχνει και με focus τον βοηθό πίσω από την εστία να φωνάζει και να ξαναφωνάζει στον… στραβό Ολλανδό για την επίμαχη φάση…
Πηγή: theinsiders.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου