Διαβάζουμε καθημερινά για την απόφαση που πήραν οι διοικήσεις της ΑΕΚ,
του Παναθηναϊκού, του Άρη, του ΠΑΟΚ, αλλά και του Ολυμπιακού (που έχει
την οικονομική δυνατότητα να αγοράζει ακριβούς ποδοσφαιριστές) και άλλων
ελληνικών ομάδων, να δώσουν βάρος στις ακαδημίες τους.
Αξιοποιώντας τα παιδιά που βρίσκονται σε αυτές, προκειμένου να φτάσει η στιγμή που ένας αξιοσημείωτος αριθμός από αυτούς τους παίκτες θα βρεθεί στην πρώτη ομάδα και θα τη βοηθήσει αγωνιστικά. Και στην κατάλληλη ευκαιρία, αν υπάρξει αυτή, θα πωλούνται ποδοσφαιριστές και θα φέρνουν έσοδα στις ομάδες. Ό,τι κάνει ο Πίντο Ντα Κόστα στην Πόρτο εδώ και μερικές ...δεκαετίες.
Όσοι νομίζουν, πάντως, πως το μοντέλο του πορτογαλικού συλλόγου έχει τη ραχοκοκαλιά του στο κομμάτι των ακαδημιών αποκλειστικά, πλανώνται πλάνην οικτρά! Όχι πως το κομμάτι της εκμάθησης δεν είναι σημαντικό, αλλά αλλού ποντάρει ο Ντα Κόστα και έχει πετύχει. Πού; Εκεί που πονάνε οι ελληνικές ομάδες: στο κομμάτι του σκάουτινγκ. Κι δεν αναφερόμαστε μόνο στην ανεύρεση ταλέντων, ποδοσφαιριστών σε μικρή ηλικία δηλαδή, αλλά και παικτών μεγαλύτερων ίσως των 22-23 ετών, που να φαίνεται πως έχουν μέλλον μπροστά τους αν αξιοποιηθούν.
Εκεί ποντάρει πολλά η Πόρτο (και όχι μόνο) και δεν έχει βγει χαμένη. Γιατί δεν μπορεί να πει κάποιος πως οι ακαδημίες των ελληνικών ομάδων δεν δουλεύουν καλά, καθώς υπάρχουν αρκετοί παίκτες που πρωταγωνιστούν και προέρχονται από τμήματα υποδομής κάποιου συλλόγου. Από τον Νίνη, τον Φετφατζίδη και τον Μπουγαΐδη, μέχρι τον Μαυρία, τον Σταφυλίδη, και τον Λυκογιάννη τώρα στον Ολυμπιακό. Εκεί που υπάρχει το μεγαλύτερο πρόβλημα ή, έστω, εκεί που υπερέχει το "μοντέλο της Πόρτο", είναι στο τμήμα σκάουντιγκ.
Αναλογιστείτε τα τελευταία χρόνια πόσα παραδείγματα Μιραλάς (παίκτης που ήρθε σε καλή ποδοσφαιρική ηλικία και πουλήθηκε σε πολύ καλή τιμή) έχει ο Ολυμπιακός, για παράδειγμα. Κανέναν! Τον Καστίγιο θα μπορούσε να πει κάποιος, αλλά εκεί ήταν περισσότερο θέμα της Σαχτάρ να δείξει πως ξοδεύει όσα χρήματα θέλει για να αποκτήσει έναν παίκτη και λιγότερο μία στοχευμένη κίνηση μίας σοβαρής ομάδας με προγραμματισμό.
Για τον Παναθηναϊκό, από την άλλη, δεν συζητάμε καν κάτι τέτοιο: αν βρει κάποιος έναν ακόμα σύλλογο σε ολόκληρο τον πλανήτη που θα έδινε χρήματα για να αγοράσει τον Ροντρίγκο Σόουζα το 2008 ή τον Τοτσέ, τώρα, να περάσει να παραλάβει το δώρο του! Το κλειδί, λοιπόν, για να εφαρμοστεί με επιτυχία το μοντέλο της Πόρτο, είναι το σωστό σκάουτινγκ.
Τόσο σε επίπεδο ανεύρεσης ταλέντων που θα στελεχώσουν τις ακαδημίες, όσο και για τους παίκτες που θα αποκτηθούν για την πρώτη ομάδα. Αυτό είναι το "μυστικό" του Ντα Κόστα και σε αυτό το κομμάτι οι ελληνικές ομάδες χωλαίνουν εδώ και πολλά, πολλά χρόνια...
πηγή: sportdog.gr
Αξιοποιώντας τα παιδιά που βρίσκονται σε αυτές, προκειμένου να φτάσει η στιγμή που ένας αξιοσημείωτος αριθμός από αυτούς τους παίκτες θα βρεθεί στην πρώτη ομάδα και θα τη βοηθήσει αγωνιστικά. Και στην κατάλληλη ευκαιρία, αν υπάρξει αυτή, θα πωλούνται ποδοσφαιριστές και θα φέρνουν έσοδα στις ομάδες. Ό,τι κάνει ο Πίντο Ντα Κόστα στην Πόρτο εδώ και μερικές ...δεκαετίες.
Όσοι νομίζουν, πάντως, πως το μοντέλο του πορτογαλικού συλλόγου έχει τη ραχοκοκαλιά του στο κομμάτι των ακαδημιών αποκλειστικά, πλανώνται πλάνην οικτρά! Όχι πως το κομμάτι της εκμάθησης δεν είναι σημαντικό, αλλά αλλού ποντάρει ο Ντα Κόστα και έχει πετύχει. Πού; Εκεί που πονάνε οι ελληνικές ομάδες: στο κομμάτι του σκάουτινγκ. Κι δεν αναφερόμαστε μόνο στην ανεύρεση ταλέντων, ποδοσφαιριστών σε μικρή ηλικία δηλαδή, αλλά και παικτών μεγαλύτερων ίσως των 22-23 ετών, που να φαίνεται πως έχουν μέλλον μπροστά τους αν αξιοποιηθούν.
Εκεί ποντάρει πολλά η Πόρτο (και όχι μόνο) και δεν έχει βγει χαμένη. Γιατί δεν μπορεί να πει κάποιος πως οι ακαδημίες των ελληνικών ομάδων δεν δουλεύουν καλά, καθώς υπάρχουν αρκετοί παίκτες που πρωταγωνιστούν και προέρχονται από τμήματα υποδομής κάποιου συλλόγου. Από τον Νίνη, τον Φετφατζίδη και τον Μπουγαΐδη, μέχρι τον Μαυρία, τον Σταφυλίδη, και τον Λυκογιάννη τώρα στον Ολυμπιακό. Εκεί που υπάρχει το μεγαλύτερο πρόβλημα ή, έστω, εκεί που υπερέχει το "μοντέλο της Πόρτο", είναι στο τμήμα σκάουντιγκ.
Αναλογιστείτε τα τελευταία χρόνια πόσα παραδείγματα Μιραλάς (παίκτης που ήρθε σε καλή ποδοσφαιρική ηλικία και πουλήθηκε σε πολύ καλή τιμή) έχει ο Ολυμπιακός, για παράδειγμα. Κανέναν! Τον Καστίγιο θα μπορούσε να πει κάποιος, αλλά εκεί ήταν περισσότερο θέμα της Σαχτάρ να δείξει πως ξοδεύει όσα χρήματα θέλει για να αποκτήσει έναν παίκτη και λιγότερο μία στοχευμένη κίνηση μίας σοβαρής ομάδας με προγραμματισμό.
Για τον Παναθηναϊκό, από την άλλη, δεν συζητάμε καν κάτι τέτοιο: αν βρει κάποιος έναν ακόμα σύλλογο σε ολόκληρο τον πλανήτη που θα έδινε χρήματα για να αγοράσει τον Ροντρίγκο Σόουζα το 2008 ή τον Τοτσέ, τώρα, να περάσει να παραλάβει το δώρο του! Το κλειδί, λοιπόν, για να εφαρμοστεί με επιτυχία το μοντέλο της Πόρτο, είναι το σωστό σκάουτινγκ.
Τόσο σε επίπεδο ανεύρεσης ταλέντων που θα στελεχώσουν τις ακαδημίες, όσο και για τους παίκτες που θα αποκτηθούν για την πρώτη ομάδα. Αυτό είναι το "μυστικό" του Ντα Κόστα και σε αυτό το κομμάτι οι ελληνικές ομάδες χωλαίνουν εδώ και πολλά, πολλά χρόνια...
πηγή: sportdog.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου