"Πόσο Γάλλοι είναι αυτοί οι... Γάλλοι"; Η (ρητορική) ερώτηση ακούστηκε
πάνω από 10 φορές, κατά τη διάρκεια της τελευταίας περιόδου του
προημιτελικού με την Ισπανία. Ένιωσα οργισμένος. Ή καλύτερα,
αγανακτισμένος. Το "Γάλλος" στην παγκόσμιο ορολογία του μπάσκετ έχει
εξελιχθεί σε συνώνυμο του "underachiever", της ομάδας δηλαδή που έχει
δυνατότητες, αλλά δεν τις αξιοποιεί, το "αιώνιο ταλέντο", ο "ναι μεν,
αλλά...".
Και να φανταστεί κανείς ότι δεν είμαι από αυτούς που βρίζουν όπου σταθούν κι όπου βρεθούν τους Ισπανούς. Το αντίθετο! Λατρεύω τον Χουάν Κάρλος Ναβάρο, θεωρώ αξεπέραστο τον Πάου Γκασόλ και σέβομαι απεριόριστα παίκτες όπως ο Καλντερόν, ο Σαν Εμετέριο και ο Γκιουλ, Τζουλ, Λιουλ ή όπως διάολο λέγεται. Κι επειδή μας κερδίζουν όπου μας βρουν; Αυτό τους κάνει χειρότερη ομάδα; Ή αυτόματα αντιπαθητικούς; Δεν νομίζω. Θεωρώ ότι είναι μια από τις καλύτερες αν όχι η καλύτερη φουρνιά που έχει εμφανιστεί στο ευρωπαϊκό μπάσκετ τα τελευταία 30 χρόνια (αν δεν διαλυόταν η Γιουγκοσλαβία θα πρόσεχα περισσότερα τις εκφράσεις μου).
Στον προημιτελικό, λοιπόν, αγανάκτησα. Όχι επειδή ήθελα να χάσει η Ισπανία. Απλά επειδή η Γαλλία αδίκησε ακόμη μια φορά τον εαυτό της. Έχει ταλέντο, έχει χημεία, έχει εμπειρία, έχει δυνατότητες κι όμως απέτυχε σε ακόμη μια διοργάνωση. Και δεν είναι τόσο το αποτέλεσμα ή η τελική κατάταξη, αλλά η εικόνα της στο παιχνίδι και συγκεκριμένα στα τελευταία λεπτά.
Στο πρώτο ημίχρονο είχε κυριαρχήσει στο παρκέ και παρόλα αυτά κατάφερε να πάει στα αποδυτήρια με ένα ισχνό προβάδισμα. Στο 15' βρισκόντουσαν μπροστά με 7 πόντους (35-28). Ήταν το σημείο που ο Σέρτζιο Σκαριόλο επέλεξε άμυνα ζώνης κι ο Βινσάν Κολέ αναγκάστηκε να αποσύρει τον Μπορίς Ντιαό (δεν είχε γίνει αλλαγή ως τότε). Ο συνδυασμός αποδείχτηκε καταστροφικός για τους "τρικολόρ" που σκόραραν μόνο με δύο βολές του Φλοράν Πιετρίς, που κέρδισε φάουλ στο αμυντικό ριμπάουντ.
Η ίδια εικόνα και στο δεύτερο ημίχρονο. Οι Γάλλοι δεν έκαναν απολύτως τίποτα απέναντι στη ζώνη της Ισπανίας (ίσως να έπαιξε ρόλο και το γεγονός ότι προσπαθούσαν αποκλειστικά με 1 1/2 συγκεκριμένο τρόπο να τη διασπάσουν), έχασαν λέι-απ και έφτασαν να σκοράρουν κάτι που έμοιαζε με 20 πόντους στα επόμενα 20 λεπτά που ακολούθησαν το προβάδισμα των 7 πόντων.
Για να φτάσουμε στο αποκορύφωμα! Στα τελευταία πέντε λεπτά. Ένα διάστημα στο οποίο η εθνική Γαλλίας αποφάσισε να μην κάνει ούτε μια καλή επίθεση. Η μπάλα κολλούσε σε ένα σημείο του γηπέδου (συνήθως στα χέρια του Πάρκερ), δεν άλλαζε πλευρά, υπήρχε ελάχιστη κίνηση από τους υπόλοιπους παίκτες και κάπως έτσι έφτασαν να χάσουν ένα δικό τους παιχνίδι.
Το ότι ακολούθησε ήταν μια απόδειξη των παραπάνω. Έκαναν δύο αντιαθλητικά φάουλ (το ένα επίτηδες) στην προσπάθεια τους να σταματήσουν το χρόνο. Ούτε τα βασικά δηλαδή...
Η ομάδα που αδικεί τον εαυτό της
Οι Γάλλοι, δυστυχώς για αυτούς, είναι πολύ καλύτερη ομάδα από αυτό που δείχνουν. Η συγκεκριμένη φουρνιά που πήρε τη σκυτάλη από την "ασημένια" Ολυμπιονίκη του Σίδνεϊ (Ριγκοντό, Φουαρέ, Ζιλιάν, Βείς, Ρισασέ) έκανε την εμφάνιση της το 2005 στο Βελιγράδι, αποτελούμενη από τον κορμό των "82άρηδων", δηλαδή του Τόνι Πάρκερ, του Μπορίς Ντιαό, του Μικαέλ Πιετρούς (ο αδερφός του Φλοράν είναι ένα χρόνο μεγαλύτερος) και του Ρόνι Τουριάφ. Σε αυτούς προστέθηκε ο Μικαέλ Ζελαμπάλ (ένα χρόνο μικρότερος), ο σκληροτράχηλος Αλί Τραορέ, οι Μποκολό, Ντιαβαρά, Πετρό, ο Ντε Κολό και πλέον ο Σεραφέν. Από τους παραπάνω παίκτες μόνο δύο δεν έχουν παίξει στο ΝΒΑ.
Και τι έχουν καταφέρει; Στο Βελιγράδι έπεσαν θύμα της επικής ελληνικής ανατροπής κι έκτοτε έχουν: 5η θέση στο Μουντομπάσκετ του 2006, 8η θέση στο Ευρωμπάσκετ του 2007, 5η θέση στο Ευρωμπάσκετ του 2009 (όταν κέρδισαν... κατά λάθος την Εθνική μας και έπεσαν -ξανά- πάνω στην Ισπανία), 13η θέση στο Μουντομπάσκετ του 2010 για να έρθει πέρσι η μοναδική ουσιαστική τους επιτυχία με το ασημένιο μετάλλιο στο Κάουνας, όπου έχασαν βέβαια με κατεβασμένα τα χέρια (και πάλι) από την παρέα του Πάου Γκασόλ.
Κρίμα. Γιατί είναι πραγματικά καλύτεροι από τις κατατάξεις τους. Γιατί έχουν πολλά αθλητικά προσόντα, έναν βιρτουόζο γκαρντ (Τόνι Πάρκερ) και έναν χαρισματικό ηγέτη όπως είναι ο Μπορίς Ντιαό. Μη γελιόμαστε. Ο τελευταίος είναι η ραχοκοκκαλιά της ομάδας, είναι ο "vocal" παίκτης που κάνει τα μικροπράγματα, τις βρώμικες δουλειές, βάζει τον εαυτό του κάτω από την ομάδα και αποτελεί τον παίκτη από τον οποίο ξεκινά η 5άδα. Την Τετάρτη για παράδειγμα μάρκαρε τους Γκασόλ, έβαζε τρίποντα, μοίραζε ασίστ, έβαζε τις φωνές στον Σεραφέν. Έκανε ότι χρειαζόταν.
Ένα αγωνιστικό πρόβλημα που θα μπορούσε να διαπιστώσει κανείς είναι το γεγονός ότι δεν υπάρχουν άλλοι δημιουργοί εκτός από το δίδυμο Πάρκερ-Ντιαό (ο ΝτεΚολό είναι περισσότερο εκτελεστής από το πικ-εν-ρολ) και στερούνται σταθερής λύσης στο low-post (ρόλο που έπαιξε φέτος ο Ζελαμπάλ από τη θέση "3"). Είναι, όμως, μια πολύ αθλητική ομάδα και κατά τη γνώμη μου η πιο "δεμένη" στο τουρνουά σε ότι αφορά τις αντιδράσεις τους και τον τρόπο που συμπεριφέρονται στο παρκέ και στον πάγκο.
Τα παιχνίδια κερδίζονται όμως στο λεπτό σημείο που ισορροπεί η "ομάδα" με τον "εγωισμό". Και από αυτόν οι Γάλλοι έχουν... μεσάνυχτα στο Παρίσι. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι στα τελευταία πέντε λεπτά ο ένας την έδινε στον άλλον και αυτός στον Πάρκερ για να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά. Πως το έλεγε ο Παναγιώτης Γιαννάκης; "Δεν πρέπει να φοβάσαι να χάσεις". Οι Γάλλοι, λοιπόν, με το που στραβώσει το παιχνίδι κυριεύονται από αυτόν τον φόβο. Από αυτό το "πάλι;". Και τελικά χάνουν.
Τελικά όλα αυτά τα χρόνια θα έπρεπε να έχουν κερδίσει περισσότερα. Όχι μετάλλια. Κυρίως σεβασμό και αναγνώριση.
Πηγή: Sport24.gr
Και να φανταστεί κανείς ότι δεν είμαι από αυτούς που βρίζουν όπου σταθούν κι όπου βρεθούν τους Ισπανούς. Το αντίθετο! Λατρεύω τον Χουάν Κάρλος Ναβάρο, θεωρώ αξεπέραστο τον Πάου Γκασόλ και σέβομαι απεριόριστα παίκτες όπως ο Καλντερόν, ο Σαν Εμετέριο και ο Γκιουλ, Τζουλ, Λιουλ ή όπως διάολο λέγεται. Κι επειδή μας κερδίζουν όπου μας βρουν; Αυτό τους κάνει χειρότερη ομάδα; Ή αυτόματα αντιπαθητικούς; Δεν νομίζω. Θεωρώ ότι είναι μια από τις καλύτερες αν όχι η καλύτερη φουρνιά που έχει εμφανιστεί στο ευρωπαϊκό μπάσκετ τα τελευταία 30 χρόνια (αν δεν διαλυόταν η Γιουγκοσλαβία θα πρόσεχα περισσότερα τις εκφράσεις μου).
Στον προημιτελικό, λοιπόν, αγανάκτησα. Όχι επειδή ήθελα να χάσει η Ισπανία. Απλά επειδή η Γαλλία αδίκησε ακόμη μια φορά τον εαυτό της. Έχει ταλέντο, έχει χημεία, έχει εμπειρία, έχει δυνατότητες κι όμως απέτυχε σε ακόμη μια διοργάνωση. Και δεν είναι τόσο το αποτέλεσμα ή η τελική κατάταξη, αλλά η εικόνα της στο παιχνίδι και συγκεκριμένα στα τελευταία λεπτά.
Στο πρώτο ημίχρονο είχε κυριαρχήσει στο παρκέ και παρόλα αυτά κατάφερε να πάει στα αποδυτήρια με ένα ισχνό προβάδισμα. Στο 15' βρισκόντουσαν μπροστά με 7 πόντους (35-28). Ήταν το σημείο που ο Σέρτζιο Σκαριόλο επέλεξε άμυνα ζώνης κι ο Βινσάν Κολέ αναγκάστηκε να αποσύρει τον Μπορίς Ντιαό (δεν είχε γίνει αλλαγή ως τότε). Ο συνδυασμός αποδείχτηκε καταστροφικός για τους "τρικολόρ" που σκόραραν μόνο με δύο βολές του Φλοράν Πιετρίς, που κέρδισε φάουλ στο αμυντικό ριμπάουντ.
Η ίδια εικόνα και στο δεύτερο ημίχρονο. Οι Γάλλοι δεν έκαναν απολύτως τίποτα απέναντι στη ζώνη της Ισπανίας (ίσως να έπαιξε ρόλο και το γεγονός ότι προσπαθούσαν αποκλειστικά με 1 1/2 συγκεκριμένο τρόπο να τη διασπάσουν), έχασαν λέι-απ και έφτασαν να σκοράρουν κάτι που έμοιαζε με 20 πόντους στα επόμενα 20 λεπτά που ακολούθησαν το προβάδισμα των 7 πόντων.
Για να φτάσουμε στο αποκορύφωμα! Στα τελευταία πέντε λεπτά. Ένα διάστημα στο οποίο η εθνική Γαλλίας αποφάσισε να μην κάνει ούτε μια καλή επίθεση. Η μπάλα κολλούσε σε ένα σημείο του γηπέδου (συνήθως στα χέρια του Πάρκερ), δεν άλλαζε πλευρά, υπήρχε ελάχιστη κίνηση από τους υπόλοιπους παίκτες και κάπως έτσι έφτασαν να χάσουν ένα δικό τους παιχνίδι.
Το ότι ακολούθησε ήταν μια απόδειξη των παραπάνω. Έκαναν δύο αντιαθλητικά φάουλ (το ένα επίτηδες) στην προσπάθεια τους να σταματήσουν το χρόνο. Ούτε τα βασικά δηλαδή...
Η ομάδα που αδικεί τον εαυτό της
Οι Γάλλοι, δυστυχώς για αυτούς, είναι πολύ καλύτερη ομάδα από αυτό που δείχνουν. Η συγκεκριμένη φουρνιά που πήρε τη σκυτάλη από την "ασημένια" Ολυμπιονίκη του Σίδνεϊ (Ριγκοντό, Φουαρέ, Ζιλιάν, Βείς, Ρισασέ) έκανε την εμφάνιση της το 2005 στο Βελιγράδι, αποτελούμενη από τον κορμό των "82άρηδων", δηλαδή του Τόνι Πάρκερ, του Μπορίς Ντιαό, του Μικαέλ Πιετρούς (ο αδερφός του Φλοράν είναι ένα χρόνο μεγαλύτερος) και του Ρόνι Τουριάφ. Σε αυτούς προστέθηκε ο Μικαέλ Ζελαμπάλ (ένα χρόνο μικρότερος), ο σκληροτράχηλος Αλί Τραορέ, οι Μποκολό, Ντιαβαρά, Πετρό, ο Ντε Κολό και πλέον ο Σεραφέν. Από τους παραπάνω παίκτες μόνο δύο δεν έχουν παίξει στο ΝΒΑ.
Και τι έχουν καταφέρει; Στο Βελιγράδι έπεσαν θύμα της επικής ελληνικής ανατροπής κι έκτοτε έχουν: 5η θέση στο Μουντομπάσκετ του 2006, 8η θέση στο Ευρωμπάσκετ του 2007, 5η θέση στο Ευρωμπάσκετ του 2009 (όταν κέρδισαν... κατά λάθος την Εθνική μας και έπεσαν -ξανά- πάνω στην Ισπανία), 13η θέση στο Μουντομπάσκετ του 2010 για να έρθει πέρσι η μοναδική ουσιαστική τους επιτυχία με το ασημένιο μετάλλιο στο Κάουνας, όπου έχασαν βέβαια με κατεβασμένα τα χέρια (και πάλι) από την παρέα του Πάου Γκασόλ.
Κρίμα. Γιατί είναι πραγματικά καλύτεροι από τις κατατάξεις τους. Γιατί έχουν πολλά αθλητικά προσόντα, έναν βιρτουόζο γκαρντ (Τόνι Πάρκερ) και έναν χαρισματικό ηγέτη όπως είναι ο Μπορίς Ντιαό. Μη γελιόμαστε. Ο τελευταίος είναι η ραχοκοκκαλιά της ομάδας, είναι ο "vocal" παίκτης που κάνει τα μικροπράγματα, τις βρώμικες δουλειές, βάζει τον εαυτό του κάτω από την ομάδα και αποτελεί τον παίκτη από τον οποίο ξεκινά η 5άδα. Την Τετάρτη για παράδειγμα μάρκαρε τους Γκασόλ, έβαζε τρίποντα, μοίραζε ασίστ, έβαζε τις φωνές στον Σεραφέν. Έκανε ότι χρειαζόταν.
Ένα αγωνιστικό πρόβλημα που θα μπορούσε να διαπιστώσει κανείς είναι το γεγονός ότι δεν υπάρχουν άλλοι δημιουργοί εκτός από το δίδυμο Πάρκερ-Ντιαό (ο ΝτεΚολό είναι περισσότερο εκτελεστής από το πικ-εν-ρολ) και στερούνται σταθερής λύσης στο low-post (ρόλο που έπαιξε φέτος ο Ζελαμπάλ από τη θέση "3"). Είναι, όμως, μια πολύ αθλητική ομάδα και κατά τη γνώμη μου η πιο "δεμένη" στο τουρνουά σε ότι αφορά τις αντιδράσεις τους και τον τρόπο που συμπεριφέρονται στο παρκέ και στον πάγκο.
Τα παιχνίδια κερδίζονται όμως στο λεπτό σημείο που ισορροπεί η "ομάδα" με τον "εγωισμό". Και από αυτόν οι Γάλλοι έχουν... μεσάνυχτα στο Παρίσι. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι στα τελευταία πέντε λεπτά ο ένας την έδινε στον άλλον και αυτός στον Πάρκερ για να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά. Πως το έλεγε ο Παναγιώτης Γιαννάκης; "Δεν πρέπει να φοβάσαι να χάσεις". Οι Γάλλοι, λοιπόν, με το που στραβώσει το παιχνίδι κυριεύονται από αυτόν τον φόβο. Από αυτό το "πάλι;". Και τελικά χάνουν.
Τελικά όλα αυτά τα χρόνια θα έπρεπε να έχουν κερδίσει περισσότερα. Όχι μετάλλια. Κυρίως σεβασμό και αναγνώριση.
Πηγή: Sport24.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου