FC: Δόξα και χρήμα σε μια εποχή άδοξη και άφραγκη!!

Όταν μιλάει ο Θοδωρής Παπαλουκάς, πάντα έχει ενδιαφέρον να διαβάζεις ή να ακούς αυτά που έχει να πει. Πολύ απλά διότι ο Παπαλουκάς είναι ένας άνθρωπος, το μυαλό του οποίου κινείται πάνω από τον μέσο όρο του αθλητή όπως τον έχουμε συνηθίσει στην Ελλάδα, με τα κλισέ τύπου «δύσκολο παιχνίδι», «σεβόμαστε τον αντίπαλο», «κοιτάμε το κάθε ματς ξεχωριστά» και «εγώ αγωνίζομαι όσο και όπου θέλει ο προπονητής μου». Δεν ξέρω αν έπαιξε ρόλο το υψηλό επίπεδο στο οποίο αγωνίστηκε στην ΤΣΣΚΑ που του άνοιξε παραπάνω τους ορίζοντες, αλλά φαντάζομαι ότι είναι και στον άνθρωπο. Και για να είσαι πετυχημένος play-maker, πρέπει να έχεις οξύνοια, να στροφάρεις που λέμε κι αυτό ισχύει και στο παρκέ και εκτός αυτού.
Σχολιάζει το Fight Club.
Ο Παπαλουκάς μίλησε για πολλά πράγματα στην καταλανική Sport: και για τον ίδιο και για τη Μακάμπι και για τη Μπαρτσελόνα και για τις ελληνικές ομάδες, για τις οποίες είπε ότι δεν βλέπει καμία να φτάνει στο final-four. Απόλυτα σεβαστή η άποψη/ πρόβλεψή του και θα τα δώσει όλα από πλευράς του για να περάσει η Μακάμπι και να αποκλειστεί ο Παναθηναϊκός κι αυτό δεν έχει να κάνει φυσικά με την ερυθρόλευκη προϋπηρεσία του, αλλά με το ότι είναι επαγγελματίας και σπουδαίος παίκτης - και παραμένει τέτοιος και στα 35 του.

Στο φινάλε της συνέντευξης, τον ρώτησαν και για την κατάσταση στην Ελλάδα, για την οποία τοποθετήθηκε χωρίς περιστροφές. Είπε «Στην Ελλάδα περάσαμε το "κατώφλι" της ανησυχίας πριν από ένα χρόνο. Πρέπει να βρεθεί ο τρόπος ώστε να αλλάξουν τα πράγματα, να ξεμπερδεύουμε με τις παλιές συνήθειες και να ξεκινήσουμε από την αρχή, πάνω σε καλύτερες βάσεις και χωρίς να ξεχνάμε τον πολιτισμό και την οικογένεια. Δώσαμε δόξα σε αυτούς που δεν την άξιζαν» και με λίγα λόγια περιέγραψε μια κατάσταση που υπάρχει γύρω μας και η οποία τον απασχολεί, παρόλο που είναι στην ξενιτιά. Μια μικρή ένσταση έχω σε όλα αυτά που είπε κι έχει να κάνει με την τελευταία φράση: μήπως στην Ελλάδα δώσαμε παραπάνω δόξα και χρήμα και προβολή ακόμα και σε αθλητές; Οι οποίοι φυσικά την άξιζαν, αλλά όχι σε τέτοιο υπερβολικό βαθμό;

Υπάρχουν σήμερα παίκτες του μπάσκετ στην Ελλάδα, τη χώρα της οικονομικής κρίσης και του «κόψε 20, 50 ή 70% γιατί δεν βγαίνουμε», των οποίων τα συμβόλαια είναι υψηλότερα από τους πιο ακριβοπληρωμένους ξένους ποδοσφαιριστές που παίζουν στη χώρα μας. Πέρυσι υπήρχαν πολλοί περισσότεροι αλλά και φέτος, που η κρίση δεν μας χτύπησε απλά την πόρτα αλλά έδωσε μια και τη γκρέμισε, κάποια συμβόλαια δεν αγγίχτηκαν καν. Και μιλάμε για ένα άθλημα με ελάχιστα έσοδα, με πολύ λιγότερες χορηγίες σε σχέση με το ποδόσφαιρο, με γελοία λεφτά από τα τηλεοπτικά σε σχέση με του ποδοσφαίρου και με πριμ κατάκτησης Ευρωλίγκας που με το ζόρι φτάνει κάπου στις 300 χιλιάδες ευρώ!

Στον βωμό του ανταγωνισμού, ενός ανταγωνισμού που δεν ξέρω αν μας έκανε καλό ή κακό τα τελευταία χρόνια, υπάρχουν συμβόλαιο του 1,5 εκατομμυρίου, των 2 ή και 2,5, που με την εφορία φτάνουν κάπου στα 3. Κι όχι ότι θα σωζόταν η Ελλάδα αν έπεφτε ψαλίδι 50% σ’ αυτά τα συμβόλαια και γινόταν μια άλλη προσέγγιση, ανάλογη με τα δεδομένα της εποχής, αλλά μήπως και ο ακριβοπληρωμένος αθλητισμός είναι μια πολυτέλεια και μια υπερβολή που δεν μπορεί να αντέξει πια η κοινωνία μας και η εφήμερη χαρά που προσφέρει μια νίκη ή μια κούπα, εξατμίζεται ποια πολύ - πολύ γρήγορα σε σχέση με το παρελθόν;

πηγή: sportfm.gr