Η τελευταία ευκαιρία του!

Ο Θανάσης Ασπρούλιας γράφει στο gazzetta.gr για τη νίκη του Ολυμπιακού επί της Μακάμπι Τελ Αβίβ που τον κρατάει ζωντανό στη μάχη της πρόκρισης.

ΘΑΝΑΣΗΣ ΑΣΠΡΟΥΛΙΑΣ

Είναι πολύ κρίμα για τον Ολυμπιακό που μετά από μία τόσο μεγάλη νίκη οφείλει να χαρεί για ...μόλις πέντε λεπτά. Δεν έχει περισσότερο χρόνο. Είναι κρίμα που μετά τον πρώτο μεγάλο τελικό της φετινής πορείας του στην Ευρωλίγκα δεν έχει δικαίωμα να κεφαλαιοποιήσει το κέρδος του στο μέγιστο, αλλά πρέπει να αρκεστεί στο ελάχιστο. Υπό άλλες συνθήκες, αυτή η νίκη στο Τελ Αβίβ, θα έπρεπε να εξασφαλίζει στους ερυθρόλευκους πλεονέκτημα έδρας στα πλέι οφ, άρα μία θέση ρεζερβέ στο Φάιναλ Φορ. Τώρα, όμως, τον κρατάει απλά ζωντανό στη μάχη για την πρόκριση. Κι όσο περισσότερο σταθούν οι παίκτες του Μπαρτζώκα σε αυτή, τόσο θα αυξάνονται και οι πιθανότητες να δεχθεί μία ισχυρή σφαλιάρα στο επόμενο ματς και να γυρίσει από ...εκεί που (σχεδόν) ήρθε. Από το απόλυτο μηδέν. Εκεί όπου θα βρεθεί αν στραβοπατήσει την επόμενη εβδομάδα εντός έδρας εναντίον της Φενέρ.

Ετσι όπως έστρωσε όμως, πρέπει να κοιμηθεί ο Ολυμπιακός, που στο Τελ Αβίβ κέρδισε για πολλούς λόγους... Γιατί είναι πολύ καλύτερη ομάδα από τη Μακάμπι, έστω και με την απώλεια ενός βασικού σέντερ, διότι είναι πιο ψαγμένος στην επίθεσή του, διότι είναι πρωταθλητής Ευρώπης, διότι έχει μέταλλο, διότι για πρώτη φορά στο Τοπ 16 έδειξε διάθεση refuse to lose.

Στο πρώτο ημίχρονο ο Ολυμπιακός είναι η ομάδα του αρχηγού του και του προπονητή του. Αλλά και του σπουδαίου Γκιόργκι Σερμαντίνι, που στη Νόκια Αρίνα έκανε ολοκληρωτική απόσβεση των χρημάτων που ξόδεψαν οι ερυθρόλευκοι για τον αποκτήσουν.

Ο Μπαρτζώκας είχε διαβάσει άριστα την αμυντική νοοτροπία του Μπλατ και με μία πάσα κατάφερνε να σπείρει τον πανικό στους γηπεδούχους, οι οποίοι ανά πάσα στιγμή περίμεναν τον Σπανούλη να δημιουργήσει, έτοιμοι (αν ήταν εφικτό) να πέσουν και οι πέντε πάνω του για τον σταματήσουν. Η επιλογή του Μπαρτζώκα να ξεκινήσει με τον Περπέρογλου, ήταν ...σοφή, καθώς:

α) Ο Στράτος έχει ξαναπαίξει στο γήπεδο αυτό σε αγώνα do or die και ήξερε τα ...ψυχολογικά κατατόπια

β) Ηταν ο ιδανικός παίκτης για να σπάσει την άμυνα των Ισραηλινών... Οταν ο Σπανούλης βρισκόταν στις 45 μοίρες της μίας πλευράς, αντί να εφορμήσει έκανε το απλό, το οποίο μάλλον δεν περίμεναν οι παίκτες του Μπλατ. Πάσαρε στην αδύνατη πλευρά, στη γωνία, όπου ο Περπέρογλου περίμενε, τις περισσότερες φορές μόνος του. Κι αν η άμυνα προλάβαινε να πάει πάνω του, ο Πέρπα ήξερε να κρατήσει τη μπάλα και να οδηγήσει τον αντίπαλό του στο λόου ποστ (καθώς τις περισσότερες φορές ο παίκτς που θα τον μάρκαρε θα ήταν κοντός), ή να περάσει και με μία ντρίμπλα να σουτάρει.

Για όσους είδαν το παιχνίδι είναι περιττό να γράψει κανείς για το ηγετικό πνεύμα του Σπανούλη και τη βοήθεια του Σερμαντίνι. Για όσους δεν το είδαν και για να μην το κουράζουμε ο αρχηγός από το πρώτο λεπτό ότι περίμενε αυτό το ματς πως και πως, σέρνοντας τα ...κότσια του στο παρκέ, ενώ ο Σερμαντίνι, ήταν ένας μπασκετικός ήρωας, που τα έβαζε με όλους και με όλα, κέρδιζε μάχες και επιθετικά ριμπάουντ δίνοντας πολλές βοήθειες στην ομάδα του.

Στην επανάληψη, ο Ολυμπιακός παραλίγο να τα κάνει θάλασσα, διότι για ακόμα μία φορά παρασύρθηκε...

α) Αφενός από το ρυθμό που είχε ο ίδιος στο πρώτο δεκάλεπτο, όπου σημείωσε 30(!!!) πόντους

β) Αφετέρου από το ρυθμό που επέβαλλε η Μακάμπι.

Κάποιος πρέπει να τονίσει στους ερυθρόλευκους πως επειδή βάζουν 30 σε μία περίοδο (όπως έγινε με τη Σιένα) δε σημαίνει ότι αυτό θα εξακολουθήσει να συμβαίνει. Υπήρχαν στιγμές που οι ερυθρόλευκοι έτρεχαν σαν ...παλαβοί και εκτελούσα σε ένα μοτίβο που ουδόλως τους συνέφερε. Επαιξε πάντως ρόλο και το γεγονός ότι η άμυνα της Μακάμπι προσαρμόστηκε πολύ καλά στην επίθεση του Ολυμπιακού και οι επιλογές έγιναν περιορισμένες.

Το σχήμα με τους τρεις γκαρντ μπορεί να απέδωσε, αλλά επέτρεψε στους ισραηλινούς να ανανεώνουν την μία επίθεση μετά την άλλη. Ο Θεός ήταν ερυθρόλευκος στο Τελ Αβίβ. Εχουν παιχτεί βέβαια εξαιρετικές άμυνες από τον Χάινς (κυρίως) πάνω στον Οχαγιόν, αλλά θέλει και (πολλή) τύχη για να μη ευστοχήσει η Μακάμπι ούτε μία φορά σε τέσσερις επιθέσεις, όσες πρόλαβε να κάνει 52''.

Επί της ουσίας, αυτή η νίκη σηματοδοτεί και την τελευταία ευκαιρία του Ολυμπιακού... Από εδώ και πέρα δεν έχει περιθώριο να βρεθεί ξανά στην πρότερη κατάσταση. Η νίκη επί της Μακάμπι του δίνει την ευκαιρία της ανάτασης, της ψυχολογικής ανασυγκρότησης και την ανάκτηση της πίστης εις εαυτόν. Αν δεν τα καταφέρει, είναι χαμένος από χέρι. Στο εξής η πορεία του πρέπει να είναι μόνο ανοδική, διότι άλλα παραστρατήματα τύπου Σιένα, πολύ απλά δε θα μπορούν να καλυφθούν. Με τίποτα.


Υ.Γ. Η επιλογή να αστοχήσει ο Παπανικολάου στη δεύτερη βολή, κατά τη γνώμη μου, είναι ό,τι πιο επικίνδυνο να κάνει ο Ολυμπιακός τη δεδομένη στιγμή. Ο χρόνος είναι αρκετός, αμυντικό transition δεν υπάρχει, ούτε καθαρά μαρκαρίσματα. Η επίθεση της Μακάμπι ξεκινά με δεδομένη ταχύτητα, από τη στιγμή μάλιστα που δεν υπάρχει ούτε διεκδίκηση στο ριμπάουντ, ούτε κάποια πίεση στο κατέβασμα της μπάλας. Για παράδειγμα, ο Οχαγιόν αν είχε πιο καθαρό μυαλό, θα μπορούσε εντός χρόνου, να σηκωθεί από τη γραμμή του τριπόντου, όπου βρισκόταν, να εκτελέσει αντί να δώσει τη μπάλα στον Πλάνινιτς για να το κάνει πιο σίγουρο. Και θα εκτελούσε ο Οχαγιόν με πάρα, μα πάρα πολύ καλές προϋποθέσεις. Βέβαια υπάρχουν κι αυτοί που ισχυρίζονται ότι ο Παπανικολάου αστόχησε ακούσια... Να συνεννοηθούμε όμως παιδιά...!


Υ.Γ.1 Η απόφαση του αθλητικού δικαστή τη; Ευρωλίγκα, αν μάλιστα λειτουργήσει ως δεδικασμένο, θα αποτελέσει το χειρότερο προηγούμενο για τις μελλοντικές υποθέσεις που θα εξεταστούν. Με μία απόφαση μνημείο που καταστρατηγεί κάθε έννοια κανονισμού παιδιάς, ο δικαστής δέχθηκε ότι ένα παιχνίδι μπορεί να διαρκέσει περισσότερα από 40 λεπτά. Είναι μία πολύ επικίνδυνη απόφαση, που οι γάτες δικηγόροι των συλλόγων μπορούν να πάρουν και στο μέλλον να ...ξεφτιλίσουν το δικαστή που θα κληθεί να εκδικάσει ανάλογες υποθέσεις. Δεν ξέρω αν το ρολόι σταμάτησε επίτηδες, δε γνωρίζω αν υπήρξε τεχνικό λάθος, αυτό που ξέρω άριστα είναι ότι η επιλογή των ενστάσεων υπάρχει για να ενεργοποιείται όταν υπάρχει παράβαση κανονισμού παιδιάς. Η υπόθεση του ΣΕΦ ήταν ό,τι πιο χαρακτηριστικό υπάρχει σε τέτοια παράβαση και η απόφαση του αθλητικού δικαστή, ουσιαστικά αφαιρεί το δικαίωμα από τις ομάδες να διεκδικήσουν (στο μέλλον) το δίκιο τους. Εκτός αν η κάθε γεγονός κρίνεται κατά περίπτωση, γεγονός που είναι επίσης αρνητικό διότι προφανώς και δεν τηρούνται ίσα μέτρα και ίσα σταθμά.
Υ.Γ.2 Ο Ολυμπιακός δεν έχασε στην ένσταση στη Βαρκελώνη. Την έχασε από τη στιγμή που επέτρεψε (σχεδόν αδιαμαρτύρητα) να παιχτεί το τελευταίο 1.7''. Εκεί, οι άνθρωποι του πάγκου, έπρεπε να κάνουν το γήπεδο ...ροντέο και να πείσουν τους διαιτητές ώστε να εξετάσουν το βίντεο του αγώνα. Κι ας ήταν αυτοί, που πάνω στην ένταση του αγώνα και σε μία καυτή έδρα, θα έβγαζαν την απόφαση. Το μεγάλο λάθος έγινε εκεί, όχι στην υπεράσπιση της υπόθεσης.

Υ.Γ.3 Αυτό που με ξένισε περισσότερο ήταν η άθλια ειρωνεία του Μινούτσι στη συνέντευξη που παραχώρησε στο www.gazzetta.gr αμέσως μετά την ανακοίνωση της απόφασης. Ασφαλώς και ο άνθρωπος που έστησε έναν αγώνα για να κερδίσει η ομάδα του με 60+ πόντους διαφορά ώστε να προκριθεί, ο άνθρωπος που έχει επιβάλλει την ομάδα του στην Ευρωλίγκα παρότι η πόλη δεν έχει αεροδρόμιο και άπαντες ταλαιπωρούνται για να παίξουν εκεί, προφανώς ξέρει περισσότερα από όλους μας. Επίσης, στη πατρίδα του, στην Ιταλία, η υπόθεση της ένστασης έπιασε χώρο 1-2 μονόστηλων, διότι συνολικά το μπάσκετ στον ιταλικό Τύπο έχει 3-4 μονόστηλα και πολύ θα ήθελε ο κύριος Μινούτσι να έχει περισσότερο χώρο.


πηγή: gazzetta.gr