Με την αντικειμενικότητα της υποκειμενικότητας που χαρακτηρίζει το
άτομο προσεγγίζουμε το σκεπτικό ρεαλιστικά. Συμφωνούμε πως οι «παχιές
αγελάδες» τελείωσαν; Ωραία. Πως μόνο η συμμετοχή σε όμιλο του Τσάμπιονς
Λιγκ εξασφαλίζει επιβίωση, όχι κάτι παραπάνω, απλά επιβίωση, για
οποιονδήποτε ελληνικό σύλλογο;
Συμφωνούμε πως όλες οι ΠΑΕ στη χώρα μας απέτυχαν ή δεν πέτυχαν όσο θα ήθελαν το διάστημα του πλουτισμού να κάνουν πετυχημένη οικονομική διαχείριση; Πως ουδεμία, όσο και αν προσπάθησε, δεν μπόρεσε να έχει τις δικές της στέρεες εμπορικές συμφωνίες, παρά μόνο όσες συμμετείχαν στο Τσάμπιονς Λιγκ;
Πως τώρα χτυπάνε πόρτες για διαφήμιση και βλέπουν ευγενικά χαμόγελα άρνησης; Αναπόφευκτα λοιπόν, από εκεί που οι ιδιοκτήτες των ΠΑΕ απολάμβαναν μεγαλεία και θετική προβολή, φτάσαμε στο σήμερα όπου ιδιοκτήτης είναι ένας, ο έχων βέβαιο τον όμιλο του Τσάμπιονς Λιγκ, και οι υπόλοιποι είναι διαχειριστές, που καθημερινά φλερτάρουν με την αρνητική προβολή.
Αυτές είναι σε ατομικό επίπεδο οι διοικητικές μονάδες του ποδοσφαίρου μας. Το μοντέλο λειτουργίας αυτού, έτσι όπως εκείνες το διάλεξαν, είχε τα πρόσωπα που είχαν συνηθίσει να λειτουργούν ως μονάδες τοποθετημένα σε σύστημα που έπρεπε να λειτουργήσει ως ομάδα, με θεωρητική αποστολή το γενικό συμφέρον.
Γενικότητα, γενικοτήτων, τα πάντα γενικότητα, επιτρέψτε μας το αδόκιμο. Πώς είναι δυνατόν φοιτητές της σχολής εξυπηρέτησης ατομικών συμφερόντων να κοιτάξουν το συνολικό; Αποτέλεσμα; Εσκασε η κρατική φούσκα, έσκασε και η ποδοσφαιρική. Οπως οι ΠΑΕ, έτσι και η διοργανώτρια αρχή είχε εγκέφαλους εγκλωβισμένους στην ουτοπική πραγματικότητα πλουτισμού και αδιαφόρησε να προωθήσει το προϊόν της ώστε να έχει επιπλέον έσοδα. Σκεπτικό «μια χαρά είμαστε στο χωριό μας» και φέρναμε και έναν Ροναλντίνιο, έτσι για να τη βρούμε, στην κλήρωση του πρωταθλήματος.
Γνωστά στραβά αυτά. Τα ειδικότερα στραβά έχουν τον Ολυμπιακό να κάνει τάμα στην Παναγία του Ανθοατέγι ώστε να μην περάσει ο Παναθηναϊκός στον όμιλο του Τσάμπιονς Λιγκ. Ο Παναθηναϊκός να προσεύχεται στα παρεκκλήσια της Μιραντέλα ώστε να περάσει, προκειμένου να βγάλει οικονομικά τη σεζόν και να μην επιτρέψει στον Ολυμπιακό να τη βγάλει πιο άνετα. Αντί να «ανοίξουν» τα στραβά τους και να καταλάβουν πως συμφέρον του συνόλου είναι όσο τον δυνατόν περισσότεροι ελληνικοί σύλλογοι να κερδίζουν χρήματα απ' τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, εκεί αυτοί. Εξυμνούν την ατομική θεωρία και αφορίζουν τη μοριακή.
Τα ξέρουμε αυτά, θα μας πείτε. Τι να γίνει για να αλλάξουν; Θα αρχίσουμε με ένα πρόσφατο παράδειγμα. Ορισε η UEFA για την Τρίτη 28 Αυγούστου το παιχνίδι Στουτγκάρδη - Ντιναμό Μόσχας στο Γιουρόπα Λιγκ. Την επόμενη μέρα, δίχως δημοσιοποιήσεις, αιτήματα, μουρμούρες, ψιθύρους και τα σχετικά ελληνικά, η διοργανώτρια αρχή του γερμανικού πρωταθλήματος πήγε το παιχνίδι Στουτγκάρδη - Βόλφσμπουργκ από Κυριακή (26 Αυγούστου) σε Σάββατο (25 Αυγούστου). Απλά, χωρίς υποψίες για μεροληψίες.
Γιατί; Γιατί η γερμανική Λίγκα μπορεί να διαθέτει ως επικεφαλής παράγοντα που τυγχάνει και πρόεδρος συλλόγου, αλλά η πλειοψηφία των υπόλοιπων στελεχών της είναι έμμισθα, κερδίζουν πολλά χρήματα και στα συμβόλαιά τους έχουν ρήτρες αποζημίωσης της Λίγκας σε περίπτωση που δεν κάνουν δίκαια τη δουλειά τους.
Ας αγοράσουμε και εμείς «μυαλά». Οπως είδαμε τους πολιτικούς μας, όλους, αποτυχημένοι οι περισσότεροι, έτσι είδαμε και τους παράγοντες που διαχειρίστηκαν ποδοσφαιρικούς συλλόγους. Αποτυχημένοι οι περισσότεροι σε ομαδικό επίπεδο. Ουδείς μπόρεσε να φτιάξει κεντρική αρχή που θα λειτουργεί δίκαια και όσοι λίγοι το επιχείρησαν εξοστρακίστηκαν απ' τους πολλούς.
Αρκετά. Την έχασαν την ευκαιρία τους. Ολοι. Απ' το να ανακυκλώνονται στις καρέκλες, όπως οι βουλευτές και οι υπουργοί, καλύτερα να μείνουν στα «άτομά» τους και να αφήσουν σε άλλους να συνθέσουν το «μόριο».
Ας ανατεθεί η διοργάνωση του πρωταθλήματος -και προσέξτε το αυτό, αναφερόμαστε στη διοργάνωση του πρωταθλήματος, όχι στη διοίκηση του ποδοσφαίρου- σε υψηλά αμειβόμενους παράγοντες, ανεξαρτήτως ειδικότητας και επαγγέλματος, που θα γνωρίζουν ότι αν δεν κάνουν καλά τη δουλειά τους (οργανωτική, εμπορική, πειθαρχική κ.λπ.), μπορεί στο τέλος να βρεθούν και χαμένοι, απ' τις νομικές ρήτρες που εν γνώσει τους θα έχουν υπογράψει στα συμβόλαιά τους.
Το αναφέραμε στην αρχή βέβαια, ρεαλιστικά προσεγγίζουμε την κατάσταση, οπότε ελπίδες να γίνει πραγματικότητα το παραπάνω δεν τρέφουμε, διότι ο άρρωστος οργανισμός πολλές φορές δεν αναζητά τη θεραπεία. Επιλέγει μόνος του την ολοκλήρωση της πορείας προς τον τερματισμό.
Πηγή: Goal
Συμφωνούμε πως όλες οι ΠΑΕ στη χώρα μας απέτυχαν ή δεν πέτυχαν όσο θα ήθελαν το διάστημα του πλουτισμού να κάνουν πετυχημένη οικονομική διαχείριση; Πως ουδεμία, όσο και αν προσπάθησε, δεν μπόρεσε να έχει τις δικές της στέρεες εμπορικές συμφωνίες, παρά μόνο όσες συμμετείχαν στο Τσάμπιονς Λιγκ;
Πως τώρα χτυπάνε πόρτες για διαφήμιση και βλέπουν ευγενικά χαμόγελα άρνησης; Αναπόφευκτα λοιπόν, από εκεί που οι ιδιοκτήτες των ΠΑΕ απολάμβαναν μεγαλεία και θετική προβολή, φτάσαμε στο σήμερα όπου ιδιοκτήτης είναι ένας, ο έχων βέβαιο τον όμιλο του Τσάμπιονς Λιγκ, και οι υπόλοιποι είναι διαχειριστές, που καθημερινά φλερτάρουν με την αρνητική προβολή.
Αυτές είναι σε ατομικό επίπεδο οι διοικητικές μονάδες του ποδοσφαίρου μας. Το μοντέλο λειτουργίας αυτού, έτσι όπως εκείνες το διάλεξαν, είχε τα πρόσωπα που είχαν συνηθίσει να λειτουργούν ως μονάδες τοποθετημένα σε σύστημα που έπρεπε να λειτουργήσει ως ομάδα, με θεωρητική αποστολή το γενικό συμφέρον.
Γενικότητα, γενικοτήτων, τα πάντα γενικότητα, επιτρέψτε μας το αδόκιμο. Πώς είναι δυνατόν φοιτητές της σχολής εξυπηρέτησης ατομικών συμφερόντων να κοιτάξουν το συνολικό; Αποτέλεσμα; Εσκασε η κρατική φούσκα, έσκασε και η ποδοσφαιρική. Οπως οι ΠΑΕ, έτσι και η διοργανώτρια αρχή είχε εγκέφαλους εγκλωβισμένους στην ουτοπική πραγματικότητα πλουτισμού και αδιαφόρησε να προωθήσει το προϊόν της ώστε να έχει επιπλέον έσοδα. Σκεπτικό «μια χαρά είμαστε στο χωριό μας» και φέρναμε και έναν Ροναλντίνιο, έτσι για να τη βρούμε, στην κλήρωση του πρωταθλήματος.
Γνωστά στραβά αυτά. Τα ειδικότερα στραβά έχουν τον Ολυμπιακό να κάνει τάμα στην Παναγία του Ανθοατέγι ώστε να μην περάσει ο Παναθηναϊκός στον όμιλο του Τσάμπιονς Λιγκ. Ο Παναθηναϊκός να προσεύχεται στα παρεκκλήσια της Μιραντέλα ώστε να περάσει, προκειμένου να βγάλει οικονομικά τη σεζόν και να μην επιτρέψει στον Ολυμπιακό να τη βγάλει πιο άνετα. Αντί να «ανοίξουν» τα στραβά τους και να καταλάβουν πως συμφέρον του συνόλου είναι όσο τον δυνατόν περισσότεροι ελληνικοί σύλλογοι να κερδίζουν χρήματα απ' τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, εκεί αυτοί. Εξυμνούν την ατομική θεωρία και αφορίζουν τη μοριακή.
Τα ξέρουμε αυτά, θα μας πείτε. Τι να γίνει για να αλλάξουν; Θα αρχίσουμε με ένα πρόσφατο παράδειγμα. Ορισε η UEFA για την Τρίτη 28 Αυγούστου το παιχνίδι Στουτγκάρδη - Ντιναμό Μόσχας στο Γιουρόπα Λιγκ. Την επόμενη μέρα, δίχως δημοσιοποιήσεις, αιτήματα, μουρμούρες, ψιθύρους και τα σχετικά ελληνικά, η διοργανώτρια αρχή του γερμανικού πρωταθλήματος πήγε το παιχνίδι Στουτγκάρδη - Βόλφσμπουργκ από Κυριακή (26 Αυγούστου) σε Σάββατο (25 Αυγούστου). Απλά, χωρίς υποψίες για μεροληψίες.
Γιατί; Γιατί η γερμανική Λίγκα μπορεί να διαθέτει ως επικεφαλής παράγοντα που τυγχάνει και πρόεδρος συλλόγου, αλλά η πλειοψηφία των υπόλοιπων στελεχών της είναι έμμισθα, κερδίζουν πολλά χρήματα και στα συμβόλαιά τους έχουν ρήτρες αποζημίωσης της Λίγκας σε περίπτωση που δεν κάνουν δίκαια τη δουλειά τους.
Ας αγοράσουμε και εμείς «μυαλά». Οπως είδαμε τους πολιτικούς μας, όλους, αποτυχημένοι οι περισσότεροι, έτσι είδαμε και τους παράγοντες που διαχειρίστηκαν ποδοσφαιρικούς συλλόγους. Αποτυχημένοι οι περισσότεροι σε ομαδικό επίπεδο. Ουδείς μπόρεσε να φτιάξει κεντρική αρχή που θα λειτουργεί δίκαια και όσοι λίγοι το επιχείρησαν εξοστρακίστηκαν απ' τους πολλούς.
Αρκετά. Την έχασαν την ευκαιρία τους. Ολοι. Απ' το να ανακυκλώνονται στις καρέκλες, όπως οι βουλευτές και οι υπουργοί, καλύτερα να μείνουν στα «άτομά» τους και να αφήσουν σε άλλους να συνθέσουν το «μόριο».
Ας ανατεθεί η διοργάνωση του πρωταθλήματος -και προσέξτε το αυτό, αναφερόμαστε στη διοργάνωση του πρωταθλήματος, όχι στη διοίκηση του ποδοσφαίρου- σε υψηλά αμειβόμενους παράγοντες, ανεξαρτήτως ειδικότητας και επαγγέλματος, που θα γνωρίζουν ότι αν δεν κάνουν καλά τη δουλειά τους (οργανωτική, εμπορική, πειθαρχική κ.λπ.), μπορεί στο τέλος να βρεθούν και χαμένοι, απ' τις νομικές ρήτρες που εν γνώσει τους θα έχουν υπογράψει στα συμβόλαιά τους.
Το αναφέραμε στην αρχή βέβαια, ρεαλιστικά προσεγγίζουμε την κατάσταση, οπότε ελπίδες να γίνει πραγματικότητα το παραπάνω δεν τρέφουμε, διότι ο άρρωστος οργανισμός πολλές φορές δεν αναζητά τη θεραπεία. Επιλέγει μόνος του την ολοκλήρωση της πορείας προς τον τερματισμό.
Πηγή: Goal
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου