O Γιώργος Κουβεντίδης γράφει στο blog του για
τον... κανονικό ΠΑΟΚ που είδαμε στο Λονδίνο και το... κακό που έκαναν
στον Δικέφαλο όσοι νίκησαν την Τότεναμ!
Ήταν μια μεγάλη βραδιά για τον ΠΑΟΚ, κι από τις βραδιές που θρέφουν
αυτή την ομάδα, αλλά και τη μάζα, που κουβαλά. Πολλές φορές είναι να
απορείς πως μεγαλώνει αυτή τη μάζα, που ακολουθεί αυτή την ομάδα, που
έχει μόλις έξι τίτλους στην τροπαιοθήκη της, με το τελευταίο πρωτάθλημα
να είναι 26 χρόνια πίσω.
Νομίζω πως το βράδυ της Τετάρτης, ο ΠΑΟΚ ακόμη κι αν δεν έκανε νέους φίλους, έκανε κόσμο να τον συμπαθήσει και να θέλει να μπει μέσα στην τηλεόραση και να βάλει ένα χεράκι, εκεί που οι 10, που είχαν γονατίσει, πάσχιζαν να πετάξουν τη μπάλα έξω από την περιοχή τους, όταν άρχισαν να ζουν το «η κατοχή του '40, μέρος δεύτερο». Εκείνες τις στιγμές η μισή Ελλάδα πρέπει να έπαιζε άμυνα νοερά μαζί τους.
Ο ΠΑΟΚ έκανε δύο μεγάλα παιχνίδια στο Μπλακ & Γουάιτ Χαρτ Λέιν, γιατί στην ουσία δύο παιχνίδια έγιναν. Μέχρι το 37', που το παιχνίδι εξελίχτηκε όπως το είχαν σχεδιάσει οι δύο προπονητές, ο ΠΑΟΚ ήταν το αφεντικό στο γήπεδο και ακόμη και το 0-4 δεν θα μπορούσε να πει κανείς ότι θα ήταν ένα άδικο αποτέλεσμα. Εκπληκτική αμυντική λειτουργία στο μισό γήπεδο κι εξίσου εκπληκτική κόντρα επίθεση, όταν έπαιρνε τη μπάλα στα πόδια του.
Ένα λάθος του διαιτητή άλλαξε τις ισορροπίες στο παιχνίδι, αλλά ο ΠΑΟΚ έκανε ένα (τηρουμένων των αναλογιών) εξαιρετικό παιχνίδι ακόμη και με 10. Μπορεί για ένα ημίχρονο να νόμιζες ότι κάποιος παίζει μ΄ ένα μοχλό και δίνει κλίση στο γήπεδο, μπορεί η Τότεναμ να άγγιξε την ισοφάριση, αλλά βλέποντας μόνο τις καλύψεις των παικτών του ΠΑΟΚ κάθε φορά, που οι παίκτες της Τότεναμ άλλαζαν τη μπάλα και πλευρές έξω από την περιοχή του, έλεγες πως έστω κι έτσι, αυτό το 1-2 δεν είναι τυχαίο.
Και δεν ήρθε βέβαια, απέναντι και σε τυχαία ομάδα, αλλά στην πιο φορμαρισμένη ομάδα της Πρέμιερ αυτή την εποχή (8-1-1 στα τελευταία 10 ματς) μετά την Μάντσεστερ Σίτι. Κι αν στην Τούμπα το 0-0 θεωρήθηκε κι αποτυχία για τον ΠΑΟΚ γιατί εδώ ο Ρέντκναπ έπαιξε με τα δευτεροτρίτα, στο Λονδίνο η νίκη αποκτά μεγαλύτερη διάσταση, με δεδομένο ότι σε ένα «must win» παιχνίδι, όπως ο ίδιος το χαρακτήρισε, έβαλε όλη τη βασική του ομάδα, εκτός του Αντεμπαγιόρ. Σ' αυτή την ομάδα, λοιπόν, ο ΠΑΟΚ έκανε πλάκα μέσα στο σπίτι της για σχεδόν μισή ώρα.
Τώρα θα μου πείτε, γιατί δεν έκανε καμιά τέτοια πλάκα και στην Κέρκυρα το Σάββατο. Έτσι είναι αυτή η ομάδα και δυστυχώς, έτσι είναι ο φετινός ΠΑΟΚ. Την Κυριακή, μετά το 0-0 με την Κέρκυρα, έγραφα σ΄ ένα σχόλιο στο «Goal» πως ήμουν βέβαιος ότι την Τετάρτη θα βλέπαμε άλλον ΠΑΟΚ στο Λονδίνο. Ένα παιχνίδι υψηλού κινήτρου από μόνο του, για όλους. Εκεί τα ξεχνάς όλα και μπαίνεις μέσα να βγάλεις την ψυχή σου.
Τον τελευταίο καιρό ο ΠΑΟΚ μοιάζει με μια άρρωστη ομάδα, εντός κι εκτός αγωνιστικών χώρων, με έναν προπονητή, που αντί να κατεβάσει ομάδα, κατέβασε μια πατατοσαλάτα για να παίξει με την Κέρκυρα, με ορισμένους παίκτες να κοροϊδεύουν την κοινωνία και τους υπόλοιπους να κοροϊδεύουν αυτούς, που κοροϊδεύουν την κοινωνία, αλλά και μία διοίκηση να παρακολουθεί. Στο Λονδίνο, λειτούργησαν όλοι «κανονικά». Ήταν ένας κανονικός ΠΑΟΚ.
Ο ΠΑΟΚ της Τότεναμ είναι ο κανονικός φετινός ΠΑΟΚ. Ο Μπόλονι του Λονδίνου είναι ο κανονικός Μπόλονι και οι παίκτες, που έπαιξαν τόσο πειθαρχημένα, τόσο παθιασμένα, αλλά και τόσο ψύχραιμα συνάμα στο Λονδίνο, είναι οι κανονικοί παίκτες του ΠΑΟΚ.
Εξακολουθώ να πιστεύω ότι ο φετινός ΠΑΟΚ είναι μια ομάδα με μεγάλες δυνατότητες, τόσο μεγάλες που οι 15 βαθμοί σε 11 αγώνες είναι ανέκδοτο. Είναι, όμως, μια πραγματικότητα, γιατί όλο το σύστημα του ΠΑΟΚ έχει παραδοθεί σε μια κατάσταση.
Το… κακό για τον φετινό ΠΑΟΚ και γι΄ αυτούς, που τον συγκροτούν, είναι ότι στο Λονδίνο έδειξαν σε όλους τι μπορούν να κάνουν. Οπότε κάθε έκπτωση απ΄ αυτό, δεν είναι δικαιολογήσιμη. Ακόμα και για μια ομάδα, η οποία (με εξαίρεση μια διετία μ΄ εκείνον τον κυριούλη με το δερμάτινο μπουφάν), έμαθε να ζει για να κερδίζει μάχες κι όχι τους πολέμους. Γιατί όπως λέγαμε και στην αρχή, αυτή την ομάδα τη θρέφουν οι νίκες στις μεγάλες μάχες. Ποιος θυμάται τι έγινε μετά το Χάιμπουρι;
Βέβαια αυτό δεν είναι χαρακτηριστικό νοοτροπίας μεγάλης ομάδας, αλλά ποιος είπε ότι ο ΠΑΟΚ είναι μια συνηθισμένη ομάδα; Ο ΠΑΟΚ είναι μια μυστήρια κατάσταση, όποιος δεν τον έχει ζήσει, δεν είναι εύκολο να τον καταλάβει.
Ο ΠΑΟΚ είναι μια ομάδα, που σήμερα ζει μια νιρβάνα γι΄ αυτό που έκανε την Τετάρτη στο Λονδίνο, αλλά την Κυριακή μπορεί να πάει και να χάσει με τα χέρια κάτω στα Γιάννενα και τη Δευτέρα μπορεί να τσακώνονται οι μισοί με τους άλλους μισούς για ένα… πόρισμα ή να βγαίνει ο κάθε πικραμένος και να καλεί το ΣΔΟΕ να μπουκάρει στην ΠΑΕ «γιατί εγώ τον ΠΑΟΚ τον αγαπάω και πρέπει να ξέρουμε τι γίνεται».
Τα ξημερώματα όλοι αποθέωναν τους παίκτες και τον Σαλπιγγίδη βεβαίως, που για άλλη μια φορά έπαιξε σα σκυλί μαύρο κι ας υπάρχει κόσμος, που επειδή αγαπά περισσότερο τον ΠΑΟΚ, κάνει το παν για να του τσαλακώνει την ψυχολογία. Στο επόμενο ματς μπορεί να υπάρχει πάλι πανό εναντίον του στα κάγκελα.
Κι όλα αυτά τα «μπορεί», μπορεί αλλού να φαίνεται παρανοϊκά, αλλά στον ΠΑΟΚ φαίνονται λογικά. Ο ΠΑΟΚ είναι ένα μυστήριο τρένο. Τόσο μυστήριο, που πολλές φορές ξοδεύει την ενέργειά του αλλού κι αλλού και χάνει ακόμα και την ευκαιρία να ζήσει στιγμές και πράγματα, που αξίζει.
Πηγή: Sentragoal.gr
Νομίζω πως το βράδυ της Τετάρτης, ο ΠΑΟΚ ακόμη κι αν δεν έκανε νέους φίλους, έκανε κόσμο να τον συμπαθήσει και να θέλει να μπει μέσα στην τηλεόραση και να βάλει ένα χεράκι, εκεί που οι 10, που είχαν γονατίσει, πάσχιζαν να πετάξουν τη μπάλα έξω από την περιοχή τους, όταν άρχισαν να ζουν το «η κατοχή του '40, μέρος δεύτερο». Εκείνες τις στιγμές η μισή Ελλάδα πρέπει να έπαιζε άμυνα νοερά μαζί τους.
Ο ΠΑΟΚ έκανε δύο μεγάλα παιχνίδια στο Μπλακ & Γουάιτ Χαρτ Λέιν, γιατί στην ουσία δύο παιχνίδια έγιναν. Μέχρι το 37', που το παιχνίδι εξελίχτηκε όπως το είχαν σχεδιάσει οι δύο προπονητές, ο ΠΑΟΚ ήταν το αφεντικό στο γήπεδο και ακόμη και το 0-4 δεν θα μπορούσε να πει κανείς ότι θα ήταν ένα άδικο αποτέλεσμα. Εκπληκτική αμυντική λειτουργία στο μισό γήπεδο κι εξίσου εκπληκτική κόντρα επίθεση, όταν έπαιρνε τη μπάλα στα πόδια του.
Ένα λάθος του διαιτητή άλλαξε τις ισορροπίες στο παιχνίδι, αλλά ο ΠΑΟΚ έκανε ένα (τηρουμένων των αναλογιών) εξαιρετικό παιχνίδι ακόμη και με 10. Μπορεί για ένα ημίχρονο να νόμιζες ότι κάποιος παίζει μ΄ ένα μοχλό και δίνει κλίση στο γήπεδο, μπορεί η Τότεναμ να άγγιξε την ισοφάριση, αλλά βλέποντας μόνο τις καλύψεις των παικτών του ΠΑΟΚ κάθε φορά, που οι παίκτες της Τότεναμ άλλαζαν τη μπάλα και πλευρές έξω από την περιοχή του, έλεγες πως έστω κι έτσι, αυτό το 1-2 δεν είναι τυχαίο.
Και δεν ήρθε βέβαια, απέναντι και σε τυχαία ομάδα, αλλά στην πιο φορμαρισμένη ομάδα της Πρέμιερ αυτή την εποχή (8-1-1 στα τελευταία 10 ματς) μετά την Μάντσεστερ Σίτι. Κι αν στην Τούμπα το 0-0 θεωρήθηκε κι αποτυχία για τον ΠΑΟΚ γιατί εδώ ο Ρέντκναπ έπαιξε με τα δευτεροτρίτα, στο Λονδίνο η νίκη αποκτά μεγαλύτερη διάσταση, με δεδομένο ότι σε ένα «must win» παιχνίδι, όπως ο ίδιος το χαρακτήρισε, έβαλε όλη τη βασική του ομάδα, εκτός του Αντεμπαγιόρ. Σ' αυτή την ομάδα, λοιπόν, ο ΠΑΟΚ έκανε πλάκα μέσα στο σπίτι της για σχεδόν μισή ώρα.
Τώρα θα μου πείτε, γιατί δεν έκανε καμιά τέτοια πλάκα και στην Κέρκυρα το Σάββατο. Έτσι είναι αυτή η ομάδα και δυστυχώς, έτσι είναι ο φετινός ΠΑΟΚ. Την Κυριακή, μετά το 0-0 με την Κέρκυρα, έγραφα σ΄ ένα σχόλιο στο «Goal» πως ήμουν βέβαιος ότι την Τετάρτη θα βλέπαμε άλλον ΠΑΟΚ στο Λονδίνο. Ένα παιχνίδι υψηλού κινήτρου από μόνο του, για όλους. Εκεί τα ξεχνάς όλα και μπαίνεις μέσα να βγάλεις την ψυχή σου.
Τον τελευταίο καιρό ο ΠΑΟΚ μοιάζει με μια άρρωστη ομάδα, εντός κι εκτός αγωνιστικών χώρων, με έναν προπονητή, που αντί να κατεβάσει ομάδα, κατέβασε μια πατατοσαλάτα για να παίξει με την Κέρκυρα, με ορισμένους παίκτες να κοροϊδεύουν την κοινωνία και τους υπόλοιπους να κοροϊδεύουν αυτούς, που κοροϊδεύουν την κοινωνία, αλλά και μία διοίκηση να παρακολουθεί. Στο Λονδίνο, λειτούργησαν όλοι «κανονικά». Ήταν ένας κανονικός ΠΑΟΚ.
Ο ΠΑΟΚ της Τότεναμ είναι ο κανονικός φετινός ΠΑΟΚ. Ο Μπόλονι του Λονδίνου είναι ο κανονικός Μπόλονι και οι παίκτες, που έπαιξαν τόσο πειθαρχημένα, τόσο παθιασμένα, αλλά και τόσο ψύχραιμα συνάμα στο Λονδίνο, είναι οι κανονικοί παίκτες του ΠΑΟΚ.
Εξακολουθώ να πιστεύω ότι ο φετινός ΠΑΟΚ είναι μια ομάδα με μεγάλες δυνατότητες, τόσο μεγάλες που οι 15 βαθμοί σε 11 αγώνες είναι ανέκδοτο. Είναι, όμως, μια πραγματικότητα, γιατί όλο το σύστημα του ΠΑΟΚ έχει παραδοθεί σε μια κατάσταση.
Το… κακό για τον φετινό ΠΑΟΚ και γι΄ αυτούς, που τον συγκροτούν, είναι ότι στο Λονδίνο έδειξαν σε όλους τι μπορούν να κάνουν. Οπότε κάθε έκπτωση απ΄ αυτό, δεν είναι δικαιολογήσιμη. Ακόμα και για μια ομάδα, η οποία (με εξαίρεση μια διετία μ΄ εκείνον τον κυριούλη με το δερμάτινο μπουφάν), έμαθε να ζει για να κερδίζει μάχες κι όχι τους πολέμους. Γιατί όπως λέγαμε και στην αρχή, αυτή την ομάδα τη θρέφουν οι νίκες στις μεγάλες μάχες. Ποιος θυμάται τι έγινε μετά το Χάιμπουρι;
Βέβαια αυτό δεν είναι χαρακτηριστικό νοοτροπίας μεγάλης ομάδας, αλλά ποιος είπε ότι ο ΠΑΟΚ είναι μια συνηθισμένη ομάδα; Ο ΠΑΟΚ είναι μια μυστήρια κατάσταση, όποιος δεν τον έχει ζήσει, δεν είναι εύκολο να τον καταλάβει.
Ο ΠΑΟΚ είναι μια ομάδα, που σήμερα ζει μια νιρβάνα γι΄ αυτό που έκανε την Τετάρτη στο Λονδίνο, αλλά την Κυριακή μπορεί να πάει και να χάσει με τα χέρια κάτω στα Γιάννενα και τη Δευτέρα μπορεί να τσακώνονται οι μισοί με τους άλλους μισούς για ένα… πόρισμα ή να βγαίνει ο κάθε πικραμένος και να καλεί το ΣΔΟΕ να μπουκάρει στην ΠΑΕ «γιατί εγώ τον ΠΑΟΚ τον αγαπάω και πρέπει να ξέρουμε τι γίνεται».
Τα ξημερώματα όλοι αποθέωναν τους παίκτες και τον Σαλπιγγίδη βεβαίως, που για άλλη μια φορά έπαιξε σα σκυλί μαύρο κι ας υπάρχει κόσμος, που επειδή αγαπά περισσότερο τον ΠΑΟΚ, κάνει το παν για να του τσαλακώνει την ψυχολογία. Στο επόμενο ματς μπορεί να υπάρχει πάλι πανό εναντίον του στα κάγκελα.
Κι όλα αυτά τα «μπορεί», μπορεί αλλού να φαίνεται παρανοϊκά, αλλά στον ΠΑΟΚ φαίνονται λογικά. Ο ΠΑΟΚ είναι ένα μυστήριο τρένο. Τόσο μυστήριο, που πολλές φορές ξοδεύει την ενέργειά του αλλού κι αλλού και χάνει ακόμα και την ευκαιρία να ζήσει στιγμές και πράγματα, που αξίζει.
Πηγή: Sentragoal.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου