Ενα πικρό αντίο χωρίς δικαιολογίες!!

Αν ήταν Ούγγρος θα τον είχαν αναγάγει σε εθνικό ήρωα, αφού η χώρα που γέννησε τον Φάραγκο έχει το πόλο ως εθνικό σπορ. Γράφει ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος.

Αν ήταν Ισπανός θα τον μνημόνευαν σε κουβέντες μαζί με τον Εστιάρτε. Αν ήταν Ιταλός θα είχε κολυμπήσει με τη «setebello», θα είχε την αναγνώριση που του αρμόζει και θα είχε εξαργυρώσει με πολλά χρήματα την παρουσία του σε αυτό το επίπεδο. Αν ήταν Σέρβος ή Κροάτης θα είχε όλες τις μεγάλες ομάδες του ευρωπαϊκού πόλο στα πόδια του. Ο Θοδωρής Χατζηθεοδώρου, όμως, γεννήθηκε στην Ελλάδα και εδώ προσπάθησε να αλλάξει τη μοίρα του, μαζί με ενός ολόκληρου αθλήματος.
Πήρε τίτλους, 31 για την ακρίβεια, και δεν υπάρχει άλλος συμπατριώτης μας που να τον ξεπερνά, πήγε σε τέσσερις Ολυμπιάδες που θα ήταν πέντε αν δεν είχε μεσολαβήσει η κόντρα του 2007, ωστόσο για την ποιότητά του και την κλάση του έχω την αίσθηση πως δεν εισέπραξε ποτέ την αναγνώριση που του ταίριαζε. Οχι μόνο αυτός, για να είμαστε ακριβολόγοι, αλλά ούτε όλες οι άλλες τεράστιες φυσιογνωμίες του πόλο στον τόπο μας, από τον Μαυρωτά έως τον Κυριάκο Γιαννόπουλο και η λίστα είναι ατελείωτη και θα χρειαστώ όλες τις σελίδες της εφημερίδας για να μην παραλείψω κάποιον.

Ο Θοδωρής, μαζί με τον Γιώργο Αφρουδάκη και πιθανώς τον Δεληγιάννη, είναι ακόμη τρεις προσθήκες σε αυτόν τον κατάλογο των σπουδαίων πολιστών που φρόντιζαν να πηγαίνει σχεδόν πάντα η Ελλάδα από το Μεξικό το 1968 και ύστερα στους Ολυμπιακούς, αλλά το «αντίο» δεν ήταν αυτό που ίσως να είχαν στο μυαλό. Σπουδαίοι παίκτες, αλλά πρώτα αληθινά μεγάλοι χαρακτήρες, δεν έψαξαν δικαιολογίες και είχαν την τόλμη να ρίξουν το φταίξιμο μόνο στους εαυτούς τους και σε κανέναν άλλο.
Το ελληνικό πόλο είναι πάντα εδώ και παρά το στραπάτσο θα ξανασηκώσει κεφάλι ως το εθνικό Ολυμπιακό μας σπορ ανάμεσα στα ομαδικά αθλήματα. Και έμελλε να είναι πικρό αυτό το κύκνειο άσμα για την παρέα των παιδιών που το 1992 ξεκινούσαν με το πρώτο ταξίδι ως νέοι, τότε, την πορεία προς τη δικαίωση, μέχρι να βοηθήσουν να έρθει επιτέλους ένα μετάλλιο στο επίπονο, αλλά πανέμορφο αυτό σπορ το 2005. Το «αντίο» τους αφήνει παρακαταθήκη τις όμορφες στιγμές, αλλά και τη διδαχή από τις ήττες που είναι μόνιμα ένας χρήσιμος οδηγός για αυτούς που συνεχίζουν!
Πηγή: Sportday