Γράφει ο Χρήστος Ρομπόλης
Ο Λεμπρόν Τζέιμς πήρε την ψήφο του προπονητή των ΗΠΑ, Μάικ Σιζέφσκι, που δεν δίστασε να τον υμνήσει δημοσίως ξεχωρίζοντάς τον από τους υπόλοιπους παίκτες του. Χαρακτηρισμοί όπως «κορυφαίος του πλανήτη», «ίσως καλύτερος και του Τζόρνταν» ή «μοναδικός στα χρονικά του μπάσκετ»» δεν βγαίνουν εύκολα από το στόμα ενός τόσο μετρημένου ανθρώπου όσο ο «coach K». Δεν ξέρουμε αν έχει δίκιο ή ήταν υπερβολικός, αλλά ουδείς αμφιβάλλει πως ο Λεμπρόν είναι ο πληρέστερος παίκτης του πλανήτη. Μπορεί να αγωνιστεί με την ίδια επιτυχία σε πέντε θέσεις σε άμυνα κι επίθεση (ίσως ο πρώτος μετά τον Μάτζικ Τζόνσον που έχει αυτή την ευχέρεια) χάρη στην τρομερή του σωματοδομή, είναι εξαιρετικός εκτελεστής και δημιουργός, άριστος αμυντικός και ριμπάουντερ, καταπληκτικός συμπαίκτης και εσχάτως πραγματικός ηγέτης, έχοντας καταφέρει να διαχειριστεί την πίεση λόγω των μεγάλων προσδοκιών που υπάρχουν από τον ίδιο και να αποβάλει το άγχος που φαινόταν να τον κυρίευε στις κρίσιμες στιγμές μέχρι και πέρυσι. Στο ολυμπιακό τουρνουά δεν έκανε… όργια, η απόδοσή του δεν ήταν ανάλογα εκθαμβωτική με κάποιες εμφανίσεις συμπαικτών του σε ορισμένα παιχνίδια, αλλά ήταν σίγουρα ο παίκτης με τη μεγαλύτερη επιρροή στο παιχνίδι των ΗΠΑ. Κάλυψε με το κορμί του τα κενά που υπήρχαν στη ρακέτα, σκόραρε χωρίς να εκβιάζει προσπάθειες και αξιοποίησε με αλτρουιστικό πνεύμα τις αρετές των συμπαικτών του, ενώ δεν δίστασε να επωμιστεί τις ευθύνες στα «ζόρια».
Ο Κόμπι Μπράιαντ ήταν, τουλάχιστον μέχρι πρότινος, ο αναμφισβήτητος κυρίαρχος του ΝΒΑ. Όμως κάτι η φθίνουσα πορεία των Λέικερς την τελευταία διετία, κάτι τα χρόνια (ου γαρ έρχεται μόνον, που έλεγαν και οι αρχαίοι) που άρχισαν να βαραίνουν τα πόδια του, κάτι ο ανταγωνισμός από τους «φρέσκους» σταρ, άρχισαν να προκαλούν κλυδωνισμούς στο θρόνο του. Μπορεί να μην έχει την εκρηκτικότητα του παρελθόντος, μπορεί συχνά να δείχνει πως παίζει πρώτα για τον εαυτό του και μετά για την ομάδα, αλλά λίγοι θα διαφωνήσουν πως στη μετα-Τζόρνταν εποχή είναι ο πιο ταλαντούχος επιθετικά παίκτης που έχει εμφανιστεί στα παρκέ. Οι «πλαστικές» κινήσεις του και το απαράμιλλο στυλ του (σε σχέση με τον μάλλον… ατσούμπαλο Λεμπρόν Τζέιμς), η δυνατότητα να απειλήσει τόσο μακριά από το καλάθι όσο και μέσα στο «ζωγραφιστό» (ειδικά μετά το φροντιστήριο από τον Χακίμ Ολάζουον), αλλά και η σχεδόν μοναδική του ικανότητα στα λεγόμενα clutch plays διατηρούν τον Κόμπι, έστω και στα 34 του πλέον, στην κορυφή. Γιατί, αλήθεια, πώς θα είναι οι νέοι σταρ του ΝΒΑ όταν τα χρόνια αρχίσουν να περνούν και τα γόνατα να βαραίνουν;
Η τελευταία, αλλά όχι έσχατη υποψηφιότητα, που κερδίζει διαρκώς πόντους στην εξίσωση είναι ο Κέβιν Ντουράντ. Παίκτης με αλματώδη βελτίωση και ακόμη μεγαλύτερες προοπτικές (άλλωστε είναι ακόμη μόνο 24), με σωματοδομή… Τιραμόλα και σουτ που θα ζήλευαν περιφερειακοί και δεν μπορούν να μαρκάρουν ούτε ψηλοί (2,06μ. το ύψος του), δείχνει ικανός να μπει «σφήνα» στο δίλημμα Κόμπι ή Λεμπρόν που υπήρχε μέχρι τώρα. Απέδειξε περίτρανα πως δεν είναι απλώς ο πρώτος του… χωριού, αφού το άστρο του δεν έλαμψε μόνο στην ομάδα του 2010 που κατέκτησε με πολλές απουσίες το Μουντομπάσκετ, αλλά και στην πληρέστατη ομάδα του 2012, ενώ μεταμόρφωσε την ομάδα της Οκλαχόμα από ένα franchise χωρίς ταυτότητα σε διεκδικήτρια του τίτλου.
Διαλέξτε και πάρτε, λοιπόν. Τυχερός ο Μάικ Σιζέφσκι που τους είχε και εμείς που τους απολαύσαμε στο Λονδίνο, άτυχοι οι αντίπαλοί τους.
Εσείς, αλήθεια, ποιον προτιμάτε;
Απορίες, σχόλια και παρατηρήσεις στο chrobolis@yahoo.com
πηγή: sport-fm.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου