Ο Ίβκοβιτς θυμήθηκε την Πατουλίδου και ο Βασίλης Σκουντής γράφει για την επιστημονική νίκη, τα άτριφτα σορτσάκια και την ιερή αγελάδα του «θρύλου».
Τα 'πε όλα απόψε ο Ντούντα με το γνωστό αναλυτικό ύφος, που εντέλει επιβεβαιώνει τον χαρακτηρισμό τον οποίο του έδωσε (με ειρωνική διάθεση, πάντως) ο Φασούλας το 1993 στο Πο, ως «σοφού». Αυτά που είπε ο Ιβκοβιτς πριν από λίγη ώρα ήταν όντως μαθήματα (όχι πολιτικής, αλλά) νεότερης ελληνικής αθλητικής ιστορίας!
Πράγματι εκκινώντας με τα φώτα νυσταγμένα και βαριά ένα φθινοπωρινό βράδυ στο Μπιλμπάο και φτάνοντας στον πιο απροσδόκητο από τους πέντε τελικούς της ιστορίας του, ο Ολυμπιακός είναι η σύγχρονη «Βούλα» της Ευρωλίγκας. Κι αυτό το «για την Ελλάδα ρε γαμώ το», που ξεστόμισε η Πατουλίδου στις 6 Αυγούστου του 1992 στη μικτή ζώνη του σταδίου του Μονζουϊκ (απευθυνόμενη στον ρεπόρτερ της ΕΡΤ Νίκο Τσώνη), ισχύει και στην προκειμένη μπασκετική περίπτωση. Το υπέμνησε και μάλιστα δυο φορές ως απόδειξη παράλληλων βίων ο Ντούντα και το προχώρησε ακόμη περισσότερο ο Σπανούλης, λέγοντας «μακάρι να είχε προκριθεί και ο Παναθηναϊκός για να μείνει στα σίγουρα το τρόπαιο στην Ελλάδα».
Σύμφωνα με μια έκφραση που βρίσκεται τα τελευταία χρόνια στη μόδα, η νίκη του Ολυμπιακού θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί «επαγγελματική». Μετά τον Σπανούλη, που έκανε την αρχή, το προχωρώ κι εγώ περισσότερο και την καταχωρώ ως επιστημονική! Υπήρξε όντως επιστημονικός ο τρόπος με τον οποίο ο Ιβκοβιτς σχεδίασε και οι μαθητές του εκτέλεσαν το πλάνο, έστω κι αν στην πορεία της οικοδομής παρουσιάστηκαν διάφορες κακοτεχνίες: δεν θεωρώ ως τέτοια το γεγονός ότι σε πείσμα της δεδηλωμένης επιθυμίας του ν' ανοίξει τον ρυθμό και να τρέξει, εντέλει κρατήθηκε στο σετ παιχνίδι αλλά την ολιγωρία του στα (αμυντικά) ριμπάουντ. Συνολικά ο Ολυμπιακός χάρισε στην Μπαρτσελόνα 19 δεύτερες ευκαιρίες τα οποία αποτελούν τα. επίχειρα της αμυντικής τακτικής του, όπου συνήθως οι ομάδες υποχρεώνονται να τζογάρουν!
Το εξήγησε κι αυτό ο Ιβκοβιτς επισημαίνοντας ότι από τη στιγμή που ο Ολυμπιακός διάλεξε μια συγκεκριμένη τακτική στο μαρκάρισμα του Ναβάρο, ρισκάρησε στην κάλυψη της αδύνατης πλευράς, αλλά όπως λέει κι ένα παλιό ανέκδοτο, «ευτυχώς που δεν πάθαμε και τίποτε»!
Αυτό είναι όντως ένα ζήτημα: ο Ολυμπιακός όχι μόνο δεν έπαθε τίποτε, αλλά έκανε μια μεγάλη (και ενδεχομένως απροσδόκητη εκ μέρους της) κασκαρίκα στην Μπαρτσελόνα και μάλιστα με επιστημονικό τρόπο. Δεν υπερβάλλω, αλλά ο τρόπος με τον οποίο οι «ερυθρόλευκοι» μεγάλωσαν ως ομάδα μέσα στη σεζόν, εκτροχίασαν τη Σιένα, έριξαν νοκ άουτ την Μπαρτσελόνα και εγείρουν αξιώσεις να στεφθούν πρωταθλητές Ευρώπης (μετά από 15 χρόνια) αποτελεί ένα πολύ ενδιαφέρον case study: μια περιπτωσιολογία, που λένε και οι επιστήμονες, επισημαίνοντας ένα φαινόμενο που συμβαίνει για πρώτη φορά και χρήζει ιδιαίτερης ανάλυσης.
Με εξαίρεση τα χαμένα αμυντικά ριμπάουντ, ο Ολυμπιακός στάθηκε στο ύψος (όλων) των περιστάσεων. Ο Ιβκοβιτς εκπόνησε ένα αμυντικό σχέδιο επί τη βάσει του man to man που απέβη εξόχως αποτελεσματικό και κράτησε την Μπαρτσελόνα στους 64 πόντους, οπότε οι 68 δικοί του έφταναν και περίσσευαν για να κλειδωθεί η νίκη.
Σε αντίθεση με τον Πιανιτζιάνι που προσπάθησε να στραγγαλίσει τον Σπανούλη, ο Πασκουάλ επέλεξε τη λογική των παιχνιδιών «δύο εναντίον δύο», τα οποία ο Βασίλης διαχειρίσθηκε με εξυπνάδα και ηρεμία, η οποία ούτως ή άλλως υπήρξε το σήμα κατετεθέν όλη της ομάδας του. Βάζω επίτηδες την κτητική αντωνυμία στο τέλος της φράσης διότι αυτή είναι όντως η ομάδα του Σπανούλη και (επειδή πρόλαβα κιόλας να τον ρωτήσω στη μικτή ζώνη, λίγα λεπτά μετά τη λήξη του ματς) αποδέχεται και ο ίδιος τον ρόλο του ως «ιερής αγελάδας» του Ολυμπιακού.
Τι σημαίνει αυτό; Ο,τι ακριβώς είχε προαναγγείλει ο Κάιλ Χάινς, όταν στρατολογήθηκε από τον Ολυμπιακό: Είχε πει τότε ο «σέντερ τσέπης» ότι «θα γίνω η ασπίδα του Σπανούλη» και προϊούσης της σεζόν το ίδιο ισχύει για όλους τους συμπαίκτες του, συμπεριλαμβανομένων και εκείνων που έχουν και το know how, και την κλάση, αλλά και τα. ένσημα ώστε να θεωρούνται πριμαντόνες της ομάδας, όπως ο σπουδαίος Γιώργος Πρίντεζης.
Η φάση που εκτυλίχθηκε στο «Σινάν Ερντέμ» εξήντα εννέα δευτερόλεπτα πριν από τη λήξη του ημιτελικού είναι το ασφαλέστερο τεκμήριο αυτής της «λευκής επιταγής» που έχει πάρει ο Σπανούλης από τον Ιβκοβιτς και από τους συμπαίκτες του. Αστοχεί σε τρίποντο ο Πρίντεζης, γραπώνει το επιθετικό ριμπάουντ ο Ντόρσι, η μπάλα πηγαίνει στον αρχηγό της ομάδας κι αυτός την κρατά (όπως ο Στογιάκοβιτς στον εφιαλτικό για τον Ολυμπιακό τρίτο ημιτελικό της σεζόν 1997-98 με τον Ολυμπιακό) επί είκοσι δευτερόλεπτα: Την φέρνει από δω, την πάει από κει, ψάχνει τους χώρους, οσφραίνεται πού υπάρχουν νάρκες, βρίσκει το πάτημα που χρειαζόταν, την μπουμπουνάει και όπως θα ΄λεγε και ο Χελάκης «τρίποντο και φύγαμε για τελικό»!
Έχει βάλει κάμποσα κι έχει χάσει μερικά τέτοια σουτ της τελευταίας στιγμής ο Σπανούλης (με όλες τις ομάδες του και την εθνική), αλλά νομίζω ότι αυτό που έβαλε απόψε ήταν το δικό του «The Shot». Απλώς ο λεγάμενος δεν είχε μπροστά του τον Μάριο Ελι (όπως τότε με το Κλίβελαντ ο Τζόρνταν, αλλά) τον Μαρσελίνιο Χουέρτας, που μπήκε κι αυτός άθελα του στην κορνίζα.
Την άξιζε αυτή την πρόκριση ο Ολυμπιακός και την πήρε με το σπαθί του. Επέβαλε τον ρυθμό του, διέπρεψε στην άμυνα, ήλεγξε τα πράγματα επί σαράντα λεπτά, βρέθηκε μόνο μια φορά πίσω στο σκορ (26-27), διάβασε καλά τις φάσεις στην επίθεσή του, διαχειρίστηκε τις καταστάσεις, έκοψε τον βήχα της Μπαρτσελόνα και το κυριότερο: σε πείσμα της απειρίας του και χωρίς να έχει προλάβει να τρίψει πολλά σορτσάκια στα παρκέ, είχε περίσσια αποθέματα συγκέντρωσης, ψυχραιμίας, καθαρού μυαλού, αυτάρκειας και κυρίως ασφάλειας. Επιμένω στην τελευταία αρετή, που επέδειξε, διότι (όσο κι αν φαινόταν πρόωρο στην αρχή ή και υπερβολικό) είχα την αίσθηση πως όση ώρα διαρκούσε αυτός ο αγώνας, ο Ολυμπιακός δεν θα έχανε ποτέ!
YΓ. Για τον Παναθηναϊκό, για την ΤΣΣΚΑ και για τον κυριακάτικο τελικό θα τα πούμε αύριο.

πηγή: gazzetta.gr